4 yıl önce doğan yavrulardan ikisi sarıydı, aynı birbirlerine benzerlerdi, ikisi de erkekti. O kadar yumuşak başlıydılar ki, birine Munise, diğerine Masume adını koymuştuk. Munise, kardeşi Masume’yi annesinin yerine koyar, memesini emerdi. O küçük hallerine bakıp “çoraplar” diye dalga geçerdik. Sonra büyüdüler. Kınalıada’nın hayatına karıştılar. İkisi de yumuşak başlı oldukları ölçüde talihsizdi.

İki yıl önce bir gece bütün Kınalıada’da ışıklar sönmüştü bir saat kadar. O sönük ışıklar Munise’nin hayatına mal oldu. Bir motorun altında kalıp öldü. Masume tek başına kaldı.

Masume, kediler arasındaki hiyerarşide, Macar yazar Ferenç Molnar’ın Pal Sokağı’nın Çocukları romanındaki Nemeçek gibi en sonda gelen, hiçbir rütbesi ve iddiası olmayan bir kediydi. Bu yüzden, kimseye söylemedim ama ona içten içe “Nemeçek” derdim. Kimseyle kavgası dövüşü yoktu. Sessizce gelir, yemeğini yer ve televizyonun altındaki küçük kitaplığın alt rafında ya da resimde görüldüğü gibi çalışma masamın üstündeki kitapların üstünde uyurdu.

Bu kış Kınalıada’daki kediler için zor geçti. Bu zorluğu yaşayanlardan biri de Masume’ydi. Yılın başından beri burnu aktı durdu. Sonunda onu veterinere götürdüm ama sanırım geç kalmıştım.

Bu akşam kardeşi Munise’nin yanına yolcu ettik onu. Özlemişlerdir birbirlerini. Munise belki yine annesi sanıp kardeşi Musume’nin memesini emmeye başlamıştır bile.

G.Z.

Not: Bir ay içinde 5 kaybımız oldu:

1. Soprano/Spinster (kedi; yaşlılıktan)
2. Kekik/Kör-Topal (kedi; araba ezdi)
3. Sahra (Kedi; muhtemelen sulu FIB. Sevdiği doğaya bırakıldı.)
4. Asil/Çeto (Kangal cinsi köpek; 1 yıl önce adaya terk edildi; köpek sürüsünün saldırısı sonucu ağır yaralandı; hayvan hastanesine yetiştirildi ama kurtarılamadı)
5. Masume/Nemeçek (kedi; tam teşhis konamadı, sürekli ağır grip. Uyutuldu)