İTÜ MADEN FAKÜLTESİ İŞGALİ ÜZERİNE

Hem talepleri hem de kazanımları göz önüne aldığımızda, geçmişte devlete karşı diyaloğa girmiş ve muhatap konumuna direnerek gelmiş kişi, kurum ya da örgütlerin sağladığı somut koşullardan uzakta olduğumuzu kabul etmemiz gerekir. Bu nedenle muhatap olarak aldığımız İTÜ Rektörlüğü ve ona bağlı organlar üzerine yürüttüğümüz mücadelede amaç en fazla kazanımdır ve bu, diyalog dolayısıyla iki kutup oluşturmaktadır: Biz ve onlar. Bizim taleplerimiz almak iken onlarınki vermemektir. … Gezi’nin muhatabı olan hükümetten, komünün kurulmasının ardından polisler Taksim’e girene kadar, birlik olmakla kazandığımızı saymazsak siyasi bir kazanım elde edemedik. Kısacası hükümet Gezi hareketini tanımadı. Bu açıdan mücadele bir yerde “tanınma”, diyalog zeminine yükselme mücadelesiydi…

…Ancak bu devinim ve süreklilik içerisinde, kitlemizi koruyarak ve bir arada tutarak diğer öznelerin eylemlerini ateşleyebilir ve bu yayılmayı sağlayabiliriz.

SOMA İÇİN GREV ÇAĞRISI: #GREVDEYİZ

Yarın Soma’da yaşanan katliam için greve çıkıyoruz. Yarın ülkede olağan sayılan tüm iş cinayetlerine karşı greve çıkıyoruz. Yarın para için her şeyi ezip gezecek kapitalizme karşı greve çıkıyoruz. Yarın iktidar takıntılı vicdansız despotizme karşı greve çıkıyoruz.

…

AKP ipten kazıktan kurtulmuş kapitalistler yarattı. AKP gözünü kan bürümüş para delisi zenginler palazlandırdı. Değil üçümüz, beşimiz, üçyüzümüz, günü gelince milyonları öldürebilecek hırsta işverenler peydahladı. Ve bütün bunları yaparken, tüm şirketleri, tüm işletmeleri, tüm fabrikaları, tüm madenleri kendi despotik tarzıyla donattı. Yalanın bininin bir para olduğu, neresinden tutsanız orada kalacak, ilk gerçek krizde, ilk büyük kazada hallaç pamuğu gibi dağılacak ve hepimizi öldürecek ya da işsiz bırakacak Allaha emanet derme çatma bir kapitalizm.

…

Yarın, greve çıkıyoruz. Bu grevle esas gücümüzü hissedeceğimiz yepyeni bir devrin, işyerlerinde örgütlü bir çalışan sınıfın tekrar doğabileceğini düşünüyoruz. Bu grevle AKP’nin nihayet dize getirilebileceği bir ortamın yaratılabileceğini düşünüyoruz. Çünkü yarın AKP’nin gücüne güç kattığı zenginlik kaynağını bir günlüğüne de olsa engellemeyi umuyoruz. Çünkü yarın en büyük korkularına oynuyoruz. Demagog bir despotun en büyük korkusu kendi iradelerini gösterenlerdir!

PLAZALAR KALKAN, FABRİKA BACALARI SÜNGÜ, BARETLER MİĞFER

…“Dürüst” bir işadamı fabrikasında sendika kurulduğunu farkedecek, atacak bir iki solcuyu, sonra yetmediğini anlayınca toplu işten çıkarma yapacak. Lokavt sınırlaması felan zaten hak getire. Bir bakacak, kasada o kadar işçiyi atınca vereceği tazminat kadar para yok. Çünkü yemiş de yemiş. Aldığı yeni BMW’yi iş aracı diye vergiden düşmüş. Metresiyle çıktığı tatili iş gezisi diye yutturup vergisini cukkalamış. Ama yine de kasada o kadar para yok. Dürüst bir işadamı olduğu için, yani batıyor gibi görünmesin diye taminatsız da atamayacak. Hemen gidip lobi yapacak, “Kıdem Taminatları kaldırılsın, Anadolu kaplanlarının beli vergilerle kırılıyor zaten. Bir de bu tazminatlar yüzünden hareket edemiyoruz. Bu haklar piyasaları katılaştırıyor. Esnek piyasa lazım esnek. Derdimize bir çare…” diyecek. AKP hemen bu dürüst, mutassıp Anadolu Kaplanı işadamının derdini çözmek üzere harekete geçecek ve biz milyonlarca çalışan bir bakacağız ki, Çalışma Bakanı “Çalışanlara müjde, artık kıdem tazminatını alma alamama derdiniz kalmıyor, çünkü artık taksit taksit işten atılacaksınız!” deyivermiş. Ve biz bunların karşısında, hakkımızı aradığımızda bize şöyle denecek: “Tulumunu, baretini çıkar, klavyeni, elindeki levyeyi bırak da gel!” Yok yahu, çok akıllısınız siz!

Geliyoruz. Kazova’yla, Greif’le, Seyitömer’le, Anteks’le. Biliyoruz ki politika politikacılara bırakılmayacak kadar ciddi bir iştir.Plazalar kalkan, fabrika bacaları süngü, baretlerimiz miğfer!

İŞYERLERİ BİRLİKLERİNE DOĞRU

Sırf kadim metinler değil, örneğin Zizek de bu konuda açık fikirlidir: “Marx’ın kilit içgörüsü bu bağlamda halen geçerlidir; hatta belki de hiç olmadığı kadar: Marx’a göre, özgürlük meselesi öncelikle siyaset alanına konumlanmamalıdır. (Bir ülkede serbest seçimler yapılıyor mu? Hakimler bağımsız mı? Basın, gizli baskılardan uzak mı? İnsan haklarına saygı österiliyor mu?) Bilakis, gerçek özgürlüğün anahtarı piyasadan aileye “siyasi olmayan” toplumsal ilişkiler ağında yer almaktadır; eğer gerçek bir değişim istiyorsak bu, siyasi reform yoluyla değil “apolitik” toplumsal üretim ilişkileri alanında gerçekleşecektir.Kimin neye sahip olduğuna veya fabrikadaki ilişkilere çok dikkat etmeyiz; bütün bunlar politik alanın dışında kabul edilir, demokrasiden bu alanları “genişleterek” -diyelim ki halk denetiminde “demokratik” bankalar kurarak- bazı şeylerin fiilen değişmesini beklemek yanıltıcı olur. Radikal değişimler hukuki “haklar” alanı dışında gerçekleşmelidir: Ne kadar radikal bir anti-kapitalizmi savunursak savunalım, bunu anlamadığımız sürece, çözümü demokratik kurumlara başvurmakta (ki bu kurumlar da elbette bazen olumlu roller oynayabilir) ararız – kapitalist yeniden üretimin kesintisiz işleyişini güvenceye alan “burjuva” devlet aygıtlarının bir parçası olduğunu asla unutmamamız gereken mekanizmalar.”