‘Yeniden canlanma emareleri var mı, neler yapabiliriz?’ sorusuna katkı sunan Gün Zileli’ye mühim bir öneri:

Bu kitap, dünya üzerindeki yaşamına ‘tüketici’ olarak başlayan insanın geçirdiği kültürel evrimi ve o yolda yaşanan ekonomik gelişmeleri ele alıp açıklamayı amaçlayan bir ‘ekonomik olaylar’, ‘devrimler’ ve ‘teoriler tarihi’ kitabıdır.

Alışılmış ekonomi tarihi kitaplarından farklı olarak, olaylar ve devrimlerle birlikte her paradigma değişiminden sonra ortaya çıkan ve dönemin ideolojisine dönüşen ekonomik düşünceleri de özetle ortaya koymayı amaçladım. Sanırım, ekonomi tarihiyle ekonomik düşünceler tarihini bir arada ele alan başka bir deneme yok.

Bu kitabı yazmamın nedeni, son 20-30 yılda üniversitelerde piyasa ekonomisi ağırlıklı bir ekonomi eğitimi verilmesinin, ekonomi biliminin temellerini oluşturan ‘tüketim’in, ‘üretim’in, ‘değiştokuş’un, ‘para’nın, ‘ticaret’in, ‘kent ekonomisi’nin, ‘pazar’ın, ‘piyasa’nın tarihini ve ortaya çıkış nedenlerini kenara itmeye başlamış olmasıdır. Kanımca, bunları atlayarak son birkaç yüzyılda ortaya çıkmış olan ekonomik düşüncelerin oluşturduğu tarihi incelemek, ekonomi bilimini anlamak için yeterli değildir.

Kapitalizm tek başına kalmadan önce bütün bu kavramların çıkışı ve gelişimi ekonomi biliminde Marksist bir ‘artı zaman’ ve ‘artı değer’ yaklaşımı çerçevesinde ele alınırdı. Sovyet blokunun dağılmasıyla birlikte ekonomi bilimi son yüzyıldaki gelişmelerle kısıtlanmaya başladı. Oysa Marksist analizin birçok konuda çok doğru yaklaşımları ve eleştirileri vardır.

Konulara ‘siyah ve beyaz’ gibi yaklaşım yapanların bu dediklerime şaşıracaklarının farkındayım. Çünkü günümüz anlayışı, eskisi kadar eleştiriyi kaldıramadığı gibi taraf tutmayı özendiriyor.

Oysa benim ekonomiye yaklaşımım, devlet müdahalesinden arındırılmış bir piyasa ekonomisi çerçevesinde biçimlenirken, yaşamın geri kalan sosyal bölümlerine yaklaşımım Marksist analizle iç içe geçmiş bir biçim taşıyor. Yani ne siyah ne de beyaz, daha çok gri bir ton taşıyor. Bu söylediklerim yalnızca Marks’ın değerlendirmeleriyle değil; Darwin, Freud ve Gordon Childe’ın düşünceleri çerçevesinde oluşan yaklaşımla ilgili.

‘Artı zaman’ olmaksızın fiziksel üretim dışındaki üretimin yapılması mümkün değil. Bunları incelemeden son iki yüzyılı anlamak söz konusu olamaz; pek fazla anlamadan ezberlemek söz konusu olabilir. Bu kitabın amacı bu tür bir ezber eğitimine karşı çıkmak ve düşünce özgürlüğüne dayalı bir analiz tekniği yerleştirebilmektir.

Kitapta karşınıza çıkabilecek hata ve eksikliklerin sorumluluğu bana aittir.

Mahfi Eğilmez, iktisatçı

Kasım 2018

Tarihsel Süreç İçinde Dünya Ekonomisi
Mahfi Eğilmez
Remzi Kitabevi
208 sayfa
(http://www.remzi.com.tr/kitap/dunya-ekonomisi)

Sayın Zileli,

Bu kitabı okur musunuz?

ABD’deki ara-seçimlerde, 1989 doğumlu Alexandria Ocasio-Cortez, Demokrat Parti’nin ‘Progressive’ler kanadına mensup bir siyasetçi olarak Temsilciler Meclisi’ne seçildi.

Ocasio-Cortez, Bernie Sanders’ın de-facto önder olduğu ‘democratic socialism’ görüşünü savunduğunu her zaman dile getiriyor. Zaten seçim öncesi kampanya boyunca, en büyük desteği Sanders’tan gördü.

29 yaşında, Temsilciler Meclisi’ne seçilen en genç siyasetçi olarak tarihe geçti.

Bu kadın, Türkiye’de ‘Cihangir solculuğu’ olarak mimlenen, pahalı kıyafetler giyip, ABD’deki yoksul emekçilerin hakkını savunmak iddiasıyla fabrika fabrika dolaşıp oy devşirmeye uğraşan bir tip olarak lanse ediliyor.

Soru 1: Sizin yorumunuz nedir Gün bey?

Soru 2: Canan Kaftancıoğlu’ndan beklentilerinizde hakikaten samimi misiniz?

‘Yeni bir ivme’ çabanıza küresel ölçekte destek verenler de var Gün bey.

Aşağıdaki analizi dikkatle okursanız, yerel muhalefet örgütlenmeleri ile küresel dayanışmalara doğru evrilme üzerine önemli tespit ve öneriler var.

Varoufakis and Sanders: How to organize a progressive international? A contribution

Written by Alphan Telek and Seren Selvin Korkmaz
opendemocracy.net
6 November 2018

The ‘precariat’ is a new global class. However, this class needs political representation and social power. Can the Progressive International be one way to do this?

“It is from the champions of the impossible rather than the slaves of possible that evolution draws its creative force.” (Barbara Wootton)

In September, Yanis Varoufakis, leader of ‘DiEM25 – Democracy in Europe Movement 2025’ and ‘MeRA (for Greece)’, made a declaration in which he called for establishment of a new international. Soon after that, Bernie Sanders (symbolic leader of progressives and democratic socialists in the US) supported that declaration by underlining the need for an international movement that will fight against injustices emanating from late-capitalism and rising neo-fascism. Both of them emphasized that this new international front is a must for all progressives around the world because neo-fascists are very well organized and on the verge of grasping political power everywhere that there is an absence of a strong response from left.

The argument of the declaration is clear: As progressives we need an urgent response and the international could be one way to do it! It is apparent that this joint manifesto by Varoufakis and Sanders came at just the right time. But are progressives ready for this international movement? How can we, disorganized progressives, fight against organized capitalism and neo-fascism?

We believe that progressives need an agenda committing us to action and to organising ourselves for a fightback against the establishment. This article aims to contribute to this agenda and the discussion around what further steps are needed to establish a progressive international.

Worldwide social and political injustice

We argue that the world entered a stage where the crisis of the different geographies has a common root: Social and political injustice. That is why, the call for a new international is extremely necessary in today’s world. On the one hand, people are exposed to the increasing anxiety, anger, isolation and the precarity in their everyday life; on the other hand, they suffer from the lack of mechanisms to participate in the decision-making process and political freedom. Even in the advanced democracies, people are now exposed to the increasing authoritarianism accompanying the rise of right-wing populism and emergence of autocratic leaders.

Here, a need for political action emerges. As an important tool of this political action, a progressive international can energize the left and progressives around the world.

But the question is what should be done to mobilise this?

In what domains could this progressive international seek to intervene?

How can progressives be organized?

What are the limitations?

Whose demands and what functions will be articulated and represented by this new international?

First of all, we need a diagnosis. The program and discourses of the new international have to respond to the changing relations of production of the twenty-first century. The class structure is not the same as in the twentieth century. Now, throughout the world, as Yanis Varoufakis outlined in his manifesto, a new class is burgeoning: The precariat. Hence, we can argue that the global conditions and demands of the precariat have to be represented by this new progressive international.

Today, precarity is a global phenomenon across borders, from the US to China, from the UK to Sudan. In each part of the world people suffer feel more precarity than ever, leading to a sense of aimlessness in life and uncertainty about the future. The same questions arise:
“Why do I work?”,
“Why do I try to find a work?”,
“Do I work all day and then relax with Netflix in the remaining hours left to me?”,
“Will I be fired if I do not agree with my boss?”,
“How can I pay my debt without a proper job and a home?”…

These kinds of questions plague people, leading to anxiety, fear and anger. As Paul Virilio put it in Libération in 2010 (https://www.liberation.fr/societe/2010/07/03/la-vitesse-reduit-le-monde-a-rien_663490), all these feelings are globally common.

We, as Turkish political scientists, observe the same phenomenon in Turkish society as well. Thus, the violence of uncertainty in everyday life strongly affects our capacity for humanity. Furthermore, the fate of individuals and societies around the world are becoming increasingly common. Precarity does not recognize borders, nationalities, religions or deep-seated ethnic and racial prejudices. Precarity and its consequences are global. This makes the precariat a new global class. However, this class needs political representation and social power. Can the Progressive International be one way to do this? But enough diagnosis. What global action can be expected to emerge from all these global feelings?

Think and act globally as well

Political-economist Wolfgang Streeck (http://kingsreview.co.uk/articles/farewell-neoliberalism-interview-wolfgang-streeck/) argues that the institutions that can act at the global level are those like the CIA and Goldman Sachs. Therefore he urges progressives and leftists to “think globally and act locally”. However, we need more than that.

In the first phase, the progressive international may be prevented from acting at the global level, due to its lack of organizational capacity. However, from the beginning it has a serious responsibility to increase the awareness and visibility of our common fate and feelings. This awareness and international solidarity would help progressives around the world to challenge neoliberals and neo-fascists. In the lack of alternative ideals and future, ordinary people lose hope and may be prone to supporting neo-fascist movements. But if the progressive international reminds all these people that they are in fact experiencing the similar conditions of a social class, the precariat, an alternative ideal and future can emerge.

Secondly, the progressive international has to strive for the social empowerment of precariat members around the world. If precariat members were socially empowered, the precariat would have the potential to transform the unjust and unequal relations of the system. But for this, it needs a political programme galvanized by persuasive symbols and the ideal of justice. The ideals of political and social justice are concrete symbolic forms of the claims of both the precariat and progressives everywhere.

Allies and enemies

Thirdly, we believe that this international movement cannot limit itself to western Europe and north America. Precarity and the precariat are global and people are bound to each other everywhere. Even if this international proves successful in western Europe and north America, its gains will always be at vulnerable to the extreme inequality and injustices experienced in more remote parts of the world.

It should be underlined that neo-fascism is strengthened from the flow of immigrants escaping from unjust and unequal conditions. The problem is neither solely neoliberalism nor neo-fascists, but both. This is why the Varoufakis-Sanders international recognizes as its enemy the alliance of neo-liberals and neo-fascist governments around the world everywhere.

The world needs both political and social justice to effect progressive change. However, the precariat cannot transform the world on its own. It needs support from the members of other social classes including plutocrats, political and financial elites. Karl Polanyi says the determining factor of the success of a social class is the support coming from other social classes. We accept that it is not simple to get support from others. Though, the more power the precariat gains, the more support they will get from other classes too. The Progressive International has to strive for this.

Furthermore, the Progressive International should provide a multi-strategy for different contexts. Although social and political injustice is a global phenomenon, different countries suffer from these in varying degrees. In the middle of Europe, populist governments violate the principal institutions of democracy: Freedom of the press, freedom of expression, the rule of law, even fair and free elections are under threat. Thus, people cannot find a space to raise their voices especially if they are ruled under authoritarian governments.

So in this global movement, progressives have to consider the historical, political and social contexts of specific countries to mobilize the masses. Putting social justice claims forward by shadowing political justice issues in countries such as China, Turkey, Hungary and India may be the most effective way for progressives to operate in these countries thanks to the high degree of political polarization.

Finally, how can members of the precariat organize themselves? The answers to this question do not come easily and this makes the calculations of the Progressive International necessarily a long shot. It is a topic for a future article. But let us explain as clearly as we can: There is no victory without sacrifice. Every one of us, the precariat, already pays a high price in political and economic sufferings. In this time that is coming, at least let our suffering be for an ideal: The transformation of the world into a just place.

In a nutshell, the Varoufakis-Sanders joint initiative is a very timely move. It needs global support especially but not exclusively from progressives around the world. While neo-fascism continues its shadow boxing with neoliberal capitalism, progressive ideas need to make their own argument at the global level and fight for ageless ideals: Equality and freedom!

Alphan Telek is doctoral researcher in Sciences Po Paris and continues his doctoral studies in Boğaziçi University, Istanbul. He is the academy director of İstanbul Political Research Institute (İstanpol). He is producer and presenter of “Religion, State and Society” TV program at Medyascope.tv.

Seren Selvin Korkmaz is a lecturer and doctoral researcher at Stockholm University, executive director of İstanbul Political Research Institute (İstanPol), former Fox Fellow at Yale University. Twitter: @selvinkorkmaz

Gün abi Tuğrul Eryılmaz anı kitabında maocuları hiç bir zaman çözemedim hemen adapte olup devletin etrafında birleşmeyi beceriyorlar ve eğer perinçek 68-69 da ölseydi Deniz gibi ikon olurdu demiş sen ne dersin…

Eryılmaz: eğer bana 68’i bir kişi ile anlat desen Hüseyin cevahir derim. Şiir yazardı edebiyatcıydı ve aynı zamanda net devrimciydi,hepimiz bir şekilde Bohem kültürden gelip kendimizi SBF kantininde bulduk. Buna katılırmısınız 68 in farkı neydi

Gün bey

Anarşistsiniz ama nostalji müptelası ve hayalci değilsiniz.

‘Hayal kurmak kötüdür’ demiyorum, yanlış anlamayınız.

Gerçekçi birisiniz (yine, ‘realizm’ falan demiyorum). Hayattan kopuk değilsiniz yani.

Doğu Perinçek’in tavırlarını kıyasıya eleştirseniz de, geçmişle ilgili sorular geldiğinde objektif olmayı becerebiliyorsunuz.

Keşke sizin gibi objektif olabilenler çoğalsa…

Zileli hayalcinin önde koşanı, halâ anlayamadınız galiba..

Sokaktaki vatandaşa sorsan ‘Eşber Yağmurdereli kim?’ diye, ‘Film artisti mi, kim?’ diye sorar.

‘Canan Kaftancıoğlu kim?’ diye sorsan, ‘Hani şu PKK sempatizanı kadın var ya, kocası da domuz eti yiyormuş’ der, CHP İl Başkanı olduğu bile ilk anda aklına gelmez.

Bu site ne kadar garip bir site yahu.. Zileli ve okuyucuları, körler sağırlar birbirlerini ağırlar misali, boş boş hayallerle kendilerini tatmin ettiklerini zannediyorlar…

Siz de hayalci olduğunuzun, boş hayaller peşinde koştuğunuzun farkındasınız ama yaşınızın ilerliyor oluşu nedeniyle bunu açıkça dile getirmiyorsunuz.

‘Nasılsa hayattan çekip gideceğim gün yakındır, en iyisi, boş hayal pompalamaya devam edeyim… En azından arkamdan, romantik ve hayaller kuran bir adamdı, derler…’

Acınacak haldesiniz sayın Zileli, kusura bakmayın…

En büyük tehlike: “Devlet”

Bir süredir Ortega y Gasset’in “Kitlelerin Ayaklanması” isimli kitabından bahsediyorum. Nedir “Kitle İnsanı”, bu terim neyi ifade ediyor? Birey kimliği olmayan, kendi ahlakı ve normları bulunmayan, ancak bir kitlenin içerisinde, sıradan, herhangi biri olarak var olabilecek, çoğunluğun bir parçası olmakla anlamlı ve bu çoğunluğu dayatan insandır kitle insanı. O bizimle aynı çağda yaşar, çağın nimetlerinden yararlanır, iPhone veya Samsung kullanır, arabalara meraklıdır, sinemaya gider ancak bütün bu nimetlerin mümkün olmasını sağlayan kurallara yabancıdır. Hiç bilmez bunları. Herhangi bir değeri yoktur. Herhangi bir hukuku bulunmaz. Kitle insanı aynı çağda yaşadığımız barbardır. Değeri de barbarlık değerleri ile aynıdır, kendisinden olmayanı yok etmek, kendisini her alanda hakim kılmak ve bunu düz fiziksel güç ile yapmak. Bu kitabın yazıldığı 1930 yılında Avrupa bu barbarlık ile karşı karşıyaydı. Naziler ve Faşizm yükseliyordu. Kitle insanının umursamazlığının bedeli ağır oldu. Milyonlarca insan savaşta öldü. İnsanlığın bundan gereken dersi almasını beklerdik. Bugün dünyanın her tarafında ve Türkiye’de yükselen sağ populizm bu dersin hala alınmadığını gösteriyor. Kitapta yer alan aşağıdaki bölümü okurken bugün yaşadığımız ülke ile çarpıcı benzerlikleri görüp şaşırmamak imkansız. (Gürman – Helmuth von Moltke)

* * *

Kamusal düzenin iyi kurulmuş olduğu durumlarda, kitle kendi başına eylem koymayan varlıktır. Misyonu öyledir. Dünyaya yönetilmek, etkilenmek, temsil edilmek, başkalarınca düzenlenmek için gelmiştir; kitle olmaktan çıkıncaya ya da hiç değilse çıkmayı amaçlayıncaya değin. Ama tüm bunları kendi başına yapmak üzere gelmemiştir dünyaya. Yaşamını üstün bir mercie dayandırmak gereksinimindedir. Üstün nitelikli insanların kimler olduğunu dilediğiniz kadar tartışabilirsiniz; ancak onlar (ister falancalar olsun, ister filancalar) var olmasaydı, insanlık en temel varlığından yoksun kalırdı, bu noktada hiçbir kuşku kalmamasında yarar var; gel gelelim yüz yıl var ki Avrupa böylesine açık seçik bir gerçeği görmemek için devekuşu misali kafasını kuma gömmekte. Çünkü sıkça rastlanan ve olası olgulara dayanan bir görüş değil bu, toplumsal “fiziğin” bir yasası, hem de Newton fiziğininkilerden çok daha şaşmaz bir yasa. Avrupa’ya yeniden sahici bir felsefenin hâkim olduğu gün (onu kurtarabilecek tek şeydir bu), şunun farkına varacağız: İnsan, istese de istemese de, yapısı gereği bir üst merci aramaya zorunlu bir varlıktır. Eğer onu kendi başına bulmayı başarırsa, olağanüstü biri demektir, yok eğer bulamazsa kitle insanıdır ve üstünlüğe öbürünün sayesinde erişme ihtiyacındadır.

Kitlenin kendi başına etkinlikte bulunabileceğini iddia etmek, kendi yazgısına karşı ayaklanmak demektir, şimdi yaptığı da bu olduğu için ben kitlelerin ayaklanmasından söz ediyorum. Çünkü sonuç olarak özünde ve sahiden ayaklanma diye adlandırılabilecek tek şey herkesin kendi yazgısını kabullenmemesi, kendi kendine karşı ayaklanmasıdır. Bu bağlamda, başmelek Lucifer eğer Tanrı olmaya kalkışmaktansa (yazgısı o değildi) meleklerin en sonuncusu olmaya kalkışsaydı, yine aynı ölçüde başkaldırmış olacaktı. (Eğer Lucifer Tolstoy gibi Rus olsaydı, herhalde bu ikinci başkaldırı biçimini yeğlerdi, ama o da yine ününü borçlu olduğu öbür biçim kadar Tanrı’ya karşı gelmek olurdu.)

Kitle kendi başına harekete geçtiğinde bunu tek biçimde yapar: Linç eder

Kitle kendi başına harekete geçtiğinde, bunu ancak tek biçimde yapar, çünkü başka biçim bilmez: Linç eder. “Lynch” yasasının Amerikan olması pek de rastlantısal değil, öyle ya, Amerika bir bakıma kitlelerin cennetidir. Şimdilerde, kitleler zafere ulaştığında, bunun şiddetin zaferi olmasının ve şiddetin tek mantık biçimi, tek öğreti sayılmasının da hiçbir şaşılacak yanı yok. Bu şiddeti kural olarak benimseme sürecine ben çok önceleri dikkat çekmiştim. Bugün artık gelişiminin doruk noktasına ulaşmış bulunuyor, bu da hayırlı bir belirti, çünkü kendiliğinden inişe geçmeye başlayacak demektir. Günümüzde çağın retoriği artık şiddet oldu; laf cambazları, beceriksizler benimsiyorlar onu. Bir insanlık gerçeği kendi tarihini tamamladığında, bir deniz kazasına uğrayıp öldüğünde, dalgalar onu safsatanın sahiline vurur, artık orada ceset halinde uzun zaman varlığını sürdürür. Safsata insan gerçeklerinin mezarlığıdır; ya da olsa olsa sakatlar hastanesidir. Gerçek ölünce geriye adı kalır, sözden ibaret olsa bile, sonuçta dört dörtlük bir sözdür, tılsımlı gücünden bir şeyler korur her zaman.

Ama inançsızlık sonucu kural haline getirilmiş şiddetin nüfuzunun zayıflamaya başlamış olması pekâlâ mümkün de olsa, başka biçimde, yine de onun düzeninde yaşamayı sürdüreceğiz.

Bugün Avrupa uygarlığını tehdit eden en büyük tehlikeden söz ediyorum. Bu uygarlığı tehdit eden tüm diğer tehlikeler gibi o da şiddetin evladı. Dahası var: Onun şanlı eserlerinden birini oluşturuyor; “çağdaş devlet”tir o. Yani geçen bölümde bilim üstüne söylediklerimizin bir yenisiyle karşı karşıyayız: İlkelerinin doğurganlığı, onu, akıl almaz bir ilerlemeye doğru itiyor; ne var ki o “ilerleme”, “uzmanlaşma”yı dayatıyor ve “uzmanlaşma”, bilimi boğma tehdidinde.

Devlette de aynı şey oluyor.

18’inci yüzyıl sonlarında “Devlet” az şeydi

18. yüzyıl sonlarında tüm Avrupa uluslarında devlet neydi, hatırlayınız! Pek az şeydi! İlk kapitalizm ve ilk kez tekniğin, yeni, akılla düzenlenmiş tekniğin zaferi olan kapitalizmin endüstri örgütleri toplumda ilk genişlemeyi sağlamışlardı. Böylelikle daha öncekilerden sayı ve güç bakımından daha kuvvetli, yeni bir toplumsal sınıf ortaya çıktı: Burjuvazi.

Bu yeni dünya burjuvazisinin her şeyden çok, her şeyden önce sahip olduğu bir şey vardı: Yetenek, beceri. Çabayı örgütlemeyi, disiplin altına almayı, sürekli kılmayı ve düzenlemeyi biliyordu. O düzenin ortasında, bir okyanusta gider gibi seyrediyordu “devlet gemisi”. Devlet gemisi burjuvazinin yeniden icat ettiği bir eğretilemeydi, öyle ya, burjuvazi kendini okyanus misali engin, her şeye kadir, fırtınalara gebe hissediyordu. O gemi fındık kabuğu gibi bir şeydi: Bir avuç askeri, bir avuç bürokratı, birazcık parası vardı. Ortaçağda burjuvalardan çok farklı bir insan sınıfı tarafından üretilmişti: Hayran olunası bir cesarete sahip soylular tarafından. Onlar olmasaydı, Avrupa ulusları da olmazdı. Gel gelelim, yüreklerindeki tüm erdemlere karşılık, soyluların akılları tamam değildi, hiçbir zaman da olmamıştır zaten. Öteki organlarına bağlı yaşıyorlardı. Zekâları pek sınırlıydı, duygusaldılar, içgüdüseldiler, seziseldiler; sözün kısası: “Akıldışıydılar”. Bu yüzdendir ki hiçbir teknik geliştiremediler, çünkü bu, işleri akla vurmaya zorlar. Barutu icat etmediler. Ondan rahatsız oldular. Yeni silahlar icat edecek yetenekten yoksun olduklarından burjuvalara meydanı boş bıraktılar (o silahları Doğu’dan ya da başka bir yerden alarak) barutu kullansınlar diye; onlar da böylece soylu savaşçıyı, aptal gibi demir zırhlara bürünmüş, cenk sırasında yerinden kımıldayamayan “şövalye”yi yendiler: Öteden beri savaşın sırrının savunma araçlarından çok, saldırı araçlarında olduğunu akıl edememişti ki (o sırrı Napolyon yeniden keşfedecekti).

Devlet bir teknik iş (kamu düzeni ve yönetim tekniği) olduğundan, “eski rejim” 18. yüzyıl sonlarına ulaştığında, geniş ve kargaşalı bir toplumun darbelerini dört bir yanından yiyerek hayli zayıflamıştı. “Devlet gücü”yle “toplum gücü” arasındaki orantısızlık o dönemde öylesine büyüktü ki, durumu Charlemagne zamanındakiyle karşılaştırınca 18. yüzyıldaki devlet bir yozlaşma örneği olarak görünüyor. Karolenj devletinin gücü 16. Louis’ninkine kıyasla elbette ki çok daha daha azdı, ama buna karşılık onu çevreleyen toplumun gücü sıfırdı. Toplumsal güçle kamu gücü arasındaki muazzam düzey farkı devrimi, devrimleri olanaklı kılmıştır; ta 1848’e değin.

Kendine devrim havası veren her şey artık bir hükümet darbesinden ibaret

Ama devrimle birlikte kamu gücüne burjuvazi sahip çıktı ve kendi inkâr kabul etmez erdemlerini devlete uyguladı, böylece bir kuşağı biraz aşan bir sürede gücü her şeye yeten bir devlet yarattı, o da devrimlerin hesabını dürdü. 1848’den sonra, yani burjuva hükümetlerinin ikinci kuşağı işbaşına geldikten sonra Avrupa’da gerçek devrim kalmadı. Elbette ki devrim yapmak için neden kalmadığından değil, olanak kalmadığındandı bu. Devrimlere sonsuza değin elveda! Artık Avrupa’da yalnız bunun tersine yer vardı: Hükümet darbesine. Ve ondan sonra kendine devrim havaları veren her şey maskeli bir hükümet darbesinden başka hiçbir şey olmadı.

Zamanımızda ise devlet mucizevi biçimde işleyen dört dörtlük bir düzenek, araçlarının niceliği ve kesinliği bakımından harika bir yeterlikte. Toplumun orta yerine lök gibi oturmuş, bir zembereğine dokundunuz mu muazzam manivelaları harekete geçtiği gibi, toplumsal bedenin herhangi bir parçasına yıldırım hızıyla yetişiyor.

“Çağdaş devlet”; uygarlığın en görünürdeki, en bilinen ürünüdür. Ve kitle insanının onun karşısında benimsediği tavrın üzerinde durup düşünmek aydınlatıcı olur. “Kitle insanı”, devleti görür, ona hayrandır, onun orada olduğunu, yaşamını güvence altında tuttuğunu bilir; gel gelelim onun birtakım insanlar tarafından icat edilmiş, dün insanlarda var olmuş olan bazı erdemler ve ilkeler tarafından ayakta tutulan bir yapıt olduğunun, yarın buharlaşıp uçabileceğinin bilincinden yoksundur. Öte yandan, kitle insanı devlette adsız bir güç görür ve kendi kendini de adsız (halk) olarak gördüğünden, devleti kendi malı sayar. Herhangi bir ülkenin kamusal yaşamında herhangi bir zorluk, bir çatışma ya da sorun çıktığını düşününüz: Kitle insanı onu derhal doğrudan doğruya devletin üstlenip, karşı durulmaz devasa araçlarıyla çözümlemesini bekler.

Uygarlığı tehdit altında tutan en büyük tehlike, “yaşamın devletleştirilmesi”dir

Günümüzde uygarlığı tehdit altında tutan en büyük tehlike budur işte: “Yaşamın devletleştirilmesi”, devletin her şeye burnunu sokması, toplumun içinden geldiği gibi yapacağı türlü işi devletin yutması; yani sonuçta insanların yazgısını ayakta tutan, besleyen, ileri doğru iten tarihsel doğaçlamanın yok olması. Kitle bir üzüntü ya da yalnızca herhangi bir güçlü istek duyduğunda, her zaman ve güvenli bir olanağa el atma eğilimine düşer: Her şeyi sadece bir düğmeye basıp (çabasız, uğraşsız tarafından, kuşku duymaksızın, tehlikeye atılmaksızın) o müthiş düzeneği işleterek elde etmek. “Devlet benim” der kitle, ki düpedüz yanlıştır bu. Devlete ancak şu anlamda kitle denebilir: İki adama hiçbirisinin adı Juan olmadığı için aynıdırlar denebildiği anlamda. Çağdaş devletle kitlenin tek ortak yanı “adsız” olmalarıdır. Ama şu da var ki, “kitle insanı”, gerçekte kendisini devlet sanıyor ve devleti kendi rahatını kaçıracak her türlü yaratıcı azınlığı ezmek üzere kullanmaya olan eğilimi giderek artmakta; rahatsızlık hangi bağlamda olursa olsun: Politikada, düşüncelerde, endüstride.

Bu eğilimin sonucu çok kötü olacaktır. Toplumun doğaçlama davranışları, devletin duruma el koymasıyla defalarca bastırılacaktır; hiçbir yeni tohum filizlenemeyecektir. Toplum devlet için, insan hükümetin düzeneği için yaşamak zorunda kalacaktır. Ve devlet, eninde sonunda varlığı ve bakımı çevresinde onu besleyen yaşamsallığa bağlı bulunduğundan, toplumun iliğini emip kuruttuktan sonra, sıskası çıkıp iskelete dönecek, makineler misali paslanarak ölecektir, kadavra imgesini canlı organizmanınkinden çok daha fazla akla getiren bir ölümle.

Eski uygarlığın yürek sızlatan yazgısı böyle olmuştu. Hiç kuşkusuz, Julius ve Claudius gibi imparatorların yarattıkları imparatorluk devleti hayranlık uyandıran bir makineydi, düzenek olarak patrici ailelerinin eski cumhuriyet devletinden katbekat üstündü. Ama ne garip bir rastlantıdır ki, gelişiminin doruğuna eriştiğinde toplumsal beden çökmeye başladı. Daha Antoninus’lar döneminde (2. yüzyıl), devlet boğucu bir hâkimiyetle toplumun üzerine abanmıştı. Toplum köleleştirilmeye başlanmıştı, artık devlet hizmetinin dışında bir yaşamı kalmamıştı. Yaşamın bütünü bürokrasiye bağlanmıştı. O zaman ne olmuştu? Yaşamın bürokrasiye bağlanması bütünüyle cılızlaşmasına yol açmıştı; ama her düzlemde mi, her düzlemde. Servetler küçülmüştü, kadınların doğurganlığı azalmıştı. O zaman devlet kendi gereksinimlerini karşılayabilmek amacıyla insan yaşantısını bürokrasiye daha daha sıkı bağlamanın yolunu tuttu. İkinci aşamadaki bu “bürokratlaştırma”, “toplumun askerleştirilmesi” oldu. Devletin en büyük gereksinimi “savaş düzeneği”ydi, “ordusu”ydu. Afrika kökenli Severus sülalesinden gelen imparatorlar “dünyayı askerleştirdiler”. Fakat beyhude bir uğraş oldu bu! Sefalet arttıkça arttı, rahimlerin verimliliği düştükçe düştü. Askere alınacak kimse bile bulunamaz oldu. Severus’lardan sonra orduyu artık “yabancılar”dan toplamak gerekiyordu.

“Devletçilik” denilen çelişkili ve trajik sürecin ne menem bir şey olduğu görülüyor, değil mi? Toplum, kendisi daha iyi yaşamak amacıyla bir araç olarak “devlet”i yaratıyor. Ardından devlet onun üzerine abanıyor ve topluma artık “devlet için yaşamak” düşüyor. Ama sonuçta devlet henüz o toplumun insanlarından oluşmakta. Ne var ki çok geçmeden devleti ayakta tutmak için onlar yeterli olmuyor ve “yabancılar”ı çağırmak gerekiyor: İlkin “Dalmat”ları, ardından “Cermen”leri. Ve yabancılar devleti ele geçiriyorlar, toplumdan, ilk baştaki halktan artakalanlar onlara, yani kendileriyle hiçbir ilişkisi olmayan halklara köle olarak yaşamak zorunda kalıyorlar.58 Devletin her şeye burnunu sokması bu sonucu verir: Halk, “devlet” denilen ve aslında bir düzenekten, bir makineden ibaret olan şeyi besleyen ete, una dönüşür. İskelet, onu sarmalayan eti kemirir. İnşaat iskelesi, evin sahibi, sakini olur çıkar.

Mussolini devleti eline ayağına sahip olamadan kullanmakla yetiniyor

İnsan bunları bildikten sonra, Mussolini’nin ibretlik bir çenebazlıkla bugün İtalya’da yapılmış mucizevi bir keşifmişçesine şu formülü vazettiğini işitmek üzücü oluyor: “Her şey devlet içindir; devletin dışında bir şey olamaz; devlete karşı bir şey olamaz.” Faşizmin tipik bir kitle insanı hareketi olduğunu keşfetmek için yeterli bu. Mussolini hayran olunası biçimde yapılandırılmış bir devletle karşılaşmıştı; kendi tarafından değil, tam da onun karşı çıktığı güçler ve fikirler tarafından, liberal demokrasi tarafından yapılandırılmış. Mussolini o devleti eline ayağına sahip olamadan kullanmakla yetiniyor; (ben şimdi eyleminin ayrıntılarını yargılamaya girişmeyeyim ama) bugüne değin siyasal ve yönetimsel işlev bakımından ulaştığı sonuçların liberal devletin başardıklarıyla kıyaslanamayacağı tartışma götürmez. Şayet herhangi bir sonuç elde etmişse de, öylesine ufacık, belli belirsiz ve yüzeysel ki, o makineyi gücünün son haddinde çalıştırmasına fırsat veren olağandışı güçleri kendi elinde toplamasını hiç dengelemez.

Devletçilik, kural düzeyine yükseltilmiş şiddetle doğrudan eylemin aldığı en üst biçim. Kitleler, adsız makine devleti araç gibi kullanarak bildiklerini okumaktalar.

Avrupa uluslarının önünde iç yaşamlarında büyük zorluklarla, ekonomik, hukuksal ve kamu düzeni açısından sorunlarla dolu bir dönem var. Kitlelerin hâkimiyeti altında devletin bireyin, grubun özgürlüğünü ezerek, geleceği hepten tüketmesinden korkmayalım da ne yapalım?

“Güvenlik kuvvetleri”, kendi yararlarına işleyen düzeni dayatacaktır

Bu mekanizmanın somut bir örneğini son otuz yılın en kaygılandırıcı olgularından birinde buluyoruz: Tüm ülkelerde polis güçlerinin pek büyük ölçüde artmış olmasında.

Toplumsal büyüme kaçınılmaz biçimde o noktaya getirdi. Ne kadar alışılmış bir şey olursa olsun, günümüzde bir büyük kent halkının sokaklarda rahat yürümek ve işinin başına gitmek için, çaresiz, bir polisin trafiği yönetmesine gereksinim duyması, bu durumun ruhumuza dehşet verici bir çelişki gibi gelmesini engellememeli. Ama düzeni sağlamak üzere oluşturulmuş bulunan o “güvenlik kuvvetleri”nin hep onların istedikleri şeyi dayatacaklarını düşünmek “düzen insanları”nın safdilliğidir. Eninde sonunda, dayatacakları düzeni kendilerinin belirleyip kararlaştırmaları kaçınılmazdır; o da elbette ki kendi yararlarına işleyen düzen olacaktır.

Hazır konuya değinmişken, bir kamu gereksiniminin karşısında farklı toplumların gösterebilecekleri farklı tepkilere dikkat çekmekte yarar var:

1810 yılına doğru, yeni endüstri geleneksel tiplerden daha çok suça yatkın bir insan türü (endüstri işçisi) yaratmaya başlayınca, Fransa alelacele kalabalık bir polis örgütü kurar.

1810’a doğru aynı nedenle İngiltere’de suç oranında artış görülür, o zaman İngilizler fark ederler ki, polis örgütleri yoktur. Muhafazakârlar iktidardadır. Ne yapacaklardır? Polis örgütü mü kuracaklardır? Hiç de değil. Suça dayanabildikleri kadar dayanmayı yeğlerler. “Halk kargaşaya yer bırakmaya razı olur, özgürlüğün bedeli sayar onu.” John William Ward şöyle yazar: “Paris’te dehşetli bir polis örgütü var, ama yararları pahalı ödeniyor. Polisin evimi ziyaret etmesindense, gözetlenmektense, Fouché’nin tüm düzeneklerindense, her 3, 4 yılda Ratcliffe Road’da yarım düzine kişinin boğazlandığını görmeyi yeğlerim.”

Bunlar iki farklı devlet kavramı. İngiliz insanı, devletin “sınırlı” olmasını istiyor.

Gürman – Helmuth von Moltke
4 Haziran 2017

Varoufakis and Sanders: How to organize a progressive international?
https://www.opendemocracy.net/can-europe-make-it/alphan-telek-seren-selvin-korkmaz/varoufakis-and-sanders-how-to-organize-progress

What a wonderful and uplifting article!
It only lacks some catchy slogans.

“Precariat of the world unite!”

“Say yes to Europe!”

“Make Europe Great Again!”

Only thing that remains vague is that I do not see what Varoufakis and Sanders are offering that differs from what Trump et al are offering to same precariat class.

In any case it reminded me of an unemployed friend in France who to keep his unemployment benefits from being cut had to accept to work as an animator to pep up people who were unemployed. He told the functionary who obliged him to work that these people needed jobs and not being animated.

It seems that these two men are good animators but offering no jobs except perhaps to people like Gün Zileli, Alphan Telek and Seren Selvin Korkmaz.

14 ve 15 anonimleri yazandan “10 Zileli hayalci değil mi?” hayal kurmayan beyefendiye meydan okuma.

“Zileli ve okuyucuları, körler sağırlar birbirlerini ağırlar misali, boş boş hayallerle kendilerini tatmin ettiklerini zannediyorlar…” demişsiniz sayın bilgiç kokan beyefendi.

Bu site, aynı senin gibi, anarşist diplomalı Zileli ve diğer baş artistler de dahil, birkaç lafla işi halleden, yerel seçim-oy verme dedikodularıyla entelektüellik terapisi yapan medya müptelası sayısız cahiller sitesi.

14 ve 15 yazlıarımda gönderme yaptıklarımdan bazıları:
“Yazılı belgeler arasında, bilimin yer ve gökyüzü bilimi (geometri ve geometrik astronomi) olduğu bir yerde, ilk faşist düzenin tasviri olarak bilinen ‘Republic’i yazan koca kelle Plato bu aynı düşünceden ilhamını aldı.”

Neden “yazılı belgeler” eklenmiş?
Neden Plato, geometri ve düzencilik bağlanmış? Bu gönderme ile Çin’in teknojide ve ticarette 18. yüzyıla kadar siz yavşak Türkleri göz bebeğiniz Batı’nızdan daha ileri olduğu “kaotik veya ‘anarşik’ aritmetik ve algebra” ile Mao ve Maocuların günümüz sarışınlar Çin’i bir türlü olamadıklarına gönderme yaptığını anladınız mı?
‘Republic’ neden faşist? Hatta bunu hiç duydunuz mu?

Atlayacağım, çünkü başta kara cahil ve aldatılmış Zileli gibi okumaya tenezzül bile etmeme numarası ile paçayı kurtaracağından eminim.

Dünyanın gelmiş geçmiş en zeki ve en hızlı düşünen adamı – yani, mükemmel süt ineğini – fabrikada gezdirmişler. Bu sizlerin taptığı süt ineği hemen çalışırken bu senin gerçek anladığın kabustan kurtulma hayalleri kuran zavallı insanlar yerine “autamation”, senin gibi hayal kurmadan yaşayan robotlar ve günümüz bilgisayarın temeli teorisini yumurtlar. “Dr. Strangelove”da her gördüğü kral-başkanı hâlâ Hitler sanan süt ineği. Nato hâlâ onun teorisinden geliştirilen sarışın algoritmayla savaş oyunları oynar.

Türk aydınlarının taptığı aynı süt ineğini baş ağrısına bir çare bulsun diye hastaneyi gezdirsen inek trene bakar gibi bakar.
Kuantum fizikde hâlâ denklemleri kullanılan Schrödinger farkı bilen ve ilk defa dikkati bu düzen meraklısı kral-imparator biliminde – yani ve sizler gibi bilim-teknik allahla peygamberlerine tapan müminlerini cambazları uyarır.

Palto’un üstünlüğü, senin gibi son 7-10 bin yıldır kral-imparator ve bir avuç dalkavuklarının hayal dünyasında yaşayanların gafletini görmesi: g*t kadar küçük Atina’da bile insanların kendi gölgelerini, senin gibi, gerçek sanıyorlar dedi.
Chuan Tseu daha güzel şeyler söyledi, düzensiz dünyayı şahane anladı ama senin gibiler için ‘Chuan Tseu’ şimdiki sarışın Mao Çinlilerin ürettikler ve salı pazarlarında satılan bir “sex toy”un adı.

Yukarıda sen ve bu sitedeki dünyayı düzenlemeye çalışanlar arasında fark görüyorsan çık göster bakalım senin gerçek dediğin şey neymiş.
Unutma sayın bilgeç:
“Çocuklar için dünya oyuncak, senin gibi tight as*ler için dünya alış-veriş gerçek dünyası”
VEYA
Tek gerçek dünya, makineler ve robotlar dünyası; tek hayal dünya, zavallıların kabustan uyanma ümidi.
VEYA
Dünyada en salakça şey bu kabustan kurtulma hayalleri, diğer her şey daha salakça.
VEYA
Eğer insanlığı salt, senin gibi sivri kellerin mantar bittiği son %0,25’e indirmezsek, dünyamızın tümü rüya ve hayal kurma dünyası. Aksi halde, ki ben sizler gibilere tercih ettiğim, hâlâ 4 ayaklılar dünyasında yaşardık.
VEYA
Son yıl ABD’de “Fentanyl in cocaine”den ölen sayısı, ABD’nin Irak, Suriye, Afganistan ve daha önce Vietnem’da öldürdüklerinden daha çok. Bu kabus mu, gerçek mi, GERÇEK EFENDİ?

En şahane ideoloji tanımlarından biri.
İdeoloji, benimsyeni, dünyasının gerçek, doğal ve en iyisi olduğuna inandırır.
En dürüst ve Endüstri-Devlet dalkavukları olmayan fizik, kimya, biyoloji, astronomi, sosyoloji, anroploji bilimciler hâlâ bir b*k bilmediklerini itiraf ederler. Önünüzdeki Müslümanlar allahın bu bilginin tümün mağarada bir tüccara açıkladığına inanırlar ve bunlar Er-Doğan gibi bir cambazı başa getirdiler.
Siz laikler “gerçek” tüccarlar, bilim teknisyenleri ve endüstrilere inanırsınız.

Anlat bakalım senin yuttuğun “GERÇEK” neymiş?

“Precariat” sınıfının bir üyesi olmak için mükemmel adaya hakaret etmeniz üzücü. Şu an işsizim ve hayatım boyunca, ara sıra bulduğum ayak işleri hariç, öyle yaşadım. 4-5 yaşında, geceleri aile gazinolarında, o zamanlar ‘egzotik’ olarak nitelendirilen muz, gündüzleri elle çekilen arabayla mandalin ve portakal sattım. Sizin şef-değil şefler senatörünüz ve maliye bakanına benzer diğer bir iyiliksever Atatürk’ün polisi kapı olmayan kapımıza geldi ve ailemi, beni akıl verici akıl hastanesi, okula göndermelerine mecbur etti. Tabii, gece gündüz çalışma devam etti.

Ailede kimse doğum günümü bilmediği için bir modernlik komedisi de yaşadım. Bana ilk defa “kimlik” çıkaran babam, yaş gereğini tutturmak için bir doğum günü uydurmuş. Hem de, daha henüz sizler gibi tam evcilleştirilmiş olmadığından beni ben yapan kimliğe aklına esen bir isim koydurmuş. Yıllar sonra, benim ben olmam için, akıl almaz kırtasiyecilikten geçtim. Siverekler ve Mardinlere gidip kütüklerde değiştirmeler yaptırdım.

Kısacası, kurumlar, örgütler ve örgütleyicilerden nefretim çok eski. Ama mezarlıkları ve mezar yapıcılarının sinemalarını çok daha sonra anladım.

Beni başarılar dolup taşan dünyanızdaki ‘ modern tıp’ becerilerini küçümsemekle itham etmişsiniz. Uzun yıllar boyunca, sefil hayatlarını katlanılabilir hale getiren ‘gift bearing Greeks’lerin zımbırtı saymalarını sayısız insandan duydum ve dinledim. Aynı sayıda zararları da ben saydım. Nihayet göz bebekleri doğdu: modern tıp! Uyanık asıl “precariat”lar farklı ifade ederler: “cüzdanınız iyileştirir”.

Her halükârda, bu modern tıp masalı yalan dolu. Asıl amacı enayi müminlerini zeki ve ileri olduklarına kandırmak. İnsanlar yerleşik yaşamaya başladıklarında anatomik, fizyolojik ve metabolik; nüfus yoğunluğundan dolayı bulaşıcı hastalıkların daha etkili ve hızlı yayılmasından dolayı çok daha sağlıksız bir yaşam yaşadılar. Coğrafyaya ve tarihe göre farklar arz etse de, bu sağlıksız yaşama 19. yüzyıla Avrupa’sına kadar devam etti. Çin, katı ırkçı olduğundan daha şanslı oldu; sürekli büyük nüfuslu oluşu bu nedenden. Hindistan daha karışık ve aşağıdaki biraz açıklar. İkincisi, muhtemelen yaşam beklentisini yaşam süresiyle karıştırıyorsunuz. Medeni ve yerleşik toplumlarda bile çocukken ölmeyenler bugünkü insanlar kadar yaşadı. Yaşam beklentisi, evcilleştirilmiş koyunların çobanlarına hayranlık melemeleri için bir soporific.

[Bakınız: https://www.bbc.com/news/world-46301059: ” What we could learn from remote tribes”
“There’s one catch: it involves becoming an anarchist. No government, no state, only the individual and their will to do as they please.”]
BBC’den fazla beklenmez. Makale şahane ama sonlara doğru kıvırmlar ve ‘recuperation” başlar. Medenilerin bitmez tükenmez kıvırmaları: ” eat one’s cake and have it too!”
İşte kıvırmalar, benim gözümde sizlerinkinin aynısı:
[ “A 2015 study examined a number of Yanomami villagers and revealed the most diverse collection of bacteria ever found in people, including some that had never been detected in humans before, scientists said.”
“They said it showed how modern diets, antibiotics and hygiene could be reducing the range of bacteria in our bodies.”
“Perhaps even minimal exposure to modern practices… can result in a drastic loss in bacterial diversity,”
“With each step in Westernisation, we seem to be losing an amount of diversity.”
“This study found that the Yanomami villagers had unique antibiotic-resistant genes, despite the fact they had never taken the drugs before.” ]
Siz ve diğer coşkunluk dolu robot muhasebecilerin çok daha vahim bir kör noktası var: her zaman, her yerde ve her savunucu muhasebecinin farkında olmadan düştüğü meşhur tuzağa düştünüz. “Modern tıp pratikleri” nicelikle ölçülen bir beceri. Daha önemli olan yaşam kalitesi, bilerek veya bilmeyerek, hasıraltı edilmiş. Yeniden devreye soktuğunuz Marksizm bile insanlara nitelik kazanması konusunda ihtiyatlı konuşur. Nitelikler ölçülemez. Bu becerilerle alay eden burnu havada züppe çıplaklar, yerleşik ama tersinin ne olduğunu bilmedikleri için özgürlüğün ne olduğunu bilmeyen dolayısıyla özgürlükle kafayı yemeyenler ve nihayet özgür hayvanlar ya medeni ölüm mangaları tarafından cehennemi boyladılar veya bizler gibi evcilleştirildiler.

Eğer yanılmıyorsam, özellikle son 2 yüz yıl tavşanlar gibi astronomik sayıda artan sizler gibi ve hatta sizlerden ışık yılları daha üstün zekalıların ‘modern XYZ aletleri’ne rağmen insanların kalitesinde zerre kadar bir ilerleme olduğu iddia edilemez. İsterseniz deneyin. Düzeni sizin gibi savunanları karşı gelin. Yüzde yüzü hemen nicelikler âleminde kaybolur. Nitelik âleminde tam tersi oldu: hem sizler gibi ileri zekalıların hem de kaderlerine razı olan sıradanların büyük bir kısmı “çalış-tüket” robotu oldular. Belki ekonomi için iyi ama insan için acınacak bir durum.

Size yazdığım yorumumda, kendimi, ‘Hayvan Çiftliği’nin, en sevdiğim hayvanlardan biri ve bana benzeyen eşek, Benjamin olarak hayal ettim. Yunan eski finans bakanı ve Amerikan senatörün benim gibilere gerçek, yani maddi, yararı olup olmayacaklarını beklemenin daha temkinli olacağını düşündüm. Kalitem, siz ve idolleriniz kadar yüksek değil ama ben son derece alçakgönüllüyüm. Kalitem düşük de olsa memnunum. Bana az iş ve az para lazım. Büyük laflar etmeme kulak asmayın. Çalışmaya hazırım ama haftada 10-15 saatten fazla değil. Diğer ‘precariat’ların besleme ve barındırma zorunda oldukları çoluk çocukları var. Karım ve ben, nasıl olsa çocuğumuz sizler gibi Devlet-Okul-Televizyon çocuğu olacak diye çocuk yapmadık. Yani, arada bir kafa çalışıyor.

Ayrıca, yaydığınız iyi haberler hakkındaki yorumumu yazdığımda, sizlere tatlı söylemler konusunda daha uyanık olmanızı ve bu laik Müneccimlerin gerçek hediyeler getirip getirmediğini görmenizi teşvik etmek istedim. Bütün politikacılardan nefret ederim. Özellikle hediyeleri gerçekten dağıtanlar. Şu an bunların çoğu kırıcı, faşist ve asıl yüzlerini apaçık sergileyenler. Onlara katılmak istesem de, onlar beni tekme tokat dışarı atarlar. Enayi değiller, siz ve sizin yiğit putlarınız gibi tamamıyla evcilleşmiş, yüksek zekalı ve yeteneklileri tercih ederler.

Cevabınızda bir gaflete daha düşmüşsünüz. Şüpheciliğin sizlerin en büyük tanrısı bilim ve teknolojinin önemli motoru olduğunu bilmeden ‘modern tıp’ biliminin şakşakçılığını yapmışsınız. Ama aynı zamanda benim kuşkum sizi rahatsız etmiş.

Eğer sizin mantıkla konuşursam, saygıya değer tek gerçek bilgi nicelikler bilgisi, yani modern bilim: daha fazla ilaç, daha çok makine, daha fazla hastane, daha fazla doktor, daha fazla hasta bakıcı, daha fazla sigorta şirketi, daha fazla tıp araştırmacısı, daha fazla ilaç şirketi… Daha, daha, daha…

Dikkatli olun, “iyi günler köşe başında” vaazları verenler eninde sonunda yine medeti Marks’dan esinlenen eski “Workers’ self-management” dilbazlığa çevirip, açıkça söylemeden, sadece çalışıp insanlığa yaralı olanları “precariat” sayabilirler. Şef değil şeflerinizden birine göre geri kalanlar lümpenler.

Saadede gelinmez,sadede gelinir. ayrıca kelimlerin bazı harflerine yıldız koymak kurtarmaz. Bu düzeltmeleri yapıp yazınızı yeniden gönderin.

“Gün Zileli/Aralık 4th, 2018
ayakta hâlâ biraz aksama var ama idare ediyor yine de”

Precariat müminleri ve endüstri anarşizmi mümini Zileli ivme kazanmış devrim İVME’sine ivme katmak için geçici olarak birleşmeyi düşünüyorlar. Devrimden sonra feshedilme şartıyla geçici olarak Arı Sanal Sosyal Medya Partisi (ASSMP) kuracaklar. İlk etkinlikleri, seçilmeden önce bütün sarışın Fransızları kendi ve arkadaşları gibi milyoner etmeyi vaat eden Macron’dan kazık yiyen zavallı PRECARIAT sarışın sarı yeleklilere yardıma koşup İKİNCİ BÜYÜK FRANSIZ DEVRİMİ’NİN barikatlarına Türk taşları götürmek.
Doğrusu, dünyada ve her alanda hızla artan DEVRİM artık saymakla bitmez. Bir devrim daha can incitmez.

Gelelim daha somut bir soruna: PRECARIAT bilimsel devrimcilerin bilimsel, yani belgelerle kanıtlanmış “modern practices of medicine” devrimin yarattığı bazı ufak tefek pürüzlere.

Zileli önce Marksizm masallarına kandı ve hatta bir Türk yerli mal marks Doğal Pirinç’i godfather edindi ama sonunda ona da pişman oldu. Her şeye genç gözlerle pozitif bakan Zileli bu kandırılmayı, “Biz Nasıl Kandırıldık?” kitaplarıyla ilelebet enayi potansiyel mürit gençlere ders verme hocası oldu. Marks-Pirinçi-Lenin falan filandan kazık yiyince, boşluğunu veya boşaltmayı, bakire kız oğlan kız (pek bakire olmayan 1930’lar İspanya, 1871 Paris falan filan hariç) endüstri anarşizmi ile doldurdu. Galiba en son Precariat “modern practices of medicine” mavalını da aynı hevesle yutmuş.

Türkiye’de bile kes-dik şarlatan doktorlara karşı-şarlatan doktorları duymamış bu zavallı Zileli. Karşı-şarlatanlar, aynı Zileli ve Precariatlar gibi, “mağdur halkı uyandırma” devrimine ivme kazandırmak amacıyla, ameliyatların %90’nının gereksiz olduğunu özgür medyada ilan ettiler. Here is that MEDIA stars again!

Bu Precariat-Zileli ivme devrimcileri yardan da serden de geçerler ama İLERLEME peri masalından asla vazgeçmezler. Aksi halde, hem kendileri hem yoldaşları yollarını kaybeder, sevgilileri bilimsel doğa ana yasası yerçekimine uyarak uçurumdan aşağı uçarlar.

Tabii, bu allahlar allahı İLERLEME inancı yanı sıra kişisel gaflet de var. Dolandırıcıların tatlı dillerine hayran olup onlara benzemek hayalleriyle coşan Zileli, dolandırıcıların küçük yazılarını okumamış. Dolandırıcı numunesi politikacının ünlü “biz arpa ambarı deriz, aç tavuklar hayal kurup doyarlar ” ilkesinden tiksineceğine kendi ustası olmuş.

Çiçekten çiçeğe devrim
dolaşır Precariatlarda, Günlerde,
Fransız-Rus Devrim’i geldi gitmez oldu,
Gözleri ileride,
Gözleri tüketimde.

Wa’allah-i, Bi-allah-i hiç belli olmaz, bir bakarsın, dünyaya silah satmada üçüncü gelen Fransa sarışınları sarışın yelekliler, satılan silahları ele geçirip, Fransa’ya gelen veya uzaktan sattıkları petrolle sarışın Fransızlara sorun yaratan terörist Araplara karşı kullanır, ilk BÜYÜK devrimlerini, McDonald “bigger the better” modeline uyarak, daha da BÜYÜK yapabilirler. Ve diğer bir hokkabazlıkla, faşistliğin hızla artmakta olduğu faşist Avrupa’sına İVME kazandırıp, bu defa faşistliği dünya ülkelerine yayabilirler. Peki, sloganları ne olacak? “ÖNCE BİZ!”. İşin en kötü tarafı, Zileli ve Precariat’çılar gibi “cheerful robots” profesyonel devrimcilerin ağızlarına 1-2 yüz yıl daha çiğneyecekleri sakız veya emecekleri emzikler koyacaklar.

Sadede geleyim.
Aynı peri masalları devrimlere inandığı gibi, bilim-teknik ve “modern practices of medicine” peri masallarına inanan Zileli, küçük harfli yazıları okusaydı, diz ameliyatları yaptıranlar ile yaptırmayanlar arasında, “modern practices of medicine” dinciliği ve inanç hariç, hiç bir fark olmadığının kanıtlandığını öğrenirdi.

Her solcu devrimci hızlı gerçek “materyalist” , zerre kadar anlamadan Berkeley’e güler ama;
“Ormanda düşen ağacı görmeyen olursa, ağaç düştü mü?”
Hödük, bilimin insanlığı kendisi gibi içi dışı boş hiçliğe sürüklediğinden habersizse, “Kapital’siz bilim olmaz”ı duyar mı?

İnsan din tarihinde rastlanmamış bu laik yeryüzü solcu katı sofular, bu profesyonel devrimci Marksist-endüstriyel anarşistler, müritlerini Rus ve Çin cambazlıklarının teferruatlarıyla meşgul ederler. Böylece ne kendileri ne de müritleri, sağcı/solcu olsun tüm dünyanın asıl tanrısının Kapital olduğunu görmez. At gözlükleriyle sadece düşman ilan ettikleri kapitalistleri görürler ve gösterirler. Aslında bu çok eski bir yöntem. Kapital solcuların allahı, kapitalistler günah keçisi.
SOLCU-DEVRIMCI IKI AYAKLILAR IYI, DÖRT AYAKLI GÜNAH KEÇILERI KÖTÜ.

Not:
Sayın Zileli, Eğer ben de sizin gibi medeni, evcil, büyük beyinli, uslu, terbiyeli orta sınıflı falan filan olsaydım, sizin gibi insan haklarına inansaydım, aşağıdaki gibi okunmaz Türkçe yüzlerce yazıları sizin son hatanıza ekler İNSAN HAKLARI falan filan teşkilatına gönderir dert yanardım.

“27 Eskici 14 Kasım 18/
-“kar di sim”ler birliği- ile muhatap olmak bile utandırıyor beni. Hoşçakalın kar diş ler. Sizleri bu hale getiren şeylerin hiçbiri benim dunyamda yok.”
Ve okunmaz yazıları yanı sıra cahillikte sizin tıpkınız Hortlak ve Necip altın yumurtaları.

Gelelim siz sayın “second class” gossip writer yazar çizerin yazı hatasına:
“Aralık 3rd, 2018
şu Soros söylemini bırakılım bir kere. Bu, ulusalcıların ve AKP’nin söylemidir. Gezi’yi bile Soros’a bağladı Tayyip Erdoğan, biliyorsunuzdur. Öte yandan ister sarı gömlekli olsun, ister başka bir renk gömlekli, iiktidarlara karşı her hareketi desteklerim.”
‘şu’ büyük harf ‘Ş’ ile yazılır. ‘iiktidarlara’ değil, ‘iktidarlara’. Yeteri kadar iktidar var, iktidarların sizler gibi yeteri kadar imla ve ahlak polisleri de var, ek ‘i’ ile arttırmaya gerek yok!

“ayakta hâlâ biraz aksama var ama idare ediyor yine de”
‘ayakta’ kelimesindeki ‘a’ sizin gibi büyük ‘A’ olmalı. Cümlenin sonunda nokta olamalı.

Biliyorum yalanlara inanmak sizin için yaşam/ölüm sorunu olmuş. Taktığınız maskeleri tek tek çıkarmak asırlar alır. Bu konuda size yardımcı olamam. Zaten medeni sıradan çoğunluk, her zaman yalanı tercih eder. Ne var ki, sıradanlar yalanı mecburen seçerler, siz büyük beyinliler seve seve seçersiniz.

Bir dahaki sefer tekrar bilimsel şarlatanlara kanıp bedeninize yedek parçalar taktırmadan önce bana yazın. Size sempatim olduğundan değil, bu sahtekârların sizi aldattıklarını ispat etmek için, sizi, çok basit yöntemlerle daha fazla yedek parça taktırmaktan kurtarırım. Benim size vereceğim yeşil otçuluk, koca karı ilaçları, üfürükçülük, dua etmek falan filan daha henüz Türk bilimsel ivmesi kazanmamış olabilir. Siz her modaya hemen uyduğunuz için daha henüz oralara gelmediği belli.

Her hâlükarda, Yaşasın Kapital’siz Bilim-Teknik! Kahrolsun Kapital’li Bilim-Teknik

Fransa’da sarı yeleklilerin iyice ivme kazandığı artık inkar edilemez. Sarı yelekliler ikinici Büyük Fransız Devrimi’ni başaramasalar bile Macron’ı alaşağı edebilirler.

Precariat arkadaşlar, Avrupa’yı kurtarma hareketiniz politik bir bunalıma girmiş gibi.

Çünkü başınızı çekenlerin en başındakilerdenbiri olan Yanis Varoufakis, Fransız solunu Macron’u desteklemeye davet etmişti.

“Macron came to Greece’s aid during our crisis. The French left should back him
Yanis Varoufakis”

Siz solcusunuz ama Fransız olup olmadığınızı bilmiyorum. Her halükârda, solcular sınır tanımazlarmış, hatta sınır geçerken pasaport falan bile göstermezlermiş. Ama belki bu sadece AB solcuları için geçerli. Neyse, bu önemsiz bir ayrıntı. Dedikodu bile olabilir. Ben bu işlerde biraz yeniyim kusura bakmayın.

Avrupa’yı kurtarma derneğiniz açısından sarı yelekliler Precariat mı? Eğer sarı yelekliler Precariat ise, Macron’u mu destekleyeceksiniz yoksa sarı yeleklileri mi?

Not: Aranızda Zizek’i görmek beni şaşırttı. Ben onu ıslah olmamış Stalinci sanmıştım. Ve hatta Amerikallara “ulan bu kadar gücünüzle neden yavşak yeni solculara uyup gölgenizden korkar gibi davranıyor sunuz? Çıkarın koca bombalarınızı, bakın dünyayı nasıl yola getirirsiniz” diyen biri olarak tanımıştım. Şimdi muradı yerine geldi ama kendisi muhalfete geçmiş. Ne oldu? Nihayet Amerika kıçına tekme falan mı attı?
Ama resimde eski Stalinci Gün abiniz yok. Neden? Yoksa din ve milliyet farkı önemli mi? Gerçek Avrupalı falan filan olmak ve Stalincilikten uçup anarşistliğe konmak gibi.

“Gün Zileli / Aralık 8th,
sanki biraz telaşlanmış gibisiniz bu sarı gömlek meselesinden dolayı!”

Kapitalistler yetmez gibi sizin gibi meslekleri devrimcilik olanların dır dırlarına ve komünistlere model olup başımıza bela açan BÜYÜK FRANSIZ DEVRİMİ’NİN “new and better” İKİNCİ BÜYÜK FRANSIZ DEVRİMİ ha oldu, ha olacaktı, ha olabilirdi, ha yoldan çıkarıldı, ha özümlendi, ha bakireliğini kaybetti, ha X, ha Y, ha Z gibi devrim uzmanları “cheerful robot”, gönüllü “useful idiotların” vır vır, dır dır artacak korkusu.

Komünistler, ışığı görüp vır vırlarından vazgeçtiler ama bakire komünistçiler ve sizin gibi, üretim-tüketim endüstrisini, yani aynı şeyi başka bir adla isteyenlerler yeni bir İVME kazanacak, horoz gibi ötmelerine devam edecekler. Bu birbirini pompalayan orta sınıf salakları “herkes bizim gibi orta sınıf olsa ne iyi olur” iyi kalplilikleriyle kendileri gibi tatsız tuzsuz bir dünya hayalini yeniden ateşler diye korktum.

Herkesin bildiği bir gerçeği bu enayileri bilmemezlikten geliyorlar: alış-vriş ve tüketim gücünü arttırma dışında kimse ne istediğini bilmiyor.

“SEE … HOW CRUEL THE WHITES (TURKS)LOOK. THEIR LIPS ARE THIN, THEIR NOSES SHARP, THEIR FACES FURROWED AND DISTORTED BY FOLDS.THEIR EYES HAVE A STARING EXPRESSION; THEY ARE ALWAYS SEEKING SOMETHING; THEY ARE ALWAYS UNEASY AND RESTLESS. WE DO NOT KNOW WHAT THEY WANT. WE DO NOT UNDERSTAND THEM. WE THINK THEY ARE MAD.”
Words of an old Pueblo Indian related to Carl Gustav Jung

“Eğer allah ölürse, her şey mümkün” den “eğer utanma kalmamışsa her şey mümün”e geçtik.

Bu yeni “cheerful robot”laar sizin gibi yedek parçalardan oluşmuş, aldatıldığı günlerin hatıralarıyla yaşasa belki zarar az olur ama bakın şu Precariatçılara. Aynı tas aynı hamam. Yeni buldukları sahtekarların heyecanı içinde yanıp tutuşuyorlar.
İşte “Manifesto”ları:
“Yapacağımız reform veya değişiklikler insanları her zaman olduğu gibi daha da kötüye sürüklese de, bize meşguliyet sağlayacak, hayatımıza anlam verecek, medyada bizi de artist yapacak etkinliklere ihtiyacımız var. İçimiz boş ama dışımızla dolu gibi görünsek yeter.”
Üstelik utanmadan hemen bir şantj da ekliyorlar. Bizim liderler hoplayıp zıplıyor. Siz neden muhabbet tellalığı yapmıyorsunuz?
Ulan insan utanır be! Düzenin sizler gib “useful idiot”lara sonsuz ihtiyacı olduğnu bildiğiniz halde bu oyunları oynamanız insanlığın ne kadar alçaldığını çok açıkça kanıtlar. Maşallah mantar gibi bitiyorsunuz.

Sizden insanlara yararlı olmuş olan devrimlarin adlarını kısaca yaraları yazmanızı istedim. Ne oldu? Kaytardınız! Bırakın şu atıp tutmaları. Hic Rhodus!

Sayın Zileli,
Benim telşım başka, başkanınız Erdoğan’ın telaşı başka diye size bir Fransız gazetesinden okuduğumu kısaca çevirdim.
“Erdoğan, Fransız yetkililerin “şiddet” ini kınadı.”
“Erdoğan’a göre, Avrupa “demokrasi, insan hakları ve özgürlükler açısından başarısız” oldu.”
“Erdoğan Cumartesi günü Fransız makamlarının ‘sarı yelekler’ gösterilerine karşı ‘aşırı şiddetini’ eleştirdi. Durumu ‘telaşla ve endişeyle’ takip ettiğini ekledi.”
“Polislerimizin yaptıklarını eleştirenlerin polislerinin yaptığına bakın”
Ne var ki, bazı dedikodulara göre, son zamanlarda, bir zamanlar koyu komünist, sonra hızlı anarşist olup daha sonra diğer 68’liler gibi yaşlanınca aklı başına gelip Doğu hikmet kaynaklarına, özellikle Zen Budizme, dönen Gün Zileli adlı biri Erdoğan’a akıl danışmanlığını yapıyormuş. Erdoğan, Zileli’nin sitesinde “her şeyin hem iyi hem kötü tarafı olur” derinlik dolu irfani Zen deyişinden aldığı ilhamla sarı yeleklileri de kınadı.
“Türkiye “aynı zamanda göstericilerin kışkırttığı kaos sahnelerine ve onlara karşı olan aşırı şiddete aykırıdır”

Zileli’nir diğer hikmet dolu deyişleri:

1. “Doğmak iyi. Fakat doğayım derken, ölüme doğru yolculuğa çıkarsınz. Hayat iyi/kötü’den oluşur!

2. Her yukarı giden taş, döner yere!

3. Modern tıp bilimi hem hasta azalttı hem hasta çoğalttı.

Eğer Jerzy Kosinski’nin “Being There” kitabını okudunuz veya filmini gördüyseniz, Erdoğan’ın akıl danışmanı o rolü oynayan Peter Sellers.

Sayın doğru yolun yolcusu muhasebeci-iktisatçı Mahfi Bey,

Cassandra masalları Grekler arasında dolaşırken, mit dediğiniz, halk arasında siz kendinizin önünde büyüdüğünüz televizyon dizileri olmuşlardı. Tek ciddi olarak inanılan ezilenlerin tabi oldukları “mystery religions”lerdi.

Doğa spekülasyonlarına geçişin nedeni eski mitlerin artık maskaralığa dönmüş olmasıydı. Biraz felsefe bilginiz varsa ilk “her şey X’dir”, “her şey Y’dir”, “her şey Z’dir” gibi kurguların mitsel kökenlerden geldiği apaçık olurdu. Daha da apaçık ipucu, hakkında yapılan bu spekülasyonlarda doğanın adaletsizliği cezalandırması. Ama sanırım bu, sizin gibi yüksek zekalıları çok aşar.

Bu konuyu işleyen kitaplar var. Hatta büyük bir tarihçi Paul Veyne, “Les Grecs ont-ils cru à leurs mythes ?” adlı bir kitap bile yazdı.

Bir de bu sitede ve modernlerin çoğunda ideolojik inançlarını kendilerine tıpkı benzeyenlere aktarma heyecanı içinde mantığın unutulması sorunu var.

Cassandra’nın asıl özelliği rasyonel ve modern bilim yöntemlerle bilinemeyecek ileriden haber vermesi. Şimdi en katı doğa bilimlerinde bile ancak ihtimal ve istatistiksel desteklerle ilerisi tahmin edilir. Hele sosyal bilimlerde, forget it! T. Kuhn’u okusaydınız keşke.

Siz kendinizi Cassandra’ya benzetmişsiniz ama sizin kehanetleriniz “belli şartlar altında, belli bir yükseklikten bırakılan bir taş, şu kadar zamanda yere düşer” veya “belli şartlar altında, su 100 dereceye kadar ısıtılırsa, kaynar” cinsinden. Veya Atatürk’ünüz gibi “monkey see, monkey do” cinsinden. Kısacası, kehanetiniz “geçmişte olanı aynen tekrarlarsan, aynı sonucu alabilirsin” gibi bir her gün rastlanan banal bir tahmin: “Yere basarsan, dünyanın öbür ucundan çıkmazsın”a benziyor.

Değişik ideolojilerin dalkavukları arasındaki anlaşmazlığı Grek mitolojisiyle uzun uzun boşuna süslemişsiniz. Hiç alakası yok. Tabii, daha da vahim olan ideolojinin ne olduğunu bilmemeniz: İdeolojinin ana amacı, inanana, ideolojisinin doğru, gerçek, doğal ve en iyi olduğuna inandırması.

Belki, Hindistan başbakanı Narendra Modi, bir iktisatçı, muhasebeci ve geliştirici arıyordur Mahfi bey, size iş verebilir.
Ama aynı yerde Monsanto, Mahfi ve benzeri binerce “development” çılgınlarının suratına en güzel serinletici yağmuru yağdıran Vandana Shiva var: “Halkımız development değil, yaşamak istiyor.”

Sizin gibi muhasebecilik işinde uzman olup dışında sıfır olanlara yağmur yağdıran diğer bir şahane alıntı daha var:
“ … We leave behind us the world of historical ironmasters and banker-historians, geological divines and scholar tobaconnists, with its genial watchword : to know something of everything and everything of something : and through the gateway of the Competitive Examination we go out into the Wasteland of Experts, each knowing so much about so little that he can neither be contradicted nor is worth contradicting.

Young G. M. Young : Victorian England, Portrait of an Age

Only mindless cheerful robots would want development which has destroyed the world and continues to do so even at a higher speed.
Humans just 0.01% of all life but have destroyed 83% of wild mammals.

EUROPEAN HUSTLERS, LET’S UNITE THE SUCKERS!
Aşağıdakiler Avrupa’yı kurtarmak isteyen kahraman askerlerin kendi savaş naraları veya reklamları.
What is DiEM25 ? (And I add, to know who the hustlers are.)
DiEM25 is a pan-EUROPEAN, cross-border movement of democrats.
We believe that the EUROPEAN Union is disintegrating. EUROPEANS are losing their faith in the possibility of EUROPEAN solutions to European problems. At the same time as faith in the EU is waning, we see a rise of misanthropy, xenophobia and toxic nationalism.
If this development is not stopped, we fear a return to the 1930s. That is why we have come together despite our diverse political traditions – Green, radical left, liberal – in order to repair the EU. The EU needs to become a realm of shared prosperity, peace and solidarity for all EUROPEANS. We must act quickly, before the EU disintegrates.

The vision Europe is currently suffering from five crises: debt, banks, poverty, low investment and migration. DiEM25 is the infrastructure which European democrats of all political persuasions will use in order to develop common answers to these crises.
We also demand more fundamental change: EU institutions,which were initially designed to serve the industry, need to become fully transparent and accountable to European citizens. Our long-term vision is for Europeans to write a democratic constitution for the EU.
End of the publicity by DiEM25 hustlers.
MUST READ: Russel Means, “For America to Live, EUROPE MUST DIE”
It was said, “If god is dead all is possible!”
Note: You ignaremuses are formed and deformed and turned into babbling idiots by Erdoğan, would not know that this was the outcry of the prophets who foresaw the coming nihilism in the wildernes desert of EUROPE and the world over. And Erdoğan is as fanatically religious as you about the famous PROGRESS!
Surely some revelation is at hand ;
Surely the Second Coming is at hand.
The Second Coming ! Hardly are those words out
When a vast image out of Spiritus Mundi (DiEM25 charlatans)
Troubles my sight ; somewhere in sands of the desert
A shape with lion body and the head of a man (EUROPE)
A gaze blank and pitiless as the sun,
Is moving its slow thighs, while all about it
Reel shadows of the indignant desert birds (the prey of hustlers).
The darkness drops again ; but now I know
That twenty cenuries of stony sleep
Were vexed to nightmare by a rocking cradle,
And what rough beast, its hour come round at last,
Slouches towards Bethlehem to be born (as the same old shit)?
Now we have,
If no shame, all is possible!

Sayın Zileli,

Asıl sorumuz: “Bütün insanlar beraberce iktidarı ele geçirmek arzusuna kapılırsa, arzularını desteklemeyecek misiniz?”

Daha önceki paragraf bir hazırlıktı.

Buna bağlı bir sorun daha var. Suç işleyene bilerek ve istiyerek suçortaklığı edenin suçu işleyenin hislerine katılmaması bir şey değiştirir mi?

Poponuzdan komplo uydurmayın, okuyun, öğrenin: ‘DiEM25’ nedir?
İvme ile kitle anlamlarını bilmeden eski beyin yıkamaların (hız, ilerleme, progress) etkisinden bir türlü kurtulamayan, yazarlıkla kasılan bir şefiniz heyecan içinde bu sayfadaki “Yeni Bir İvme…” solcu-devrimci zırvalamalarına devam etmiş. Zırvalamaların yüzüne vurdum, herifin umurunda değil, sizin gibi cahil salak müritleri yetiyor artıyor bile.
DiEM25 zırvalamaları da aynı: Mürit avcılığı, nothing more, nothing less.

Bakın, çoğu eskiden Devlet memuru, şimdi Devletsiz devlet memurlarından oluşan, pis pis sırıtan ‘DiEM25’e. Utanmak kalmamış. Devrimleriyle – tabii, komünist Rusya ve Çin vs., Atatürk’ünüzün Türkiye’si, Japonya, G. Amerika, Afrika devrimleri Avrupalılaşma fırsatçılarının becerileri – dünyayı kendine benzeten Avrupa’yı kurtarmak isteyen memurlar son dalaverecilik için DiEM25 ne diyor:
“EU institutions,which were initially designed to serve the industry,…”

Tabii, Fransız devrimi endüstri ve ekonomik gelişmeler için değil halka hizmet için yapılmıştı. Sizin DiEM25 gurularınız “Liberté, égalité, fraternité” dalavereciliğinden neden söz etmemişler acaba? Her neyse. Avrupa’nın özü evrene sığacak kadar yalanlardan oluşmuş.

Büyük Fransız Devrimi’nden önceki Hıristiyan Avrupa: “God made man after his own image.”
Büyük Fransız Devrimi’nden sonraki LAİK Avrupa: “Europe made the whole world after its own image”

Sayın durmadan “new and better” guruları bulan PROCAREERIST’ler, you are nothıng but a perpetul ‘groupi’.
DiEM25’in Avrupa’yı kurtarma dualarını okudum. Hatta ilk yanıtımda DiEM25’de pis pis sırıtanlar arasında ıslah olmamış Stalinst Zizek var ama ıslah olmuş Stalinist Zileli yok dedim.
Sıra sizde: Russell Means, “For America to Live, EUROPE MUST DIE”

Benim ‘DiEM25’i özetim çok basit, Kızılderilerin Avruplılarla tanışır tanışmaz söyledikleri: “bunlar aynı anda ve aynı kelimelerle hem doğruyu hem yalanı söyleyebiliyorlar!”

Siz ‘DiEM25’i ya okumamışsınız, ya anlamamışsınız ya da en büyük bir ihtiamelle sadece size müritlik vaat ettiğini görüp ağzınız sulanmış. Pavlov quoi!

Zaten ben sonsuz eminim ki, siz bulduğunuz guruların propaganda ve reklamlarını kesip saklamaktan başka bir şey yaptığınız yok. Benim yazdıklarımı üstünkörü okuyup zerre kadar anlamadan gurularınızı şakşaklamaya dönüyorsunuz.

Değişme, İlerleme, Progress gibi vır vır ve dır dırları bir tarafa bırakıp insanı kalite bakımından yükselten somut bir Değişme-İlerleme-Progress örneği verebilir misiniz?
Bence bu salt bizim değil bütün tartışmaların temelinin temelinde yatar. Soruma ne ne siz, ne de diğer bir solcu-devrimci imamı olan Zileli cevap verdi.

Bu eski Stalinist Zileli ama şimdi anarşist maskesi taşıyan hibrid mahlukun hâlâ yüzde yüz Marksist. Örneğin, 20 yıllık muhasebeci-iktisatçı, Türkiye için ‘development’ isteyen Mahfi Eğilmez falan filan, Marksizmi temel alıp çorbaya Darwin, Freud ve Gordon Childe baharatları eklemiş ve Zileli’nin okumasını istemiş. Bu büyük beyinli Eğilmez, Zileli’nin anarşist maskesi altındakini hemen tespit etmiş.

Her zaman, ya doğrudan ya da ima ile utanmadan artık çalış-tüket robotları hale gelmiş insanlara ağız sulandırıcı çok, daha çok, daha daha çok, daha daha daha çok ıvır zıvırlar vaatleri.

Cevabınız, daha önce size medya artistliği müritliği vaat eden gurunuz Peter Joseph’in adını kes Yanis Varoufak yapıştırma.

Sayısız üniversitelerde sayısız ekonomi, sosyoloji, politika falan filan diplomalı, çeşitli devlet memurluğu ve endüstri süt inekliği yapan Yanis, politikanın en mükemmel yalancılık ve ödün verme sanatı olduğunu “öğrenmemiş”. Yanis “bilmiyor” politikanın, insan zaafı ile oynama, vaatler ima etme, kandırma, meşru mafya, yalancılık olduğunu. Bakire kalmış hayatı her türlü sapıklar ve köpek balıklarıyla geçmiş olmasına rağmen. Sizin anladığınız anlamada Medeniyet fena değilmiş. Yoksa kıçına tekme atılmadan önce istifa edip, Avrupa çapında bir politika gücü olma arzusuna kapılıp diğer saray dışkı ve döküntülerini etrafına toplamak mı istedi?

Dünyada en büyük komplolar salak komplocuların inandığı gizli olanlar değil sizler gibi enayilerin inandıkları apaçık olanlar, haberler.
DiEM25 “EU institutions,which were initially designed to serve the industry,…” ilahisinde yazılan bir komplo mu?
Apaçık güçlerin apaçık yaptıkları alçaklıklar (açık komplolar) sonsuz daha güçlü ve etkililer çünkü büyük sayıda sizin gibi insanlar temelde aynı düşünenler, accomplice’ler.
Bu açık komplolar iki yönden propagandaya benzer.
En iyi propaganda doğruyu söylemek.
Ve ancak in-forme olanlar katılır veya karşı gelirler.
Anlamayanlar vurdum duymazlar. Bakar, dinler geçerler. Katılanlarla karşı gelenler aynı mallar. Fark, eski yuttuğunuz TZM propagandasıyla yeni yuttuğunuz DiEM25 farkı. Güçlüler ve şarlatanlar, ancak ve ancak sizin gibi aynı fikirleri paylaşanları, ‘accomplice’leri, ardından sürükleyebilirler.

Sarı Yelekliler önce zenginler başkanlığına aday olduğu bas bas bağrılan Macron’u kendilerini de zengin edecek ümidiyle seçtiler. Bu gizli saklı enayiler komplosu mu?
Kazık yiyince aynı gurunuz Yanis Varoufakis gibi uyanma numarası yapıyorlar.
GÜNAYDIN sarışın sarı yelekliler (ve sarışın Türk ProCareerists!)
Bence, seçime inananlar, oy vereler, sahte demokrasiyi yutanlar, sigorta şirketlerinin güvenliğini özgürlük diye bile bile ve severek yutanlar, silah satma ve körüklemeyi normal bulanlar, kolonilerinden vazgeçmeyen ve utanmayanlar… ve benzeri sayısız maskaralıklara inanan sarı yelekliler siz ve şefleriniz için ‘precariat’, benim için adi ruhlu insanlar.
Bu tip durumları şantaja çevirme solcular ve sağcılar arasında çok yaygın. Ne demek istediğimi kısaca anlatacağım. Siz, yeni gurularınız ve Zileli’ye tıpa tıp benzeyen feminizme balıklama atlayan “cheerful robot” Margaret Atwood’un ‘ The Handmaid’s Tale’ ile en çok sevdiğim yazarlardan biri olan Heinrich Böll’ün “Billiards at Half-Past Nine” romanındaki bir kadını karşılaştıran Jessa Crispin’den birkaç alıntı aşağıda.
[The Handmaid’s Tale made me think of Afghanistan. Not of the country as it is today, but of the narrative that was blasted around before the invasion to get us all on board with the bombing and killing. “Look at what they do to their women.”
The Handmaid’s Tale made me think of Afghanistan. Not of the country as it is today, but of the narrative that was blasted around before the invasion to get us all on board with the bombing and killing. “Look at what they do to their women.”
Many women, including the organization The Feminist Majority, supported the war in Afghanistan on exactly those grounds. The ruling government the Taliban were torturing their women, forcing them into burqas and repressive home environments and out of schools and workplaces. Women were being stoned in the streets. We must do something, and that thing must be violent.
I thought of Johanna Kilb, the mother from Heinrich Boll’s 1959 novel Billiards at Half-Past Nine and wished I was watching her instead.
*** and here starts the real critique of people like you and your likes who are perpetually feeling for the miserables and the misery only to use it as a latent black mail when challenged*****
Johanna was unable to just go back to her life in Nazi Germany, even though as a Christian German woman, she was safe from the atrocities. She refused to participate to be the good mother, refused to buy food on the black market to keep her children from going hungry, refused to compromise with totalitarianism to make her life more comfortable.
When she abandoned her family and tried to board the train that was sending her city’s Jewish residents to the camps, refusing to survive a murderous regime even if it wasn’t her the regime wanted to murder, she was hauled off to the asylum instead. Give me that story, I thought, so that we are forced to see what an uncompromising resistance actually looks like.]
Dünyayı viraneye çeviren endüstriler ve endüstrilere esir olan bilim adam ve karıları, Devletler, Avrupalıların son 400 yılda salt ilkeller ve aşiret düzeni yaşayanlara karşı savaşlarda günde 400 kişi öldürdüğü, Avrupalıların bir yılda salt parfüme harcadıkları paranın dünya sağlık-barınak-yiyecek-eğitim sorunlarını çözebileceği, ABD’nin nükleer silahlara yılda harcadığının %5’nin aynı amacı gerşekleştireceği, ABD ve Avrupalıların yıllardır siz utanmazlar gibi bana karşı dünyanın sefillerini büyük bir erdem ve öfkeyle savunmaları ve milyarlarca gaddarlık emaretleri gizli saklı komplo mu? Okyanus diblerinde yatan yarı yaşam süresi milyonlar olan nükleer atıkların Avrupa ve Avrupa maymunlarının eseri olduğu komplo mu?
Aleksis Çipras gurunuzun kaşına gözüne aşık olduğu için değil ekonomide uzman süt ineği olduğu için iş başı etti. Belki gizli saklı komplo teorisyenleri aşkın neden sona erdiğini biliyorlardır, ben ne biliyorum ne de sizin gibi enayilere gülmek için bilmek dışı bilmek isterim. Nasıl oldu da, gurunuz kendinin süt ineği gibi kullanılacağını ve eğer naz ederse, dünyanın sayısız aynı uzamanklıkta dalkavuk dolu olduğunu “bilmiyordu”.
Benim tek bildiğim sizin gibi enayilerin avcı-devşiriciliğinde yeteneğimin sıfır oluşu.
Kariyeriniz için savunduğunuz sarışın sarı yelekliler, dünyayı arabalardan kurtarma yerine 1 veya 2 veya 3 arabalırını besleme benzini derdine düşmüşler. Alın o sarışın Sarı Yeleklilerin sefaletini poponuza uydurmuşsunuz. kendinizi de onların popsuna uydurun, belki size ve onlara Zileli’nin bilmeden lafını ettiği İVME kazandırır.
Son ve en önemli bir soru: Salt Avrupa’yı kazanma vır vırları dolu ‘DiEM25’ size neden cazip gelmiş? Son Türk nesilleri gibi doğuştan hayatta kalma kavgasına en uygun mutasyon olan gerçek sarışın mavi gözlü falan mı doğdunuz? Bu doğuştan Avrupalı olmanız size seçimlerde Yanis Varoufakis & Co. partisine oy verme hakkı sağlar mı? Avrupalı Zileli de Progressive Movement falan filanlara oy verebilecek mi? Yoksa onun PRECARIAT hakkında bilgisi olmasa da PROCAREER akımına katılacağı şüphesiz. Hayatı, aynı vücudu gibi, değişik devrimci yedek parçalardan oluşmuş Zileli asla bu fırsatı kaçırmaz düşünüyorum.

What next for the ‘Gilets Jaunes (Yellow Vests)’?

Many members of the movement in France and abroad have inquired about our position on the ‘Gilets Jaunes’ (yellow vests) movement, especially after the scenes of violence on the Champs Elysees which have been seen all over the world.

We are not afraid to say it: We were divided about this many-faceted movement, which has evolved greatly in two weeks. What’s more, a large part of the French left shared our confusion.

The first call to demonstrate in yellow vests, on November 17, started as a challenge to the new tax imposed on diesel by the state, allegedly to ‘finance the ecological transition.’ We are not fooled by the total deception of this tax, created by a government which has abolished the wealth tax and which also imposes multiple anti-ecological measures, such as the opening of a gold mine in French Guyana despite the opposition of the local population. Bear in mind that ecological taxation is paid mostly by households, not by large polluting companies.

However, at that time, most of us were not inclined to associate ourselves with an event strongly supported by the extreme right, sovereignist movements, and a good number of right-wing and liberal editorialists. While claiming to defend ‘La France du bas’ (the downtrodden), the anti-tax slogan was not then accompanied by any demands on wages or on specific social measures. Moreover, favourable coverage by the media, while the movement was not mobilising more people (in fact rather less) than demonstrations against Macron’s labor law and ordinances, incited us to mistrust this phenomenon, with its slogans against taxation, and therefore against public spending and redistribution.

That said, the popular dimension of the movement, effectively carried by workers often strangled by the austerity policies, has challenged us. Going beyond the anti-tax revolt, the protests reveal a France that is struggling to make ends meet. And who has the right impression that the taxes it pays do not prevent public services from deteriorating at a high speed: The public hospital system is in crisis, job cuts in education are announced, and rural areas are losing their public services. Moreover, the movement from the beginning showed a very great diversity of actors in its different contexts: The extreme right was very present in the South and the Parisian demonstrations, but in Saint Nazaire, for example, it expressed trade union and progressive demands.

In recent weeks, you have all witnessed the extension of the movement and its insurrectional dimension, with violence answered by police violence (to which we are accustomed in demonstrations in France). Initially marked especially sociologically by the lower middle class, who works but has trouble paying their bills, the movement has expanded to uberised workers and high school students. The anti-tax revolt has turned into a much wider movement of people who can’t take any more, and the list of their demands is varied and growing. Many of them deal with justice and equality: Tax justice, increase of the minimum wage, more progressive income tax, the end of austerity, maximum salary at 15,000 euros, an end to the closure of public services. Others are much more problematic for a progressive movement, such as the deportation of rejected asylum seekers and increase of the budgets of the police and the army, or completely random demands. It should be noted that since the movement is decentralised and its leaders are self-proclaimed and contested, these lists vary according to the sources. It is amusing to note, moreover, that since the movement has started to present social and political demands, and its violent elements are attacking luxury boutiques, the language of the right-wing editorialists who supported it has changed a lot.

What are the political opportunities? For the moment, a key direction and a key watchword unites this disparate movement: The rejection of the Macron government. The ‘yellow vests’ call for his resignation as well as the dissolution of the National Assembly. Foremost is a rejection of his policies, and also of the personality of Macron himself, rightly perceived as emblematic of class contempt. It must be said that he and his government have used outrageously provocative language against ‘people who are nothing’ or the ‘unemployed who just have to cross the street’ to find a job.

This hate is coupled with a massive rejection of political movements. The extreme right and the sovereignty movement ‘Debout la France’ of Dupont Aignan are very anxious to co-opt the movement. Recent demonstrations appeared to mark a tipping point, with far-right figures thrown out of the demonstrations. But several of the self-proclaimed leaders come from the National Rally of Marine Le Pen, or advocate solutions related to fascism, like a provisional government by a general related to the far-right.

The movement today is national, and in part nationalistic. It would be very difficult to talk to them about the reform of Europe. Nevertheless, it is a challenge to our movement, not only on the demands for social justice and taxation that we share, but also on the issues of territorial inequality that should also be one of the pillars of our programme and concern all of Europe and beyond: It was an important issue concerning Brexit, opposing London and the de-industrialised North, and during the election of Trump. The issues take a different and unique aspect in each country, but we believe that DiEM25 must work on a European scale, and which mixes many of our founding pillars and axes of the European Spring: Socially just public services, an ecological transition, and the reduction of educational and cultural inequalities. We must counter a reactionary discourse, often tinged with racism, which opposes ‘Peripheral France (supposedly white)’ to ‘city-dwellers’ and ‘suburbs’, multicultural ‘for whom we have done too much’. And reaffirm that our solidarity does not stop at borders.

This movement is also an opportunity to deepen our discourse on the ecological transition that must not be done at the expense of the popular classes. France is the European champion of urban sprawl and the establishment of shopping centres on its urban outskirts. For decades, politicians and advertisers have incited the French to own their own house, and now they are strangled by mortgages and dependent on the car for mobility. When talking about transition, we must not forget territorial planning and mobility.

There will be in France, like everywhere else, a climate march with which DiEM25 is associated. There have been calls for the ‘Yellow Vests’ to join. This may be an opportunity to start a discussion. Meanwhile, the movement has opened a wide debate in France. We do not endorse the excesses, we condemn the attempts at co-optation, but we cannot ignore it, nor especially ignore the social anger it reveals against Macron’s Thatcheresque regime of austerity.

Written by the French section of DiEM25
December 2018

Zileli bey, Badiou’ya kanıp pişman olmanız günah çıkarmada yaralı olabilir ama değiştiğinizi kanıtlamaz. Aşağıdaki yazı bunu fazlasıyla ispat eder.Hele hâlâ İVME = ACCÉLÉRATION!
Her neyse, her genç delikanlının başına gelir bunlar. Siz eskisi gibi genç kalmaya ve pişman olmaya devam edin.

Bu yazıları 2015’de bana yapılan bir hakaretten dolayı takıldığım bu çeşitli her en son moda,marksizm, leninizm, troçkizm, maoizm, stalinizm, eşcinselci, Demirtaşçı, kadıncı, hayvan severci, 68’ci, ANARŞİST… gibi falan filanlardan oluşan hibrit ama temelde aşağıdaki değindiğim asıl temelde birleşen YENİ YENİ CESUR DÜNYA hilkat garibeleri sitesine defalarca gönderdim. Fazla mal can çıkarmazmış.
***
I. Peygamber Marks ne demiş?
“The physicist either observes physical phenomena where they occur in their most typical form and most free from disturbing influence, or, wherever possible, he makes experiments under conditions that assure the occurrence of the phenomenon in its normality. In this work I have to examine the capitalist mode of production, and the conditions of production and exchange corresponding to that mode. Up to the present time, their classic ground is England. That is the reason why England is used as the chief illustration in the development of my theoretical ideas. ”

” Silicon Valley is today this classic place of mode of production and production relations and exchange that correspond to it. Exchange firstly produces its own world, before revolutionizing all social relations around the world to format them to the American way of life. Start-up, Internet, convergent technologies (NBIC or Converging Technologies for Improving Human Performance), GAFA (Google, Apple, Facebook, Amazon), transhumanism, etc. Throughout France and around the world, Silicon Valleys are reproducing the original model with its digital revolution and creative class; researchers, engineers, technicians, executives. In other words technocracy, the class of expertise and maximum efficiency that forms with shareholders and investors (capital), an indissoluble admixture.

IIa. Marks’ın Yolunu müritlere gösteren Lenin ne demiş?
IIb. Mao’cu BADIOU, Marks ve Lenine kanıp din değiştirerek ANARŞIST olan saf ve tertemiz ruhlu bir Türk solcusunu nasıl aldatmış veya hayal kırıklığına uğratmış?

Lenin, devlet darbesinden altı ay sonra, 5 Mayıs 1918’de, ekonomik çizgisini Pravda’da yayınladı: “Almanya modeli tröstler”i model alıp ” yüksek ücretli uzmanlar-teknisyenler ya da organizatörler “e . “endüstriyel devlet kapitalizmi” inşa etmek; “barbarlıkla savaşmak” için “barbarca yöntemler” kullanmak.

Makhaïski, bu büyülü laflar altında yatan gerçeği ve bilgi capitalistlerini sömürüyü hemen gördü. Diğer görenler de oldu ama çok uzun bir hikaye.

Bir asır sonra, komünizmin hayaletleri, Negri, BADIOU, Mélenchon ve Blanquist, Foucaultcu, Deleuze-guattaristes epigonları Neo-fütürizm, teknokrasinin avangartları Vacarme, Multitudes, Comité “invisible vb. dergilerinde “dünya ve insan vücudumuz sınırlarını aşma hayallerini tekrar ederler:
“En modern bilimin gerekçelerine göre, devasa kapitalizm tekniği kullanmadan ve milyonlarca insanı metodik bir şekilde en katı ve tek bir norm ile üretim ve (ürün) dağıtımında emirlere itaat ettiren bir Devlet olmadan sosyalizm imkansızdır. Biz Marksistler daima bu yolu seçtik ve onayladık.”

(Manifeste de l’Accélérationnisme, Multitudes n°56, été 2014).

Not: ACCÉLÉRATION, İVME demek.

Not: Comité “invisible = The Coming Insurrection is a French radical leftist, ANARCHIST tract written by The Invisible Committee, …

SON NOT: AH! ŞU GERİ KALMIŞLIĞIN YAKALMADAKİ AZAPLARI VE ALDANMALARI. Neo-Marksist İKTİSATÇI EĞİLMEZ BEYİN KULAKLARI ÇINLASIN.

‘İslamcı hegemonya’dan haberiniz yok’ diyen utanmaz cahiller ve yalancılar.

1960’larda Marcuse, bir radyo mülakatında Detroit’in içinde bulunduğu ABD’nin tarihte rastlanmamış bir totaliter ülke olduğunu söyledi. Size benzer röportajcı aynısın başka bir ülkede söylese kelleyi koltuğa almış olacağını hatırlattı. Marcus “evet doğru, işte totaliterlik bu” dedi ve ekledi: “burada insanlar (ProCareerciler gibi) tamamıyla evcilleşmiş. (ProCareerciler gibi) kariyer peşindeler. Bunlar beni dinlemezler onun için Devlet beni umursamaz” dedi.

Bana hakaret etmek için neden yalanlar uyduruyorsunuz. Sıraladığınız kitapların hiç birini okumadığınız sizin yeni şefler gibi açık açık sırıtıyor. Bilim hakkında bilginiz ilkokulda beyninize sokulan Atatürk ve Muhammed masalları. Yani, Devlet ve iş adamlarının süt ineklerine ihtiyacı. O yüzden bilim adam ve karılarını pompalarlar ve sizleri de o yola sokmak için ağızlarınızı sulandırırlar. Sizin bilim bilginiz sıfır ve hatta eksi sonsuz.

Ulan utanın be, şeflerinize yaltakçılık için neden yalanlar uydurup onların hoşuna gidecek cahilliğinizi sergiliyorsunuz.

Modern bilimin temelini Hristiyan rahipler attı. Daha önce, İslam sayısız katkılarda bulundu: astronomi, tıp, fizik, kimya, matematik ve sizi ve şeflerinizi pompalayan asıl şeflerin ‘new and improved’ allahı algoritma, laiklik felsefesi hatta ve hatta insana yakışır bir yaşama olan ev düzeni(çok odalı ev vb), kadınlara binip çocuk yapma yerine aşk ve sevişme vs.

Bazı Arap entelektüeller siz barbar ve kaba Türklerin gelmesiyle İslam’ın ilerlemesini baltaladığını iddia ediyorlar. Parazitlik hürelerinize işlemiş. Haven’t you ever heard of ‘false consciousness’? Never heard of Marks and hisi minions? Turkey is full of them. Old useful idiots and new.
Fredy çok daha ileri gitti. Okumamışsınız ve kaç defa gördüm. Hele Watson, forget it. Kime yutturuyorsunuz dalkavukluğunuzu yalanlarla yapmayı be yeni din müminleri? Fredy, çok daha isabetli bir tespitte bulundu. Avrupalılar 9-10’cu yüz yıllarda, ‘Allah rahim’ hariç, Müslüman oldular dedi. Bunu anlamanız için yüz bin fırın yalancı ekmek yemeniz gerekir. Eminim Muhammedin ‘rahim’ ile kadın rahmini kasettiğini de bilmezsiniz siz tüketicilik din müminleri.

Cannetti de öyle. Kahramanı ve bana benzttiğiniz kendisi. Sizler gibi silikler dolan Avrupa’da tşksbtisini anlatıyor. Ama benden bir farkı var. İlkeller hakkında bilgileri sizlerinki gibi eksi sonsuz olduğundan vitrin süslemeleri hariç hiç bir zaman var olmamış bir Avrupa’nın hasreti içinde.

Ulan utanın be, basit bir soruma ne siz ne de hayatı sizin gibi yeni düzen sarayında bir iş bulurum diye sizler gibi yalanlara inanan bir şefiniz cevap verebildi. Yeni şeflernize de sorun bakalım bir ıvır zıvır sayma dışında bir örnek verebilirler mi?
İnsan kalitesini arttıran bir devrim misali verin yeter. Boş verin şu cam temizleme vır vırlarını.

Atinalı mimar Daedalus (adı sonradan ‘hünerli şekilde işlenmiş’ anlamında kullanılır olmuştur), işlediği bir suç nedeniyle sürgün edildiği Girit’te Kral Minos tarafından, insan yiyerek beslenen ‘yarı boğa – yarı insan’ biçimindeki, Minotaurus adlı oğlunu hapsetmek için bir labirent inşasıyla görevlendirilir.

Mimar Daedalus, içinden çıkılması mümkün olmayan bir labirent inşa eder ve Minotaurus yakalanarak oraya hapsedilir.

Minotaurus için sürekli 7 kadın 7 erkek kurban olarak labirente atılmaktadır. İnsanlar buna başkaldırsa da, Kral Minos’tan korkarlar, seslerini çıkaramazlar.

Günün birinde (bir başka mitolojik kral ve Atina’nın kurucu kahramanlarından sayılan) Theseus kurban adayı olarak, Minotaurus’la savaşıp onu öldürmek amacıyla Girit’e gider. İşi bitince labirentten çıkabilmek için Daedalus’a bunu nasıl yapacağını sorar. Daedalus, ona, bir ip yumağının ucunu labirentin girişinde bir yere bağlayarak ilerlemesini ve dönüşte de ipi izlemesini söyler. Theseus labirente girer, Minotaurus’u bulur, onu öldürür, sonra da ipi izleyerek labirentten çıkar.

Theseus, Kral Minos’un kızı Ariadne’ye aşıktır. Babası izin vermediği için onu Girit’ten kaçırır. Buna çok kızan Kral Minos, labirentin sırrını Thesseus’a veren Daedalus’u cezalandırmak için onu yapımda kendisine yardım eden oğlu İkarus’la birlikte labirente hapseder. Daedalus’un yaptığı labirent öyle karmaşıktır ki kendisi bile çıkış yolunu bulamaz. Üstü açık olan labirentin üzerinden uçan kuşların dökülen tüylerini toplar, sonra bu tüyleri balmumuyla yapıştırarak kanatlar yapar. İkarus’la birlikte bu kanatları kollarına bağlarlar ve uçmak için hazırlanırlar.

Daedalus, oğlu İkarus’a, çok alçaktan uçmamasını çünkü denizin neminin kanatlarını ağırlaştıracağı ve dolayısıyla uçmasını engelleyeceği, çok yüksekten de uçmamasını çünkü güneş ışınlarının tüylerini tutan balmumunu eriteceği uyarılarını yapar. Birlikte uçarak labirentten çıkarlar ve yükselmeye başlarlar. Girit halkı şaşkınlık ve sevinçle onları izler. İkarus, uçmanın verdiği keyifle babasının uyarılarını unutur ve yükselmeye devam eder. Yükseldikçe, her şeye tepeden bakmaya ve kendisini üstün görmeye başlar, güneşe yaklaştıkça, balmumunun eridiğini, kanatların kopmaya başladığını fark edemez. Sonunda kanatlar kopar ve İkarus, Ege Denizi’ne düşerek boğulur.

Amerikalı yazar ‘Peter Beinart’, Yunan mitolojisinin hazin öykülerinden birisi olan bu öyküden hareketle ‘İkarus Sendromu’ adlı kitabında, aynı adla anılan bir yönetim ilkesi geliştirmiştir.

İşlerin iyi gittiğine aldanıp ‘bize bir şey olmaz’ düşüncesine kapılarak denetimi gevşetmek akıllıca bir yaklaşım değildir. Yönetim, her zaman, dengeli olmalıdır.

İnsan, bazen kendisini her şeyden üstün, her şeye hâkim gibi görebilir. İşte o zaman denetim mekanizmaları devreye girmeli ve onu uyarmalıdır. Aksi takdirde işler iyi giderken pek sorun yaratmazmış gibi görünen bu kendini üstün görmeye dayalı ‘bize bir şey olmaz’ yaklaşımı, işler kötüye gitmeye yönelince sorunlar yaratmaya başlar.

‘Kibir’, ‘kendini beğenmişlik’, ‘yıkılmazlık’ sanısına kapılmak bir yönetimin içine düşebileceği en büyük hatadır. Beinart, kitabında, Amerikan yönetiminin tarihsel olarak bu zaafların içinde olduğunu anlatıyor. ‘İkarus Sendromu’, yalnızca devlet yönetimleri için değil şirket yönetimleri için de tedavi edilmesi gereken önemli bir hastalığı ortaya koyuyor.

Bir İtalyan atasözü der ki: ‘Ata kibirli binen, eve yürüyerek döner.’

‘The Icarus Syndrome: A History of American Hubris’
Peter Beinart
HarperCollins Publishers
( https://www.harpercollins.com/9780061456473/the-icarus-syndrome/ )

[Mahfi Eğilmez, iktisatçı]

“50 Sarı Yelekliler’e ‘antropolojik’ bir bakış 17 Aralık 18 / 12am
The ‘Yellow Vests’ Show How Much the Ground Moves Under Our .

If one feature of any truly revolutionary moment is the complete failure of conventional categories to describe what’s happening around us, then, that’s a pretty good sign we’re living in revolutionary times.”
Şarlatanlar enayi devrimci mürit avcı-devşiriciliği yapar, devrimci enayiler de “groupi”si olmak istedikleri “new and better” medya artistleri avcı-devşiriciliği yaparlar.

‘Groupi’si olacak yeni bir DEVRİM MÜTEHASSISI bulmuşsunuz. Herif bir ara bir gerçek anarşist olarak “okullarda Marksizm mütahasısları var ama anarşist mütehassısları türetmek için dersler verilmiyor” demişti.
Şimdi de ” Intellectuals have for the most part done an extremely poor job understanding these changes.” & “About the only class of people who seem unable to grasp this new reality are intellectuals.” & ” There is a role for intellectuals in these new movements, certainly, but it will have to involve a little less talking and a lot more listening.” altından yumurtaları yumurtlamış.

But Mr. Real Revolutionary David Graeber (anthropologist) is an honorable man!

I am sure that he would have been laughed out of his anthropologist credentials in Detroit.

Siz de utanma yok, bakın yine Fredy’i okumadığınız belli oldu, YALANCILAR!

“The seer of now pours his vision on sheets of paper, on banks of arid craters where armored bullies stand guard and demand the PASSWORD, POSITIVE EVIDENCE. No vision can pass by their gates. The only song that passes is a song gone as dry and cadaverous as the fossils in the sands.

Turner, HIMSELF A GUARD, A PROFESSOR, has the courage of a Bartolomé de Las Casas. He storms the gates, refuses to give the password, and he sings, he rants, he almost dances.

The armor comes off. Even if it is not merely worn like clothes or masks, even if it is glued to face and body, even if skin and flesh must be yanked off with it, the armor does come off.”

Hadi darısı yeni gurunuzun başına. Ama bildiğim hiç bir anarşist bu sayın profesör antropoljist falan filan Graeber gibi özgür ruhlu insanların “PASSWORD, POSITIVE EVIDENCE” soran hapishanelerde gardiyan olmalarını istemezdi.

Herif sadece özgür ruhları Marksistler gibi efendileri Marks’ın virgülleri koyduğu yere göre değişik yorumlar yapan ‘exegete’lere çevirmek istemekle kalmamış, aynı politikacılar yuvarlanan taşta bile bir ivme, bir hız, bir ilerleme hissederek “yet another good news” müjdesi vermiş.: “… that’s a pretty good sign we’re living in revolutionary times.”

İnsanlar durmadan saklambaç oynayan geleneksel gök yüzü allahından vazgeçip, daha doğrusu unutup, ümitlerini yer yüzü allahının kapitalist, komünist, marksist, maoist, marksist-anarşist ve biraz ikinci sınıf yerli malları endüstrici-anarşist ve ivmeci-anarşist ve tam hademe sınıfı procareerist, TZMist, Ulus Bakerist, yalakaist falan filanlara bağladılar. “Lo and behold” bu şarlatanların yer yüzü allahı da saklambaç oynayıp duruyor. Medya artisti Graeber’in kadim/ultra modern formülünü tekrar okuyun, herif sadece gelmesini bekleme heyecanı veriyor: “WE’RE LIVING IN REVOLUTIONARY TIMES”
Yani ‘THE SHOW MUST GO ON!

Haydi allahsız bir İNŞALLAH diyelim. Ama ne nefesimi tutarım ne de böyle tiksindirici cambazları çok sevdiğim ve fakirlerin falında hep hayırlı günlerin geldiği haberini veren annemle kıyas ederim. Bu herif ve positif bilimlerde pişmiş benzerleri annemden “PASSWORD, POSITIVE EVIDENCE” isteyecek düzen yobazları. Bu aynı düzen yobazları, külahı değiştirir değiştirmez “become toadies of great scientists or writers who saw with their imagionation what is not seen with open eyes.” These idiots cannot even know that the difference between fact and fiction is not objective.

YİNE UTANIN BE. YÜKSEK RÜTBELİ PAŞA AŞKINIZLA EN BASİT AYIP DONLARINIZI BİLE GİYMEYİ UNUTMUŞSUNUZ: CAHİLLİĞİNİZ!

Bir zamanlara bunlara aşağılayarak “revolts” veya “popular movements” denirdi. Şimdi herif size “devrimin” yeni şekli afyonunu yutturmuş. Eğer Detroit’e gelseydiniz size hiç değilse asıl ve gerçek olanı yutturur, hızınızı keserdim. Ama biliyorum siz gerçek devrimci annelerinin kuzuları Türkler sonsuz püritensiniz. Duerr’ide okumadığınız nasıl belli.
Bu konu bana Türkiye’de sizlerle aynı püritenliği paylaşan Atatürkçü, Muhammedci, Marksist düzen ve düzenli olma peygamberlerinin yolundan çıkmayanların çoğunlukta olduğu ülkenizde hapis günlerimi hatırlattığı için sizin diğer bir çocuğumsu enayiliğinize değinmek istiyorum. ŞANTAJ!

Ben kendimi sizler gibi kaharaman Türk olmak istemeyi bir yana bırak,Türk olmamı bile salt sinema yapmamak için soranlara “evet” deyip geçiyorum. Ne annam tarafı ne da babam tarafı sizler gibi, genellikle köpek yetiştiriciler arasında önemli olan, halis ve saf Türkler. Benim için milliyetçilik sizin gibi eneyilerle dolandırıcları kardeş yapar. Yani sizin şantajlar boşuna.

‘Din – şiddet ilişkisi’ne dair

Bugün ağırlaşan gökyüzünün renklerini önceki yazımda 1920’li, 30’lu yılların kurşuni çizgilerine benzetmiş ve bunların neye gebe olduğu hakkında fikir yürütmeye çalışmıştık. Vladimir Jankélévitch’in bir cümlesini kullanıp haddimiz olmadan uyarmıştık: ‘Olabilecekler olmadan, olabilecekleri önceleme’yi gündeme getirmiştik.

Bu, doğal olarak bir gazete yazı dizisinin elverdiği ölçüde bir tahlili gerektirecekti. Biz de Carl Schmitt’ten yola çıkıp insanların ‘arkadaşlar ve düşmanlar’ veya ‘bizden olanlar ve olmayanlar’ olarak ayrıldıklarında, onları savaşa, ölüme yollamanın daha anlaşılabilir ve kabul edilebilir olacağını ileri sürmüştük. Bunun da ‘totalisan’, ‘her şeye hâkim ve kadir bir devlet algısı’ ile mümkün olabileceğini söylemiştik. ‘Tek olan’ın, her şeyi belirlediği; her alanı kaplayan ve her şeye egemen bir siyasanın da savaş ve şiddeti kaçınılmazlaştıracağını ileri sürmüştük. Özetle, Schmitt’ten yola çıkıp ‘total devlet’in varlık göstergesinin ‘savaş’ olacağını ileri sürüp asıl tartışmak istediğimiz noktaya gelmiştik.

Her alanı kapsayan ‘total devlet’in savaşla var olması gibi ‘din’ de siyasallaşıp, yaşamın her düzeyini denetim altına almaya soyunduğunda ‘şiddet nedeni’ olabilir mi?

‘Kutsal’ın modern zamanlardaki serüveni

‘Toleransın ve aklın övgüsü’ndeki modern zamanlar, aklı özgürleştirme amacı içinde tüm dogmalardan arındırmaya çalışacaktır insanı. Burada, ‘kutsal’, kaçınılmaz olarak eleştirilerden en büyük payı alacaktır.

‘Ahlâk’, ‘din’in, insanların özgürleşmesini engellediğini ileri sürecek,

‘Siyaset’, ‘din’i, bir tahakküm sistemi olarak görecek,

‘Bilim’ ise ‘din’i, bir yanılsama nedeni olarak değerlendirirken,

‘Tarih’, ‘din’e, şiddetin meşrulaştırıcısı kuşkusu ile bakabilecektir.

Nihayet Kant’la ve ondan sonra da 1900’lü zamanlarda ‘sosyoloji’ doğarken, dünyanın ve toplumların ‘teoloji ve metafiziksiz de anlaşılabileceği’ ileri sürülecektir.

Marx’ın “‘din’in, toplumların afyonu” olduğu önermesi ile 20. yüzyılda din, yeryüzünün azımsanmayacak bir bölümünde yasaklanacak ve nihayet insanın en azından bu taraftaki serüveninin ‘kutsalsız’ devam edebileceği ileri sürülebilecektir.

Fakat ‘din’, bütün beklentilere rağmen direnecektir. ‘Kutsal’, bir türlü kovulmak, gönderilmek istenen yere sığmayacak, sanki oralardan taşarak, yeryüzü fanilerinin arasına dönmek için fırsat kollayacaktı.

Dönecektir de. Eskisi kadar güçlü değilse bile dönecekti. Hem de ‘geçmişte kalmış bir geçmiş’ olarak değil, önce ‘bireysel düzeyde bir var olma biçimi’ olacaktır bu geri geliş. Ama hemen ardından, öte tarafın olduğu kadar bu tarafın da düzenleyicisi olmaya aday olacaktır yine. Veya en azından siyaset ile birlikte ‘toplumsalın düzenleyicilerden biri’ olacaktır.

Öyleyse, çağın büyük olgusu ‘şiddeti anlamak’ için, ‘dini anlamak’ da gerekmeyecek midir?

Sorduğumuz temel soruyu tekrarlayalım şimdi. Schmitt’in “‘total devlet’, savaş için vardır” analizini; “‘din, totalleştiğinde’, savaşın şartları oluşmaz mı?” şeklinde de sorabilir miyiz? Başka bir şekilde dile getirirsek; ‘siyasallaşan din’, içinde, şiddet unsurları barındırmayacak mıdır?

Ve nihayet ilk mononteist din olarak; ‘Yahudiliğin dininin bir yorumu şiddeti içermeyecek midir?’

Sözleşme, ‘biz’le ‘onlar’ı ayırdığında

Eğer dinler hem ayıran hem birleştirense, ve dinlerde de siyaset gibi ‘kriz durumu’ oluşabiliyorsa, Schmitt’in yorumuna uyarak; ‘dinler, şiddet üreticisi olabilirler’ demek yanlış olmayacaktır. Tez, en azından tartışılabilir olacaktır.

Musa, Sina’dan inip, yapılan ‘altın buzağı’ya tapan halkın ihanetini gördüğünde, kızgınlıkla şöyle seslenecektir: ‘Tanrıya ve yasasına sadık olanlar, onu izleyenler bu tarafa, benim yanıma; diğerleri ise karşı tarafa…’ ‘İnançlı’lar ve ‘inançsız’lar dönemi ‘kutsal’ın tarihinde artık başlamış olacak ve ondan sonra da hem Yahudiliğin dinsel serüveninde hem de peşinden gelen diğer tek tanrılı iki büyük dinde devam edecektir. ‘İnançlı’lar ve ‘inançsız’lar; siyasi düzlemdeki ‘arkadaşlar ve düşmanlar’a, ‘benden yana olanlar ve olmayanlar’a, ‘sadık ve münafığa’ denk düşecektir.

Sözleşme vardır iki taraf arasında. ‘Ben senin tanrınım ve kıskancım’ diyen tanrı ile halkı arasında. Sözleşme tarafları bizden olanlardır. Biz, (yukarıdan beri anlattığımız) ‘bütün olan’dır, ‘total olan’dır ve onu bozanların ‘karşı taraf’a, ‘öteki taraf’a itilmesi an sorunudur. Tanrıyı ‘sevenler ile sevmeyenler’ vardır. Kullanılan yöntem açıkça görülüyor ki, ‘politik’ bir yöntemdir.

Burada muhtemelen önce ‘politik’ olan daha sonra ‘dinsel’ bir hâl alacaktır. Ve yavaşça Yahudiliğin belli bir yorumunda, dinsel olan siyasal olanı da dışlayıp topluma egemen olacaktır.

‘Total bir din anlayışı’, bu ayırımlarından dolayı ‘şiddet üretmeye eğilimli’ olacaktır. Bir kriz durumunda şiddet patlayacak ve savaş kaçınılmaz hâle gelecektir.

Kriz, ‘tanrının kızgınlığı’dır.

“Maccabi’lerin dönemi”nden öğrenilecekler

Diğer dinlerdeki gibi Yahudiliğin dininin tarihi de ‘reformcularla muhafazakârların çatışmalarının tarihi’dir bir anlamda.

Öncelikle, büyük ‘Yahudi kültürü’ ile büyük ‘Helen kültürü’nün çatışmasında büyüyecektir ‘reformizmle muhafazakârlığın gerilimi’. Maccabi’lerin eyleminin altında yatan ideolojik nedenlerden biri de (kimi yorumculara göre) bu gerilim olacaktır.

‘Evrenselci bakışın ürünü Yahudiler’le, ‘içine kapanık, Musa’nın yasasına harfiyen uymak isteyen Yahudiliğin’ çatışması; bu büyük gerilimi besleyecektir. Üniversalist (evrenselci), ‘Helen kültürü’ne açık reformcular, bu kültürle yoğun bir alış-verişi önerecekler; diğerleri de bunu reddedeceklerdir. Ve sonuncular bunları suçlayacaktır: ‘Siz asimilasyonizme yol açıyorsunuz. Bizden değilsiniz. İhanet içindesiniz. Adetlerimize, dinimize geri dönünüz.’

Diğerleri Tanrı’nın Hezekiel’e söylettirdiği cümlelerle yanıt vereceklerdir: ‘Üstelik ben onlara iyi olmayan yasalar ve onları yaşatmayan adetler verdim.’

Görüldüğü gibi, sofuluğun ve ayırımcılığın tersini savunacaktır bu görüş.

Bu iki perspektif arasında gidip gelecektir Yahudi kimliği, ve aslında tüm bir ‘tek tanrılı dinin felsefesi’.

‘Şiddetin dinle ilişkisi’ de bu gidiş-gelişte biçimlenecektir.

Tartışmaya devam edeceğiz…

[Prof. Dr. Metin Sarfati
İktisadi Düşünce Tarihi, Siyaset Bilimi
Marmara Üniversitesi’nde akademisyen
21 Kasım 2018
‘Şalom’ gazetesi]

Az önce televizyonda (NTV) “Siyasette sokağa çağrı polemiği” tartışılırken konuşan Mehmet Barlas bir kez daha iktidar propagandistliği ve şakşakçılığının kitabını yazarak konunun uzmanı olduğunu kanıtlamıştır. İçten tebriklerimizi sunarız!

Kaçırdıysanız mutlaka bulup izlemelisiniz! Bu çok önemli kitabı daha önce okumuş olabilirsiniz, fakat yeni baskılarını da okumanızı şiddetle tavsiye ederiz!

Aralarındaki tek fark birinin solak diğerinin sağak (sağLak değil!) olmasıdır

“Çıplak ilkeller”in Atatürk, Mao veya Nişanyan gibi kişilerden haberi yoktur muhtemelen.

Haberi olanlar da onları “yok” hükmünde sayıyorlardır herhalde.

Peki tersi de doğru mudur?

“İslam kıyafeti atıldığında, çıplak kalınmayacağına göre, onun yerine giyilecek bir giysi gereklidir. Atatürk’ün deyimiyle “Turan kıyafetini araştırıp ihya eylemeye mahal bulunmadığı” için, giysi modeli Batı’da aranmıştır. Benzer bir ihtiyaçtan hareket eden Çin devrimi ise, 1960’larda işçi tulumuyla milis üniforması karışımı bir otantik “Mao giysisinde” karar kılacaktır.”

Atatürk[çüler], Mao[cular] veya yukarıdaki satırların sahibi Nişanyan gibi liberallerin de “çıplak ilkeller”den haberi yok muymuş?

Yoksa varmış da onları “yok” hükmünde mi sayıyorlarmış?

Genç mülteciye yardım ettiği için tutuklanan İspanyalı anarşist Lola Gutierrez, bugün mahkeme karşısına çıkıyor

Lola Gutierrez, annesi rolüne girdiği genç bir Kürt mültecinin Yunanistan’ı terk ederek İspanya’daki ailesiyle yeniden bir araya gelmesine yardım ettiği için tutuklanmıştı. İspanyol kadın anarşist hakkında 10 yıl hapis istemiyle açılan davanın karar duruşması bugün Atina’da görülecek.

Lola Gutierrez, hiçbir resmi belgeye sahip olmayan bir Kürt siyasi mülteciye, Suriye iç savaşı sırasında İspanya’ya kaçan ailesinin yanına gidebilmek için çıktığı Atina-Barselona yolculuğunda yardım etmeye çalışıyordu. Gutierrez ve genç mülteci, 26 Kasım 2016’da Eleftherios Venizelos Havalimanı’nda, anne ve oğlu gibi davranarak pasaport kontrolünden geçmeye çalışırken tutuklandı.

Gutierrez, yasal belgeleri olmayan bir kişiye yardım ettiği için serbest bırakılma ihtimali olmadan gözaltına alındı. 8 Aralık’a kadar Elliniko’daki mülteci gözaltı merkezinde tutulduktan sonra, İspanya’ya sınır dışı edildi.

Gutierrez kendisini sınır görevlilerine yalan söylediğini ama mültecilere yardım etmenin insanlık görevi olduğunu söyleyerek savunuyor. Bugün Atina’daki Temyiz Mahkemesi’nde görülecek davada, Gutierrez 10 yıl hapis cezasına çarptırılabilir. Karar bugün açıklanacak.

Dayanışma Girişimi (Solidarity Initiative), Gutierrez’i desteklemek için Atina’da bir etkinlik düzenliyor. Dayanışma Girişimi “Göçmenlik bir insan hakkıdır ve ne hükümet ne de yasalar bunu engelleyemez. Avrupa Birliği ile Türkiye arasındaki anlaşmanın uygulanması Akdeniz’de binlerce insanı öldürdü. Yunanistan’daki mülteci kampları, sınırdışılar, sürgünler, hapishaneler, ertelenen aile birleşimleri ve şiddetli baskı, sınırlarını dokunulmaz kılmak için savaşan Avrupa’nın korunmasına katkıda bulunuyor.” açıklamasında bulundu.

18 Aralık 2018

Kaynak: https://medyascope.tv/2018/12/18/genc-multeciye-yardim-ettigi-icin-tutuklanan-gutierrez-bugun-mahkeme-karsisina-cikiyor/

Yaklaşık 300 yıl önce sarışınlar sarışını, demokratlar demokratı, bilim adamı, politikacı, Batı ve Doğu klasikleri içinde yoğrulmuş, “one of the Farting Fathers of the United States” Benjamin Franklin “milk and honey” diyarına akan muhacirlere ihtarda bulundu: “ABD, salt yetenekli ve yüksek beyinli ve yüksek vasıflı ve uslu ve terbiyeli ve çalışkan ve emirlere itaat eden, kısacası ProCareeristler ve bu site sakinleri gibilere kapılarını açacak!”

“ABD’de Sadece ve sadece yetenekli ve yüksek beyinli ve yüksek vasıflı ve uslu ve terbiyeli ve çalışkan ve evcil bu site orta sınıfları gibi ücret köleleri istiyoruz. Ülkemizde ne ‘İslamcı hegemonya’ ne de ‘Hristiyancı hegemonya’ olacak. Biz sadece ve sadece ‘Becerekli köleler hegemonya’ kuracağız.”

Göçmenlere mesajı net ve kısa ve ‘tranparent’!

Anarşist Zileli’nin anarşist diplomasını aldığı sarışın karı May’in İngiltere’si, birden bire dünya faşistleri birliğine arka kapıdan girmiş. ‘Farting father Franklin’den’ 300 yıl sonra İngilizler de bir ‘Farting mother May’e kavuşmuşlar.

Ama yanlış anlamayın. Ne ‘farting father Franklin’ ne de ‘Farting Mother May’ Trump gibi kapıya dayananları açık açık ateşle tehdit eder. ‘Farting Mother May’ sadece çirkin ve iğrenç sesiyle bülbül gibi öter. Putin’e karşı ötüp susması gibi. Elini kana bulaştırma işlerini becerikli polis ve askerlere bırakır. Eğer büyük bir zorluk çıkarsa işi Trump ve ABD dünya jandarması işi ele alır.

‘Farting father Franklin’ de aynı Varoufakis ve Sanders ve Diem25’çiler gibi narin ve iyi kalpli bir insandı. Nasıl ‘Farting Mother May’ narin nur gibi beyaz ellerini kana sokmaktansa işi uzmanlara bırakırsa, ‘Farting father Franklin’ de kızamıktan sinekler gibi dökülüp ölen TAŞ DEVRİ Kızılderililerini görünce sarışınların ellerini kana boyamaması için kendi ellerini kana boyayan ‘Hristiyancı hegemonya’ Allah’ına dua ve şükür etti.
Her neyse. Sadede ve asıl sevdiğim gülmeye geleyim.
Post-Brexit migration plans unveiled / Brexit sonrası göçmen planları tekrar devreye sokulan ‘catchword’ ‘tranparent’liğe kavuştu.

End to free movement / Aylaklık ve ‘vaganbond’lığa son verilecek.

The proposals would remove the cap on the number of workers classed as “highly skilled”, such as doctors and engineers. / Öneri, Zileli, ProCareeristler, kayıplara karışan Necip bey, profesörler, iktisatçılar gibi “çok beyinli ama az özgür” devrim mühendisleri ve profesör doktorlara koyulan İngiltere’ye kabul tavanını söküp iktisat Allah’ı içeridekileri iyi görsün diye transparent edecek.

Faln filan, falan filan.

Sitenin ciddi dünya vatandaşları için önemli bir konu, benim için ciddişler gülmeye bahane.

Amerika’ya layık olan halkına layık olamaz!

Gerçek
19 Aralık 2018, Çarşamba

Hulusi Akar, Meclis’te bütçe görüşmeleri sırasında Amerika’dan aldığı eleştirilere konu olan liyakat madalyasını şu sözlerle savundu: “Bu madalya meselesi, dillere dolandı bu… Bu bir adet gibi, bu bir gelenek gibi, bu bir usül gibi olmuş. Madalya almayan yok, bunun bir anlamı da yok. Gittik oraya paldır küldür verdiler. Ne talebimiz var, ne şeyimiz var.”

Hulusi Akar’ın suçluluğun telaşı içinde olanlarda görülen şekilde kendine güvensiz ve bağırarak yaptığı konuşmasında Amerikan liyakat madalyası için söyledikleri de gerçeği yansıtmıyor. Birincisi bu madalyanın verilişi basit bir usül ya da adet değil. Akar’ın iddiasının aksine önemli bir anlamı var. Orijinal adı “Legion of Merit” olan bu madalya Amerikan devleti için üstün hizmetleri dolayısıyla övgüye layık olan kişilere veriliyor.

Daha önce kimlere verildi?

“Madalya almayan yok” sözü de doğru değil. Amerikan emperyalizmi daha önce bu madalyayı Türkiye’nin Kore’ye asker gönderip, Amerikan askerlerinin önünde savaşmasını sağlayan Celal Bayar’a (1954), 12 Eylül işçi ve halk düşmanı Amerikancı darbesini yapan Kenan Evren’e (1988) vermiş. Yakın dönemde bu madalyaya layık görülenler ise her ikisi de Kara Kuvvetleri Komutanlığı’nın ardından Genelkurmay Başkanlığı yapan Hilmi Özkök (2002) ve Yaşar Büyükanıt (2005)… Her ikisinin de Amerikan ordusundan aldığı övgülere karşın silah arkadaşları ve kamuoyu nezdinde aynı teveccühü görmediği biliniyor.

Hulusi Akar’ın “üstün” hizmetleri

Aynı madalyayı Hulusi Akar’a 2015’te taktılar. Kendisinin söylediği gibi usülen, adet olsun diye değil, paldır küldür hiç değil! Amerikan generali Raymond Odierno tarafından takılan madalyanın resmi gerekçesi gayet açık: Madalya Hulusi Akar’a “Türk Kara Kuvvetleri’nin başarılı bir şekilde yeniden yapılandırmasını sağladığı, Türk ve Amerikan kuvvetleri arasında bir koordinasyon oluşturduğu, Suriye konusunda sergilediği tutum, Türk ve Amerikan özel kuvvetleri arasında daha geniş bir işbirliği geliştirilmesine katkı sunduğu için” verilmiş.

Hulusi Akar’ın ABD’nin övgüsüne layık şekilde yeniden yapılandırdığı TSK’yı 15 Temmuz’da gördük. 15 Temmuz’un ardından Türk Amerikan kuvvetleri arasındaki koordinasyonu, ABD Genelkurmay’ını arayarak NATO’ya bağlı olduğuna dair tekmiller vererek ve Amerikan generallerini karargaha yerleştirerek nasıl sağladığını da biliyoruz. TSK’yı Suriye’de bir NATO koridoru oluşturulması için nasıl ileri sürdüğünü, ÖSO çetelerini bu doğrultuda nasıl kullandığını bu sayfalarda defalarca yazdık.

O madalya paldır küldür mü takıldı?

O madalya paldır küldür takılmadı. Hulusi Akar, Amerikan emperyalizmine layık olduğu için o madalyayı aldı. Bağırıp çağırması gerçekleri örtemez. Amerika’ya layık olan halkına layık olamaz!

https://gercekgazetesi.net/karsi-manset/amerikaya-layik-olan-halkina-layik-olamaz

Yaklaşık 300 yıl önce sarışınlar sarışını, demokratlar demokratı, bilim adamı, politikacı, Batı ve Doğu klasikleri içinde yoğrulmuş, “one of the Farting Fathers of the United States” Benjamin Franklin “milk and honey” diyarına akan muhacirlere ihtarda bulundu: “ABD, salt yetenekli ve yüksek beyinli ve yüksek vasıflı ve uslu ve terbiyeli ve çalışkan ve emirlere itaat eden, kısacası ProCareeristler ve bu site sakinleri gibilere kapılarını açacak!”

“ABD’de Sadece ve sadece yetenekli ve yüksek beyinli ve yüksek vasıflı ve uslu ve terbiyeli ve çalışkan ve evcil bu site orta sınıfları gibi ücret köleleri istiyoruz. Ülkemizde ne ‘İslamcı hegemonya’ ne de ‘Hristiyancı hegemonya’ olacak. Biz sadece ve sadece ‘Becerekli köleler hegemonya’ kuracağız.”

Göçmenlere mesajı net ve kısa ve ‘tranparent’.

Sarışın karı May’in İngiltere’si, birden bire dünya faşistleri birliğine arka kapıdan girmiş. ‘Farting father Franklin’den’ 300 yıl sonra İngilizler de bir ‘Farting mother May’e kavuşmuşlar.

Ama yanlış anlamayın. Ne ‘farting father Franklin’ ne de ‘Farting Mother May’ Trump gibi kapıya dayananları açık açık ateşle tehdit eder. ‘Farting Mother May’ sadece çirkin ve iğrenç sesiyle bülbül gibi öter. Putin’e karşı ötüp susması gibi. Elini kana bulaştırma işlerini becerikli polis ve askerlere bırakır. Eğer büyük bir zorluk çıkarsa işi Trump ve ABD dünya jandarması işi ele alır.

‘Farting father Franklin’ de aynı Varoufakis ve Sanders ve Diem25’çiler gibi narin ve iyi kalpli bir insandı. Nasıl ‘Farting Mother May’ narin nur gibi beyaz ellerini kana sokmaktansa işi uzmanlara bırakırsa, ‘Farting father Franklin’ de kızamıktan sinekler gibi dökülüp ölen TAŞ DEVRİ Kızılderililerini görünce sarışınların ellerini kana boyamaması için kendi ellerini kana boyayan ‘Hristiyancı hegemonya’ Allah’ına dua ve şükür etti.

Her neyse. Sadede ve asıl sevdiğim gülmeye geleyim.

Post-Brexit migration plans unveiled / Brexit sonrası göçmen planları tekrar devreye sokulan ‘catchword’ ‘tranparent’liğe kavuştu.

End to free movement / Aylaklık ve ‘vaganbond’lığa son verilecek.

The proposals would remove the cap on the number of workers classed as “highly skilled”, such as doctors and engineers. / Öneri, Zileli, ProCareeristler, kayıplara karışan Necip bey, profesörler, iktisatçılar gibi “çok beyinli ama az özgür” devrim mühendisleri ve profesör doktorlara koyulan İngiltere’ye kabul tavanını söküp iktisat Allah’ı içeridekileri iyi görsün diye transparent edecek.

Faln filan, falan filan.

Sitenin ciddi dünya vatandaşları için önemli bir konu, benim için ciddilere gülmeye bahane.

“Ya sev ya terket” diyerek tekçiliği dayatan (tek millet, tek dil, tek din, tek mezhep, tek parti, tek adam) Taş Devri kalıntısı AKP kafasının bağırışı:

“Ya sev, ya badaba duuuuu!”

Birisi bir şey yapmayı planladığını söylediğinde iktisatçının ilk sorusu ‘ne pahasına?’ sorusudur.

Bu soru ekonomide ‘alternatif maliyet’ (‘vazgeçme maliyeti’ ya da ‘tercih maliyeti’) diye bilinen konuya götürür bizi. Her seçim bir vazgeçmedir. Diyelim ki ayın son günü, işten çıktınız ve cebinizde sadece 25 TL var. Evde yiyecek hiç bir şey yok. Karnınız acıkmış ve sinemada görmeyi çok istediğiniz bir film oynuyor. Bu parayla gidip bir şeyler yiyebilir veya sinemaya gidip patlamış mısır ve içecek bir şey alıp film izleyebilirsiniz. İlkinde açlığınızı çok daha iyi giderir, ikincisinde ise görmeyi çok istediğiniz filmi, açlığınızı daha az gidererek izlemiş olursunuz. Diyelim ki bir şeyler yemeyi tercih edip tüm paranızı yemeğe harcadınız. Bu durumda sinemaya gidip film izlemekten vazgeçmiş olursunuz. Eğer film oynamaya devam ediyorsa aybaşında maaşınızı (ya da harçlığınızı) aldıktan sonra o filme yeniden gitme imkânınız olabilir. Ama eğer o filmin son gösterim günüyse bir daha o filmi sinemada görme olanağınız olmayabilir.

‘Yemek yemek’ ile ‘sinemaya gitmek’ arasında yaptığınız tercihin iki türlü maliyeti vardır. İlki, yaptığınız işe ödediğiniz fiyattır. Yemeğe 25 TL ödemişseniz o yemeğin size maliyeti budur. Yemek yemeği tercih edip sinemaya gitmemişseniz, yemek yemenin maliyeti; ‘film izlemek, patlamış mısır yemek ve içecek içmekten vazgeçmek’tir. Buna ‘alternatif maliyet’ diyoruz.

Bütün ekonomik işlemlerin fiyat ile ölçülebilen bir dolaysız maliyeti bir de alternatif maliyeti vardır. Bazen siyasetçiler ‘kendi uçağımızı kendimiz yapalım’ der. İktisatçılar burun kıvırır. Toplum büyük ölçüde siyasetçiye hak verir. Oysa iktisatçının burun kıvırması boşuna değildir. Uçak yapmak kolaydır. Bütün mesele ne kadar para harcayacağınız meselesidir. Eğer 100 milyon dolara mal ettiğiniz uçağı başkaları 50 milyon dolara yapıyorsa sizin o uçağı yapmanız sadece bir ‘gösteriş yatırımı’ndan ibarettir. Ve o aşamada iktisatçı o kritik soruyu sorar: ‘Ne pahasına?’ Yanıt sanırım, ‘halkın refahı pahasına’dır. Çünkü o uçağı 50 milyon dolara satın almak yerine 100 milyon dolara yaparak harcanan ek 50 milyon dolarla; okul, yol, köprü vb. yapımından vazgeçilmiştir. Bu durumda o uçağın maliyeti parayla değil; vazgeçilen okul, vazgeçilen yol, vazgeçilen köprü vb. sayısıyla ölçülür. Aslında daha ileri bir soru, böyle bir uçağa gerek olup olmadığı sorusudur. Çünkü bunu sorguladığımız zaman ‘gereksiz maliyet’ 50 milyon dolardan 100 milyon dolara, ‘alternatif maliyet’ de çok daha fazla sayıda okul, yol, köprü vb.’lerine yükselir.

Bu tür ‘alternatif maliyet’ler bir kişinin veya bir toplumun katlanması gereken maliyetlerdir. Bir de bütün insanlığın, hâttâ bütün canlıların katlanması gereken maliyetler var: ‘Çevrenin tahrip olması.’

Kapitalizmin yaşamımıza getirdiği en büyük kötülük ‘kâr maksimizasyonu (profit maximization)’ gibi, ‘büyüme (growth)’ gibi kavramlardır.

‘Büyüme (growth)’ mesela, sihirli bir kavram gibi sürekli çevremizde dolaşıyor.

Her gün bunu konuşuyoruz:

Bizim şirket büyüyor…
İşimi hızla büyütüyorum…
Ekonomi büyüyor…
Avrupa büyüyemiyor…

Neredeyse her şeyi ‘büyüme’yle (growth) ölçer olduk. Kapitalizmin beynimize yerleştirdiği çip bunu empoze ediyor sürekli. İktisatçı olarak her konuda sorduğumuz ‘ne pahasına?’ sorusunu burada nedense soramıyoruz!

Oysa her ‘büyüme (growth)’; doğanın, çevrenin biraz daha aşındırılmasıyla mümkün olabiliyor. ‘Ekonominin büyümesi (growth)’ için yeni enerji santrallerine, yeni yollara, yeni fabrikalara, yeni hava limanlarına, yeni köprülere, daha çok üretime ihtiyaç var. Bunların hepsi doğanın biraz daha yok edilmesiyle yapılıyor. Yeni hava limanları eski ormanların yok edilmesiyle, yeni yollar, köprüler eski tarlaların betonlaştırılmayla yapılıyor. Üstelik bu yeni yollar, köprüler bir süre sonra yeni araçların trafiğe girmesini teşvik ediyor, trafik arttıkça hava kirliliği artıyor. Daha çok üretim için daha çok tüketim yapılıyor.

Nüfus artışı da doğaya zarar veriyor. Çin ve Hindistan gibi dünya nüfusunun neredeyse yarısını barındıran iki ülkede ortalama refah düzeyi henüz Avrupa ve Amerika’nın ortalama refah düzeyinden uzakta. Bu iki ülkede refah düzeyi hızla yükselir de halkın çoğu buzdolabı, çamaşır makinesi, bulaşık makinesi, klima gibi çevreye zarar veren dayanıklı tüketim mallarını ve deterjan, şampuan gibi suları kirleten tüketim maddelerini yaygın biçimde talep edip kullanmaya başlarsa, çevreye verilen zarar katlanarak artacak. Bu iki ülke sonuçta ‘büyümüş (growth)’ olacak ama ‘doğa küçülmüş’ olacak!

‘Ekonomik büyüme’den (growth) vazgeçelim demiyorum, yanlış anlaşılmasın. Ama her konuda olduğu gibi bunda da sınırlar olduğunu kabul etmek gerekiyor. Sınırları çok zorladığımızda her konuda olduğu gibi burada da işler karışıyor.

Ekonomide asıl olan ‘alternatif maliyet’tir. Her tercih bir ‘alternatif maliyet’ taşır. Bazen tercih edilmediği için pişmanlık duyulan alternatife geri dönüp onu da tercih etme şansını yakalamak mümkün olabilir. ‘Ekonomik büyüme’nin (growth) alternatifi ‘doğanın küçülmesi’dir. Ve bu tercihte ne yazık ki geri dönüş yok!

Bir Kızılderili Öyküsü

Bir gün New York’ta bir grup iş arkadaşı yemek molası için dışarı çıkıp caddede yürümeye başlar.

İçlerinden birisi Kızılderilidir.

Yürürken Kızılderili, bir cırcır böceği sesi duyduğunu söyler.

Diğerleri gülerek, ‘bu kadar gürültü arasından cırcır böceği sesinin duyulamayacağı’nı iddia eder.

Kızılderili, cırcır böceği sesini duyduğu yöne doğru gider. Arkadaşlarından birisi onun nereye gittiğini takip eder. Gerçekten de o kadar yüksek binanın arasında, yolda araba seslerinin hiç kesilmediği keşmekeşte, küçücük bir yeşillikte cırcır böceğini bulurlar.

Arkadaşı Kızılderiliye, ‘Sende insanüstü güçler var. O kadar gürültü içinden bu böceğin sesini duyman bir mucize.’ der.

Kızılderili, ‘Bu sesi duymak için insanüstü güçlere sahip olmak gerekmez.’ diyerek arkadaşına kendisini izlemesini işaret eder.

Kızılderili kaldırımın ortasında durur ve cebindeki madeni parayı çıkarıp yere atar. Kaldırımda yürüyen diğer insanlar madeni paranın düşme sesini duyunca hemen yere bakarak ceplerini yoklamaya ve paranın kendilerinden düşüp düşmediğini kontrol etmeye başlar.

Kızılderili arkadaşına dönerek, ‘Önemli olan nelere değer verdiğindir. Her şeyi ona gore duyar ve hissedersin.’ der.

Son ırmak kuruduğunda,
Son ağaç yok olduğunda,
Son balık öldüğünde;
Beyaz adam, ‘para’nın yenmeyen bir şey olduğunu anlayacak.

[Mahfi Eğilmez, iktisatçı]

“65 Fevzi Çakmaktaş 20 Aralık 18” arkadaşımızı destekliyoruz.

Çalıştığımız yerde Taş Devri kalıntısının yazdıklarını okuyan arkadaşların hepsi sizi destekledi. Bu sitede de başta Zileli abimiz olmak üzere yorum yazanların hepsinin bizimle hemfikirde oldukları da şüphe götürmez.

Hür doğduğumuz, hür büyüdüğümüz ve gurur içinde hür öleceğimiz özgür Türkiye’de özgürlüğümüze engel olmak isteyenlere asla müsaade etmeyiz!

Türkiye tarihinde kimse halkımıza kendi fikirlerini, kendi dünya görüşlerini, kendi eğtim veya yasa anlayışlarını dayatmadı. Zaten dayatmalarına gerek de yok. Biz, özgürsüzlüğü, dünyanın her yerinde olduğu gibi, ekmek+emzik karşılığı özgürce seçecek kadar evcilleştirilmiş vatandaşlarız.

Bunu en iyi bilen, meslekleri politika dünyasını didik didik edip düzeni ele geçirmek isteyenler, örneğin bu sitedeki solcu-devrimci-ivmeciler, daima daha çok ekmek, daha çeşitli renkli televizyon, özür dilerim, emzik vaat ederler. Tabii, bu ele geçirme ‘only in the beginning’, bizler büyüyüp adam olana, Devletsiz ve çobansız yaşamanın ne olduğunu unutana kadar. Yani, şimdi.

Bu herif, Türkiye’yi, Macaristan’ın Orban, Filipinler’in Duterte, Rusya’nın Putin, Amerikanın Trump, Brezilya’nın Bolsonaro, Nicaragua’nın özgürlük sever Graeber’e yem olacak eski devrimci ve kazandığı ivme ile hızını alamayan Daniel Ortega, Venezuela’nın devrimci halefi Nicolás Maduro, Çin’in Xi Jinping, Japonya’nın Shinzo Abe, Mısır’ın Mohamed Morsi, Sudi Arabistan’ın, Mohammed bin Salman, İran’ın Ayatullah Ali Khamenei gibi açıkça insan özgürlüğüne engel olan başkanlarla Merkel, May, Macron gibi sinsice (ekmek + emzik dağıtmakla) yapanların ülkelerinden biri sanıyor.

Bizler Atatürk’ün evlatları ve torunlarıyız. Ne mutlu özgür Türküm diyene!

Bu Taş Devri kalınıtısı Türklerin özgürlüğünü kıskanan dış ülke basını propagandasına kanmış. Veya kendisi bir Türk düşmanı azınlıklardan.

58’i yazan taş devri kalıntısı, Türkiye din ve dil azınlıkları, örneğin Kürt, Zaza, Ermeni, Yahudi vb; Türkiye seks azınlıkları örneğn eşcinseller vb. ; Türkiye çevre ve hayvan severler azınlığı vb.; nihayet çoğunluk olan Türk kadınlar gibi özgürlük ve eşitlik dır dırlarını dünyaya yayıp bütünlüğümüzü sarsmak isteyen dış oyunlara kanmış bir enayi.

Dünyada grilere yer yoktur.

İlkellik bütünüyle iyi, medeniyet bütünüyle kötüdür.

İlkelliğin iyi ve kötü taraflarının, medeniyetin iyi ve kötü taraflarının olduğu bir dünyada yaşamıyoruz.

Bizi “ensest”ten koruyanlardan biri de Sn. Zileli’dir;

“Çeviri; budunu, kültürü, edebiyatı ve sanatı “ensest”ten korur. Aşiret dışı evlilikler (yani yabancı dilden çeviriler) soyun beden ve akıl sağlığını korur. Aile içi evlilikler (okumalar-yazmalar) insan soyunu (kültürünü) sakatlar.”

http://www.cumhuriyet.com.tr/m/koseyazisi/1176989/Cevirmenin_cilesi.html

Nasıl ki AKP rejiminin kuruluşu birdenbire olmadıysa, yani çeşitli süreçlerin bir toplamıysa (seçimler, referandumlar, ETÖ, FETÖ vb operasyonlar), yıkılışı da öyle olacaktır.

Örneğin Gezi hareketi, 17 Aralık girişimi, Kobani protestoları, MİT tırları olayı, 15 Temmuz girişimi, son hileli referandumda sesini yükselten Hayır cephesi ve Adalet Yürüyüşü bu sürecin parçalarıdır.

Süreç daha bitmedi.

Yani bardak dolmaya devam ediyor, fakat bardağı taşıran damla henüz düşmedi de diyebiliriz.

Gözünüz aydın Zilelei bey! Nihayet kıymetiniz bilindi. Daha önce sadece profesör Başkaya vardı, şimdi maşallah çok.

Tabii, başta Devrim Profesörü Zileli. Ardında İktisat Profesörü Mahfi Eğilmez, Profesör adayı Doctor Alphan Telek, Profesör adayı Doctor Seren Selvin Korkmaz, Prof. Dr. Metin Sarfati, Ord. Prof. Dr. Hilmi Ziya Ülken, Antropoloji Profesörü David Graeber ve Medya Profesörü Özdemir İnce ile GERÇEK profesörü.

“65 Anonim 19 Aralık 18”, “Amerika’ya layık olan halkına layık olamaz!” demiş.

Sanırım ‘Amerika’ lafı ile Amerikan Devlet’i ve İktidarı elde tutan parti kastedilmiş. Aksi halde, ‘Amerika’ kıta, Amerikan halkı, Kuzey Amerika’da bir coğrafi bölge olabilir. Üstelik Güney Amerikalılar ABD’ye ‘Amerika’ denilmesini hoş karşılamazlar.

Ben Amerika = Amerikan Devleti +İktidar anlamında kullandığını varsayacağım.

GERÇEKLER:
Amarikan halkının çoğunluğu Devlet’in varlığını tasvip eder, doğal ve normal bulurlar.
Amarikan halkının çoğunluğu iktidarı ele geçirmeye çalışan partiler arasından tercih ettikleri birine oy verip başa getirirler.
Baştaki iki parti oy verenlerin %90’ından fazlasını temsil ederler.
Diğer partilerin ‘Amerikan Devleti +İktidara’ etkisi sıfır.

İşte tam burada Devrim Profesörü Zilelenin ‘Hayvanat Çifliği’can kurtaranı devrimci marşı devreye girer:

“TEMSİLCİ DEMOKRASİSİ İLE İKTİADARI ELE GEÇİRMEYİ TASVİP EDİP İKTİDARA GEÇME ARZUSU OLMAYANLAR İYİ; HEM ARZU EDEN HEM DE İKTİDARI ELE GEÇİRENLER KÖTÜ!”

Eğer bu altın yumurtayı Türkiye’de yumurtlarsak:

AKP’E OY VERENLER İYİ; AKP kötü!

Tabii, asıl ve daha büyük yumurtaya değinmedik bile:

Oy verenler iktidara geçmeyi arzu etseler de etmeseler de ne değişir?

Ben anarşist değilim. Sarışın mavi gözlü Türklere veya her hangi bir topluma ilkel olmalarını söyleyecek kadar deli de değilim. Söylediklerimi bu kadar saçma anlayan birilerin akıl dengesinden şüphe ederim. Etmediğim için alay edip gülüyorum. Ama bu işin acı tarafı da var. Böyle beyinliler asıl totaliter düşünceleri o kadar sindirmişler ki, farkında bile değiller. Bu acı olduğu kadar korkutucu.

İnsanların kendilerini örgütlemede iki modelimiz var.
1. Aşağı yukarı 2 -4 milyon yıl, biyolojik değil, sosyal veya kültürel akrabalığa dayanan, kısaca bunlara ‘ilkel’ adı verelim. Biraz ayrıntılı konuşursak Avrupalıların bunları bulup tarihe çıkardıktan sonra kökleri aşağı yukarı kazındı ama hâlâ azınlıklar olarak varlar.

2. En fazla 7 bin yıllık Devlet’e dayanan. Bunun diğer adı, ince eleyip sık dokumazsak, Medeniyet. Ben bu Medeniyet’in en son temsilcilerinden aldığım ilhamla bu 7 binlik insanlara ‘sarışın mavi gözlüler’ adı verdim. Tabii, dünya üzerinde yayılması tarih ve coğrafyaya bağlı.
Ben bunu sonsuz kısalttım: Medeniler kral ve imparator ütopyasında yaşayanlar.
Sonsuz basit ama kırk fırın ekmek bile yeseler bu sitede kimsenin anlamayacağı bir örnek: geometri ‘rigid body’ (katı cisim) yerine insan iç/dış organları veya terzinin kesip biçmesi üzerine kurulsaydı ne “bu benim, bu senin” dırdırları, ne de allahlarının anıtları olurdu.

İşte totaliter düşüncelerin en fanatiği bu salt son 7 bin yıllık insan tarihinin tüm insan tarihine model olarak alınması. Bu 7 binlik tarih de hemen hemen bütünüyle kazananların saray dalkavukları tarafından yazılan tarihi. Bu totaliter düşünce ve kavramlar çocukluktan beyinlere işlendiğinden dışarıdan bakma ve nesnel bir değerlendirmesini yapmak için 2 – 4 milyon insan tarihi hakkında bilgi önemli. Çeşitli medeniyetler, demokrasi, politika, cumhuriyet, seçim, yasa, yasal eşitlik, sosyal sınıflar, para, yazı, okul, kapitalizm, sosyalizm, komünizm, liberalizm… Bu dünyanın ana elemanları ve ana kavramları. Bu düşünceler ve kavramlarla donanmışların aralarında “hangisi daha iyi?” ve benzeri sorular etrafında odaklanması doğal.

Ama yaşam biçimi olarak artık tamamıyla tarihin kara deliğine girmiş bir 2 – 4 milyonluk insan tarihini 7 bin yıllık kavramlarla kıyaslamak ve aynı soruları sormak sosyal bilimler açısından akıl almaz çılgınlık. Onu bırak, bir yolunu bularak kaytaran ve hâlâ yaşayanlarını anlamak bile sizlerin evren kadar büyük beyinlerinizde daha büyük bir mesele. Sanırım asıl nedeni bu kalıntılar çalışanların benim gibi sizlerle kıyasla sonsuz enayi ve aptal olmaları. Ama bir fark var. Bu sitede “en iyisi hangisi?” sorusuna cevap verenlerin peşinde koşturan, okulda bütün ütopya kitaplarını okuyup ezberleyen, örgütsüz partilerinde “en iyi ütopya hangisi?” tartışanlar bana hemen ne kadar enayi olduğumu bir cümle ile hatırlatırlar: Şimdiye gel beyefendi, şimdiye!

Günümüzde bile kültürler arası farklar sayısız yanlış ve çoğu zaman trajik sonuçlara sebep oluyor. Hele şu son yıllarda “aynı kültür/farklı kültür” kavram bile muğlâk oldu. Berlin’den İstanbul’a gelen bir Alman, kuytu bir köyden ilk defa İstanbul’a gelenden daha az şaşkınlık yaşar. Yani eğer, istemeyerek kibarca ifade edersem: 74, 75, 76 kendi kendilerine gelin güveyi olmuşlar.

Belki bu sayfadaki komik bir yazı misal olabilir. İktisatçı Mahfi Eğilmez, kısa bir süre önce, Türkiye’nin gelişme yolunu çizmişti. Şimdi de ne Türkiye ne de gelişmişler gelişsin diyor ve bir ilkel toplumdan ders alınmasını öneriyor. Ben, sayısız büyük bilim adamlarının ve bu sitede bana sayısız karşı olanların (özgürce düşünme adına konuşan 74, 75, 76 ve yüzlerce diğer argümanlar ileri süren gibi) sevimli ve cici bici Kızılderililer önerisini bir nanosaniyede çürüttüklerini defalarca gördüm.

Fikrim sonsuz basit: Bu sitede 2-4 milyonluk ilkellik konusunda zerre kadar bilgisi olan bir kişi bile yok! Hemen medeni gözlükler takılıyor ve komedi başlıyor.

Haksızlık da var. Bu gözlükler sonsuz çeşitli ve aralarında giriştikleri sonu gelmez ‘hangisi daha iyi?’ çatışmalarında kullanılan kibarca zehir dolu saldırılar hoş görülüyor. Eğer tarih dersinde profesör bir öğrenciye 10 üzerinden sıfır verirse, kibar dilde ‘bilgisi yetersiz’ demek oluyor, asla toplum değerlerini dayatmıyor, okulu bitirmezse ne olacağı profesörün işi değil. Nefret dolu insanların kibar ve kardeşçe yaşamaları şart! Ben defalarca bu sitede hiç kimsenin ilkeller hakkında zerre kadar bilgisi olmadığını söyledim; ya terbiyesiz oluyorum veya benden milyonlarca daha iyi bilenler hoplayıp zıplamaya başlıyorlar.

Üstelik ‘hangisi daha iyi?’ devam etmekte ve şimdiye kadar tek çözüm hayal mahsulleri ütopik toplum kitapları. İlginç bir ayrıntı: bu çeşit hayal kitapları kapitalist-burjuva düzeninin gelişme süresinde hızla arttı. Ben ilkeller arasında böyle bir kitabın kazıldığı haberine henüz rastlamadım. Eşer zehirli dilimi kullanırsam, kafese girmemişlerin kafesten çıkma hayal türküleri ötecekleri de aklıma pek yatmıyor.

Kızılderililer tarihini en iyi bilenlerden biri kitabının başında medenilerin son zamanlarda Kızılderilileri sulhsever, çevre sever, hoş görü sever, eşitlik sever… televizyon dizilerine çeviren iktisatçı Mahfi Eğilmez gibileri hemen devreden çıkarır: “Bu yavşaklar ilkellerin insanlığını inkâr ediyorlar.”

Belki sizler de çok evcilleşmiş olduğunuzdan benim insan olduğumu hesaba almadınız. Defalarca ilkellik hakkında, sonsuz az da olsa, bazı önemli bilgiler vermeye çalıştım. Terbiyesizlik, hakaret, küçük düşürme… Veya diplomalı anarşist Zileli’nin bu konuda sonsuz cahilliğini pişkinlik ve hoş görü oyununu yuttutmasına kurban olmalar.

Ben bir ara ders verdim. Belki meslek deformasyonudur. Bir konuyu çok iyi bilenin atıp tutanları ayırt edebilmesinin o kadar zor olmadığına inanıyorum.

Aynı oyunu çok sayıda Türk ve diğer sitelerde de gördüm. Islah olmuş eski bir solcu devrimci tamamıyla tarihsel ve sosyal bir insan tutumunu “insan tabiatı” faşist “deus ex machina” ile açıkladı. Açıkladığını ve tersini içeren 20-25 hem birşeyi hem de tam tersini “insan tabiatı” ile açıkladığım bir cevabı defalarca yazdım. Nihayet herif yayınladı. Kendisi aynı Zileli gibi cevap vermeye tenezzül bile etmedi ama müritler hemen aynı 74-75-76 gibi benin bir fikri dayatmaya çalıştığım türküsün hep bir ağızdan söylediler.
Soru aynı sorun. Günümüzde faşistliğin en kibar savunucusu bilim adam ve karıları bu koyunların beyinlerine genetik ve benzeri bilimsel edebiyatlar ile dolduruyorlar, ben de bunun faşistlik olduğunu ifşa etmek istedim. Bu sitede de, başta Zileli, hepiniz ilkelleri hierarşik merdivene koymakla ırkçı ve faşsit olduğunuzu gösterdiniz.

Nakaratım: Bu sitede ilkeller hakkında zerre kadar bilgisi olan birine rastlamadım!

Neden daha da geriye gitmiyoruz? (Ya da izin vermedikleri için gidEmiyoruz?)

Eğer insan türü şu kadar yıllık iken “medeniyet”, “şehirleşme” ve “devlet” dediğimiz yapılar sadece şu kadar zamandan beri var ise, neden “insan türü” de sadece şu kadar yıldan beri var, oysa bütün diğer canlılar çok daha eski diyerek “insan türü”nün oluşumuna da muhalefet etmiyoruz?

“Sen doğarken bu dünya vardı, sen doğmadan da vardı bu dünya! Adem’den, bütün peygamberlerden önce de vardı bu dünya; her türlü tanrıdan, tanrılardan ve dahası Tek Tanrı’dan da önce vardı bu dünya.

Var olanı bulmaya keşif, var olmayanı bulmaya (yapmaya) icat denir: Amerika anakaraları var oldukları için keşfedilmiştir; atom, DNA, RNA, yerçekimi de gene var oldukları için bulunmuştur. At arabası, tren, otomobil, bisiklet, penisilin ve benzeri ilaçlar, buzdolabı, televizyon, cep telefonu ve benzerleri yapılmış ve yaratılmıştir. Var olan bilgiler ve malzemeler kullanılarak yaratılmıştır.

İmamların, hacı ve hocaların “Kuran’da yeri var” demelerine bakmayın; Kuran’da olan bilgiler, Hz. Muhammed’in (MS 22 Nisan 571, MS 8 Haziran 632) yaşadığı MS 7. yüzyıla ait bilgilerdir. Son ayetin indiği günden sonraki bilgileri içermez. İçerdiği bilgiler de çağının nesnel bilgilerinden ibarettir, onlarla çelişmez. Ama sadece Kuran değil, bütün yaratılış efsaneleri, Tevrat ve İncil de günümüzün bilgisi ile çelişmekte.

Konumuz başka: İnsanın gövdesinde bilgi salgılayan bir organ bulunmadığını kaç kez yazdım. İnsan beyni bir aküye benzer; boşken işe yaramaz içini dolduracaksın, tıpkı cep telefonunu şarj eder gibi. Bildiğimiz her şeyi bizden öncekilere borçluyuz. Yazdığımız, yaptığımız, yarattığımız her şeyi bizden öncekilere, sarı, siyah ve beyaz atalarımıza borçluyuz.

Yıllar önce yazmıştım: Bir çocuğu doğar doğmaz yalnız bıraksak, bir taştan farkı olmaz. İnsanlar arasında yaşasa konuşabilir ama hiç resim görmezse, hiç müzik dinlemezse, ressam ve müzisyen; hiç masal dinlemez ve hiçbir şey okumazsa şiir ve roman yazamaz.”

***

SENDEN ÖNCE

ÖZDEMİR İNCE

22 ARALIK 2018

http://ozdemirince.com/senden-once-2/

Kimse sana “ilkel tamtamlar”ı dinleme veya kliplerini (yani “tamtamcılar”ı) izleme yasağı koymuyor. Sonuçta onlar da “ruhun gıdaları”ndandır.

Ama bir ömür boyunca sadece tek bir tür “gıda”yla beslenmek sağlık için pek iyi olmaz.

Arada bir de aşağıdakiler gibi “modern gıdalar”la beslenmenin neresi kötüdür?

https://www.youtube.com/watch?v=IetIg7y5k3A

Bahse girerim bu “ruh gıdası”na bakmayacaksın bile.

Yanılırsam gel yüzüme tükür.

Bu “ruh gıdası”nı beğenirsen iki kere tükür.

Bu “ruh gıdası”nın klibinde gördüğün şeye sen de benim gibi aşık olursan yüzüme yağmur at.

Ama anlaşılan o yağmuru sonsuza kadar bekleyeceğim. Çünkü “gıda”dan anlamayan bir “ruh”suz ve bir “kalp”siz ile konuşuyorum.

Anthropologist David Graeber’s book ‘Debt: The First 5,000 Years’ ( https://www.amazon.co.uk/Debt-First-Years-David-Graeber/dp/1612194192/ ) has hit a chord with a lot of people who are concerned about rising inequalities in the United States and elsewhere. Graeber is an economic anthropologist, a discipline that pays close attention to the ways that material arrangements worked in detail in pre-state societies. One of the great works in this field is Marshall Sahlins’ book ‘Stone Age Economics’ which paid very close ethnographic attention to how the social arrangements worked in hunter-gatherer societies when it came to gathering and consuming food and other necessities of life. (My main recollection is that Marshall Sahlins found that hunter-gatherers worked much shorter days than their successors, the farmers, and had much more time to enjoy the finer things of life, including stories and jokes.) Graeber is also described as one of the intellectual sources of the ‘Occupy Wall Street’ movement, and ‘anti-globalization activism’ has been an important part of his life for a long time.

The book is difficult to characterize. It’s about debt and money through history, but it’s really not a work in economic history. It offers a lot of ethnographic detail about borrowing, lending, gifting, and reciprocating, but it’s not really a work of anthropology. And it offers morally valenced language to describe debt and credit, but it’s not really a polemical critique of the present financial system. It is certainly an engaging, interesting, and thought-provoking book, and Graeber appears to know a great deal about the social and institutional histories of the main civilizations of Eurasia.

One line of thought is perfectly clear in the book: Graeber wants to demolish the myth of the ‘truck-and-barter origins of money’. This is the standard story within classical and neoclassical economics. But Graeber thinks it is a complete fiction. He regards this as a just-so story that doesn’t make any sense ethnographically, and has never been observed in real pre-state societies.

The story, then, is everywhere. It is the founding myth of our system of economic relations. It is so deeply established in common sense, even in places like Madagascar, that most people on earth couldn’t imagine any other way that money could possibly have come about.

The problem is there’s no evidence that it ever happened, and an enormous amount of evidence suggesting that it did not.

(Page 28, ‘Debt: The First 5,000 Years’)

Graeber’s case for this position seems to be a sound one. But why exactly does it matter? It seems to be a bit analogous to literal-minded social contract arguments: That the state is legitimate because it descends from a primordial agreement among all citizens to create its authority. But discrediting the origins story doesn’t really tell us anything about the functioning system. We have an economic system today that coordinates activity through money and credit, and it doesn’t really matter very much if we know exactly how it came about. I think that Graeber is focused on the issue because he thinks the myth helps to convey the view that the contemporary economist’s view of human activity (‘self-serving actions designed to maximize one’s own utility’) is in fact an historical universal, applying to pre-modern and non-western social settings as well as to the New Orleans cotton exchange.

It’s money that had made it possible for us to imagine ourselves in the way economists encourage us to do: As a collection of individuals and nations whose main business is swapping things.

(Page 44, ‘Debt: The First 5,000 Years’)

Graeber’s view, by contrast, is that most human activity doesn’t conform to this model; that ‘the gift relation’ and ‘the practice of open-ended reciprocity’ are much more characteristic of the human condition.

There are many startling facts and descriptions that Graeber produces as he tells his story of the development of the ideologies of ‘money’, ‘credit’, and ‘debt’. One of the most interesting to me has to do with ‘The Wonderful Wizard of Oz’.

Lyman Frank Baum’s book ‘The Wonderful Wizard of Oz’, which appeared in 1900, is widely recognized to be a parable for the Populist campaign of ‘William Jennings Bryan’, who twice ran for president on ‘the Free Silver platform’; vowing to replace the ‘gold standard’ with a ‘bimetallic system’ that would allow the ‘free creation of silver money’ alongside ‘gold’. […]

According to the Populist reading:

‘The Wicked Witches of the East and West’ represent the East and West Coast bankers (promoters of and benefactors from the tight money supply),

‘The Scarecrow’ represented the farmers (who didn’t have the brains to avoid the debt trap),

‘The Tin Woodsman’ was the industrial proletariat (who didn’t have the heart to act in solidarity with the farmers),

‘The Cowardly Lion’ represented the political class (who didn’t have the courage to intervene). […]

‘Oz’ is of course the standard abbreviation for ‘ounce’.

(Page 52, ‘Debt: The First 5,000 Years’)

(This is roughly as startling to me as an interpretation of ‘Star Wars’ as an extended allegory on Reaganism [intervention in Nicaragua, scary military officers in the background, etc.] This doesn’t quite work, though, since ‘Star Wars’ appeared in 1977, three years before Reagan’s first election as president.)

One of Graeber’s recurring themes is that money and debt are reciprocals of each other. He tells many stories about IOU’s (abbreviated from the phrase ‘I owe you’) being passed around within a community: John promises to give X to Alice; Alice passes on the IOU to Robbie in exchange for a beer; Robbie takes the IOU to the nail shop and exchanges it for a pound of nails from Bert; and Bert eventually comes back to John to redeem the IOU. In this circuit, the statement of debt serves as a basis for folk currency within a local society. But Graeber argues that the establishment of ‘Bank of England’ resulted in bank notes that were no more or less than IOU’s from the state. (Page 49, ‘Debt: The First 5,000 Years’)

Another theme that comes into the book is the close connection that Graeber draws between ‘money and currency’, and ‘violence and war’. He argues that ‘trust’ and ‘extended credit arrangements’ work very well during periods of peace; whereas a period of extended warfare puts a premium on the portability and anonymity of precious metals. So warfare pushes societies (and monarchs) towards the use of currency made out of precious metals. He goes further: Monarchs needed to pay their armies, in Europe, central Asia, and East Asia; and precious metals (coins) work best for the heavily armed and footloose soldiers who made up those armies.

As a result, while credit systems tend to dominate in periods of relative social peace, or across networks of trust (whether created by states or, in most periods, transnational institutions like merchant guilds or communities of faith), in periods characterized by widespread war and plunder, they tend to be replaced by precious metal.

(Page 213, ‘Debt: The First 5,000 Years’)

And:

‘The Atlantic Slave Trade’ as a whole was a gigantic network of credit arrangements. Ship-owners based in Liverpool or Bristol would acquire goods on easy credit terms from local wholesalers, expecting to make good by selling slaves (also on credit) to planters in the Antilles and America, with commission agents in the city of London ultimately financing the affair through the profits of the sugar and tobacco trade.

(Page 149, ‘Debt: The First 5,000 Years’)

Graeber has a preferred alternative to a society based on barter, market exchange, debt, warfare, slavery, and ‘peonage (debt servitude)’. It is what he calls a ‘human economy’:

This is why I developed the concept of ‘human economies’: Ones in which what is considered really important about human beings is the fact that they are each a unique nexus of relations with others; therefore, that no one could ever be considered exactly equivalent to anything or anyone else. In a ‘human economy’, money is not a way of buying or trading human beings, but a way of expressing just how much one cannot do so.

(Page 207, ‘Debt: The First 5,000 Years’)

An intriguing, and somewhat perplexing, part of Graeber’s analysis is his effort to link the value systems of Eurasia’s great civilizations to the social creation of money, credit, and debt. A central thrust here is his analysis of the ‘Axial Age’; the period from 800 BC to 600 AD when there was great creativity in the emergence of new spiritual leaders and movements. There was, simultaneously, extensive warfare; and there was the simultaneous invention of currency in several widely separated places. He illustrates this nexus with the case of China:

The golden age of Chinese philosophy was the period of chaos that preceded unification (during the ‘Warring States’ period), and this followed the typical ‘Axial Age’ pattern: The same fractured political landscape, the same rise of trained, professional armies and the creation of coined money largely in order to pay them. We also see the same government policies designed to encourage the development of markets, chattel slavery on a scale not seen before or since in Chinese history, the appearance of itinerant philosophers and religious visionaries, battling intellectual schools, and eventually, attempts by political leaders to transform the new philosophies into religions of state.

(Page 235, ‘Debt: The First 5,000 Years’)

So what is the connection he wants to draw between value systems, social violence, and money? It is unclear to me; somehow Graeber weaves together a fascinating narrative involving each of these. He does think there is a connection, but it’s difficult to see what is thought to be causal in the story.

In fact, some of the historical connections are so uncannily close that they are very hard to explain any other way. Let me give an example. After the first coins were minted around 600 BC in the kingdom of ‘Lydia’, the practice quickly spread to ‘Ionia’, the Greek cities of the adjacent coast. The greatest of these was the great walled metropolis of ‘Miletus’, which also appears to have been the first Greek city to strike its own coins. It was ‘Ionia’, too, that provided the bulk of the Greek mercenaries active in the Mediterranean at the time, with ‘Miletus’ their effective headquarters. ‘Miletus’ was also the commercial center of the region, and perhaps, the first city in the world where everyday market transactions came to be carried out primarily in coins instead of credit. Greek philosophy, in turn, begins with three men: ‘Thales, of Miletus’ (c. 624 BC – c. 546 BC), ‘Anaximander, of Miletus’ (c. 610 BC – c. 546 BC), and ‘Anaximenes, of Miletus’ (c. 585 BC – c. 525 BC); in other words, men who were living in that city at exactly the time that coinage was first introduced.

(Page 244, ‘Debt: The First 5,000 Years’)

He pulls out ‘materialism’ as a thread in the philosophical systems that emerged in the ‘Axial Age’ (China as well as Greece) and suggests an analogy between the idea of an abstract fundamental physical substance that is the substrate of everything physical, and the idea of an abstract unit of measure of all commodities, money (page 245); but it’s hard to see a consistent and compelling idea here about the intertwining development of philosophy and economics. Here is the closest he comes to a statement of the nature of the connection he finds:

What we see then is a strange kind of back-and-forth, attack and riposte, whereby the market, the state, war, and religion all continually separate and merge with one another.

(Page 248, ‘Debt: The First 5,000 Years’)

Where does it all lead? After a walk through the Middle Ages (major improvement in quality of life over the ‘Axial Age’, according to Graeber), we get to ‘capitalism’:

Starting from our baseline date of 1700, then, what we see at the dawn of modern ‘capitalism’ is a gigantic financial apparatus of credit and debt that operates (in practical effect) to pump more and more labor out of just about everyone with whom it comes into contact, and as a result produces an endlessly expanding volume of material goods.

(Page 346, ‘Debt: The First 5,000 Years’)

Does he bring this parable to a practical piece of advice? He does, actually:

In this book I have largely avoided making concrete proposals, but let me end with one. It seems to me that we are long overdue for some kind of Biblical-style Jubilee: One that would affect both ‘international debt’ and ‘consumer debt’. It would be salutary not just because it would relieve so much genuine human suffering, but also because it would be our way of reminding ourselves that money is not ineffable, that paying one’s debts is not the essence of morality, that all these things are human arrangements and that if democracy is to mean anything, it is the ability to all agree to arrange things in a different way.

(Page 390, ‘Debt: The First 5,000 Years’)

As I mentioned at the start, Graeber is also an activist who has been strongly involved in ‘anti-globalization protests’ in the past fifteen years.

His book ‘Direct Action: An Ethnography’ ( https://www.amazon.co.uk/Direct-Action-Ethnography-David-Graeber/dp/1904859798/ ) is an interesting cross-over book bringing together his ‘anthropologist’s training’ and his ‘activist experience’; it is an ethnography of the anarchist activism movement as he has experienced it. I’ll discuss this work in a future post.

Here are two interviews with Graeber that give a pretty good idea of his style and critical views about the present:

(1) ( http://cdn.conversationsnetwork.org/ITC.TN-DavidGraeber-2011.09.01.mp3 )

(2) ( http://www.indybay.org/uploads/2011/11/24/david_graeber_montreal_3.mp3 )

Both are very interesting to listen to.

[Written by ‘Daniel Little’

Daniel Little is professor of philosophy at the University of Michigan-Dearborn and professor of ‘public policy’ and ‘sociology’ at the University of Michigan-Ann Arbor. His research interests fall within the ‘philosophy and methodology of the social sciences’, and he has a special interest in China. He writes frequently on topics at the ‘intersection of philosophy’, ‘sociology’, and ‘organizational dysfunction’. He is a regular participant in the Social Science History Association and the Association for Asian Studies.]

Bu çeviriyi “Dünyada gelmiş geçmiş bütün insan toplumları sınıflı/sınıfsız, medeni/barbar yahut devletli/devletsiz olmak üzere ikiye ayrılır.” katkısında bulunan “78 Anonim 21 Aralık 18” arkadaştan dolaylı özür dilemek için yaptım.

Not 1: Erdoğancı benden ekleri okumadan da okuyabilirsiniz.
Not 2: Erdoğancı ben, bu sitenin hâlâ, dalkavuklar tarafından tarihleri yazılmamış, salt otobiyografisi olan 2-4 milyon yıllık insanlar hakkında zerre kadar bilgisi olmayan acınacak cahiller yığınının dırdırlarından oluştuğuna inanıyorum.
***makalenin çevirisi***
Arapçada, zor ‘anlamına gelen ‘Asir’ bölgesindeki Qahtan kabilelerin tarihi zorluk dolu. Yerel folklorlara göre ‘ bir avuç Qahtani ailelerinin ovaları işgal eden Osmanlı ordusundan kaçıp ulaşılması güç çentik uçurumlu Asir’e yerleşmesi ile başlamış. 1932’de Suud Hanedanı’na sadık kuvvetlerin işgali ile Suudi ULUSUNA dâhil edilme ile [ERDOĞANCI BENDEN EK: KAÇMAK] sona erdi.

Dağlardaki küçük, KENDİ KENDİNİ YÖNETEN [ERDOĞANCI BENDEN EK: NE? OLMAZ! OLAMAZ! MEDENİ OLMAYAN MÜSLÜMAN OLAMAZ! HZ. MUHAMMED (S.A.V) MEDİNE’DE BÜTÜN MÜSLÜMANLARI DEVLET TARAFINDAN YÖNETILEN MEDENİLİĞE KAVUŞTURDU. SOLCU-DEVRIMCİ-MARKSİST –KEMALİST-ANARŞİST-ULUSALCI FALAN FİLAN YOLDAŞLARIMIZ DA İLK DEVLETLİ OLUP İNSAN OLMAYI HAK EDEN UYGUR’DAN İLHAM ALIP “MEDENİYET”İ “UYGARLIK” ETTILER.] gruplarda yaşayan Qahtani köyleri, 20. yüzyıl sonlarına kadar erişilmesi çok zor olduğundan SİYASİ ÖZERKLİKLERİNİ KORUDULAR. Mesela Habala’ya (halat demek) ancak bir tırabzan ve halat merdivenleri ağı ile ulaşılabilirdi. Suudi hükümeti tarafından 1990’larda bir TELEFERİK İNŞASI uzak bölgeye erişimi arttırdı [ERDOĞANCI BENDEN EK : AYNI ERDOĞANIMIZ GİBİ HEM İLERI HEM GERİ]. Ancak aynı zamanda kabilelerin ULUSAL kimliğe entegrasyonu ile bu eşsiz kültürlerin modernleşmeye dayanıp dayanamayacağı sorunu ortaya çıktı[ERDOĞANCI BENDEN EK : ORAYA BİR DE ATATÜRK VE MARKS VE İVMECİ ZİLELİ VE GRAEBERİST İVMECİ GEREK] .

Bölgeyi turistler için daha erişilebilir hale getirme projesinin bir parçası olarak, 20. Yüzyılın son yarısında Suudi hükümeti, Habala gibi köy sakinlerini zorla yerleştirdi. DAHA İYI ALTYAPIYA, HİZMETLERE VE OKULLARA ERİŞİMİ sağladı. [ERDOĞANCI BENDEN EK : AYNI ERDOĞANIMIZ VE İVMECİLER GİBİ]. Ancak aynı zamanda kabilelerin ULUSAL kimliğe entegrasyonu ile bu eşsiz kültürlerin modernleşmeye dayanıp dayanamayacağı sorunu ortaya çıktı [ERDOĞANCI BENDEN EK : ORAYA BİR DE ATATÜRK VE MARKS VE İVMECİ ZİLELİ VE GRAEBERİST İVMECİ GEREK] : TURİSTLERİN ASİRİ KÜLTÜRÜNÜ KEŞFETMESİ.

Şimdi “Çiçek Adamlar” olarak tanınan Qahtan köylüleri sadece turist kılavuzluğu, geleneksel bölgesel dansların sahnelenen gösterilerini yapmak ve işlerini turizm ekonomisi etrafında inşa etmek için atalarının köylerine geçici olarak geri dönüyorlar.

ERDOĞANCI BENDEN BİR EK DAHA: BU EK DAHA ÇOK BU SİTEDE HIZLA ARTAN BİLİM ADAMALARININ ALTTAKİ ALINTI TÜRDEN.

“Asiriler her zaman gururla topraklarından elde ettikleri ve evlerini kendi kendine sürdürebilecekleri [ERDOĞANCI BENDEN BİR EK: YANİ, MODA OLAN SÜREN EKONOMİK BÜYÜME (Dr. Prof. falan filan Eğilmez’in kulakları çınlasın)] bir tarzda inşa ettikleri için” projenin başını tutan karı misyonunu şöyle açıklıyor: “aslında dünya çapında son moda trendlerin Asiriler arasında ön planda olduğu bir gerçek.”

SONSUZ DEFA YAPILAN KAFESE ALMA ŞARLATANCILIĞI SON PARAGRAFA EKLER:

YAŞASIN HER ŞEYİN İVME KAZANIP DAİMA DEĞİŞMESİ!

YAŞASIN HER ŞEYİN DAİMA AYNI KALMASI!

GEBERSİN DEĞİŞİP MORUKLAŞANLAR!

YAŞASIN DAİMA GENÇ KALAN MORUK DEVRİMCİLER!

YAŞASIN DAİMA GENÇ KALAN GENÇLİK!

Giriş notu: Ne kadar din değiştirirseniz değiştirin doğuştan getirdiğiniz hiyerarşik beynini değiştiremezsiniz, Gün Zileli Bey.

Sitenizde akıl almaz cahil faşistlere sesiniz çıkmıyor ama filim yapan birinin cahil salak olması sizi şaşırtmış. Kendinize bir aynada bir bakın. Kendi cahilliğinizi görmektense başkalarında görmüşsünüz. İyi siz bakmazsanız, ben göstereyim.

“İnsanlığın “aslı” İLKELLİK mi?” (Zileli Bey İlkelci olmaya hazırlanıyor)

Cevabını dolaylı da olsa siz vermişsiniz.

“Ne demektir insanın “aslı”. Bırakın milliyetlere ve dinlere ait olmayı, insanlığa ait olmak bile tartışmalı bir konudur. Mesela biri, “aslı”nın insan da değil, MEMELİLER olduğunu ileri sürebilir. Bu “aslı” meselesi TEK HÜCRELİLERE, HATTA EVRENDEKİ BÜTÜN VARLIKLARA AİT OLMAYA KADAR GİDEBİLİR.
Ben, Emir Kusturika’dan, Can Dündar’la NTV’de yapılan röportajında BÖYLE SOFISTIKE BİR CEVAP VERMESİNİ BEKLERDİM. Bunu yapmadı. Tersine, Bosnalıların da köken olarak dört yüz yıl öncesinde Sırp olduklarını söyledi.”

Günaydın kara cahil Gün Zileli bey: İlkeller canlı cansız ayırımı yapmazlar! “Animizm” diye bir salak profesörler lafını bile duymamışsın galiba. Kusturika gibi bir sana benzer medya artisti yerine en azından Kurosawa’nın Dersu Uzala (1975) filmini seyretseydin bunu görmüş olurdun. Filimde Dersu Uzala çok çatırdadığı için ateşi azarlar. Güneşin en önemli insan olduğunu, dağların nefes alıp verdiğini söyler. Eğer gördüysen Stalinci günlerine rastlamış olduğundan bastırmış olabilirsin.

Sayısız defa hoş gördüğün ve sana benzeyen sayısız ırkçı faşistleri uyarmak için siteye kopya ettiğim Tagore’nin “Africa” şiirinde bu inanışa üstü örtülü değinilir. Ama sen kıskançlıktan yanıp tutuştuğun için okuduysan bile anlamamışsın.

Canlı cansız ayırımı, tarihsel belgelere göre, REASON = AKIL YÜRÜTME ile başlar, yavrum. Ve bu, allahınız İLERLEME (PROGRESS) beyin yıkama mitinin tarihte ilk çıkışı. REASON yardımı ile cansızlar dünyası anlaşılır olur ve dolayısıyla allahınız PROGRESS mümkün olur. Diğer allahınız kapitalist-burjuvalar, sadece yeniden devreye soktular. İlki biraz sizler gibi büyük beyinlilerin anlayacağı türdendi, çok soyuttu, bulutlar arasındaydı. Kapitalist-Burjuva allahınız ıvır zıvır üretimi ve dünyayı ele geçirme ile sizler gibi güce tapan sıradanlara da mal etti.

Bence, PROGRESS krallar ve imparatorların sizler kadar cahillerin bile görecekleri göz kamaştırıcı ve hâlâ kamaştıran becerileriyle başladı. Yani, daha eskiye gider. Yani, ilk Medeniyet ile başlar. Zaman gidip gidip az çok aynen dönerek dönüşsel olmaktan çıkıp siz devrimcilerin ivmesini kazandı, göz bebeğiniz doğrusal oldu, siz ağızları sulananları İLERLEME peşinden koşturdu. hHiyerarşik krallar ve imparatorlar dünyanız çok tiksindirici.

Ben öyle sanıyorum ki, her yolunu kaybeden dinci gibi, eninde sonunda, flört etmeye başladığınız ilkellikten de bıkıp, asıl dininize dönüp “tozdan geldik, toza döneceğiz” huu huuları çekecek, dervişler gibi kuyruğunuzu yakalamak için dönüp duracaksınız, aynı şimdi yaptığınız gibi.

David Graeber, ‘guru’ları niçin taklit etmediğini anlatıyor:

Revolutionary thinkers have been saying that the age of vanguardism is over for most of a century now. Outside of a handful of tiny sectarian groups, it’s almost impossible to find a radical intellectuals seriously believe that their role should be to determine the correct historical analysis of the world situation, so as to lead the masses along in the one true revolutionary direction. But (rather like the idea of progress itself, to which it’s obviously connected), it seems much easier to renounce the principle than to shake the accompanying habits of thought. Vanguardist, even, sectarian attitudes have become deeply ingrained in academic radicalism it’s hard to say what it would mean to think outside them.

The depth of the problem first really struck me when I first became acquainted with the consensus modes of decision-making employed in North American anarchist and anarchist-inspired political movements, which, in turn, bore a lot of similarities to the style of political decision-making current where I had done my anthropological fieldwork in rural Madagascar. There’s enormous variation among different styles and forms of consensus but one thing almost all the North American variants have in common is that they are organized in conscious opposition to the style of organization and, especially, of debate typical of the classical sectarian Marxist group. Where the latter are invariably organized around some Master Theoretician, who offers a comprehensive analysis of the world situation and, often, of human history as a whole, but very little theoretical reflection on more immediate questions of organization and practice, anarchist-inspired groups tend to operate on the assumption that no one could, or probably should, ever convert another person completely to one’s own point of view, that decision-making structures are ways of managing diversity, and therefore, that one should concentrate instead on maintaining egalitarian process and considering immediate questions of action in the present. One of the fundamental principles of political debate, for instance, is that one is obliged to give other participants the benefit of the doubt for honesty and good intentions, whatever else one might think of their arguments. In part too this emerges from the style of debate consensus decision-making encourages: where voting encourages one to reduce one’s opponents positions to a hostile caricature, or whatever it takes to defeat them, a consensus process is built on a principle of compromise and creativity where one is constantly changing proposals around until one can come up with something everyone can at least live with; therefore, the incentive is always to put the best possible construction on other’s arguments.

All this struck home to me because it brought home to me just how much ordinary intellectual practice — the kind of thing I was trained to do at the University of Chicago, for example — really does resemble sectarian modes of debate. One of the things which had most disturbed me about my training there was precisely the way we were encouraged to read other theorists’ arguments: that if there were two ways to read a sentence, one of which assumed the author had at least a smidgen of common sense and the other that he was a complete idiot, the tendency was always to chose the latter. I had sometimes wondered how this could be reconciled with an idea that intellectual practice was, on some ultimate level, a common enterprise in pursuit of truth. The same goes for other intellectual habits: for example, that of carefully assembling lists of different “ways to be wrong” (usually ending in “ism”: i.e., subjectivism, empiricism, all much like their sectarian parallels: reformism, left deviationism, hegemonism…) and being willing to listen to points of view differing from one’s own only so long as it took to figure out which variety of wrongness to plug them into. Combine this with the tendency to treat (often minor) intellectual differences not only as tokens of belonging to some imagined “ism” but as profound moral flaws, on the same level as racism or imperialism (and often in fact partaking of them) then one has an almost exact reproduction of style of intellectual debate typical of the most ridiculous vanguardist sects.

I still believe that the growing prevalence of these new, and to my mind far healthier, modes of discourse among activists will have its effects on the academy but it’s hard to deny that so far, the change has been very slow in coming.

Why So Few Anarchists in the Academy?

One might argue this is because anarchism itself has made such small inroads into the academy. As a political philosophy, anarchism is going through veritable explosion in recent years. Anarchist or anarchist-inspired movements are growing everywhere; anarchist principles — autonomy, voluntary association, self-organization, mutual aid, direct democracy — have become the basis for organizing within the globalization movement and beyond. As Barbara Epstein has recently pointed out, at least in Europe and the Americas, it has by now largely taken the place Marxism had in the social movements of the ’60s: the core revolutionary ideology, it is the source of ideas and inspiration; even those who do not consider themselves anarchists feel they have to define themselves in relation to it. Yet this has found almost no reflection in academic discourse. Most academics seem to have only the vaguest idea what anarchism is even about; or dismiss it with the crudest stereotypes (“anarchist organization! but isn’t that a contradiction in terms?”) In the United States — and I don’t think is all that different elsewhere — there are thousands of academic Marxists of one sort or another, but hardly anyone who is willing to openly call herself an anarchist.

I don’t think this is just because the academy is behind the times. Marxism has always had an affinity with the academy that anarchism never will. It was, after all was invented by a Ph.D.; and there’s always been something about its spirit which fits that of the academy. Anarchism on the other hand was never really invented by anyone. True, historians usually treat it as if it were, constructing the history of anarchism as if it’s basically a creature identical in its nature to Marxism: it was created by specific 19th century thinkers, perhaps Godwin or Stirner, but definitely Proudhon, Bakunin, Kropotkin, it inspired working-class organizations, became enmeshed in political struggles… But in fact the analogy is rather strained. First of all, the 19th century generally credited with inventing anarchism didn’t think of themselves as having invented anything particularly new. The basic principles of anarchism — self-organization, voluntary association, mutual aid — are as old as humanity Similarly, the rejection of the state and of all forms of structural violence, inequality, or domination (anarchism literally means “without rulers”), even the assumption that all these forms are somehow related and reinforce each other, was hardly some startlingly new 19th century doctrine. One can find evidence of people making similar arguments throughout history, despite the fact there is every reason to believe that such opinions were the ones least likely to be written down. We are talking less about a body of theory than about an attitude, or perhaps a faith: a rejection of certain types of social relation, a confidence that certain others are a much better ones on which to build a decent or humane society, a faith that it would be possible to do so.

One need only compare the historical schools of Marxism, and anarchism, then, to see we are dealing with a fundamentally different sort of thing. Marxist schools have authors. Just as Marxism sprang from the mind of Marx, so we have Leninists, Maoists, Trotksyites, Gramscians, Althusserians… Note how the list starts with heads of state and grades almost seamlessly into French professors. Pierre Bourdieu once noted that, if the academic field is a game in which scholars strive for dominance, then you know you have won when other scholars start wondering how to make an adjective out of your name. It is, presumably, to preserve the possibility of winning the game that intellectuals insist, in discussing each other, on continuing to employ just the sort of Great Man theories of history they would scoff at in discussing just about anything else: Foucault’s ideas, like Trotsky’s, are never treated as primarily the products of a certain intellectual milieu, as something that emerging from endless conversations and arguments in cafes, classrooms, bedrooms, barber shops involving thousands of people inside and outside the academy (or Party), but always, as if they emerged from a single man’s genius. It’s not quite either that Marxist politics organized itself like an academic discipline or become a model for how radical intellectuals, or increasingly, all intellectuals, treated one another; rather, the two developed somewhat in tandem.

Schools of anarchism, in contrast, emerge from some kind of organizational principle or form of practice: Anarcho-Syndicalists and Anarcho-Communists, Insurrectionists and Platformists, Cooperativists, Individualists, and so on. (Significantly, those few Marxist tendencies which are not named after individuals, like Autonomism or Council Communism, are themselves the closest to anarchism.) Anarchists are distinguished by what they do, and how they organize themselves to go about doing it. And indeed this has always been what anarchists have spent most of their time thinking and arguing about. They have never been much interested in the kinds of broad strategic or philosophical questions that preoccupy Marxists such as Are the peasants a potentially revolutionary class? (anarchists consider this something for the peasants to decide) or what is the nature of the commodity form? Rather, they tend to argue about what is the truly democratic way to go about a meeting, at what point organization stops being empowering people and starts squelching individual freedom. Is “leadership” necessarily a bad thing? Or, alternately, about the ethics of opposing power: What is direct action? Should one condemn someone who assassinates a head of state? When is it okay to break a window?

One might sum it up like this:

[1] Marxism has tended to be a theoretical or analytical discourse about revolutionary strategy.

[2] Anarchism has tended to be an ethical discourse about revolutionary practice.

Now, this does imply there’s a lot of potential complementary between the two (and indeed there has been: even Mikhail Bakunin, for all his endless battles with Marx over practical questions, also personally translated Marx’s Capital into Russian.) One could easily imagine a systematic division of labor in which Marxists critique the political economy, but stay out of organizing, and Anarchists handle the day-to-day organizing, but defer to the Marxists on questions of abstract theory; i.e., in which the Marxists explain why the economic crash in Argentina occurred and the anarchists deal with what to do about it. (I also should point out that I am aware I am being a bit hypocritical here by indulging in some of the same sort of sectarian reasoning I’m otherwise critiquing: there are schools of Marxism which are far more open-minded and tolerant, and democratically organized, there are anarchist groups which are insanely sectarian; Bakunin himself was hardly a model for democracy by any standards, etc. etc. etc.). But it also makes it easier to understand why there are so few anarchists in the academy. It’s not just that anarchism does not lend itself to high theory. It’s that it is primarily an ethics of practice; and it insists, before anything else, that one’s means most be consonant with one’s ends; one cannot create freedom through authoritarian means; that as much as possible, one must embody the society one wishes to create. This does not square very well with operating within Universities that still have an essentially Medieval social structure, presenting papers at conferences in expensive hotels, and doing intellectual battle in language no one who hasn’t spent at least two or three years in grad school would ever hope to be able to understand. At the very least, then, it would tend to get one in trouble.

All this does not, of course, mean that anarchist theory is impossible — though it does suggest that a single Anarchist High Theory in the style typical of university radicalism might be rather a contradiction in terms. One could imagine a body of theory that presumes and indeed values a diversity of sometimes incommensurable perspectives in much the same way that anarchist decision-making process does, but which nonetheless organizes them around an presumption of shared commitments. But clearly, it would also have to self-consciously reject any trace of vanguardism: which leads to the question the role of revolution intellectuals is not to form an elite that can arrive at the correct strategic analyses and then lead the masses to follow, what precisely is it? This is an area where I think anthropology is particularly well positioned to help. And not only because most actual, self-governing communities, non-market economies, and other radical alternatives have been mainly studied by anthropologists; also, because the practice of ethnography provides at least something of a model, an incipient model, of how non-vanguardist revolutionary intellectual practice might work. Ethnography is about teasing out the hidden symbolic, moral, or pragmatic logics that underly certain types of social action; the way people’s habits and actions makes sense in ways that they are not themselves completely aware of. One obvious role for a radical intellectual is precisely that: the first thing we need to do is to look at those who are creating viable alternatives on the group, and try to figure out what might be the larger implications of what they are (already) doing.

History of the Idea of Vanguardism

Untwining social theory from vanguardist habits might seem a particularly difficult task because historically, modern social theory and the idea of the vanguard were born more or less together. On the other hand, so was the idea of an artistic avant garde (“avant garde” is in fact simply the French word for vanguard), and the relation between the three might itself suggest some unexpected possibilities.

The term avant garde was actually coined by Henri de Saint-Simon, the product of a series of essays he wrote at the very end of his life. Like his onetime secretary and disciple (and later bitter rival Auguste Comte), Saint-Simon was writing in the wake of the French revolution and essentially, were asking what had gone wrong: why the transition from a medieval, feudal Catholic society to a modern, industrial democratic one seemed to be creating such enormous violence and social dislocation. The problem he concluded was that modern society lacked any force of ideological cohesion that could play the same role as the Medieval church, which gave everyone the sense of having a meaningful place in the overall social order. Towards the end of their lives each actually ended up creating his own religion: Saint-Simon’s called his the “New Christianity”, Comte, the “New Catholicism”. In the first, artists were to play the role of the ultimate spiritual leaders; in an imaginary dialogue with a scientist, he has an artist explaining that in their role of imagining possible futures and inspiring the public, they can play the role of an “avant garde”, a “truly priestly function” as he puts it; in his ideal future, artists would hatch the ideas which they would then pass on to the scientists and industrialists to put into effect. Saint-Simon was also perhaps the first to conceive the notion of the withering away of the state: once it had become clear that the authorities were operating for the good of the public, one would no more need force to compel the public to heed their advice than one needed it to compel patients to take the advice of their doctors. Government would pass away into at most some minor police functions.

Comte, of course, is most famous as the founder of sociology; he invented the term to describe what he saw as the master-discipline which could both understand and direct society. He ended up taking a different, far more authoritarian approach: ultimately proposing the regulation and control of almost all aspects of human life according to scientific principles, with the role of high priests (effectively, the vanguard, though he did not actually call them this) in his New Catholicism being played by the sociologists themselves.

It’s a particularly fascinating opposition because in the early twentieth century, the positions were effectively reversed. Instead of the left-wing Saint-Simonians looking to artists for leadership, while the right-wing Comtians fancied themselves scientists, we had the fascist leaders like Hitler and Mussolini who imagined themselves as great artists inspiring the masses, and sculpting society according to their grandiose imaginings, and the Marxist vanguard which claimed the role of scientists.

At any rate the Saint Simonians at any rate actively sought to recruit artists for their various ventures, salons, and utopian communities; though they quickly ran into difficulties because so many within “avant garde” artistic circles preferred the more anarchistic Fourierists, and later, one or another branch of outright anarchists. Actually, the number of 19th century artists with anarchist sympathies is quite staggering, ranging from Pissaro to Tolstoy or Oscar Wilde, not to mention almost all early 20th century artists who later became Communists, from Malevich to Picasso. Rather than a political vanguard leading the way to a future society, radical artists almost invariably saw themselves as exploring new and less alienated modes of life. The really significant development in the 19th century was less to idea of a vanguard than that of Bohemia (a term first coined by Balzac in 1838): marginal communities living in more or less voluntary poverty, seeing themselves as dedicated to the pursuit of creative, unalienated forms of experience, united by a profound hatred of bourgeois life and everything it stood for. Ideologically, they were about equally likely to be proponents of “art for art’s sake” or social revolutionaries. Contemporary theorists are actually quite divided over how to evaluate their larger significance. Pierre Bourdieu for example insisted that the promulgation of the idea of “art for art’s sake”, far from being depoliticizing, should be considered a significant accomplishment, as was any which managed to establish the autonomy of one particular field of human endeavor from the logic of the market. Colin Campbell on the other hand argues that insofar as bohemians actually were an avant garde, they were really the vanguard of the market itself, or more precisely, of consumerism: their actual social function, much though they would have loathed to admit it, was to explore new forms of pleasure or aesthetic territory which could be commoditized in the next generation. (One might call this the Tom Franks version of history.) Campbell also echoes common wisdom that bohemia was almost exclusively inhabited by the children of the bourgeoisie, who had — temporarily, at least — rejecting their families’ money and privilege; and who, if they did not die young of dissipation, were likely to end up back on the board of father’s company. This is a claim that has been repeated so often about activists and revolutionaries over the years that it makes me, at least, immediately wary: in fact, I strongly suspect that bohemian circles emerged from the same sort of social conjuncture as most current activist circles, and historically, most vanguardist revolutionary parties as well: a kind of meeting between certain elements of (intentionally) downwardly mobile professional classes, in broad rejection of bourgeois values, and upwardly mobile children of the working class. Though such suspicions can only be confirmed by historical investigation.

In the 19th century idea of the political vanguard was used very widely and very loosely for anyone seen as exploring the path to a future, free society. Radical newspapers for example often called themselves “the Avant Garde”. It was Marx though who began to significantly change the idea by introducing the notion that the proletariat were the true revolutionary class — he didn’t actually use the term “vanguard” in his own writing — because they were the one that was the most oppressed, or as he put it “negated” by capitalism, and therefore had the least to lose by its abolition. In doing so, he ruled out the possibilities that less alienated enclaves, whether of artists or the sort of artisans and independent producers who tended to form the backbone of anarchism, had anything significant to offer. The results we all know. The idea of a vanguard party to dedicated to both organizing and providing an intellectual project for that most-oppressed class chosen as the agent of history, but also, actually sparking the revolution through their willingness to employ violence, was first outlined by Lenin in 1902 in What Is to Be Done?; it has echoed endlessly, to the point where the SDS in the late ’60s could end up locked in furious debates over whether the Black Panther Party should be considered the vanguard of The Movement as the leaders of its most oppressed element. All this in turn had a curious effect on the artistic avant garde who increasingly started to organize themselves like vanguard parties, beginning with the Dadaists, Futurists, publishing their own manifestos, communiques, purging one another, and otherwise making themselves (sometimes quite intentional) parodies of revolutionary sects. (Note however that these groups always defined themselves, like anarchists, by a certain form of practice rather than after some heroic founder.) The ultimate fusion came with the Surrealists and then finally the Situationist International, which on the one hand was the most systematic in trying to develop a theory of revolutionary action according to the spirit of Bohemia, thinking about what it might actually mean to destroy the boundaries between art and life, but at the same time, in its own internal organization, displayed a kind of insane sectarianism full of so many splits, purges, and bitter denunciations that Guy Debord finally remarked that the only logical conclusion was for the International to be finally reduced to two members, one of whom would purge the other and then commit suicide. (Which is actually not too far from what actually ended up happening.)

Non-alienated Production

The historical relations between political and artistic avant gardes have been explored at length by others. For me though the really intriguing questions is: why is it that artists have so often been so drawn to revolutionary politics to begin with? Because it does seem to be the case that, even in times and places when there is next to no other constituency for revolutionary change, the one place on is most likely to find one is among artists, authors, and musicians; even more so, in fact, that among professional intellectuals. It seems to me the answer must have something to do with alienation. There would appear to be a direct link between the experience of first imagining things and then bringing them into being (individually or collectively) — that is, the experience of certain forms of unalienated production — and the ability to imagine social alternatives; particularly, the possibility of a society itself premised on less alienated forms of creativity. Which would allow us to see the historical shift between seeing the vanguard as the relatively unalienated artists (or perhaps intellectuals) to seeing them as the representatives of the “most oppressed” in a new light. In fact, I would suggest, revolutionary coalitions always tend to consist of an alliance between a society’s least alienated and its most oppressed. And this is less elitist a formulation than it might sound, because it also seems to be the case that actual revolutions tend to occur when these two categories come to overlap. That would at any rate explain why it almost always seems to be peasants and craftspeople — or alternately, newly proletarianized former peasants and craftspeople — who actually rise up and overthrow capitalist regimes, and not those inured to generations of wage labor. Finally, I suspect this would also help explain the extraordinary importance of indigenous people’s struggles in that planetary uprising usually referred to as the “anti-globalization” movement: such people tend to be simultaneously the very least alienated and most oppressed people on earth, and once it is technologically possible to include them in revolutionary coalitions, it is almost inevitable that they should take a leading role.

The role of indigenous peoples in turn leads us back to the role of ethnography as a possible model for the would-be non-vanguardist revolutionary intellectual — as well as some of its potential pitfalls. Obviously what I am proposing would only work if it was, ultimately, a form of auto-ethnography, combined, perhaps, with a certain utopian extrapolation: a matter of teasing out the tacit logic or principles underlying certain forms of radical practice, and then, not only offering the analysis back to those communities, but using them to formulate new visions (“if one applied the same principles as you are applying to political organization to economics, might it not look something like this?”…) Here too there are suggestive parallels in the history of radical artistic movements, which became movements precisely as they became their own critics (and of course the idea of self-criticism took on a very different, and more ominous, tone within Marxist politics); there are also intellectuals already trying to do precisely this sort of auto-ethnographic work. But I say all this not so much to provide models as to open up a field for discussion, first of all, by emphasizing that even the notion of vanguardism itself far more rich in its history, and full of alternative possibilities, than most of us would ever be given to expect.

[Written by David Graeber
2003]

Gün bey

RTE’ci ve AKP’ci değilim. Ve Fethullahçılardan da aynı ölçüde nefret ederim.

15 Temmuz 2016’dan hemen sonra yazdığınız yazıda, Türkiye’de faşizmin yükselişe geçeceğini söylemiştiniz. “Darbe girişimine karşı durmaya çalışan sokaklardaki insanların ölümünü Gün bey hiç mi umursamıyor…” diye soru işareti oluşmuştu kafamda.

Siz o yazınızın altındaki yorumlara ve sorulara verdiğiniz yanıtlarda, o gece sokaklarda olanların çoğunu “kara kalabalıklar” olarak nitelemiştiniz. “Galiba Gün bey, olayın tazeliği nedeniyle, biraz heyecanlı, biraz dozu kaçırarak yazmıştır bu yazısını. İlerleyen günlerde daha sarih bir yazı yazar.” diye düşünmüştüm.

Diğer yazılarınızda da tutumunuzu değiştirmediniz, 15 Temmuz’dan hemen sonra yazdıklarınızla bugün durduğunuz yer aynı.

2019’a günler kaldı…

Metin Akpınar ve Müjdat Gezen’in de “polis eşliğinde” adliyeye götürüldüğüne şahit olduk! Bugünleri de gördük Gün bey!

Size teşekkür ediyorum, yanıltıcı bilgiler vermediğiniz için..

Galiba, toplumsal olaylar yaşanırken yazdığınız yazılarda, öngörü sahibi olmanız, geçmişteki tecrübelerinizden kaynaklanıyor.

Sağlıcakla kalın…

#MetinAkpınarYalnızDeğildir

#MüjdatGezenYalnızDeğildir

VP görüldüğü yerde ezilmelidir!

Temelde bütün iktidarlara muhalif olmakla beraber, Vatan Partisi’ni kapatacak ve bütün üyelerini müebbet hapse mahkum edecek bir iktidarın bu kararını alkışlar ve hararetle desteklerdim! Diğer tüm meselelerde bu iktidara ne kadar karşı olursam olayım.

Böyle bir iktidar yıkıldığında ise, tüm siyasi suçlulara af çıkarılmasını savunurdum. Elbette bu melanet parti ve üyeleri hariç!

VP is a party that is too dangerous to be left alive!

Ben bir HDP’liyim diyelim. VP ve VP’liler partimi kapatmak, beni içeri tıkmak istiyorlar.

Bu durumda benim özgürlüğüme ve partimin özgürlüğüne kastedenlerin özgürlüğünü mü savunacağım?

Sayın DiEM25ci, Sarı Yelekçi, David Graeber’ci, Zilelil’ci, solcu devrimci, falan filancı anarchist Türk PROCAREERISTS.

Müjde! Müjde!

Macron Trump’çı oldu: FRANCE IS FİRST

Since you people disgust me by taking my time with your repugnant beliefs, I will not go into the details. Macron effectively told the blond yellow vests to “f*ck the world”, forget the idiots like Yanis Varoufakis and his groupis who tell you to act and think globally. It is true that enriching only my rich friends and myself, we have neglected our beolved blond children, our beloved “patrie”, la France

Sayın Zileli, “ben anarşistim, o halde her şeyi bilirim” diye şişmek başka, mantık bilmeden mantık kaybetmesini bilmek başka. Mantık bilmemen affedilir de mantığın dünya ile hiçbir alakası olmadığını bilmeyecek kadar kara cahil olmanı ancak bu sitede senin gibi benim söylediklerimden gocunan diğer kara cahiller affeder.

Cahillerin anlayacağı bir örnek:
Her memeli memeleriyle bebeğine süt emdirir,
Zileli memeli,
O halde Zileli memeleriyle bebeğine süt emdirir.
Kusursuz, mükemmel bir mantık ama dünya ile alakası yok. Tabii, durmadan yedek parçalar taktırıp başkalaşıyorsun ama galiba hâlâ halis Türk erkeksin.

Dünya ile ilişkili mantık olması için son cümlede ” bebeğine süt emdirir” yerine “enayilere bakire devrim vaadi emziği emdirir” koymalı. Böyle olunca “mantık kaybolur”, cahil anarşist bey.

Peki, dünya ile ilişkisi olma işine ne oldu? İlişki nasıl kuruldu?
İlk önce, “with your permission, boss”, mantık ne, dünya ile ilişkisi ne?

Mantık: kabul edilen varsayımdan hata yapmadan sonuca varma tekniğidir.
Sosyal veya doğa bilimlerinde olduğu gibi dünya ile ilgili bir bilgi vermez. O bilgilerde kabullenen varsayımlardan varılan sonuçların geçerli olup olmadığını kanıtlar.

Peki, mantık gerçekten kaybolur mu? Olursa, nasıl olur?
Lütfen benim gibi sonsuz küçük beyinli birinin Zileli ve bu site sakinleri gibi ölçüsüz büyüklükte büyük beyinlilere mantık dersi verme küstahlığımı hoş görün.

Modern çağlardan önce ve şimdi bu site devrimcilerinin allahı bilim-teknoloji ile matematikte kullanılan mantıkta, mantık nasıl kaybolur?

Örnek: ‘Benim adım Gün Zileli”, o halde “benim adım Gün Zileli değil”

Modern çağlarda mantığın yerini ideolojiler aldı. Örneğin bu sitede aynı ideoloji (din) müritleri dünyanın en akıl almaz zırvalamalarını hoplaya zıplaya neşe içinde paylaşırlar. Zileli o yüzden cahilliğinden yüzü kızaracağına hindi gibi kabarır.

Devrimci Zileli mantıkla ideolojiyi karıştırmış. Kendinin ideolojisine katılmamamı mantıksızlık olarak okumuş.

Şimdi de alazileli ideolojisine örnek:
Bu dünyada 3 şey vardır, sevilir anam sevilir.
Bakire devrimi yapmaya çağrı yapmak,
Bakire devrimi bozmak,
Bakire devrim vaatlerine dönmekte var anam, dönmekte de var.
Şimdi de dünya ile ilişkili bir mantık kullanacağım.

Majör Terimim: Bazı devrimciler, dolandırıcı tuzaklarına düşerler. Nasıl aldatıldıklarını anlamaktansa, süpermarket modeli üzerine kurulan sosyal medyada olduğu gibi “beğendim/beğenmedim” düğmesinde aldatılmış olduğu zamanlarına “beğenmedim” düğmesini basarak “wishy-washy” anarşist olurlar. Ne yazık ki, tıpkı süpermarket avcı-devşiricileri gibi aynı tuzağın içinden asla çıkamazlar. Dolayısıyla bu devrimciler için kafes doğal dünyaları olur.

Minör Terim: Zileli bunlardan biri.

Sonuç: O halde Zileli, aynı ilk aldatıldığı zamanlarda olduğu gibi kendi dünyasını doğal, gerçek, falan filan olarak algılar.

Haklı da. Zileli ve benzerlerinin dünyasını son 7 bin yılın en büyük beyinleri inşa etti.

Ben, son 7 bin yılın kral-imparator dünya görüşünü tamamıyla içselleştirmiş ve benimsemiş Zileli ve benzerlerinin bu sitede bilmeden ve anlamadan güven içinde kullandıkları kavram ve sözcüklerle dırdırlarına defalarca şahit oldum.

Aile içi dedikodulara dışından baktığım için, bu sapına kadar düzen savunucu görüşler bana apaçık.

Memleketin dahilinde iktidara sahip olanlar gaflet ve dalalet, ve hatta hıyanet içindedirler! Hatta bu iktidar sahipleri şahsi menfaatlerini müstevlilerin ve maşalarının, yani ABD Emperyalizmi’nin, İsrail Siyonizmi’nin, Suudi Vehhabizmi’nin ve taşeronları ÖSO çetelerinin siyasi emelleriyle tevhit etmişlerdir!

Ey Kemalist ve Cumhuriyetçi muhalefetin evladı!

İktidarı devirmek için muhtaç olduğun kudret, anarşizmde, mevcuttur!

Büyük, Orta, Küçük Balıklar Ve Anti-BüyükBalıkizm

ABD, Avrupa ve İsrail “Büyük Balık”lardandır.
(Rusya ve Çin’in durumları ise tartışılabilir. Örneğin Rusya’nın Kırım’da ve Ukrayna’nın doğusundaki yayılmacılığı örnek verilerek öyle olduğu öne sürülebilir, fakat Ukrayna’nın arkasındaki güçlü ABD ve Avrupa desteği de gözardı edilemez. Dolayısıyla şimdilik bu konuyu bir kenara bırakalım.)

Türkiye, İran, Irak ve Suriye “Orta Balık”lardandır.
(Suudi Arabistan, Mısır ve diğer bazıları gibi.)

Türkiye, İran, Irak ve Suriye Kürtleri ise “Küçük Balık”lardandır.
(Filistin gibi.)

“Anti-BüyükBalıkist”ler:

“Ey Küçük Balıklar! (Filistinliler, siz değil!)

Sizi yiyen Orta Balıklar’la savaşmayın!

Büyük Balıklar’a karşı Orta Balıklar’la bir olun, hepiniz Büyük Balıklar’la savaşın!”

Yem olmak istemeyen Küçük Balıklar:

“Hade len!”

“Şayet (PKK gibi) taşeron bir yapı iseniz ilkeleriniz olmaz/olamaz!

Her şeyinizi belirleyen sizin “iş vereniniz” olur…

Çünkü efendileriniz; Kürdlük/Kürdistanilik hariç, sosyalist, dinci, ekolojist, anarşist, feminist, faşist v.s. her şey olmaya elverişli piyasaya sürmüş sizi…”

(Nasname)

Sayın Pipsqueak,

A’cı, B’ci, C’ci…

A’ist, B’ist, C’ist…

Ç’ci, D’ci, E’ci…

Ç’ist, D’ist, E’ist…

F’ci, G’ci, H’ci…

F’ist, G’ist, H’ist…

…

X’çi, Y’ci, Z’ci…

X’ist, Y’ist, Z’ist…

İstediğiniz harflerden tek tek veya harflerden istediğiniz kombinasyonları yaparak istediğiniz kadar şu’cu, bu’cu, o’cu, bu’ist, şu’ist, o’ist türetebilirsiniz. Kendinizi yoruyorsunuz, farkında değilsiniz…

David Graeber arkadaşınızdır; düşmanınız değil.

Haddinizi biliniz.

Ben onun aradığı arkadaşlar aramıyorum. Hele sizler gibi kalitesiz arkadaş, unut gitsin!

Ben insanları UYANDIRACAK kadar UYANIK da değilim. Bu yaşımda hâlâ en çok sevdiğim eşek gibi çalışıyorum.

Devrimci gözleriniz yukarılarda olduğundan, benim gibi alçaklar arasında olanları UYANDIRMA heyecanına kapılıp farkı görmemeniz çok doğal.

Başkanınızı koruma polisliği “Haddinizi biliniz” UYARI da size çok yakışmış.

A curious lack of symmetry. Somebody threw a bomb at Atatürk’s statue where I grew up. This incidence offended the sensibilities of some people (like you, Zileli, Graeber and many other true revolutionaries of this site) who admired their leader Atatürk. They had met to recite poems exalting Atatürk, a hunter-gatherer of suckers, who freed you Turks from imperialist oppressors. Since I love laughing at serious people, I mocked their zeal. I was denounced to the police.

The police officer did come but he simply said “you should work it out among yourselves.” and left quickly.

I leave it to you to figure out as to why the police officer did not threaten me like you flunkies.

My guess is that perhaps the police officer was much more anarchist than you domesticated wimps.

Mevcut düzen sizler gibi artist olmak isteyenleri pompalamayıp hak yolunda olduğunuza inandırmada eşsiz usta.

Yeni ve daha iyi bir lider bulduğunuzda tekrar görüşmek üzere!

Bizi Medeniyet’ten ve onun sahte peygamberleri olan Bolluk Peygamberleri’nden kurtararak Yüce Manitu’muzun bize bahşettiği Yüce İlkellik’i dünyaya yeniden egemen kılan, yani “Egemenlik kayıtsız şartsız İlkeller’indir” diyerek Hakimiyet-i İptidaiye’nin / İlkelsel Egemenlik’in kurucusu olan Ulu Önder’imiz, Yüce Manitu’muzun Yüce Elçisi, Büyük Ata’mız Atailkel’in ilke ve devrimlerinin yılmaz bekçisiyiz!

Bingöl Erdumlu’nun, THKP-C’nin tarihini anlattığı bir kitap yazdığını söylemiştiniz.

Akıbeti ne oldu Gün bey?

Yazmaktan vaz mı geçti?

“bir ruh doktoruna görünseniz, ne iyi olurdu sizin için!”

No.

He should go to NYPD SVU because of what happened to his mind.

(Not: Yazılarınızda şu ‘devrim’, ‘devrimci’ ve ‘devrimcilik’ zırvalarını biteviye tekrar etmeyi bırakınız artık, zamanınızı ve enerjinizi heba etmeyiniz. ‘Kapitalizm’in her yeri sarıp sarmaladığı mevcudiyette, ‘devrim’ imkânsızdır.)

’96’ ve ‘97’ numaralı metinlerde, David Graeber’ın bizzat kendisinin ‘guru’luğa karşı oluşunu okuMAmışsınız, utanmadan hâlâ ‘guru’lukla ve hâlâ ‘medya artistliği’ ile kafasına taş atıyorsunuz.

Yanlış kişilere düşmanlık besliyorsunuz sayın Pipsqueak.

David Graeber’ın ‘uyandırmak’ fiilini kendine vazife edindiğini poponuzdan uyduruyorsunuz sayın Pipsqueak.

Marshall Sahlins ve David Graeber arkadaştır. Hâttâ beraber kitap bile yazdılar.

Ne yazmışsınız: ‘Bence bu çılgınlık, 7 bin yıl önce, ilk krallar ve imparatorlarla başladı.’ Sahlins ve Graeber cevap veriyorlar size.

Buyurun, cevabı okumak isterseniz:

‘On Kings’

Kitabın tamamı bu adreste:
( https://haubooks.org/wp-content/uploads/2018/01/On-Kings.pdf )

In anthropology as much as in popular imagination, kings are figures of fascination and intrigue, heroes or tyrants in ways presidents and prime ministers can never be. This collection of essays by two of the world’s most distinguished anthropologists (Marshall Sahlins and David Graeber) explores what kingship actually is, historically and anthropologically. As they show, kings are symbols for more than just sovereignty: Indeed, the study of kingship offers a unique window into fundamental dilemmas concerning the very nature of power, meaning, and the human condition.

Reflecting on issues such as temporality, alterity, and utopia (not to mention the divine, the strange, the numinous, and the bestial) Graeber and Sahlins explore the role of kings as they have existed around the world, from the ‘BaKongo’ to the ‘Aztec’ to the ‘Shilluk’ and beyond. Richly delivered with the wit and sharp analysis characteristic of Graeber and Sahlins, this book opens up new avenues for the anthropological study of this fascinating and ubiquitous political figure.

Philippe Descola (Collège de France): If you deem that anthropology is neither a form of pompous navelgazing, nor an exercise in making preposterous generalizations out of sketchy personal experiences, this book is for you. With impeccable scholarship, conceptual imagination, and wit, David Graeber and Marshall Sahlins think anew, and within a broad comparative scope, an ancient and illustrious question: ‘Why and how can a single man come to rule over the many as the embodiment or the delegate of a god?’ Such a question, they show, can only be answered by shifting towards an analysis where ‘human’, ‘non-human’, and ‘meta-human’ persons are treated on the same ontological level as parts of a hierarchical cosmic polity. A golden spike in the coffin of ‘eurocentrism’, ‘sociocentrism’ and ‘anthropocentrism’!

Aparecida Vilaça (Museu Nacional/Universidade Federal do Rio de Janeiro): The wealth and volume of the ethnographic data analyzed in this book is dizzying. The authors allow us to venture along a variety of paths, ranging from the well-established kingdoms of Africa and Asia to the apparently egalitarian societies of Papua New Guinea and the Americas, revealing the astonishing dispersal of the ‘stranger king’ model. The authors’ decisive step was to reject, on a strictly ethnographic basis, the commonplace analytic division made between cosmology and politics. It is in the ritual sphere, where spirits of diverse kinds meet with humans, that the diverse forms of state originate. A relationship that shows spiritual life, even in societies marked by egalitarianism, to be a domain impregnated with the same relations of hierarchy, control and subjection that characterize the kingdoms of this world. A work that will make history for sure.

Sheldon Pollock (Columbia University): Two of the world’s leading anthropologists combine their ‘complementary observations’ to offer the most productively disruptive work on kingship since ‘Arthur Maurice Hocart’. The lost world they exhume is a continual affront to contemporary theory: A world where superstructure determines base and sociology recapitulates cosmology (kings are gods imitating men, not the reverse); where connection, competition, and imitation (of galactic hegemons, for example) are the reality and the monadic society a fiction. At the same time, their paleohistory of sovereignty points the way toward a deeper understanding of our contemporary moment, where sovereignty has become ‘popular’ and we are ruled by kleptocrats and buffoon kings.

Gillian Feeley-Harnik (University of Michigan): Graeber and Sahlins’ ‘On Kings’ (a dialogue, not a union) takes Divine Kingship from its burial ground in the classics and puts it deep into enduring concerns about the brutality of political processes over the long haul of human history, ancient and current in ever new forms. In case studies of sovereign rulers conceived as gods, demons, nurslings, ancestral guests, and populist heroes—ultimate strangers—Graeber and Sahlins invite us to reconsider the nature of tyranny from inside the tiger’s many mouths and to ask how we might, for once, refuse the king his long customary seat at the table.

Hans Peter Duerr ve David Graeber arkadaştır.

Ananda Coomaraswamy ve David Graeber arkadaştır.

Norbert Elias ve David Graeber arkadaştır.

Pierre Clastres ve David Graeber arkadaştır.

Fredy Perlman ve David Graeber arkadaştır.

David Watson ve David Graeber arkadaştır.

Marcel Mauss ve David Graeber arkadaştır.

Karl Polanyi ve David Graeber arkadaştır.

Edward Said ve David Graeber arkadaştır.

Pyotr Kropotkin ve David Graeber arkadaştır.

Robert Charles Black Jr. ve David Graeber arkadaştır.

Edmund Leach ve David Graeber arkadaştır.

Günther Anders ve David Graeber arkadaştır.

Ranajit Guha ve David Graeber arkadaştır.

Partha Chatterjee ve David Graeber arkadaştır.

Gayatri Chakravorty Spivak ve David Graeber arkadaştır.

Margaret Mead ve David Graeber arkadaştır.

James C. Scott ve David Graeber arkadaştır.

…

Liste daha da uzatılabilir, ister misiniz sayın Pipsqueak?

David Graeber’ın; ‘guru’lukla, ‘efendi’likle, ‘başkan’lıkla, ‘lider’likle, ‘koruma’larla, ‘polis’likle, ‘ulu şef’likle ve bunlar gibi çeşit çeşit lagalugalarla, ‘merdiven basamakları (ladder of being)’ ile uzak-yakın ilgisi yok. Poponuzdan komplo uydurmaktan vazgeçiniz artık sayın Pipsqueak.

Claude Lévi-Strauss’un ömrü boyunca (henüz ‘televizyon’ adlı zımbırtı icat edilmemişken) ‘radyo’larda verdiği röportajlardan tutun, onyıllar sonra belgesel anlatıcılığına kadar varan geniş yelpazede konuşmaları (ve videoları) var. Bunları ne çabuk unuttunuz? Yoksa hatırlıyorsunuz da itiraf etmek işinize mi gelmiyor?!…

Buyurun: Monitor (1964)

( https://www.imdb.com/title/tt4124958/?ref_=nm_flmg_slf_8 )

Buyurun: Rencontres (1971)

( https://www.imdb.com/title/tt8652462/?ref_=nm_flmg_slf_7 )

Buyurun: Un certain regard: La logique du vivant: François Jacob rencontre Claude Lévi-Strauss (1972)

( https://www.imdb.com/title/tt3502244/?ref_=nm_flmg_slf_6 )

Buyurun: Quelque part quelqu’un (Somewhere, Someone) (1972)

( https://www.imdb.com/title/tt0069145/?ref_=nm_flmg_act_1 )

Buyurun: Apostrophes: Les livres du mois (1988)

( https://www.imdb.com/title/tt3688484/?ref_=nm_flmg_slf_5 )

Buyurun: Qu’avez vous fait de vos vingt ans? (1990)

( https://www.imdb.com/title/tt7340622/?ref_=nm_flmg_slf_4 )

Buyurun: Visionen zum Millennium (1999)

( https://www.imdb.com/title/tt2655688/?ref_=nm_flmg_slf_3 )

Buyurun: Campus, le magazine de l’écrit: Campus, le magazine de l’écrit (2002)

( https://www.imdb.com/title/tt6742242/?ref_=nm_flmg_slf_2 )

Buyurun: Campus, le magazine de l’écrit: Season 4, Episode 6 (2004)

( https://www.imdb.com/title/tt6804070/?ref_=nm_flmg_slf_2 )

Buyurun: Claude Lévi-Strauss par lui-même (2008)

( https://www.imdb.com/title/tt1320186/?ref_=nm_flmg_slf_1 )

‘Medya artisti’ diye çemkirdiğiniz, bugün kısa pantolonuyla ortalarda dolaşan nispeten tecrübesiz David Graeber’ın kafasına taş atmanızdan önce; Claude Lévi-Strauss’un onyıllar boyunca ‘medya’ya verdiği demeçleri ve tespitleri hatırlayınız. Poponuzdan komplo uydurmayınız sayın Pipsqueak.

Ve evet; Claude Lévi-Strauss ve David Graeber arkadaştır. Tıpkı Marshall Sahlins’in David Graeber’la arkadaş olması gibi.

David Graeber sizin de arkadaşınızdır; düşmanınız değil.

Haddinizi biliniz.

Yuval Norah Harari’nin ilk kitabı ‘Homo Sapiens: Hayvanlardan Tanrılara’yı (Kolektif Kitap) okuduğumda insanlığa dair kafamdaki pek çok soru işaretine cevap bulmuş, daha evvel üzerinde pek düşünmediğim yeni soruların peşine düşmüştüm: ‘İnsan (Homo sapiens) neden ekolojik bir seri katile dönüştü? Kadınlar üstün sosyal becerilere sahipken, neden çoğu toplum erkek egemen? İnsanı bekleyen gelecek ne?’

Yalnız değilmişim, çünkü kitap dünyada satış rekorları kırarken Türkiye’de de 100 bin eşiğini aştı. Genç tarihçi Harari, bu defa ‘Homo Deus: Yarının kısa bir tarihi’ (Kolektif Kitap) kitabında gelecekte insanın neye evrileceğini, yine tarihi bilim ve teknolojik gelişmelerle harmanlayarak, akıcı ve anlaşılır bir dille tarif ediyor.

Harari ile söyleşi yapma şansını buldum. Tanıştığımızda, ‘İnsanın en büyük düşmanı kendisi. Artık savaşlardan ziyade diyabetten ölen insan sayısı çok daha fazla. Coca Cola, El Kaide’den daha öldürücü.’ dediğini ve bunun üzerine yanımdaki muhtemel Coca Cola çalışanının kalp sektesi geçirdiğini söyleyerek başladım, mahcup oldu.

Son derecede alçakgönüllü ve sıcak bir insan olduğu için tüm sorularıma sabırla yanıt verdi. İnsanlığın yeni buluşlarının başına açabileceği işlerden mutluluğa, yeni eşitsizliklerden mevcut politikalara geniş bir çerçevede konuştuk. Mesleki olarak en çok haz aldığım söyleşilerden biri oldu.

Soru: Son kitabınız ‘Homo Deus’da insan türünün (Homo Sapiens) teknolojik gelişmeler ve bilimsel araştırmalarla bir çeşit ‘yarı tanrı, süper insan’ olacağını söylüyorsunuz. Bu yeni insan türünü tarif eder misiniz?

Yuval Norah Harari: Mesele insanın yeni ve üstün beceriler kazanması. Homo Sapiens, Homo Deus’a dönüşecek, yani tanrı benzeri bir ilahi bir güce kavuşacak derken geleneksel olarak Tanrılara has düşünülen, yaşamı planlayıp düzenlemek ve yaratmak gibi özellikleri elde etmesini kast ediyorum. Çoğu mitolojide tanrılar, hayvanlardan bitkilere, hayatı yaratan varlıklar olarak betimlenir.

Aynı zamanda bedenlerini yaratabilir veya değiştirebilirler. Günümüzde bu artık bilim kurgu olmaktan çıktı. Mikroorganizmalar yaratmak ve değiştirmek mümkün, bu becerileri kendimiz de kazanıyoruz. Homo Deus’un ana fikri bu: “Yaşamı değiştirme ve yaratma becerisine kavuşmak.”

Soru: Yarı tanrı bir insandan bahsedince muhafazakarların, dindarların tepkisini çekmiyor musunuz?

Yuval Norah Harari: Hayır, çünkü muhafazakarlar da aynı süreçten endişeli. Bunu reddetmek imkansız gibi, şu an oluyor çünkü. Laboratuarlarda, bilimsel makalelerde her yerde rastlıyorsunuz. Daha tam orada değiliz, eski bildik Homo Sapiens’iz. Ancak 20-30 yıl içerisinde kritik aşamayı geçeceğimizi düşünüyorum. Beden ve zihinlerimizi değiştirebilecek, teknik olarak insan mühendisliği yapabileceğiz, organların yerine biyonik uzuvlar yerleştirebilecek, beyni doğrudan bilgisayara bağlayabileceğiz.

Böylelikle insan ve makine birleşip bir tür sayborg ortaya çıkacak. Silikon Vadisi’nde insan zihnini bilgisayara yüklemek veya bilgisayarda zihin yaratmaktan bahsedenler var. İşte o zaman gerçekten tanrı gibi olacağız, bir dünya yaratıp içinde yaşamak anlamında. Silikon Vadisi’nde bunu yapmış bile olabilirler, bildiğimiz dünya Matrix gibi bir simülasyona dönüşmüş olabilir. Şu an yapılmamış olsa bile 50 yıl içinde bu olacak; fiziki dünyadan ayırt edilemeyen koskoca bir dünya yaratılabilir.

Soru: Matematik olarak mümkün?

Yuval Norah Harari: Evet! Ama teknik olarak mümkün mü bilmiyorum. Ama bilim kurgu olmadığı kesin. Eskiden bilim kurgu romanlarında okuduğumuz şeyler, son derecede ciddi bilim insanları ve girişimciler tarafından yapılmaya çalışılıyor.

Soru: Kitabınızda, Homo Deus ile Homo Sapiens arasındaki olası ilişkiyi anlayabilmek, aynı zamanda insanı anlamak için hayvanlarla ilişkimizi de inceliyorsunuz. Neden hayvanlarla ilişkimiz önemli?

Yuval Norah Harari: Her şeyden evvel etik bir sorun var. Hayvanlar makine değildir, duyguları olan varlıklardır. Bilimsel araştırmalar, kuşların ve tüm memelilerin bir bilinci olduğunu, acı, öfke, sevgi ve keyfi hissedebildiklerini kanıtladı. Ancak günümüzde onlara makine gibi davranıyoruz. Yabani hayvan türlerini birer birer tüketirken çiftlik hayvanlarını kendi arzu ve ihtiyaçlarımıza göre köleleştirdik. Anadolu’da birkaç keçisi olan çiftçiden bahsetmiyorum, büyük süt ürünleri üreticilerini kast ediyorum. Bu şirketlerin derdi daha fazla ürün almak ve kazanç sağlamak olduğu için hayvanlara giderek daha kötü muamele yapıyor.

Misal, bir inek sadece doğurduğunda süt verdiği için mütemadiyen hamile bırakılıyor, yavrusu doğar doğmaz alınıp mezbahaya yollanıyor. Süt bitince tekrar dölleniyor, bu döngü 4-5 yıl içinde inek her anlamda tükenene ve mezbahaya yollanana dek devam ediyor. Hayvanın hayatı bu. Dar bir kafesin içinde, hareket etmeden ve sürekli antibiyotikler verilerek tutuluyor. Devamlı yavrusundan ayrılıyor. İnek açısından dünyadaki en sefil canlı olduğunu söyleyebiliriz.

Soru: Bu ilişki bize Homo Sapiens’in geleceği açısından ne anlatıyor?

Yuval Norah Harari: İnsanlar hayvanlara reva gördükleri muameleyi iki şekilde açıklıyor: Birincisi, hayvanların birer makine olduğu ki bilimsel olarak aksi kanıtlandı. İkincisi, acı hissedebilirler ama ama önemi yok çünkü benim kadar zeki değil, deniyor. Zekaya bu kadar önem veriliyorsa, daha zekiysen senden daha az zeki olana her şeyi yapma özgürlüğün var anlamına geliyor. Bu çok tehlikeli bir durum. Yakın gelecekte Homo Sapiens gezegendeki en akıllı varlık olmaktan çıkacak. Süper insanlar veya yapay zeka daha gelişmiş bir zekaya sahip olacaksa, bugün insanın ineğe yaptığının benzerini uygulayabilir.

İnsan tam gücü elinde bulundurmaya o kadar alışık ki bunu düşünmüyorlar bile. Diğer insan ve hayvanların açısından bakmayı unutmak çok kolay. Güçlü sınıflar her daim güçsüzlerin, daha az imkana sahip olanların, etnik azınlıkların açısından dünyanın nasıl göründüğünü hep unutur.

Soru: Hastalıklarla mücadele, yaşamı uzatmada önemli adımlar atılıyor. Ancak bugün dahi bu yeniliklere, tedavilere ulaşabilen insan sayısı kısıtlıyken yakın gelecekte aradaki uçurum daha da büyür mü?

Yuval Norah Harari: Beden, beyin ve zihin mühendisliği becerisini geliştirerek tarihte ilk kez ekonomik eşitsizlik biyolojik eşitsizliğe dönüşecek. Elbette varlıklıların daha iyi beslenmeye ulaşabilmesinden doğan biyolojik farklar vardı; mesela daha sağlıklı, daha uzun boylu oluyorlardı. Ancak insanın temel becerilerine baktığınızda büyük bir fark yoktu. İster Osmanlı hanedanından gelin, ister Anadolu’da yaşayan bir çiftçi olun, bariz fark yoktu. Gelecek onyıllar içindeyse yeni teknolojiler biyolojik eşitsizliğe dönüşebilir, yoksullar sadece daha alt sınıf mensubu olmakla kalmaz, hakikatte alt türe dönüşebilir. Böyle bir mesafede açıldığında bir daha arayı kapamak neredeyse imkansız. Zira sadece varlık olarak değil, becerilerde de fark attığınız zaman, daha az beceriye sahip insanın size yetişmesi giderek zorlaşacak.

Soru: İnsan evladı için bir felaket anlamına mı geliyor bu?

Yuval Norah Harari: Kehanet değil, hala birşeyler yapılabilir. Ancak işi pazar dengelerine bırakırsak gerçekten felaket olacak.

Soru: Sizce koyu dindarların da ömürlerini uzatmaya çalışması bir çelişki mi?

Yuval Norah Harari: Neden çelişki olsun?

Soru: Çünkü ölümden sonra yaşama, kadere inanıyorlar, hayatın değerinden ziyade ölümü yüceltmeye meyilliler… Bazı radikal liderler bunu açık açık söylüyor.

Yuval Norah Harari: Çok doğru, mesela IŞİD’e bakalım. Liderleri her zaman başkalarını intihar bombacısı olmak için gönderiyor. Gerçekten dediklerine inansalar kendileri gönüllü olurdu. Birkaç saniyeliğine acı çekip sonsuza kadar cennette yaşayacaklarına yüreklerinden inansalar neden 16 yaşındaki çocukları göndersinler? İnsan, çelişkili inançlara tutunma becerisine sahiptir, istediklerinde değiştirirler. Yani cennete, ölümden sonra yaşama inanabilirler ancak bu dünyada onlarca yıl daha yaşamak isteyebilirler. Bunun için pek çok bahane bulurlar, mesela ‘Başkalarına yardım edeceğim, cennete gitmek için ikna edeceğim’ gibi.

Yani ‘Şu an ölüme gitmiyorum, sizin için fedakarlık yapıyorum.’ Sanırım hayatı uzatacak teknolojiler geliştikçe dindar insanlar neden bunlara başvurduklarını açıklayacak yollar bulacak. Dinler gündemde kalabilmek için yeni teknolojilere uyum sağlamak durumunda. Yeni koşulları kabul etmiyorsan çekiciliğini kaybedersin. Papa iklim değişikliği ve insan haklarından bahsediyor, bunlar Hıristiyanlık idealleri değil ki. Aslında bu iyi bir gelişme, onu dinleyen insan çok.

Soru: Modern insan daha fazla mutluluk için bu kadar uğraşıyorken depresyon ve intihar oranları yükseliyor. Sizce insan, mutluluk arayışında başarısız mı oldu?

Yuval Norah Harari: Sanırım evet, başarısız olundu. Güç kazanmakta iyiyiz ancak bu güçleri mutluluğa dönüştürmekte değiliz. İnsan mutluluğu, Taş Çağı’ndan bu yana pek fark etmedi. Bunun bir nedeni, mutluluk ve ıstırap çekme konusundaki dar, sığ anlayışımızdan kaynaklanıyor. Mutluluğun haz almak, ıstırap acı çekmekten ibaret olduğunu düşünüyoruz. Tüm gücümüzü bize daha fazla haz verecek, daha az acı çektirecek koşullara harcıyoruz.

Ama sabahtan akşama tarlada çalışmak zorunda olmayan, korunaklı hatta varlıklı insanlar da depresyondan muzdarip. Tek ıstırap, acıdan kaynaklanmaz, başka türleri de vardır. Durduğumuz noktadan bunu benimsemek çok zor. Ama hırs, öfke de bir çeşit ıstıraptır.

Soru: Hırs, nasıl bir ıstırap türü olabilir ki?

Yuval Norah Harari: Bana inanmak zorunda değilsiniz, hadi soru soralım. Herkes acı çekmenin, çok ender özel koşullar haricinde ıstırap olduğunda hemfikir. Ama hırsla yanıp tutuşan bir insan da ıstırap çekiyordur. Acıya kıyasla daha güç algılanabiliyor. Üstelik pek çok insan hırsın iyi bir şey olduğuna inanır, çünkü hırs sayesinde başarır, yükselir, yenilikler icat edilir. Mutluluk konusunda pek ilerleme kaydedilmemiş olmasının birinci nedeni, mutluluğun beklentilere bağlı olması.

Beklentiler koşullara uyum sağlar. Koşullar düzeldikçe daha çok tatmin olmayız, beklentiyi yükseltiriz. Daha derinlerde insan zihninin temel tepkisi daha fazla istemektir.

Mutlulukta daha fazla gelişme kaydedilmemiş olmasının ikinci nedeni, ıstırabı anlamaya yönelik yeterince keşif yapmamış olmak. Tüm çabamız acıdan kurtulmak ve daha fazla hazza ulaşmak. Oysa kızgın bir insan hiç de mutlu değildir. Acıdan kurtulmaya çalışmakla olmuyor ama bunu bir türlü göremiyoruz…

Soru: Anlamak zor çünkü hırsın kötü olduğu, kontrol edilebilir olduğunu düşünüyoruz, öyle değil mi? Öte yandan acı, genelde elimizde olmayan şeylerle bağdaştırılır.

Yuval Norah Harari: Deneysel bir soru bu. Hırslı olmak nasıl hissettirir? Sakin, dengeli ve mutlu bir duygu hali midir? Ayrıca hırs bizi öylesine kontrol ediyor ki nasıl hissettirdiğini gözlemlemek zor. Pek çok medeniyette hırsın negatif anlamları vardır, ancak kapitalist dünyada gayet olumlu bulunuyor.

Soru: Başarmak, daha fazla kazanmak için hırslı olmak makuldür gibi mi?

Yuval Norah Harari: Evet. Reklamlarda olduğu gibi daha fazlasını istemek, daha çok satın almak, daha çok yatırım yapmak zorundasınız. Tüm dünya bizi buna teşvik ediyor. Devamlı daha fazlasını isteme halinde olmak kesinlikle mutlu bir hâl değil.

Soru: 2100’de dünya dramatik bir şekilde değişecek ancak kesin öngörülerde bulunamıyoruz. Ama bildiklerimiz de var; mesela ekonomik sistem bu haliyle devam ederse ekolojik yıkım yaşanacağı kesin. Öte yandan ‘Kapitalist sistemi kökünden değiştirecek olursak da toplum çöker’ diyorsunuz. Bu ikilemden nasıl çıkacağız? Sonumuz yakın mı?

Yuval Norah Harari: Kimse ne olacağını bilmiyor. Tüm dünya giderek daha hızlı değişiyor… İnsan zihni ve beyninin bu dünyayla başa çıkamayacak noktaya ulaşacağız gibi görünüyor. Çok fazla veri var. İnsan artık Afrika çöllerinde yaşamıyor, ama mevcut dünyayı anlamlandırmakta zorlanıyor. Herkes, hatta siyasi liderler dahi dünyanın belirli bir kesimini görebiliyor, kısıtlı vizyona sahipler. Bu kısıtlı vizyona göre değerlendirme ve plan yapıyorlar.

Kimse daha net, geniş açılı bir vizyona sahip değil. Bunun yetersiz eğitim veya yaratıcılık eksiğinden kaynaklandığını düşünmüyorum. Sadece dünya, Homo Sapiens için fazla karmaşık oldu. Tam da bu yüzden otorite insandan algoritmalara kayıyor.

Soru: Algoritmalar nasıl hakimiyet kazanabilir?

Yuval Norah Harari: Çünkü sadece algoritmalar neler olduğundan bir anlam çıkarabiliyor. Biz Silikon Vadisi’ndeki gibi girişimcilerin hiçbir insanın isleyemeyeceği ölçüde veriyi, olağanüstü bilgisayar gücü ve yapay zekayla işlemesini dahi anlamıyoruz. Bu algoritmalarda bir takım modeller (pattern) buluyor ve kararları, seçimleri bizim adımıza yapıyorlar.

Bu epey ürkütücü. Binlerce yılda giderek daha fazla kontrol kazandık. Sadece kendimizi değil ekonomiyi, hatta doğayı, nehirleri, hayvanları hatta iklimi kontrol altına aldık. Elimizdeki bu kontrole odaklanırken birdenbire güç, algoritmalara geçti.

Soru: Peki bu neden korkutucu olsun?

Yuval Norah Harari: Haklı bir nedeni var. Kim algoritmaların doğru karar verdiğini bilebilir? Kim, onu programlayan kişinin önyargılarına sahip olmadığını, hata yapmadığını iddia edebilir? Ben, bunun halihazırda gerçekleştiğini söylüyorum. Dünyayı anlamlandırma becerimizi kaybederken gücü algoritmalara teslim ediyoruz. Amerika’da kredi başvurunuz algoritmalara göre değerlendiriliyor. Sizden alınan veriler, Facebook, Amazon, banka hesaplarınıza göre algoritma kredi verip vermeyeceğine karar veriyor. 20 yıl önce karşınızdaki bankacı bir insandı. Elbette pek çok önyargı vardı..

Misal, Afrika-Amerika kökenlilere karşı önyargısı varsa buna göre kredi vermeyebilirdi. Ancak insan bankacıya ırkçılık yaptığını söyleyip şikayet edebilir, hatta protesto düzenleyebilirsiniz. Algoritmanın olumlu tarafı, ırkı kriter olarak görmemesini programlayabilmek.

Soru: Başka sorunlar ortaya çıkabilir mi?

Yuval Norah Harari: Şu anda aklımızın almayacağı yeni önyargılar gelişebilir. Algoritmalar büyük miktarda veriyi işler ve buna göre insanların düşünemeyeceği modeller çıkarabilir. Mesela kişinin borcu geri ödemesiyle ilgili bir özelliği keşfedebilir. Buna göre başvurunuzu reddedebilir. Banka size ‘Bilmiyoruz neden, algoritma böyle dedi’ deyip işin içinden sıyrılır, ‘Benim neyim var? Neden kredi alamadım?’ diye düşünüp durursunuz. Ve yapabileceğiniz bir şey yoktur, çünkü diğer reddedilen insanların hangi özellikleri taşıdığını da bilemezsiniz.

Eskiden ayrımcılık kolektifti, mesela tüm kadınlara, geylere, siyahilere karşı ayrımcılık gibi. Fakat şimdi bireysel bir ayrımcılık sözkonusu. Algoritma kadın veya gey olduğun için değil, seni beğenmediği için işe alınmanı istemeyebilir! Ne yapacaksın bu durumda?

Soru: Algoritmaların, teknolojik ve bilimsel gelişmelerin yeni bir elit ve yeni bir sınıf yaratacağından bahsediyorsunuz. Neden ‘gereksiz sınıf’ terimini kullanıyorsunuz? Bu yeni sınıfın hiçbir değeri olmayacak mı?

Yuval Norah Harari: ‘Gereksiz sınıf’ terimini bilerek kullanıyorum, çok provokatif olduğunu biliyorum. Kişisel olarak hiçbir insanın gereksiz olduğunu düşünmüyorum tabii. Bu terimi, sistemin bakış açısı olduğu için kullanıyorum. 20. yüzyılın sonuna dek insan, özellikle ekonomik ve askeri olarak sistem için gerekliydi. Devletler, savaşa döndürmek ve fabrikalarda çalıştırmak için insana ihtiyaç duyardı. Dünya savaşlarına bakarsanız, kadınların seçme hakkını kazanmasının bir nedeninin, devletlerin kadınlara ihtiyaç duyması olduğunu görürüz.

Birileri savaşırken birilerinin de fabrikalarda çalışması gerekiyordu, üstelik kadınlar çok faydalı olduklarını gösterdi ve ülkeler peş peşe kadınlara seçme hakkını verdi.

Peki insanlar artık sisteme faydalı değilse ne olacak? Askeri anlamda bunu yaşıyoruz bile. Artık savaşlar için milyonlarca insanı askeri almak gerekmiyor. Elit güçler yetiştiriliyor, özel harekat güçleri ya da dron kullanacak insanlar gibi. Ordular giderek sofistike ve otonom teknoloji kullanımına yöneliyor.

Kimi insanlar, askeri değerini yitiriyor. Aynısı sivil hayatta, ekonomide de geçerli: Mesela kendi kendine çalışan arabalar, taksi şoförlerini işinden edebilir. IBM’in Watson’ı doktorların yerini, algoritmalar borsacıların yerini alabilir. Borsacı olacağım diye finans okuyan biri 10 yıl sonra iş bulamayabilir.

Soru: Yeni meslekler arayı kapayamaz mı?

Yuval Norah Harari: Elbette yeni meslekler çıkacak, ama kaybolanların yerini doldurabilecek mi orası meçhul. İnsanların iki ana becerisi var; fiziksel ve bilişsel. Makinelerin fiziksel beceride insanı kat be kat geride bıraktığını deneyimledik. Daha çok insan bilişsel beceri isteyen mesleklere kaydı.

Sanayi ve tarımdan hizmetler sektörüne geçiş oldu, ama makineler bu alanda da rakip oldu. Eğer bizden daha iyi performans çıkarırlarsa şapkadan üçüncü bir beceriyi çıkaramayız. Sanatta bile böyle. Bilgisayarlar müzik besteliyor, filmler için senaryo yazıyor.

Beş yıl önce Google çevirisine gülüyorduk, şimdi öyle gelişti ki çevirmenler işlerinden olmaktan korkuyor. Tabii Murakami romanı çeviremiyorlar, ama bir markanın el kitabını rahatlıkla pek çok dile çevirebilirler. 20 yıl sonra Murakami romanını da çevirebilir. Giderek daha fazla sayıda insanın işsiz kalacak olması gerçek ve açık bir tehlike.

Yeni meslekler çıksa dahi insan uyum sağlamakta güçlük çekecek. 50 yaşında taksi şoförü işsiz kaldıysa gidip nasıl sanal gerçeklik oyunu dizaynı yapacak değil. Çoğu insanın bu geçişi yapabileceğini sanmam.

Soru: Hâlâ kimi siyasi liderler daha fazla çocuk yapın, çocuklarınızı askere, işe yollayın diyor. Sizce halen 20.yüzyıl değerleriyle yönetilen ülkelerin durumu ne olacak?

Yuval Norah Harari: Bu en korkulu senaryo. İsveç gibi bir ülkede, sosyal demokrasi ve sosyal devlet olma geleneği güçlü olduğu için teknoloji devi büyük şirketleri yüksek vergiye tabi tutabilir, işsiz kalanları destekleyebilir. Ancak bu geleceğe sahip olmayan pek çok gelişmekte olan ülkenin eliti, kitlelerin işsiz kalmasının karşısında hem isteksiz, hem de yönetimde yeterli beceriye sahip değil.

Nijerya, Bangladeş, Brezilya, Hindistan gibi ülkeleri düşünecek olursak, ekonomik ve politik olarak arayı ucuz işgücüne dayanarak kapatmaya çalıştıklarını görürüz. Çin ABD’yi böyle yakaladı, en önemli varlığı ucuz işgücüydü.

Peki ucuz işgücü bir değer olmaktan çıkınca ne olacak? Robotlar tişört üretebilirse, tasarımları 3 boyutlu yazıcıdan alınabilirse ne olacak? Petrol gibi doğal kaynaklara sahip ülkeler, kaynaklarını tüketene kadar yaşayabilir.

Öte yandan ABD’nin Google, Microsoft gibi devlerin vergilerini yükseltip Bangladeş’e para desteği yapacağını hiç sanmam. Buna inanırsak Noel Baba’nın yardım dağıtacağına da inanabiliriz.

Soru: 20. yüzyıl siyasetçilerinin megalomanyak vizyonlara sahip olduğunu, bugünse kimsenin net bir vizyonu olmadığından bahsettiniz. Milliyetçiliğin yükseldiği, kolektif iş yapmak yerine içe kapanmanın konuşulduğu bir dönemdeyiz. Bu ne anlama geliyor?

Yuval Norah Harari: Küreselleşmeye karşı bir tepki var. Milliyetçiliğin yükselişi ve uluslararası işbirliklerin bozulması son derece tehlikeli. Zira insanlığın 21. yüzyıldaki en büyük sorunları, iklim değişikliği veya yapay zekanın yükselişi gibi küresel problemler. Hiçbir ülke kendi başına bunlarla başa çıkamaz. Ülkeler kendi çıkarlarıyla bu kadar meşgul olur, milliyetçiliği ön plana çıkarır ve insanlığın ortak çıkarına duyarsız olursa karşılaşacağımız sorunları çözebilme şansımız azalıyor.

Soru: Bilgi en değerli varlık. İyi güzel, peki niye şimdi gerçek ötesi (post truth) döneme girdik deniyor?

Yuval Norah Harari: Gerçek ötesinin yeni olduğunu düşünmüyorum. Gerçek ötesi çağda yaşıyoruz diyenlere sorarım: Ne zaman gerçeğin çağını yaşadık? 1980’ler mi, 1930’lar mı, Orta Çağ mı, Karanlık Çağlar mı? Tarih boyunca gerçeği eğip büken, gizleyen güçlü ideolojiler, dinler hep oldu. Tamamen sorgulanabilir gerçekler ve kanıtlar üzerine kurulu bir topluma rastlayamazsınız. Birkaç istisna haricinde insan hikayelerle düşünür, gerçeklerle değil.

İyi bir hikaye gerçekle çelişirse pek azımız gerçeğin bu hikayeyi bozmasına izin verir. Din, iyi bir örnek. Şimdi mesela Trump, elini İncil’e koyup başkanlık yeminini ediyor, tıpkı Obama ve ondan öncekilerin yaptığı gibi. Trump’ın söylediği gerçek ötesi diyoruz da İncil nedir?

Bilimsel açıdan bakınca kurguyla, mit ve hatalarla dolu. Bu yüzden insanların mahkemeye çıktığında elini İncil’e koyması ve yalnızca gerçeği söyleyeceğine yemin etmesi ironik.

Harry Potter kitabının üzerine el basmaktan farkı yok, çünkü kurgu bir kitap. Binlerce yıldır böyle olduğuna göre gerçek ötesi çağda filan yaşamıyoruz.

Türümüz, gerçeğe sıkı sıkıya inandığı için gezegeni fethetmedi. Gezegeni fethettik çünkü kalabalıklar halinde esnek işbirliği yapabiliyoruz. Ve her büyük işbirliği bir kurguya, ideolojiye veya dine dayandı. İnsanlara ‘E eşittir MC2’ diyerek harekete geçiremezsiniz.

Hayır, etrafınızda toplayacak iyi bir hikayeye ihtiyacınız vardır: ‘Tanrı bana şunu dedi, bunu yapmalıyız, beni takip edin’ gibi…

[Röportajı yapan: Mehveş Evin
‘Diken’ gazetesi
28 Ocak 2017]

Sınıfsal, Ulusal Ve Her Türlü Sömürüye Karşı; Yaşasın 1 Mayıs

Daha önce yayınladığımız 1 Mayıs ile ilgili yazılarımızda, Evrensel Sol ile Kemalist Sol arasındaki karşıtlığa dikkat çekerek; Devletçi Sol’un Kürdistan düşmanlığına ortak olmayacak şekilde 1 Mayısı kutlamıştık.

Bu yazılarımızdan biri,

“Yaşasın (Özünden Koparılmamış) Bir Mayıs!” başlığını taşıyordu. Bir diğer yazımızın başlığı da

“Bu Bir Mayıs Bizim Değil, Kutlamıyoruz!” idi.

/bu-bir-mayis-bizim-degil–kutlamiyoruz

Her alanda olduğu gibi 1 Mayıs işçi bayramı da amacından saptırılmış ve Kemalst/devletçi sol tarafından sisteme hizmet edecek bir içeriğe bürünmüştür. Bir Mayıs’ı kutlarken faşist/Kemalist sistemin yedeğine düşmemek için başlıkta özellikle seçici davranmaya çalışıyoruz.

Bu güne kadar kutlanan 1 Mayıslar tam da kaygılarımızı doğrular nitelikte oldu; bu yıl da Kemalist özünden koparılmayacağı açıktır. 1 Mayıslarda birçok alanda soykırımcı Mustafa Kemal posterleri ve işgalci devletinin bayrağı ön plandadır. Bazı alanlarda ise ırkçı/faşist ‘istiklal marşı’ okunarak katılımcıların ne kadar devletçi ve ne kadar sistemin hizmetçisi olduğunu gösteriyor.

Kemalist sistemle, İşgal bayrağı ve işgalci sınırlarla sorunu olmayanların başat rol oynadığı 1 Mayısların, Evrensel Sol değerleri temsil etmediği açıktır. Kemalist Sol’un yerel ayağı olan PKK/HDP de her zaman bu devletçi sol ile omuz omuza oldu. HDP’lileşmeyle birlikte de dolaylı devletçiliklerini açık devletçiliğe dönştürmüş oldular.

Bu koşullarda 1 Mayıs kutlamalarına katılmak, faşist/işgalci politikalara hizmet etmek anlamına geldiği için, Evrensel Sol değerlere sahip olanlar ile Kürdlerin Ulusal Haklarını savunan devrimcilerin katılması beklenemez.

Özgür Bireyler Topluluğu olarak, dünya işçilerinin/emekçilerinin ‘sınıfsız, sömürüsüz ve her türlü işgali ret eden 1 Mayıs Bayramı’nı tüm içtenliğimizle kutlarken; Evrensel Sol değerleri ve Kürdlerin ulusal potansiyelini Kemalizm potasında eriten entegrasyoncu anlayışları da lanetliyoruz.

Dünya emekçilerinin evrensel değerlerine ve Kürdistan Halkının Ulusal Kurtuluş Mücadelesi’ne düşmanlık/ihanet eden Kemalist Sol ve yerel ayaklarının aklayıcısı olmadık; olmayacağız da.

Bu nedenle Türkiye’deki 1 Mayıs kutlamalarına katılmadığımızı ve Kemalist Sol’un öncülüğündeki 1 Mayıs’ı da kutlamadığımızı özellikle belirtmek isteriz.

Başta ulusal sömürü olmak üzere her türlü sömürüye karşı ilkesel olarak tutum alan tüm insanların 1 Mayıs işçi Bayramı’nı bir kez daha kutluyoruz…

Özgür Bireyler Topluluğu
30.04.2018
(Nasname)

–

Antikürt Taksim eylemlerinden uzak duralım
Bedel Boselî

Taksim eylemcileri kazanırsa Kürtler kaybeder; Taksim eylemcileri yenilirse yine Kürdün anası ağlar. Onun için bize ne!

İstanbul “Gezi Parkı” eyleminin ön saflarındaydım, bir gazeteci-yazar olarak. Biberlisi, portakallısı bol bol gaz yedim. İki defa hedef gözetilerek atılan gaz bombaları başımın yanından geçti.

Eylemi gerçekleştirenlerin sloganlarını, flamalarına, kendi aralarındaki konuşmalarına baktığımda aslında meselenin Gezi Parkı olmadığını, eylemi gerçekleştirenlerin AKP’yi aratacak faşist hedeflere sahip olduklarını gördüm. Nitekim bol bol sohbetler ederek, sohbetler arasında hedefe yönelik sorular sıkıştırarak bunu doğrulamış oldum.

Hak ve adalet isteyen azınlığın yanı sıra, kitlenin büyük çoğunluğu Hükümetin Kürt-Devlet savaşını bitirdiğini sandığı için oradaydı. Orada bulunan kitleden çoğunluğun talepleri şunlardı:

– Devlet, Kürtleri katletmeye devam etmeli.

– Polis diktatorlüğüne dayanan yani sözde İslami Türkiye Cumhuriyeti derhal eskisi gibi askeri diktatorlüğe yani sözde Laikliğe geçmeli. Ordu yönetime gelmeli.

– Müslümanların hak ve hürriyeti tekrar elinden alınmalı, türban resmi kurumlarda yasaklanmalı.

Bu taleplere sahip çoğunluğun içinde samimi taleplere sahip sosyalisti, çevrecisi, mazlumu, Kürtçüsü, İslami’si de vardı. İşte bu noktada Kürt gençliğine seslenişim bu yönde olacaktır:

Sakın gaza gelip bu eylemlere destek vermeyin. Hatta hiçbir tarafa destek vermeyin. Onları baş başa bırakın. Bırakın polis diktatoryası ile asker diktatoryası birbirini zayıflatsın. Batı Kürdistan taktiğini uygulayalım.

Herhalde “Asker göreve”, “Mustafa Kemalin askerleriyiz” gibi temel sloganlara sahip, Türk bayraklı kitlenin peşine takılacak değiliz!

Olayın başka boyutu da var. Polis göstericilere büyük zulümler yaptı, çok katı davrandı. Bu kabul edilemez. Her ne kadar eylemciler ve polis bize karşı olsalar da “ben insanım” diyen herkesin o zulme itiraz etmesi gerekir.

Evet, eğer PKK silahlı güçlerini Güney Kürdistan’a çekmemiş olsaydı, yani Kürt kanı dökülmeye devam etseydi kesinlikle bu eylem bu şekilde büyümezdi. Buna emin olun.

(Yüksekova Haber, 02 Haziran 2013)

(Taylan Kara yazmış)

28 SANİYEYE KAÇ YALAN SIĞABİLİR?
“1996’da ölen Haiti Cumhurbaşkanı’nın mezartaşında
“Atatürk’ü örnek aldım” yazmaktadır.” Prof. Dr. İlknur Gültürkün Kalıpçı

1. J.B.Arsitide hala yaşamaktadır.
2. 1996’da hiçbir Haiti Cumhurbaşkanı ÖLMEMİŞTİR
3. Diğer olası cumhurbaşkanlarından F. Duvalier 1971’de, JC. Duvalier 2014’te ölmüştür. İlkinin cesedinin yeri bilinmemektedir, ikincisinin cesedi yakılmıştır. Her ikisinin de mezarı YOKTUR.
4. Hiçbir Haiti Cb.nın mezarında Atatürk’le ilgili bir cümle YAZMAMAKTADIR.
5. Bu kişi profesör değildir; akademik titri yoktur.
Böyle “Atatürkçüler” varken M.K.Atatürk’ün hiçbir düşmana ihtiyacı yoktur.
Bir ATATÜRK DÜŞMANI OLSAYDIM, bu kişiyi alıp turneye çıkarırdım.

Yeni “İvme” ne kadar derinden geliyor?

How deep is your “ivme”?
Is it like the ocean?
What devotion
Are you?
How deep is your “ivme”?
Is it like nirvana?
Hit me harder
Again
How deep is your “ivme”?

“Gün Zileli, Aralık 26th, 2018, bir ruh doktoruna görünseniz, ne iyi olurdu sizin için!”

Sayın Zileli,
Nasihatınız için teşekkürler. Doktor tedavi için ruhsal veya materyalist-bilimsel.
Ruhsal, az çok üfürükçülük; materyalist-bilimsel, ameliyatla takılan plastik beyin.

İngiltere’de marksist-leninist-maoist-perinçist beyninizi atıp anarşist beyinli olmanız aklıma geldi. Din benzeri üfürükçülüğe inanmayacak kadar zeki olduğunuzu bildiğimden, Zileli bey mutlaka materyalist-bilimsel yöntemi seçip kendine plastik bir beyin taktırmıştır düşündüm ve matryalist-bilimsel yöntemi seçtim. Üstelik üfürükçülük yıllar alıyormuş.

“Bu “insanlığın” birçok değeri, kuralları, yaşamı devam ettirme tarzları var. Şehrin, yani tarihin başından beri, “insanlık”ta izlediğimiz çok çarpıcı bölünmeler var. Tarihin başından beri çocuklar ve gençler hep “büyüyecekler”, kollarıyla bir şeyler üretenler hep bir alt tabaka, kadınlar hep “ikinci cins”… Bütün bunlar oldukça şekillenmiş bir kültüre işaret eden değer yargıları ve aynı zamanda bir epistemolojinin varlığını gösteren durumlardır. Ve bizce de zaten şehir ve tarih böyle bir kültür ve epistemolojinin ürünleridir.”

Alıntıladığım bu satırları yazan Reha Çamuroğlu (Tarih, Heterodoksi ve Babaîler, s. 18) gerçekten önemli tespitlerde bulunmuş. Fakat bu söylediklerinin GÜNÜMÜZDE eleştirilmesinin de aynı şekilde önemli olduğunu düşünüyorum. Günümüzde, yani içinde yaşadığımız modern dönem ve toplumda.

“Kollarıyla bir şeyler üretenler”in durumlarında pek bir değişiklik olmadığı için – bazı yerlerde yaşam koşullarının nispeten iyileşmiş olmasını saymazsak, ki bunlar da ayrı bir tartışma konusudur – bahsettiği diğer iki kesimin günümüzde değişen durumlarını kastediyorum.
Tabii ki onların hepsi bir değildir. Fakat gelişmiş ülkelerdeki çocukların, gençlerin ve kadınların küçümsenemeyecek bir kısmının bu eşitsizlikten kurtuldukları ve hatta bazılarının imtiyazlı bir duruma geldikleri bile söylenebilir.

Örneğin, dünün “büyüyecekler” denilen çocuklarının ve gençlerinin durumu ile günümüzün modern popüler kültürünün bir ürünü olan genç ve hatta çocuk yıldızlarının durumu bir midir?

Kadınların, özellikle yukarıda örnek verdiğimiz gruba da dahil olabilecek olan genç kızların bugünkü durumları da öyle.
Dünün – ve bazı yerlerde hala bugünün – ataerkil feodal toplumlarında, okula gönderilmek yerine aileleri tarafından – çoğu zaman da istemedikleri – erkeklerle evlendirilen genç kızların durumu farklı.
Bugünün sanayi toplumunun öğrenci gençliğinin bir parçası olan ve okuldaki erkeklerin onlarla sevgili olabilmek için peşlerinden koştuğu, erkeklerden erkek beğenen genç kızların durumu ise farklı. Aynı şekilde birçok üst-orta sınıf mensubu – örneğin beyaz yakalı – kadının.

Bu iki kesimin içinde böyle imtiyazlı bir duruma gelmiş olanlar azınlıkta olabilir, fakat bu seviyede olmasa bile eskisiyle kıyaslanamayacak kadar iyi durumda olan büyük bir kitlenin varlığını da inkar edemeyiz.

Özetle, Çamuroğlu’nun “şekillenmiş” dediği kültür veya toplumsal yapı aslında o kadar da “şekillenmiş” değildir. Daha doğrusu onun söylediği derecede katı olmayıp hala “şekillenmeye” devam etmektedir.

Anti-Kapitalistler’in kıyamet tellallığının seküler olmayan bir dille ifadesi:

(Örneğin buradaki “Bin dört yüz sene önce, hep doğruları söyleyen o zatın haberlerini duydunuz mu?” cümlesi 19. ve 20. yüzyıllarda yaşamış başka zatlar için de söylenebilir)

Lâtilokum Beye Açık Mektup

MUHTEREM Lâtilokum beyefendiye… Muhterem zevceleri Kuşkonmaz hanımefendiye… İyi günler diler, saygılarımı sunarım… Keyifler yerindedir inşaallah…Gel keyfim gel, oh kekâh hayatınız devam ediyor… Mahdumunuz Tarçın bey üniversitede, kerimeniz Çıtkırıldım kolejde… Bir eliniz yağda, bir eliniz balda… Geçen Pazar sabahı Golden Triumph Roof Restoranda, adam başına 100 liralık kahvaltı etmişsiniz, trüflü peynir bile varmış sofrada… Açık büfe 57 çeşitmiş… Hem yemişsiniz, hem de baygın ve süzgün gözlerle manzara seyr etmişsiniz…
Hayatınızın altın çağını yaşıyorsunuz. Evinizde tavuk kızartma makinası ile portakallı Pekin ördeği makinası bile ayrıymış…
Siz böyle lüks ve refah içinde yaşarken etrafımızda acayip işler oluyor, acaba farkında mısınız?
Rusya Suriye’yi ele geçirmek üzere… Güneyimizde Irak’tan Akdeniz’e kadar bir Kürt devleti kurulmak üzere… Ukrayna’da savaş tamtamları çalıyor… Kafkasya barut fıçısı… Kosova ve Balkanlar da öyle… Libya’da iki devlet, iki hükümet var… Mısır’da diktatörlük… Nijerya’da Boko Haram… Saymakla bitmez, her yer karanlık vesselam…
Türkiye ile Beni Asfar devleti arasında, önce Suriye’de savaş çıkabilir. Sonra bu savaşın alevleri her yere yayılabilir.
Bosfor’da beklenmedik patlamalar olabilir.
Siz rezidansın on birinci katında oturuyorsunuz. Elektrikler kesilince doğal gaz yanmaz, asansörler çalışmaz. Nasıl ısınacaksınız?.. Nasıl dairenize çıkacaksınız?.. Nasıl yemek pişireceksiniz?
Ekmek bulamazsak pasta yeriz demeyin sakın. O günlerde pasta da bulamayabilirsiniz.
Mum mum mum… Birkaç gaz lambası… Beş on litre parafin veya gazyağı…
Birkaç gaz tüpü…
Peksimet, bisküvi, çay şeker, makarna, pirinç, konserve…
On gün yetecek gıda stoku… İlk yardım malzemesi… Elektrikler kesilince, birkaç gün sonra o üç bin liralık cep cihazınız bir işe yaramayacaktır.
Kaz dağlarındaki yazlığınıza gitmek mi?.. Bilmem ki, gidebilecek misiniz?..
Köprüler ya hiç yok, yahut izdihamdan geçmek mümkün değil… Deniz otobüsleri ve araba vapurları çalışmıyor…
Su yok… Elektrik yok… Ekmek ya yok, yahut bulmak çok zor… Elli yedi çeşit açık büfe kahvaltı, hayallerde kaldı… Portakallı Pekin ördeği makinası, elektrik olmadığı için çalışmaz… Bulaşık ve çamaşır makinası da öyle…
Ortalık ana baba günü…
Dünyanın bir yerinde düğmeye basarlar, HAARP olur, yer sarsılır.
Sizin altın çağ sona erer.
Ah benim Lâtilokum beyciğim, Kuşkonmaz hanımcık… Tarçın oğlumuz, Çıtkırıldım kızımız… Dünya böyledir işte… Genişlik gider, darlık gelir… Yedi zayıf inek, yedi semiz ineği yer…
1914-18, 1939-45 cihan savaşlarında da böyle olmuştu.
Beni Asfar Kostantıniyye halkına nasıl muamele eder acaba?
Şehir 1919’da da işgal edilmişti.
Güneyimizde Amik ovasında yapılacak büyük kanlı savaş… Deccal ordusu… Mehdi’nin zuhuru… İsa Mesih aleyhisselamın nüzulü… Suyu kuruyan Fırat’ın altından çıkan hazineler… O hazinelere üşüşen kimselerin helak olması…
Garkad ağaçları…
Nükleer füzeler…
Roma’da savaş… Son Papa’nın, şehri ağlaya ağlaya ve adamlarının cesetlerine basa basa terk etmesi… Elveda papalık, elveda Katolik kilisesi…
Vandalların Batı Roma imparatorluğunu yıkması… Eski hikaye…
Beni Asfar… Kostantaniye… Melhame-i Kübra… Mehdi… İsa Mesih… Büyük herc ü merc… Toz duman, duhan, kan kan kan…
Sonunda ne azgınlık kalır ne azgın…
Bilmem ki, siz sevgili ve muhterem Lâtilokum bey ve zevce-i muhteremesi Kuşkonmaz hanım, bu âhir zaman hengâmesi içinde ne yapacaksınız? Sevgili çocuklarımız Tarçın ve Çıtkırıldım ne olacak?..
Olur mu böyle şeyler demeyin… 1912 Balkan harbi… Birinci dünya savaşı… İkinci dünya savaşı… Afganistan… Irak-İran savaşı… Suriye savaşı… Vietnam savaşı…
İnsan kılıklı canavarlar kana doymaz…
Bin dört yüz sene önce, hep doğruları söyleyen o zatın haberlerini duydunuz mu?
Yer çöker… Büyük ışıklar görülür… Patlamalar olur…
Suriye’den beş milyon insan kaçar, bunun en az iki buçuk milyonu Türkiye’ye sığınır.
Suriye’de olup bitenler gerçek midir, hayal mi?
Bu yazdıklarım ne mânaya geliyor?

M. Şevket Eygi, 3 Şubat 2016, Milli Gazete

(Peki, “Yeni İvme tellallığı”nın bundan farkı nedir?)

Kapitalizm ve UFO’lar

[Demir Küçükaydın – Nişanyan’ın “Din ve Akıl Semineri”ne Hariçten Gazeller]
https://demirden-kapilar.blogspot.com/2013/09/nisanyann-din-ve-akl-seminerine.html

[“Ne demek istediğimizi açıklama için şöyle bir örnek verelim. Şu uçan daireler ve UFO’ları ele alalım. Uçan daireler ve UFO’lar fiziksel olarak var olmayan varlıklardır, yoktur böyle bir şey. Ama UFO’lar ve uçan dairelerin varlığına ilişkin düşünce ve kabul vardır. UFO’lar değil, UFO’ların gerçeklik olduğu düşüncesi ve kabulü gerçekliktir. Bu anlamda UFO’ların, fiziksel değil ama sosyolojik olarak var olduğunu söyleyebiliriz.”]

Ne demek istediğimizi açıklama için şöyle bir örnek verelim. Şu “kapitalizm” ve “anti-kapitalizm”i ele alalım. “Kapitalizm” ideolojik olarak var olmayan bir olgudur, yoktur böyle bir ideoloji ve onun ideologları. Ama “kapitalizm” diye bir ideolojinin varlığına ilişkin düşünce ve kabul vardır. “Kapitalist ideoloji” değil, kapitalist ideolojinin gerçeklik olduğu düşüncesi ve kabulü gerçekliktir. Bu anlamda kapitalizmin ideolojik değil ama sosyolojik olarak var olduğunu söyleyebiliriz.

[“Yaradılış teorisi veya Tanrının varlığı da öyledir. Sorun yaradılış teorisi veya Tanrının var olup olmadığı değildir. Tanrıya veya yaradılış teorisine inananlar vardır. Yani yaradılış teorisi veya Tanrının varlığı fizik veya biyolojik değil, sosyolojik bir sorundur.”]

Anti-kapitalizm ideolojisi veya kapitalizmin varlığı da öyledir. Sorun anti-kapitalizm ideolojisi veya kapitalizmin var olup olmadığı değildir. Kapitalizme veya anti-kapitalizm ideolojisine inananlar vardır. Yani anti-kapitalizm ideolojisi veya kapitalizmin varlığı ideolojik değil, sosyolojik bir sorundur.

[“O zaman şu soru gelir gündeme: Niçin insanlar UFO’lara, Tanrının varlığına veya yaradılış teorisine inanmaktadırlar? Sorun olguları veya bilimsel teorileri bilip bilmeme sorunu değildir. Sorun, bilim karşısında Ortaçağ karanlığını savunma sorunu olarak koyulamaz.”]

O zaman şu soru gelir gündeme: Niçin insanlar kapitalizmin varlığına veya anti-kapitalizm ideolojisine inanmaktadırlar? Sorun olguları veya bilimsel teorileri bilip bilmeme sorunu değildir. Sorun, bilim karşısında bir ideolojiyi savunma sorunu olarak koyulamaz.

[“O zaman şu sonuç ortaya çıkar. Yaradılış teorisiyle mücadele, onu yaratan ve böyle yaygın kılan sosyolojik koşullarla mücadele olmak zorundadır. Yani yaradılış teorisiyle mücadele evrim teorisinin doğruluğuna ilişkin argümanlarla değil, kapitalizme karşı mücadeleyle olabilir. Bu ise her şeyden önce, kapitalist toplumun siyasi üstyapısına, dolayısıyla uluslara ve devletlere, ulusal sınırlara karşı bir mücadele olmak zorundadır.
Bir yandan evrim teorisi ile yaradılışçılığı eleştireceksiniz, diğer yandan uluslar ve ulusal devletleri savunacaksınız. Bu uluslar, bir yaratıcı veya yaratılış olduğu inancından daha mı bilimseldir?”]

O zaman şu sonuç ortaya çıkar. Anti-kapitalizm ideolojisiyle mücadele, onu yaratan ve böyle yaygın kılan sosyolojik koşullarla mücadele olmak zorundadır. Yani anti-kapitalizm ideolojisiyle mücadele kapitalizm olgusunun doğal bir şekilde geliştiğine ilişkin argümanlarla değil, anti-kapitalizmin altyapısına karşı mücadeleyle olabilir. Bu ise her şeyden önce, anti-kapitalist toplumun siyasi üstyapısına, dolayısıyla uluslara ve devletlere, ulusal sınırlara karşı bir mücadele olmak zorundadır.
Bir yandan anti-kapitalizm ideolojisini eleştireceksiniz, diğer yandan uluslar ve ulusal devletleri savunacaksınız. Bu uluslar, bir kapitalist ideoloji veya kapitalist ideologlar olduğu inancından daha mı bilimseldir?

[“Lenin, “Militan Materyalizmin Önemi” başlıklı makalesinde, Aydınlanma filozoflarının eserlerini yayınlamaktan söz eder.
Bugünün militan materyalizmi, yaradılış teorileriyle değil, uluslar ve ulusçulukla mücadele etmelidir. Ulusların ve ulusçuluğun nasıl yalanlar üzerine inşa edildiğini ele alan ve gösteren yazınla ittifak etmelidir tıpkı Lenin’in Aydınlanmacı yazarlarla önerdiği ittifak gibi.”]

Necip Bey, anti-kapitalizm karşıtı filozofların eserlerini yayınlamaktan söz eder.
Bugünün militan anti-kapitalizm karşıtlığı, kapitalizm ideolojisiyle değil, uluslar ve ulusçulukla mücadele etmelidir. Ulusların ve ulusçuluğun nasıl yalanlar üzerine inşa edildiğini ele alan ve gösteren yazınla ittifak etmelidir tıpkı Demir Küçükaydın’ın ulusçuluk karşıtı yazarlarla önerdiği ittifak gibi.

Same Zır Deli, Same Old Love (Anti-Civilizationism)

“peki timarhane kackini bu küfürbaz aptal deli ne yapiyor: modern dünyanin naho$ olan hallerine bakarak, modern dünyadan -o, buna medeniyet diyor- nefret etmek ve alternatif olarak ilkel bir ya$ami savunmak.

bu küfürbaz aptal deli’nin mantigi nasil i$liyor?

cevap: örnek, bu küfürbaz deli sava$ teknolojisine bakiyor ve teknolojiden nefret ederek teknolojiye don ki$ot gibi sava$ aciyor.

bu aptal deli $unu ayirt edemiyor: teknolojik geli$menin ele$tirilecek bir tarafi yok; teknolojiyi kim, hangi amac ile kullaniyor, ona bakmak lazim.

insanlarin hayatini kolayla$tiran teknik geli$meleri ele$tirip, ilkelligi savunmak aptalliktir.

otomobil, ucak, tren, telefon; buzdolabi vs. gibi ileti$im, ula$im, i$ araclarinin insanlarin hayatini kolayla$tiran olumlu yani ayridir; bu teknoloji ürünlerinin üretimini tekeline almi$ ve bu ürünleri zenginle$mek icin satan; i$adamlarinin/kapitalistlerin “parasi olan bu ürünlere sahip olur olmayan avucunu yalar” ilkesini ele$tirmek ayridir.

burda ele$tirilmesi gereken teknoloji ürünü araclar degil, ele$tirilmesi gereken bu araclarin hangi $ekilde üretildigi -özel mülkiyet-,

hangi amac ile satildigi -para kazanma/kar etme-,

adina i$adami/kapitalist denilen bu özel sahislara bu üretim tekeli yetkisini kimin verdigi -devlet-,

bu teknoloji ürünlerinin üretim ve sati$inin insanlarin hayatini kolayla$tirmak amaci ile degil, sadece ve sadece para kazanma, zenginlik biriktirme amaci ile yapildigi;

özel mülkiyet ve para’ya dayali kapitalist ekonomide bundan dolayi kücük bir azinlik zenginlik ve para icinde yüzerken, cogunlugun kit kanaat ya$adigi.

bu küfürbaz aptal deli sava$ teknolojisine bakiyor ve modern dünyadan nefret ederek ilkelligi bir alternatif olarak savunuyor.

tek tek insanlarin silaha ihtiyaci yoktur. silahi üreten ve kullananlar kimdir: adina “devlet” denilen egemen

öyleyse “devlet” olgusunu mercek altina alip incelemek lazim; modern devleti, yani ulus-devletin ne oldugunu, nasil i$ledigini, bu devletleri ayakta tutan güc kaynaklarini tespit etmek lazim.”

I’m so sick of that same old love, that shit, it tears me up
I’m so sick of that same old love, my body’s had enough
Oh, (that same old love)
Oh, (that same old love)
I’m so sick of that same old love, feels like I’ve blown apart
I’m so sick of that same old love, the kind that breaks your heart
Oh, (that same old love)
Oh, (that same old love)

https://www.youtube.com/watch?v=9h30Bx4Klxg

“Medeniyet kağıttan kaplandır”

– Lao Zedung

Döviz kurlarındaki dalgalanma nedeniyle KOBİ-irisi şirketini ayakta tutmakta zorluk çeken kapitalist patron Necip, iflas etti.

Şu an, Eminönü-Galata Köprüsü girişine yanaştırdığı küçük seyyar tezgâhı üzerinde midye-limon satarak para kazanmaya uğraşıyor.

Necip, 14 Temmuz 2013:

Gun beyin sitesinde benim gibi birine rastlamak biraz garip olsa gerek, sundan dolayi: Ben bir ‘kapitalist’im. Isyerim, Taksim-Beyoglu veya civarinda degil.

Otomotiv sektorunde dogrudan (yerli ve yabanci) ana sanayiye uretim yapan KOBI-irisi sayilabilecek bir sirketin sahiplerinden bir pir-i faniyim. Yonetici kadromuzda villada oturanlar var, ben hala daha dairede oturuyorum. ‘Var-yemez’ diyenler olmustur, sikayetci degilim.

40 seneyi askin suredir otomotiv sektorunde para kazanan bir ‘patron’ olarak sunu diyebilirim:

Benim gibi ‘patron kati’nda olmak pek de bir seyi degistirmiyor. Ben de emir alirim, aldim, ben de uc-otuz paraya calisirim, calistim. Turkiye’de hic de seyrek olmayan ekonomik kriz donemlerinde bunlari fazlasiyla yasadik. Sag olanlarin daha da yasayacaginin garantisi de var.

Ekonominin, istikrara ihtiyaci var.

Necip
14 Temmuz 2013

( http://www.gunzileli.com/2013/07/13/paris-komunu-ve-esnaf/#comment-19460 )

Necip, 16 Temmuz 2013:

Turkiye ekonomisi bazi acilardan daha iyiye gidecek gibi gorunmuyor.

Ornek vereyim:

Eskiden beri, yabanci musterilerimiz (devasa global otomotiv ana sanayi sirketleri) bizden her yil indirim isterler, bizde mecburen uyariz. Kimisi %2 ister, kimisi %5.

Eskiden pek sorun degildi. Cunku, yuksek enflasyon vardi ve TL hep deger kaybediyordu. Deger kaybi yillik %5’lerden cok daha fazla oldugu icin, bu indirimler pek de acitmiyordu.

Daha sonralari, ‘istikrar’ donemi geldi.. Kar marjlarimiz %10’lara %15’lere cekildi.

Her sene 3-5 indirim verince, birkac sene icinde kar sifirlanir hale geldi.

Dahasi, ayni indirimleri, yerli otomotiv sanayii de dayatir oldu.

Olacak sey degil. Ya dukkani kapatip bin (1000) kisiyi kapiya koyacaktik, ya onlarin da maasinda indirim yapacaktik, ya da baska bir care bulacaktik.

Biz patronlar olarak karar verdik, ‘baska care’yi tercih ettik.

Yuksek meblaglarda kredi alip yatirim modernizasyonuna gittik ki maliyetlerimiz dussun.

Birim uretim maliyetleri biraz dustu. Uretim kapasitesi de biraz artti.

Ama, ‘kredi’ dediginiz seyin faiz ve anapara odemesi var, az-buz da degil.

Teknolojiyi yukseltip ayni kapasiteyi daha az kisiyle gerceklestirir hale gelmis olmak iyi mi oldu?

Bir acidan evet. Kac sene icin bilmiyorum, ama sirket bir muddet daha ayakta kalacak gibi gorunuyor.

Oyle gorunuyor, ama, bin kisiyken 3’te 2’sine indi nufusumuz.. sirketi ve geride kalan 700 kisiyi kurtarmak icin 300 kisiyle (en az 300 aile demektir bu) yollarimizi ayirmak zorunda kaldik..

Neyse.. daha uzatmayayim.

Bunlari, tek eriyenin siz olmadigini soylemek icin yazdim.

Ve, evet, ‘istikrar’ her zaman cok da iyi bir sey degil, istikrarli buyume olmadigi zaman ise hic.

Istikrarli buyume icin bir firsat var gibiydi. Komsularimizla daha rahat ticaret yapmaktan bahsediyorum. Ama, gorulen o ki, sevgili muttefiklerimiz buna kolay kolay izin vermeyecek..

Göl kucuk, balik da az oldugu icin, ben, KOBİ-irisi sirketimin kredilerini odemek icin didinecegim.

Ve, birgun (belki de bugun) canimiza tak edecek ve Turkiye’de ekonomik krize karsi hep beraber sokaklara dokulecegiz.

Peki, de, daha iyi mi olacak?

Herkes ekonomik krizi protesto etti diye, aniden is sahalari mi acilacak?..

Iste ben bu yuzden yine de istikrar diyorum, Turkiye ekonomisi kuculurken, erirken de istikrar lazim.

Necip

16 Temmuz 2013

( http://www.gunzileli.com/2013/07/13/paris-komunu-ve-esnaf/#comment-19496 )

Döviz kurlarındaki dalgalanma sebebiyle, kapitalist Necip’in patronu olduğu KOBİ-irisi şirket mali çöküşe girdi, ve iflas etti.

Böylece, Gün Zileli’nin 16 Temmuz 2013’te Necip’e yazdığı kehanet, tam 5 yıl 6 ay sonra (yani, ‘Ocak 2019’da) gerçekleşti:

‘Ekonomiyle birlikte şirketinizin de batıp gitmesini diliyorum. İnsanlık bu yoldan kurtulacaktır.’

Gün Zileli’nin Necip’e yazdığı kehanet
16 Temmuz 2013
( http://www.gunzileli.com/2013/07/13/paris-komunu-ve-esnaf/#comment-19499 )

“İlerleme”ye işte bu yüzden karşıyız:

Şehit haberlerine üzülen öğrenciler askeri robot geliştirdi

AFRİN’e yönelik başlatılan Zeytin Dalı Harekatı sırasında gelen şehit haberlerine üzülen Bursa Yıldırım Beyazıt İMKB Lisesi öğrencileri, uzaktan kumanda ile kontrol edilebilen silahlı askeri robot geliştirdi. Okul yönetimi ve öğrenciler, geliştirilen bu sistemin Türk Silahlı Kuvvetleri’nde kullanılmasını ümit ediyor.

http://www.hurriyet.com.tr/gundem/sehit-haberlerine-uzulen-ogrenciler-askeri-robot-gelistirdi-41070212

Yassak hemşerim!
Gerçek
1 Ocak 2019, Salı

AKP’nin İstanbul Büyükşehir Belediye Başkan adayı olarak TBMM Başkanı Binali Yıldırım’ı göstermesi önemli bir tartışma başlattı. Belediye başkanlığına aday olan Binali Yıldırım’ın Anayasa’nın 94. Maddesi gereği görevinden istifa etmesi gerekiyor. Ancak ne Binali Yıldırım’ın ne de Erdoğan’ın böyle bir niyeti var.

Anayasa açık

Anayasa’nın 94. Maddesi gayet açık bir hüküm içeriyor: “Türkiye Büyük Millet Meclisi Başkanı, Başkanvekilleri, üyesi bulundukları siyasî partinin veya parti grubunun Meclis içinde veya dışındaki faaliyetlerine; görevlerinin gereği olan haller dışında, Meclis tartışmalarına katılamazlar; Başkan ve oturumu yöneten Başkanvekili oy kullanamazlar.” Yerel seçimlere AKP’nin adayı olarak katılmak hiçbir yoruma gerek bıraktırmayacak şekilde Anayasa’nın 94. Maddesinin ihlali demek. Tarafsız bir makam olan TBMM başkanlığını, bir partinin, siyasi faaliyetleri için suistimal etmesi Anayasa tarafından açık ve net bir biçimde yasaklanıyor.

Erdoğan Binali Yıldırım’ı değil TBMM Başkanını aday gösteriyor

AKP’nin istediği ise tam olarak TBMM Başkanlığı makamını kendi siyasi amaçları için kullanmak. Erdoğan’ın sözleri gayet açık: “Şimdi yeni bir imtihanın arifesindeyiz. Dikkat edin bu imtihanda İstanbul’a Türkiye Büyük Millet Meclisi Başkanımızı aday olarak gösteriyoruz. Neden: İstanbul öyle büyük bir şehir ki İstanbul’a da ancak böyle güçlü bir belediye başkan adayı yakışır dedik ve Binali Yıldırım kardeşimizi aday gösterdik.” Yani Binali Yıldırım, başka her şeyden önce TBMM Başkanı olduğu için devlet protokolünde ikinci sırada yer alan “güçlü bir aday” olarak seçilmiş durumda. Dolayısıyla Erdoğan’ın “belediye başkanı seçilinceye kadar milletvekilliği sürer” diyerek yaptığı savunma da tamamen geçersiz. Yıldırım’ın Anayasa gereği milletvekilliğinden değil, meclis başkanlığından istifa etmesi gerekiyor.

YSK’ya müdahale

Bu aleni Anayasayı çiğneme girişimini denetleyecek ve engelleyecek olan yargı makamı ise Yüksek Seçim Kurulu. YSK’nın Anayasa’ya göre karar vermesi halinde ya Yıldırım’ın adaylığını geri çevirmesi ya da Yıldırım’ın aday olmak için meclis başkanlığından istifa etmesi gerekir. Peki YSK’da son durum ne? Daha önce Anayasa referandumunda mühürsüz oyları geçerli kabul ederek şaibe yaratan YSK’nın görev süresi bu ay dolan 6 üyesinin görevleri “Karayolları Trafik Kanunu ile Bazı Kanunlarda Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun Teklifi” başlıklı bir torba yasa içine sokuşturulan madde ile 1 yıl daha uzatıldı. Ne tesadüf değil mi?

Adalet yoksa boykot var!

Binali Yıldırım’ın istifa etmeden seçimlere girmesinin seçim sonuçlarını fiilen ne kadar etkileyeceğinin bir önemi yoktur. Mesele ilkeseldir ve seçimlere girerken Anayasa’yı göz göre göre çiğneyen bir iktidar, bu suçuna YSK’yı da ortak ederse, daha önce olduğu gibi bu seçimlerde de en ufak ayrıntıyı dahi kendi lehine manipüle edebilecektir. Dolayısıyla adil bir seçimden bahsedilemez. Bu durum dayatıldığı halde seçimi boykot etmeyen her muhalefet partisi, Muharrem İnce’nin seçim gecesi “adam kazandı” diyerek yaptığını bugünden yapmış demektir.

Anayasayı delik deşik edenler ve çanak tutanlar

Geçmişte Turgut Özal, “Anayasayı bir kere delmekle bir şey olmaz” derdi. Ancak son dönemde burjuva muhalefeti, Anayasa’yı bin kere delen iktidara her seferinde “bir şey olmaz” diyerek çanak tutuyor. Oysa TBMM Başkanlığı görevini bırakmadan İstanbul’a aday olmaya çalışan Binali Yıldırım’a söylenecek şey gayet basit ve net! Metin Akpınar ve Zeki Alasya’nın 12 Eylül istibdadını hicveden Yasaklar oyunundaki meşhur ifadeyle bitirelim: “Yassak hemşerim!”

https://gercekgazetesi.net/karsi-manset/yassak-hemserim

http://www.cumhuriyet.com.tr/koseyazisi/1187480/Artik_umuda__ihtiyacimiz_yok.html

DİP/Gerçek: Adalet yoksa boykot var!

AKP/RTE: Boycott or not, you must realize, you are DOOMED!

“Bir köylünün aynı siz ikiniz gibi kolaylığa alışmış iki domuzu var. Köylü her gün gıda getirir ve iki domuz aynı siz ikiniz gibi zevkten dört köşe. Bir gün köylü gıda yerine bıçakla gelir.”

Güzel fıkraymış.

İlkel yaşamın kolaylığına alışıp düşman kabilelere yem olan yamyamlara hayran olanlar bundan daha güzel hicvedilemezdi.

The Blindfight And Laughing Kıs Kıs

“Ben, ahmagin sakil, sefil ve sefih olanini severim ve –bu sebeple– sizi ziyadesiyle sevdigimi kabul edebilirsiniz.
Layik ve mustehak oldugunuzu bilin.
Sevdigim bir baska sey daha var: Muhatabim, agzindan salya/sumuk/tukuruk sacacak hale gelmisse, tamamdir.
O noktadan itibaren, kordur, kor dovusu ile istigal eder.
Ben aradan cekilirim ve kor dovusmege devam eder –kendisi ile.
Siz, tabii ki, bunun farkinda degilsiniz; o yuzden, kac gundur kor dovusunde debeleniyor, bir seyler dediginizi saniyorsunuz.
Uzulecek bir durum; ama, elimde degil, baktikca kis kis guldugumu itiraf etmek zorundayim.
Her neyse.
Sifa dileklerimi yineliyorum.
Komitedeki arakdaslara da baki selamlar.”

Necip 17 Aralık 17 / 2pm

Dün ağlamadıkları için bugün çenelerini kapamaları gerekenler kimlerdir?

‘Seks yaparken ağlamadın, şimdi kapa çeneni’

ANESTEZİ yapılmadan, elleri kolları tutularak kürtaj ya da biyopsi olduklarını söyleyen bazı kadınlar, fiziksel acının yanında, doktorların hakaretine de uğradıklarını öne sürdü. O kadınlardan biri, doktorunun biyopsi sırasında kendisine “Seks yaparken ağlamadın, şimdi de kapa çeneni” dediğini söyledi.

http://www.hurriyet.com.tr/avrupa/seks-yaparken-aglamadin-simdi-kapa-ceneni-41071407

Sevgilinle “kumpas davaları” yaptığınız sırada zevk çığlıkları atarken ağlamadın!

Öyleyse ayrılmanızdan sonra seni dövmeye kalktığı gece için kapa çeneni!

Daha hala o gece olanlar yüzünden duygu sömürüsü yapmaya utanmıyor musun?

Adına “Anadolu Oligarşisi” denilen bu rejimden 2070’lerde kurtulabiliriz.

Tabii eğer bu yıllar başka bir dönüm noktası olmayacaksa.

Dikkat edilirse Türkiye tarihindeki bütün dönüm noktaları – bazen neredeyse tamı tamına – yüzer yıllık aralarla geliyor:

1078 Anadolu Selçuklularının kuruluşu

1176 Myriokephalon: Selçuklu hakimiyetinde önemli bir dönüm noktası

1277 Cimri Olayı: Karamanoğulları ve genel olarak Beylikler döneminin başlangıcı

1371 Çirmen: Balkanlara yayılma

1473 Otlukbeli: Osmanlı hakimiyetinde önemli bir dönüm noktası

1579 Sokullu’nun ölümü: Duraklama döneminin başlangıcı sayılabilecek bir tarih

1683 II. Viyana: Gerileme döneminin başlangıcı sayılabilecek bir tarih

1774 Küçük Kaynarca: Dağılma döneminin başlangıcı sayılabilecek bir tarih

1876-78: İlk Anayasa, İlk Meşrutiyet, 93 Harbi, Kıbrıs sorununun başlangıcı

1980: 12 Eylül rejimiyle birlikte “Anadolu Oligarşisi”nin temellerinin atılması

2070-80: ???

If Sabancı’s and the other “Malta refugees” are parts of this so-called “Balkan Oligarchy”, then we can surely say:

“It’s over Necip!

The Balkan Oligarchy has the high ground (Malta)!”

Eski dinde iyi / kötü ayıbı iki renkli Allah / Şeytan donuyla örtülürdü.

Yeni din müminlerinin ayıp donları rengârenk, 140 sıralamış:

-özel mülkiyet- / -para kazanma/kar etme- / hangi $ekilde üretildigi / teknolojiyi kim, hangi amac ile kullaniyor / hangi amac ile satildigi / -devlet- (yoksa 140 yavşak anarşist mi olmuş?) / özel mülkiyet ve para’ya dayali kapitalist ekonomide …
İş bununla da bitmez. 140 ve bu sitede benzeri yeni din müminlerinin beraberce ayıplarını örtme devasa ayıp donları da var. En sık ayıplarını örten donun adı: ʻʻBüyük Beyin-Bol Bilgiˮ (BeeBeeBeeBee).

140 bu sivri kellerden biri. Bu insan tarihi polis hafiyesi, bu solcu-devrimci, bu modern dinci, bu Bernard Gui veya Arturo Ui, almış eline ʻʻsolcu-devrimci enayilere kılavuzˮ, düşmüş hak yoluna. Kendi sitesinde, bu sitede, Özgür Üniversite’de, televizyonda, youpoop’da, twatter’da, facebokta ve falan filanda Allah’ın yolunu tutanlarla Şeytan’ın yoluna sapanları ayırt etme algoritması dersleri veriyor.

Sivri kelle 140’ın formülü çok orijinal: X YA İYİ, YA DA İYİ DEĞIL.

Allah bu sivri kelleyi bilim-teknik allahları Marks ve Troçki’ye bağışlasın.

Bu sivri kellenin algoritmasıyla, en eski insanların taş yontma teknolojisi, dil/beyin organların yapılarında değişiklikler yaparak geliştirilen konuşma teknolojisi, ateş teknolojisi ile sosyal yaşam olasılığı yaratmaktan tut, ta şimdi, yani, en yeni ve en iyi, sivri kelle 140 gibi devrimci-solcu süper zekalılar üretim teknolojisine kadar her şey iyi/kötü ayırt edilebilir. Hatta canlı veya cansız varlıklar bile yargılanabilir.

Şimdi bazı bu herif ve benzerleri gibi sivri kelle olmayan, normal zekalı arkadaşlar sorabilirler:

– Yahu bu herifin kellesi sivrile sivrile yok olacak kadar mı sivrilmiş? ʻʻX YA İYİ, YA DA İYİ DEĞILˮ altın kıstasının hiç bir zaman yanlış olamayacağının bile farkında değil mi? Temmuz ayının adının nereden geldiğini bilmeyecek kadar b*k çukuru Türk veya Kürt falan mı? Güneş hem öldürür hem can verir, falan filanı bile bilmiyor mu? Milyarlarca daha örnek var.

Gelenek hem bize yardımcı olur hem elimizi ayağımızı bağlar. Bu salağın mutlak kölesi olduğu bilimde bile sayısız örnekler var. Bilimde dahilik, dahinin yeteri kadar bilmediğinden kaynaklanır. Çocuklarda rastlanan hiç beklenmedik yaratıcı bakışların kaynağı da aynı.

Cahil yavrum 140, git sen bu Marksist-Troçkist-Fabrika Anarşisti ambalajı ile sardığın 4-6 milyonluk bilinen sıradan kalitesiz, ucuz bilgiyi Marksist-Troçkist-Fabrika Anarşisti bitpazarında sat!

Bu sivri kelle o kadar cahil ki, cansız varlık, kurum, soyut adlar olan bilim ve teknolojinin kendinde değer yargısı olmadığını hindi gibi kabararak zırvalamış. Bu sivri kelle o kadar cahil ki, bu salaklığı savunanların en katı düzen savunucuları olduğunu bile bilmiyor. Bu sivri kelle o kadar cahil ki, en faşist ruhlu ayıp örtme ideolojik beyin yıkama cart curtunu bile bal gibi yutmuş.

Şimdilik bu kadar. Eğer gerçekten bir b*k biliyorsan konuş dinlerim.

Sanki bu siteye katılanlar, Türkiye’nin bir b*k çukuru, Türklerin de işi asıl becerenlerin artıklarıyla geçinen köle ruhlu dikizciler olduğunu ispat etmeye azimli gibi. Marksist dırdırı ʻFalse Consciousneesʼ?

Bir ihtimal daha var. Zileli’nin edulcorate, antiseptik fabrikacılık anarşizmi, hali vakti yerinde iyi maaşlı, iyi tahsilli, iyi kalpli, insan sever, kadın sever, hayvan sever, eşcinsel sever, Islahettin Temiztaş sever, azınlıklar sever, özgürlük sever, vıcık vıcık aşırı duygusal terbiyeli, uslu, evcileştirilmişlere orta sınıflılara cazip geliyor. Hepinizin amacı asıl sarışınlar gibi olmak. Birkaç asil ruhludan özür dilerim.
Tencere yuvarlanmış kapağını bulmuş. Günah çıkartma ayinleri, vicdan rahatlığı ucuz terapi sitesi: alçak kapitalistler, alçak dinciler falan filan masallarıyla vicdan Ben de sitedeki akıl almaz hilkat garibelerini okuyup gülerek kafayı buluyorum.
154 bilgi küpü, hadi eskilerden Çin, Hindistan, Grek, Orta Çağ, İslam ve özellikle aslı Türk olan ve Strauss’u bile etkileyen Farabi gibi politika filozoflarını bilmemem affedilir de dünyanın her yerinde çocukların beyinlerine tıka basa sokulan Devlet nasıl oluştu felsefesi yapan Hobbes’ı da mı duymadın? Yuh be!

Hobbes politika felsefesine temel olan ilhamını Yeni Dünyaʼdan gelen raporlardan aldı. Raporlara göre ilkeller sürekli savaş ederler; savaş olmadığında da savaşa hazırlanırlar.

Ulan kara cahil 154, Hobbesʼın ünlü ʻherkes birbirine karşı, allah da herkese karşıʼ deyişini de mi hiç duymadın?
Sen en iyisi git o meşhur beyin yıkama eşitsizlik üretim fabrikası Özgür Üniveristeʼde gece kurslarına yazıl. Belki kara cahil Zileli ve Başıkaya en son dedkodularla kellene kendi kellerindeki boşluğu aktarırlar.

Her neyse. Hobbes, raporların temin ettiği verilere dayanarak, doğal / devletsiz dünyada sürekli savaş içinde olanların silahlarını yere sererek kendisi ve sizler gibi köleliği ve rahatlığı seçip özgürlüklerini bedeni asıl sarışın erkek İngilizlerden oluşan Devlet veya Leviathan denilen hilkat garibesine bıraktılarını ileri sürdü.
Hatta sizler gibi kara cahillere bal gibi yutturulan bir akıl almaz salaklık daha var. Hobbes’ teorisinin bir iması var. Yıkanmış beyninize çelişki gibi gelecek. İş adamları ve devletler sizin gibi pısırıkları çok daha tercih ederler, savaş istemezler. Ulan, Muhammed neden içkiyi yasakladı? Bazı sultanlar neden kıyafet değiştirip Zileli’den çok daha önce lümpenlik edenlerin Devlet’i zayıflattığını sandılar falan filan. Faşist, komünist, kapitalist, diktatör, tiran hepsi sizler gibi bedende sağlam, kafada sağlam, uyuşuk, evcilleşmiş köleleri çok severler.
Neden sırf gocunduğunuz için sonsuz kara cahilliğinizi segrileme pahasına da olsa dır dır edip cevap yetiştiririyorsunuz?

Eminim hiç biriniz Hobbes’a yanıt veren J. J. Rousseauʼnun aynı raporlardaki sürekli savaş verilerden yola çıkıp Hobbes’ın tam tersi sonucuna vardığını duymamışınızdır. Darwin ile Kropotkin gibi. Siz faşist ruhlular çok çabuk kendinizi ele veriyorsunuz.

Kara cahiiliğiniz insana gına getiriyor ama hiç değilse yine J. J. Rousseau’nun bu konuyla ilgili alıntısına aktaracağım.

ʻʻwhen I see multitudes of entirely naked savages scorn European voluptuousness and endure hunger, fire, the sword, and death to preserve only their independence, I feel that it does not behoove slaves to reason about freedom.ˮ

ʻʻ sadece bağımsızlıklarını korumak için açlık, ateş, kılıca karşı dayanıp ölümü göze alan, aynı sizler gibi ama daha yüksek ırktan olan, seks, şehvet açlığı içinde, rahatlık bataklığındaki köle ruhlu Avrupalıları hor gören tamamıyla çıplak vahşileri görünce sizler gibi kölelere özgürlük ötmeyi yakıştıramıyorumˮ

Hadi, hadi bu sitenin çoğunluğu gibi youpoopdaki pornografilere dön. Boyundan büyük işlere burnunu sokma!

Daha da kötüsü, herkesin özgür olmadığı bir dünyada özgürlük mümkün mü?
Biliyorum senin gibi ucuz anarşistlik bayiciliği yapan için tabii mümkün!
Ben bir bok bilmeyenleri senden çok daha fazla dinlediğimi biliyorum. Ama bu sitedekiler benim dinlediklerim kadar masum değiller. Hepsi büyük bir bavul dolusu ve sonsuz aşina olduğum solcu-devrimci-aydın ve özellikle çok ucuz ve kalitesiz ideolojilerle donanmış zırhlı askerler.
Sayısız örnekten biri: Montaign, benim açımdan çok haklı olarak, Yeni Dünya ve diğer ʻʻbulunanˮ yerlerden dönenler arasından gördüklerini ideolojik at gözlüğüyle anlatanlar yerine salt gördüklerini anlatanları dinlemeyi tercih etti ve şahane yorumlar yaptı.
Üstelik, ʻkeskinlikʼ ne demek? Gerçekten anlamadım.

‘İkinci Cumhuriyetçiliğin Temelleri’

Sol kimliği altında, Cumhuriyete sağdan vuran; İslamcı ve milliyetçi sağa ve dolayısıyla karşıdevrime hizmet sunan iki “çelişmen = mütenâkız” vardır: Kemal Tahir ve İdris Küçükömer. Tahirizm 1960 ve 1970’lerde başta İsmail Cem olmak üzere birçok aydını etkiledi. Kemal Tahir ile İdris Küçükömer, Asya Tipi Üretim Tarzı (ATÜT) yanılsamasıyla Cumhuriyetin kuruluşuna ve devrimlerine karşı çıkmışlardı. Bu karşı çıkışın kaynağında şöyle bir safsata vardır: Mümkün olmasına karşın, Cumhuriyetin kurucuları sosyalizmi tercih etmemiştir. Dinciler de “Laiklik” ve “Tevhid-i Tedrisat Kanunu” nedeniyle Cumhuriyet düşmanı oldular. Kemal Tahir ve Küçükömer müritleri, günümüzde İslamcı AKP’in peşine takılan liberal sol cemaatidir. Cumhuriyete birlikte kumpas kurdular.
Ben kendi hesabıma, Devlet Ana romanı vesilesiyle Kemal Tahir ile taa 1968 yılında hesaplaştım.*İdris Küçükömer’le hesaplaşma yazılarımı ise Google’da Hürriyet gazetesi arşivinde bulabilirsiniz. Cumhuriyetin dindar ve kindar düşmanı İslamcılıka karşı mücadelemiz devam etmekte.

***

Sözü Zülâl Kalkandelen’in 2017’de yayımlanan “İdris Küçükömer’in Tezleri- İkinci Cumhuriyetçiliğin Temelleri – İkinci Grup’tan Yetmez ama Evetçi Liberallere 90 Yıllık İhanet Mirası”** adlı kitabına getirmek istiyorum.
Zülâl Kalkandelen, Kemal Tahir’le akrabalığına değindiği İdris Küçükömer’in pamuktan tezlerini, arkasına Sina Akşın, Doğan Avcıoğlu, Şevket Süreya Aydemir, Ömer Lütfi Barkan, Halil İnalcık, Korkut Boratav, Taner Timur, Emre Kongar ve M.A. Kılıçbay’ı alarak, bir hallaç gibi atıyor. İdris Küçükömer’in goygoycuları ise Mete Tuncay, Asaf Savaş Akat, Tahirî mezhebine mensup epigonlar ve “Türkiye’de sağ soldadır, sol sağda” sakızını çiğneyen her türlü sağcı ve solcu cemaat mensubu.

***

İdris Küçükömer’in temel tezleri: Kurtuluş Savaşı ve Cumhuriyetin kurucuları antiemperyalist ve antikapitalist değildi; devrimler üstyapıda oldu, altyapıya dokunulmadı; devrimler halka rağmen, halka karşın yapıldı; dindarlara baskı yapıldı; laiklik konusunda halkın inancına saygı gösterilmedi (Sanki R.T. Erdoğan konuşuyor); bürokrasi tıpkı Osmanlı’da olduğu gibi halkı sömürdü… Bu iddialar iftiradan başka bir şey değil. Aslında halk 1950’den itibaren, maddi ve manevi bakımdan, limon gibi sıkıldı.

***

İdris Küçükömer’le hiç karşılaşmadım. Ece Ayhan’ın onu göklere çıkarması ve kendisine benzetmesi, bence hiç de olumlu değil. SHP (Sosyal Demokrat Halkçı Parti) üyesi olmasına şaşırdığımı 22 Ocak 2005 tarihinde Hürriyet’te yazmıştım. Bu yazı vesilesiyle Anılar ve Düşünceler’i (Bağlam Yayınları) karıştırırken, Talat Aydemir’in askeri kanat lideri olduğu 22 Şubat 1962 darbesinin sivil kanat liderinin İdris Küçükömer olduğunu hatırladım (s.21). İlk makaleleri Akşam gazetesinde (14-17 Ekim 1968) yayımlanan Düzenin Yabancılaşması’nı bu olayın yarattığı travmanın ezikliği altında yazdığını düşündüm. İdris Küçükömer’i inceleyenler bu travma ve ezikliği mutlaka dikkate almalı.

***

Zülâl Kalkandelen’in kitabı çözümlemeler bağlamında kusursuz. Tanzimat’la başlayıp 1950’ye kadar süren çağdaşlaşma hareketini anlamakta yetersiz kalan İdris Küçükömer’in düşünsel idraksizliğini belgeleriyle kanıtlıyor. Ardından V. Bölüm’de, Cumhuriyet döneminin ulema sınıfını oluşturan sol liberallerin (Orhan Pamuk, Ahmet ve Mehmet Altan, Murat Belge, Nuray Mert, Oya Baydar, Ahmet İnsel. Ama Nilüfer Göle eksik.) ipliğini pazara çıkartıyor. Çok başarılı bir otopsi!

*Dost Dergisi, Nisan 1968, Sayı: 42; Ne Altın Ne Gümüş, Telos Yayıncılık (1997), Doğan Kitapçılık (2003)
**Kırmızı Kedi Yayınevi

Özdemir İnce, 4 Ocak 2019 Cuma, Cumhuriyet

http://www.cumhuriyet.com.tr/koseyazisi/1190388/_ikinci_Cumhuriyetciligin_Temelleri_.html

Şuna benzer bir sözü bir yerlerde okumuşsunuzdur muhtemelen, hatırladığım kadarıyla yazıyorum:

“Dinsel inançlara sığınmadıkça, insan kötülüğü asla böylesine zevkle ve acımasızca yapamaz”

Buna bazı düzeltme ve eklemeler yapılmalı bence.

Öncelikle cümlenin başı eksik gibi.

Sadece dinsel inançlara veya ideolojilere-dogmalara-kimliklere sığınmadıkça değil, “bir sabit fikre kapılmadıkça” diye başlamalı.

Daha önemlisi, cümlenin sonunu da başka şekillerde getirebiliriz.

“İnsan kini-öfkeyi-nefreti asla böylesine zevkle ve acımasızca duyamaz” gibi mesela.

Dolayısıyla, bazı yorumlar “sadece seviyeleri görülsün diye” değil, aynı zamanda bu sözün ifade ettiği gerçeklerin görülmesi için de yayınlanmalıdır diye düşünüyorum.

Bakalım bu da bir önceki gibi özgürlük sansürüne uğrayacak mı?

Senin özgürlüğün benim özgürlüğüm değil.

Daha da kötüsü, herkesin özgür olmadığı bir dünyada özgürlük mümkün mü?

Biliyorum senin gibi ucuz anarşistlik bayiciliği yapan için tabii mümkün! Bu, anarşistlik değil, ÖZGÜR PAZAR ANARŞİZMİ, daha da açıkçası, ‘Serbest Piyasa Ekonomisi’ kopyası

Ben bir bok bilmeyenleri senden çok daha fazla dinlediğimi biliyorum. Ama bu sitedekiler benim dinlediklerim kadar masum değiller. Hepsi büyük bir bavul dolusu ve sonsuz aşina olduğum solcu-devrimci-aydın ve özellikle çok ucuz ve kalitesiz ideolojilerle donanmış zırhlı askerler.

Sayısız örnekten biri: Montaign, benim açımdan çok haklı olarak, Yeni Dünya ve diğer ʻʻbulunanˮ yerlerden dönenler arasından gördüklerini ideolojik at gözlüğüyle anlatanlar yerine salt gördüklerini anlatanları dinlemeyi tercih etti ve sizler gibi ırkçılık yapacağına Avrupalılar hakkında şahane yorumlar yaptı.

Bu site, utanmadan, insanları bir GELİŞME, bir İLERLEME merdivenine yerleştiren faşist ruhlu ama her türlü özgürlük ilahileri zikri çeken, semalarıyla hoplayan zıplayanlarla dolup taşmakta.

Hitler’den sonra yazarlar aynı şeyi görüp dili değiştirmeyi önerdiler. Kendinizin iliklerinize kadar işlemiş ırkçılık, insanlığı nicelik kıstaslarıyla değerlendiren diliniz tiksindirici. Siz din değiştirmeyle bu çeşit hücrelere yerleşmiş alışkanlıklardan kurtulacağınıza inanıyorsanız gösterin de görelim.

Böyle, durmadan ırkçılık yapan faşist ruhlulara yapanlara sesinizin çıkmamasını özgürlük değil Sayın Zileli, aynı fikirde olmadır.

Ufacık bir yerde ilkeller birbirinden tamamıyla farklı 800 dil konuşmaktalar.

Sizler aynı dili konuşup duruyorsunuz. Coc Cola şişeleri olmuşsunuz.

Asıl ÇÖPLÜK siteniz!

ʻʻ170&171 Sarışın Olma Cahilliği & Gocunmanın Acısıˮ daha uygun ama olsun.

Zavallı 170&171 farkında olmadan ama kişiliğine uygun olduğundan, düzen savuncuları Sosyobiyolojik&Genetik ırkçı çirkeflerin tuzağına düşmüş.

ʻDinsel Alın Yazısı Kötü, Materyalist Gen Yazısı İyiʼ marşını söylemiş.

Geçmişinde annesinin sütüyle beslenen sana benzerlerin bana benzerlere saldırısına bir örnek aslında kafi olmalı ama olmayacağını biliyorum. Her halükârda, oku, çünkü bu sitedeki veya iş ve işçi bulma kurumları Özgür Üniversitelerdeki senin gibi güceip aşağıdakini çöpe atarlar, görmeyi ve görmenizi istemezler.

ʻʻThose who did not suck their epigenetic pure white milk of their mothers OR grew up in bad homes OR violent environment OR low class milieu OR had a (à la mode stress out, à la mode tramway in) ʻtravmaʼ in their past, in short, lived through what is God given facts of life, are in fact geneticly disposed to be outlaws, social nomads, exactly like Zileliʼs ʻLümpensʼ, prowl on the confines of a docile, frightened order, exactly like your dull middle class world.
But actually they are more like us than we are like them: they also are genetic maximizers and possessive individualists; they also optimize cost-benefits and make rational choices; they are pragmatic and common-sensical fellows like us; they too institute inequalities among themselves, at the smallest opportunity; they crave power and admire those who are stronger; they aspire to the three blessings of Modern Man: the holy trinity of State (the Father), Market (the Son) and Reason (the Holy Spirit). The proof that they are just like us is that they share all of our defects, which got transformed by little into qualities during the decades that gave us Thatcher, Reagan, the Patriot Act, the new Fortress Europe, neo-liberalism and sociobiology & evolutionary psychology as a bonus. Now we know where the real core of the God delusion is hiding! In our genes, in our tramways etc.ˮ

Anlayana sivri sinek saz, anlamyana davul zurna az. Bu sitenin sonsuz büyük beyinlilerindeki boşluk da sonsuz, sonsuz boşluğa ekle ekle hâlâ aynı sonsuz.

170&171, maymunluğunu ettiği Batı yüksek ırk sarışın üfürükçüerin büyüsü altında sosyal ve politik dünya gaddarlığına ve iğrençliğine, sözle eleştiren veya fiilen saldıranın geçmiş falına bakmış. Böyle kişilerin ʻİÇʼ dünyasına, ruhsal kara deliğine girip psikolojik polislik yapmış.

İnsan tepkisi, kızgınlığı, isyanı, baş kaldırması uslu & terbiyeli psikolojik, sosyolojik, biyolojik, genetik saygıya değer bilimsel bilim olmuş. Eğer bu kendinin uydurduğu bir masal olsaydı sonsuz çok hoşuma bile giderdi. Ne yazık ki, kukla 170&171 kulağına üfürülenleri eleştirmeden, salt Batı’dan geldiği ve bilimsel koktuğu için olduğu gibi anlamadan benimsemiş.

ʻDinsel Alın Yazısı Kötü, Materyalist Gen Yazısı İyiʼ

Sayın 170&171, ben özgürlük sever fabrika anarşiti değilim, hatta anarşit bile değilim. Sadece sizler gibi cahillerin akıl almaz zırvalamalarıyla eğleniyorum. Özgür Üniversiteler sizi mesleğinize hazırlarken kulağınıza çok sayıda hazmı kolay, anlaması zor masalları üflemişler.

Milyonlarca insanın ölümüne neden olan savaşlar da mı, kişilerin doğmadan evvel zamanı içindeki kulaklara üflenen peri masallarıyla izah edilir?

Benzeri tarih ve coğrafya misallerini sıralasam dandik Wikipedia’dan bile büyük bir ansiklopedi olur. Sizin gibi bebekler için atlayacağım.

Milyonlarca insanın ölümüne neden olan ekonomik ve sosyal eşitsizlikler de mi, kişilerin doğmadan evvel zamanı içindeki kulaklara üflenen peri masallarıyla izah edilir?

Olmak için can attığınız sarışın 9 kişinin dünya nüfusunun yarısı kadar servete sahip olması da mı, kişilerin doğmadan evvel zamanı içindeki kulaklara üflenen peri masallarıyla izah edilir?

Azınlıkları ezme, İLERLEMENİZDE ayaklara dolaşanları, sizi peşine takmış olan generallerinize itaat etmeyenleri kırımdan geçirme de mi, kişilerin doğmadan evvel zamanı içindeki kulaklara üflenen peri masallarıyla izah edilir?

Bir de sizlerin saygı ile önünde eğildiğiniz, benim içine ve suratlarına tükürdüğüm İktisat ve İktisatçıları örnek var.

Tarihte ve coğrafyada ölçülmez katkısı olan kadınların hor görülmesi ve pez*venk, Marks fazlasıyla dâhil, iktisatçıların koca koca kitaplarında yer bile vermemeleri de mi, kişilerin doğmadan evvel zamanı içindeki kulaklara üflenen peri masallarıyla izah edilir?

Hadi tekrar Özgür Üniversitelere! Belki bu çevik maymun iş ve iş bulma kurumları son gelişmeleri İnternet’ten kapıp bu site gibi THE FREE EXCHANGE MARKET of BANALITIES kurslarına çevirmişlerdir.

Nakaratım: Bir bok biliyorsan yaz, okurum. Bırak şu üfürükçülerin kulaklarınıza üfürdükleri her şeyi ve tam tersini izah eden bebek mamalarını kusmayı.

Bir insan geçmişinde ne tür bir travma yaşadığı için canavarlaşabilir?
Bir insan geçmişinde ne tür bir travma yaşadığı için senin gibi pısırıklaşabilir?

“Dinsel inançlara sığınmadıkça, insan kötülüğü asla böylesine zevkle ve acımasızca yapamaz”
“Dinsel inançlar insana ahlak aşıladığı için insan kötülüğü asla böylesine zevkle ve acımasızca yapamaz”

Bence Erdoğan sizleri çok fena bellemiş. Din hakkında bir bok bilmeyenlerin dine karşı dırdırları çok sıkıcı.

Ben küçükken, üfürükçülerin enayilerin kulağına fısıldadığı böyle yanlış olmasının ispatı imkansız zırvalamaları gazetelerin burç yorumlarında okur gülerdik. Bu kadar yıldan sonra bunları böyle kendini sonsuz ciddiye alan bir fabrika anarşitinin İnternet gazetesinde okumak çok komik.

Ama Babillerden Greklere geçen astroloji ve aradaki farkı okusan hiç de fena olmaz. Belki bu her kaldırdıkları taşın altında ʻʻhalkımız ve halkalarımız ve küresel halklarınˮ devrime hazırlandığını gören profesyonel devrimcilerin sıkıcı dırdırları yerine insanın tarihte nasıl kalıba sokulduğunun bir misalini ve hatta şu laiklik maskeni atarsan kendinin ne kadar üç kağıda getirildiğini anlamaya başlarsın. Bir ara çok fena aldatılan Zileliʼnin de nasıl uyutulduğu bu geçişle astrolojinin uğradığı metamorfizm ile çok güzel anlaşılır: Epistemolojiden ontolojiye geçiş! Çok bilen sivri kelleli beyler.

Nakaratım: Bir bok biliyorsan yaz, okurum. Bırak şu salaklara yutturulan her şeyi ve tersini izah eden mamaları kusmayı.

Demir Küçükömer and İdris Küçükaydın

Medeniyet denilen şey sadece devlet baskısından, sınıfsal sömürüden, dinsel ve ideolojik bağnazlıktan ve savaşlar, katliamlar ve soykırımlardan ibarettir. Yani medeniyet denilen şeyin olumlu görülebilecek olan düşünsel, kültürel, sanatsal yönleri yoktur.

İşte bu nedenle medeniyet denilen şey tümüyle kötüdür.

Tıpkı seks denilen şey gibi. Çünkü seks denilen şey hiçbir duygusal ve insani boyutu olmayan ve üreme için gerekli olan minimum süre ve pozisyon kullanılarak gerçekleştirilen bir eylemdir ve hiçbir iyi tarafı yoktur.

Sendika bürokratıydı patron sözcüsü oldu:

Kani Beko’dan grevci işçilere AKP usulü iftira
Gerçek
5 Ocak 2019, Cumartesi

DİSK Genel Başkanı iken görevinden istifa edip patron partisi CHP’den milletvekili olan Kani Beko, sendika bürokratlığından patronların sözcülüğüne geçiş yaptı. Kani Beko İzmir’de yerel seçim faaliyetleri sırasında yaptığı bir konuşmada “greve gidilmesinin asıl nedeni yerel seçim öncesi İzmir’de ulaşımın felç olması ve büyükşehirin beceriksizlikle suçlanmasıdır, yani politiktir” dedi. Kani Beko, İZBAN grevinin esas muhatabının Ulaştırma Bakanlığı ve AKP olduğunu da söyledi.

Kani Beko, kendisini AKP karşıtıymış gibi gösteriyor ama işçilere Erdoğan ve AKP’den öğrendiği yöntemlerle saldırıyor. “Zamanlama manidar” mantığını öne sürmesinin, grevin yerel seçimler öncesine denk gelmesini sorgulamasının AKP iktidarının 3. Havalimanı işçilerine yaptığı iftiralardan en ufak bir farkı yok. Muhatabın Ulaştırma Bakanlığı ve AKP olduğu da doğru değil. CHP’liler AKP’ye muhalif olan İzmirlileri işçilere karşı kışkırtmak bu tür çarpıtmalara başvuruyor. Beko da bu koronun bir parçası. İZBAN, İzmir Büyükşehir Belediyesi ile TCDD’nin ortak iştiraki. Toplu sözleşmelerde muhatap olunan kişi de her zaman Aziz Kocaoğlu’nun kendisi olmuştur. “Nasıl olsa bırakıyorum diye işi savsaklamayacağım. Enkaz bırakmayacağım. “Nasılsa ben değil gelen ödeyecek demek doğru değil. Bana yakışmaz. Popülist davranmayacağım” diyen de bizzat kendisi… Nihayet Aziz Kocaoğlu kendine yakışanı grev kırıcılığı yaparak, taşeron şirketten 4-C’li emeklileri toplayıp ek seferler koyarak yapmıştır. İşçiler mahkeme kararıyla bu grev kırıcılığını durdurmuştur.

Mesele de Aziz Kocaoğlu ya da İzmir Büyükşehir Belediyesi’nin beceriksizliği değil işçi düşmanlığıdır. Kani Beko kendisi söylüyor: “En başından bu yana takip ettiğim süreçte işçilerin çok da afaki taleplerinin olmadığını biliyorum, İZBAN’da çalışan işçi kardeşlerimin yarısı yoksulluk sınırının altında çalışıyor.” O halde sorgulanması gereken İZBAN’ın neden bu talepleri karşılamadığıdır. Sendikacılıktan patron partisi militanlığına geçen Beko ise grev yapan işçileri sorguluyor.

Kani Beko gibi patron sözcülerinin yaptığı emekçi halkı bölmek, birbirine düşürmektir. Böyle AKP’ye karşı mücadele edilmez. Olsa olsa AKP’nin ekmeğine yağ sürülür. İşçiler hangi partiye oy vermiş olursa olsun ekmek ve hürriyet kavgasında birleşmelidir. AKP gibi CHP ve diğer patron partilerinden de kopmalı emeğin birleştirici çatısı altında bir Birleşik İşçi Cephesinde buluşmalıdır.

https://gercekgazetesi.net/isci-hareketi/kani-bekodan-grevci-iscilere-akp-usulu-iftira

I think we should return to the subject.

Considering the reactions to İZBAN strike and the fact that Prohibited Thin is a popular internal opposition leader in Republican People’s Party, will Perfectionists vote for Perfection Sonofswordsman’s nominee of İzmir metropolitan municipality in the upcoming 2019 local elections?

Aşağıda bazı örnekleri verilen üslup kimlerin üslubudur ve kimin üslubuna benzemektedir?

“İsmail Hakkı mı? O da ne?”
(“İspat hakkı” ile ilgili sorulara yanıt)

“Demiryolu komünist işidir”

“Şimdi çıkmışlar onların monşer adayları…”

“Lan terbiyesizlik yapma!”

“Artistlik yapma lan!”

“Hadi ananı al git burdan!”

“Ulan hepiniz oradaydınız be!”

“Ne notası verelim? Müzik notası mı?”
(ABD’ye nota verilmesini isteyenlere yanıt)

“Bunun nedeni şeyini şey ettiğimin şeyidir”
(Türbanlı bir eşin neden türban yasağı olan bir davette olmadığının yanıtı)

“Ben böyle sanatın içine tüküreyim!”

“Ucube heykel”

“4+4+4’ten ateistler ve marksistler zarar görecek”
(Eğitime getirilen 4+4+4 sistemi ile ilgili bir açıklama)

Aşağıdaki kitapları okudunuz mu?

Gezi: Beklenmedik Bir Eylem

İslamcıların Efendisi I: Kumpas Kardeşliği (Ergenekon – Balyoz)

İslamcıların Efendisi II: İki Darbe (17 Aralık – 15 Temmuz)

İslamcıların Efendisi III: Başkan’ın Dönüşü (Başkanlık Referandumu)

Zileli’nin iyimser olmak için bu yazıda ve başka yerlerde ileri sürdüğü görüşler tartışılabilir. Ama bence bu gayet basit başka nedenlerle de açıklanabilir.
Öncelikle, açıklamaya biraz geriden başlayalım ve ülkede yakın dönemden beri rol almakta olan başlıca egemen güç odaklarını bir sıralayalım.
Yani örneğin bugün de ciddi bir etki ve tabanları olmayan, dolayısıyla ülkeyi yönetmeleri sözkonusu olamayacak olan gerici grupçuklar, örneğin Milli Görüş-SP, Aydınlık-VP, Alperenler-BBP gibiler (ve bölgesel olan PKK-HDP ve diğer Kürtçü odaklar) hariç.
Bunlar hangileridir?
1- AKP-RTE iktidarı
2- Bürokrasi, merkez medya ve CHP içinde temsil bulan statükocu Kemalist güçler
3- Çoktandır bir cemaat olmanın ötesine geçerek bir sermaye grubu haline geldiği için (ki bu noktanın unutulmasının, gözardı edilmesinin “FETÖ” demagojilerine aldanmakla sonuçlandığını görmekteyiz) bürokrasi ve medyada tırmanabilmiş olan Gülen grubu
4- MHP ve ülkücü-faşist hareket
Bunlardan ikinci, üçüncü ve dördüncüleri yaklaşık aynı zamanlarda başlayan süreçlerle birlikte eski güçlerini – bir daha tekrar sahip olamamak üzere – kaybetmişlerdir.
İkinciler için bu Cumhurbaşkanlığı makamını kaybetmeleri, Ergenekon ve Balyoz davaları, 2010 referandumu, 2011’deki seçimler ve Genelkurmay istifalarıdır. Üçüncüler için de bundan kısa bir süre sonra başlayan ve halen devam eden bir süreci yaşamaktayız.
Dördüncüler ise, her ne kadar “Cumhur İttifakı”nın bir parçası ve iktidarın küçük ortağı olarak bu ikisiyle kıyaslanamaz gibi görünse de, partideki muhalefetin ayrılması ve sonra İyi Parti’nin kuruluşuyla, ve dolayısıyla tabanının da bir bölümünün kopmasıyla birlikte önemli bir yara almıştır.
Geriye ilk malum odak kalıyor.
Onun da iktidar olmaya bir süre daha devam edecek görünmesine rağmen yorulduğunu görüyoruz.

Bu sitedekiler gibi cici bici sahte Türk sarışını olmayan bir otantik sarışın, üstelik çok ciddi dinci (allah belasını versin, otantik sarışınlar da Erdoğan gibi bir yobaz olurmuş!) bir Medeniyet şakşakçısı büyük tarihçi aşağıdaki kitabında 19 farklı medeniyetler sıraladı.

ʻʻA Study of History is a 12-volume universal history by the British historian Arnold J. Toynbee, published in 1934–61 …
The 19 major civilizations, as Toynbee sees them, are: Egyptian, Andean, Sinic, Minoan, Sumerian, Mayan, Indic, Hittite, Hellenic, Western, Orthodox Christian (Russia), Far Eastern, Orthodox Christian (main body), Persian, Arabic, Hindu, Mexican, Yucatec, and Babylonic.ˮ
Not: Toynbee 1976ʼda Hitler felaketinden sonra 19’u bire, Ana Toprakʼı yok etmeye azimli sevgili Medeniyetʼinize indirdi.

Türkler sırayla Persian, Hindu, Arabic kuyruğuna takıldılar ama nihayet Western maymunluğunda, Atatürk-Marks-Fabrika Anarşist dürtülerle, karar kıldılar. Tabii yedekte gittikçe tekrar zenginleşen Sinic de var.

Bu Türkler maşallah çok uyanık. Eski günlerini unutma (1984 Newspeak?) çabası içinde Arapça ʻMedeniyetʼ yerine, Ulus kelimesinden türeyen ʻUygarʼ ulusal medeni oldular.

Not: Türkler = Site müdürü dâhil, sitede zırvalayan ve %90’ı aşan sahte sarışın Türkler ve Kürtler ve falan filanlar. Bunlar Atatürk-Marks-Öcalan-Fabrika Anarşistler ameliyat doktorlarla kuaförlerin cici bici sahte sarışınları.

Aslında, dünyanın her yerinde, özellikle okul+televizyon falan filan makinelerinin çok olduğu yerlerde, beyinleri tertemiz yıkanan, tıpkı bu Türklere benzeyen orta sınıflılar, rahatlıklarına dokunan eleştirilerden çok rahatsız olur, kısa, öz, birkaç kelimeden oluşan, kabız olmuş gibi, keçi dışkısını andıran yanıt verirler. En fazla duyduğum? ʻʻO senin fikrin!ˮ Sanki ben de onlar gibi sonsuz yaratıcı ve büyük beyinliyim. Fikirlerim allahtan bana inen özel açılımlar. Çok bilgili olduklarından az lafla büyük peynir gemisi yürütürler. Bu sitedeki benzerleri de tezahüratla hem büyük beyinliyi hem de kendi kendilerini pompalarlar.

İşte çok sivri bir kelleliden şahane bir örnek:
ʻʻ178 Anonim 6 Ocak 19 / Bütün ilkelleri yüceltip bütün medenileri aşağılamak bir ilkelci ırkçılığı olmasa bile en azından genellemeci bir ilkelci faşizmidir. İşin ilginç tarafı, bunu yapanların hiçbiri ilkel değildir.ˮ

Nasıl biz Türkler ve Kürt aydınlar Atatürk-Marks-Öcalan-Fabrika Anarşistlerin ameliyat doktorları ve kuaförlerin cici bici makyajlarıyla sarışın olduysak, siyahları savunanlar da siyah olup siyahları savunmalı. Yani, azınlıkları ezenlere isyan edenler azınlıktan olmalıdır.

Okullar açıp doğaya dil, okuma yazma öğretmeliyiz ki doğa, doğanın iğfal edilmesine karşı isyan etsin. Bu sitenin solcu-devrimci uzmanları da bu okullarda pro-faso-fiso-r olsunlar.

Hayvanlara da benzeri okullar açıp okuryazarlık ve solculuk-devrimcilik dersleri vermeliyiz ki haklarını kendileri savunmalıdır.

Kadınların haklarını savunanlar ancak Batı Medeniyeti’mizin nimetlerinden faydalanıp cinsiyet değiştirdikten sonra kadınları savunmalıdır.

İnsanın salt gocunduğu için ve salt bu konuda en büyük sonsuzdan daha sonsuz cahil olduğu için bu kadar güvenle konuşması bu site hakkında yargımı, sitenin sonsuz kara cahillerden oluştuğunu, kanıtlar. Herif/karı diğerlerinin kendisi gibi olduğundan o kadar emin ki, cahilliğini laf kalabalığıyla kapattığının farkında bile değil.

Diğer bir örnek: İKTİSATÇI (167 Sisifos ve Tantalus’tan günümüze uyarılar) kara cahil. Bu site gibi İLERİCİLİĞİ savunanların etrafa dağıttığı iğrenç emziklerden tiksinen, bu site gibi zamanın modasına uyup her taş altında ivme, taş kıpırdaması, devrim, komünist güzel günler vaat edenlere karşı isyan eden Camus’yu ıslah etmiş. Miti de İLERİCİLİK, yani BOLLUĞA kavuşma algoritması etmiş ve hem mit hem de Camus, tıpkı kendisi gibi orta sınıf solcu-devrimci-İLERİCİLERİN hoşuna gideceği televizyon dizisi olmuş.

Ama asıl acı gerçek başka. Daha önce herifin cahilliğini sergiledim ama o da etrafındakilerin kendisi gibi cahil olduğundan o kadar emin ki, televizyon diline çevirdiği mitleri büyük bir bilgiçlik havası içinde anlatıp duruyor. Kompleks bir yazarı deli gömleğine soktuğunun bile farkında değil. En azından ʻLes Justesʼi de okusaydı, Camus’nun insanı, ileri geri koşturmak değil, şair ruhlu insan olmasını istediğini görürdü. Hatta Camus bu tightass ilerici devrimcilerle daha da büyük alay eder: ʻʻAdalet iyi, yeter ki anneme dokunmasın.ˮ

Aşırı bir örnek: Bitmez tükenmez solcu-devrimci-aydın falan filan dırdırları.

Bu dırdırların temel kaynaklarından biri, kapitalizmin bütün insanlar değil sadece bir azınlığın yararına hizmet ettiği gürültüsü. Ama bunu ileri sürenler kapitalizmin bütün insanlara getirdiği yararı inkâr etmezler. Tam aksi, ele geçirme hayalleriyle dört köşe olurlar.

Bu site dahi dolu, somutlaştırıp basitleştirmekte yarar var:
Eleştiriciler, sana satılan ilacın etkisiz veya seni iyileştirmede yararsız olduğunu iddia etmezler. Gerçi gerçekler sonsuz daha karışık ama bu sitedekilerin istediği ʻX Kötü, Y İyi! Eleştirenler, satanın bütün insanlara değil azınlığa yarar amacını tenkit ederler.

Eğer her medeniyetlerde de başı çekenlerin bir azınlık olduğu düşünülürse Medeniyetʼi eleştirme ile bir benzetme yapın konuyu az, sonsuz az anlamaya başlar, belki şu cırtlaklığınızı kesersiniz.

Senin kafanın içindeki kin, öfke, nefret, yobazlık, acımasızlık, gaddarlık, zalimlik ve potansiyel kötülük o kadar büyük boyutlarda ki, “medeniyet” dediğin şeyin bütün kötülüklerinin toplamı bile bundan daha küçüktür.

İki Çizgi

“Kahramanlık”la “hainlik” arasındaki çizgi:

“Kayseri 2’nci Ağır Ceza Mahkemesi’nde görülen duruşmada, tutuklu sanık Özgür B., hazır bulundu. Eski teğmen Özgür B., 10 yıl boyunca kahramanca görevini yaptığını savunarak, “Kahramanlıkla hainlik arasında çok ince bir çizgi vardır. Eğer cezaevinde olmasaydım, şu an Suriye sınırında olacaktım. Belki de şehit olacaktım. Kimseden talimat almadım. Kahraman silah arkadaşlarımla beraber oldum. Beni silah arkadaşlarımdan ayırmayın. Beraatimi istiyorum” dedi.”

“Millilik”le “gayr-ı millilik” arasındaki çizgi:

“Milli Savunma Bakanı Hulusi Akar’ın “IŞİD’le mücadele vazifesi önümüzdeki günlerde yerine getirilecektir” açıklaması yaptığını belirten Kılıçdaroğlu, “Vazifeyi kim verdi? Kim size vazifeyi verdi? Trump diyor ki; benim askerim niye ölsün? PYD’liler niye ölsün? Türk askeri var, onları gönderelim, onlar ölsün. Bizim sınırımızda IŞİD yok, Suriye içlerine batağa götürecekler. Biz bunu söyleyince ‘CHP terörü destekliyor’ diyecekler. Ben terörü desteklemiyorum. 81 milyon vatandaşın kişiliğini, kimliğini, onurunu savunuyorum. Birileri sana vazife verecek. Emir alıyor. Gazeteye yazı yazmış; ‘Trump haklıdır’ diyor. ‘Haksızsın’ diyemezsin, burnundan getirirler. Yuları kaptırmışsın oraya. Türkiye Cumhuriyeti şu anda her türlü dış tehlikeye açık bir haldedir. En büyük tavizi verecek olan saraydaki kibir abidesidir. Devletin ve halkın çıkarlarını değil, Batı’nın egemen güçlerin çıkarını savunan bir kişidir. Siz ne milli ne yerli, egemen güçlerin oyuncağı gayri millisiniz” diye konuştu.”

Bence, ʻ189 Anonimʼ arkadaşın yazısında Allahʼın kafasının karışması ile solcu-devrimci-ivmeci-taş kıpırdatıcı-ilerici-falan filanların kafalarının karışması arasında çok büyük bir fark var.

Allah’ın kafasının karışmasına bazı güzel örneklerden biri:
ʻʻWhen, in that turbid first age,
The Creator, displeased with himself, Destroyed his new creations again and again;
In those days of his shaking and shaking his head in irritation
The angry sea Snatched you from the breast of Mother Asia …ˮ

Veya,
ʻʻAllah yere indiğinde kiliseye değil Meryemʼe gitti!ˮ

Veya,
Bir yerde kuraklık başlar. Halk dua ederler, koyun tavuk keserler, dans ederler yağmur yok. Kafaları atar (veya yobazlar açısından ʻkarışırʼ) allahlarının fetişlerini toplar, ırmağa gider, hepsini suya atar, yukarı bakıp allahları azarlarlar: “Ulan sizin de kafanız karışmış. Dua ettk, kurban kestik, dans ettik hâlâ yağmur yok. Hadi s*ktirin gidin!ˮ

Veya en çok sevdiğim,
Çocukluğumda komşular ölmesin diye allahın kafasını karıştırmak için 5-6 yaşına kadar erkek çocuklarına entari giydirir, saçlarını kesmezlerdi.
Kafa karışması ve hayal kurma Allahʼda da insanda da var ve hatta sayısız.

Hayal kurma olmasaydı ne konuşma dili ne ateş ne de metaller olurdu.

Yalnız, solcu-devrimci-ivmeci-taş kıpırdatıcı-ilerici-falan filanların hayalleri kendi hayalleri değil. İşte bu bence en büyük umutsuzluk kaynağı.

Bunu bir örnekle anlatayım.
Bu solcu-devrimci-ivmeci-taş kıpırdatıcı-ilerici-falan filanlara çok benzeyen ilerici papaz misyonerler bir yerde yerlilere Hristiyanlık masallarını anlatırlar anlatırlar ama yerliler, sonsuz saygı, merak ve zevkle dinledikleri aynı yerde sayar dururlar. Yerlilerde televizyon yok, sinema yok, süpermarket yok, youpoop pornografileri seyretmekle boşalmak yok, imrendikleri gurularının becerilerini dikizlemele hayali boşalma yok …
Hem bu masal, medenilerin seyir ve eğlendirme emziklerinden çok farklı: İnsanın derinlerine inen insan – evren – yaratıcı masalı.

Zavallı, talihsiz misyonerler. Yerliler, bir iki saatlik mesafede başka bir insan – evren – yaratıcı masalı anlatıldığını bildiklerinden, solcu-devrimci-ivmeci-taş kıpırdatıcı-ilerici-falan filanlar gibi anlatılan masalın hakikat olduğuna inanacak kadar büyük beyinli, tahsilli, okuryazarlı, aritmetikli değiller. Masalın, masal olduğunu bilirler, hatta ne kadar çok masal olsa o kadar iyi. Çoğu ilkellerde güzel masal anlatan şef olur.

Her neyse, misyonerleri dinleyen bu yerliler arasında çocukluktan çıkıp erginliğe giren genç ormana gider, oruç tutar , ʻrüyaʼ (hayal) görene kadar orada kalır. Döndüğünde, à la televizyon / à la Hollywood süslenir püslenir, rüyasını anlatır.

Bir müddet geçtikten sonra aralarında ʻʻyahu, bu siyah cüppelilerin hapsi, solcu-devrimci-ivmeci-taş kıpırdatıcı-ilerici-falan filanlar gibi, aynı ʻrüyayıʼ anlatıyorlar, sanki kendi rüyaları yokˮ deyip ʻʻsiyah cüppelilere ʻbükük ağaçlarʼ adını taktılar.ˮ

İnşallah, özgür asıl sarışınlar ve özgür sahte sarışın solcu-devrimci-ivmeci-taş kıpırdarıcı-ilerici-falan filanlar bu beyinsiz, geri kalmış, bilimsel ve materyalist düşünmeden yoksun ilkellerin akıl almaz cahilliklerini affederler. Zaten hayran oldukları asıl sarışınlar hemen hemen hepsinin kökünü kazdılar.

Sayın ʻ189 Anonimʼ, adını ettiğiniz kişinin rüyası kendi rüyası değil, insanları son 7 bin yıldır kalıba sokanların, bir avuç, önce kendileri gibi büyük beyinlileri etraflarında toplayan kovboy sonra kendileri gibi büyük beyinlileri etraflarında toplayan tüccar, bir avuç çok küçük bir azınlığın rüyası. Bu kölelere arasında aldanmış olmak anlam taşır ama Allah’ın veya salak ilkellerin aldanmış olmaları anlamsız çünkü rüya kendi rüyaları. Olsa olsa zarar allahlarla ilkellere, kendilerine olur. Tabii nerde bok, orda sinek çok. Tüccarların etrafındaki dahiler bu solcu-devrimci-ivmeci-taş kıpırdarıcı-ilerici-falan filanların beyinleini nanoteknolojiden sonsuz daha etkili teknoloji ile temizledikleri için, solcu-devrimci-ivmeci-taş kıpırdatıcı-ilerici-falan filanlar nereye baksalar kendiler gibi köleler görürler.

Bence bu fark çok önemli.

Bir süre önce, mesleği profesyonel bir devrimci, devrim antenleriyle bir kıpırdama kayedetmişti. Bu profesyonel devrimci, yaşından dolayı, kitle hareketini eski eski fizikle hayal edip kitlelerin ivme kazanıp harekete geçtiklerini, kendi ve benzerlerine iş düştüğünü sevincini bizimle paylaşmıştı.

Büyük bir olasılıkla daha genç olan çok fazla şekerli Abdüllatif Şekerli Hocamız da kitlenin aynı anda hem top gibi yuvarlayarak ilerlediğini hem de topun suya düştüğünde yaptığı dalgalar gibi yayılarak ilerlediği iyi haberini yaymış: “Hep doğru ve güzel ölçülere vurgu yaparsak bu dalga dalga ülkeye yayılır.”

Dalgaya yakalanan bir bir kes-yapıştırıcı aşağı hoplamış, yukarı zıplamış, bize iletmiş.

Profesyonel devrimci ve Teknolojik ve ekonomik Duçesi, daha doğrusu La Dolce Vitaʼsı Şekerli arasında ortak nokta çok.

En önemlisi: ʻʻAlways look on the bright side of life.ˮ

Her ikisi de laik materyalist ama, bu hislerle dünyayı değiştirme pek laik ve materyalist bir düşünüş değil. Daha çok son zamanlarda yeni bir ambalajla pazara sürülen eski bir modanın tekrar moda olması, yani ʻʻcognitive psychologyˮ.

Sanki her ikisi de laik materyalist ama her ikisi de üfürükçülüğe inanır gibi.
Abdüllatif Şekerliʼnin iyi dalgaları sanki dalgalanmaya başladıktan sonra sonsuza dek dalgalanarak ilerliyor.
Profesyonel devrimcinin ivme kazanan topu da yuvarlanmaya başladıktan sonra durmaksızın yuvarlanıp ilerliyor.

Bu iki asi ruhlu dahi, bu materyalist falan filan sarışınlar, evrensel bir devrim yapmışlar: Devridaim makinesi yapıp materiyal evrenin en temel yasası olan entropiyi ihlal etmişler.

ABD’nin Yeni İvme’si Trump

Obama Hayalleri Fiyaskosu Ve Trump İvmesi Gerçeği

Cumhur[patronluğu – Kemalist] İttifakı:

CHP kıramadı AKP yasakladı
Gerçek
8 Ocak 2019, Salı

İzmir’de Demiryol-İş üyesi işçilerin İZBAN grevi Erdoğan’ın imzasıyla yasaklandı. CHP’li Belediye grevin başlamasının ardından önce taşeron şirketten grev kırıcılar getirterek trenleri işletmeye çalışmış, mahkeme bu girişimi yasaya aykırı bulup engelleyince de kara propagandayı devreye sokmuştu. CHP grevi kıramadı ama AKP 29. gününde grevi yasakladı. İZBAN, AKP döneminde yasaklanan 16. grev olarak kayıtlara geçti. Daha önceki grevler Bakanlar Kurulu kararı ile yasaklanırken, 24 Haziran’dan sonra yürürlüğe giren Anayasa değişiklikleri ile yerleşen Cumhurpatronluğu rejiminde bu grev salt Erdoğan’ın imzasıyla yasaklandı.

Grev yasal olarak 60 gün ertelenmiş gözüküyor. Ancak bu erteleme fiilen yasaklama demek. Grevin tekrar başlaması söz konusu değil. Eğer taraflar arasında anlaşma olmazsa 60 gün sonra sözleşme Yüksek Hakem Kurulu’na gidecek.

CHP’li belediye, İzmir’de yaygın olan AKP’ye muhalif duyguları suistimal ederek halkı işçilere karşı kışkırtmaya çalışmış, grevin yaklaşan yerel seçimler öncesi CHP’yi yıpratmak için tezgahlandığını ileri sürmüştü. Grev kırıcı propaganda korosuna son olarak eski DİSK Başkanı Kani Beko da eklenmişti. İşi neden AKP her grevi yasaklarken İZBAN’ı yasaklamıyor diye sormaya kadar vardırmışlardı. Sonunda istedikleri oldu. CHP İZBAN grevini kıramadı ama AKP işçilerin grevini 29. gününde yasakladı.

AKP’nin İzmir adayı Nihat Zeybekçi ise yasağın gelişini bir gün önceden attığı tivit ile şöyle haber vermişti: “Bu mağduriyetin devamına izin vermeyeceğiz. Bu çile en kısa zamanda bitecek!” İyimser yorumlar Nihat Zeybekçi’nin araya girerek bir anlaşma zemini oluşturmaya çalıştığı yönündeydi. Oysa AKP’nin grevlere yaklaşımı hep aynı oldu: “ya kırmak ya yasaklamak.” Grevi kırma işini CHP’ye bıraktılar. CHP kıramadı ama işçilere attığı iftiralar ve kara propaganda ile grev yasağına gerekli siyasi ve psikolojik zemini oluşturmuş oldu.

Sonunda beraberce grevi yasakladılar. Patronlar arasında olan cinsten bir tür sınıf dayanışması gösterdiler. Şimdi kalkıp İzmir halkından oy isteyecekler. Rolleri gereği yine birbirlerine suçlamalar yapacak, eleştiriler yöneltecekler. Ama bunlara bakıp aldanmamak gerek. CHP ve AKP arasındaki bu utanç verici patron dayanışması, işçi ve emekçilere birlik olmak için bir uyarı olmalı. Ayrı gayrı yok! Patron sınıfına karşı Birleşik İşçi Cephesi! Grev kırıcılarına karşı boykot!

https://gercekgazetesi.net/isci-hareketi/chp-kiramadi-akp-yasakladi

Hangisi daha tehlikelidir? Tayoculuk mu? Kemoculuk mu? Sosyal medyada bir Kemocu şöyle demiş:

“Allah Atatürk düşmanlarının ömründen alıp sokak hayvanlarına versin.”

Aslında bu isimde bir şahıs olmadığı için bu cümlenin de bir anlamı olmadığı söylenebilir. Örn;

“Bu en büyük yalandır. Çünkü Atatürk demek Türkün atası demektir. Bu milletin atası mı Mustafa Kemal? Ne münasebet. Bu milletin atası bellidir. Türklerin atası da bellidir, ecdadı da bellidir.
Eğer bu milletin tarihi Mustafa Kemal’le başlıyorsa Fatih’le bizim alakamız mı yok?
Bunu niçin yaptılar? Atatürk, yani Türkün atası. Yani Türk tarihi Mustafa Kemal’le başlasın. Millet bunu baba bilsin ve asıl babasını unutsun, asıl ecdadını unutsun. Yani koskoca bir milleti babasını inkar ettirmek suretiyle veled-i zina haline getirmek istiyorlar.
Halbuki bir babanın iyiliği veya kötülüğü tartışabilir belki. Ama babalığı asla tartışılamaz. Siz Osmanlının çocuklarısınız. Sizin atanız bellidir. Ama onun atasının kim olduğunu şahsen ben bilmiyorum. Bunu bizim incelemeye ihtiyacımız vardır. Bilmeye de hakkımız vardır.
“Efendim sen ölmüş gitmiş bir adamla ne uğraşıyorsun?” diyorlar. Bu ölmüş gitmiş adam, Vatandaş Ahmet Ağa değil ki, Vatandaş Mehmet Ağa değil ki. E siz hala 70 yıl sonra bugün bizim yakamızı Mustafa Kemal adına tutarsanız, biz de onun yakasını bırakmayız o zaman.
Yoksa maksadımız Mustafa Kemal’i karalamak değildir. Çünkü bu da zulüm olur. Yani bir insanı özellikle karalamaya çalışmak da zulüm olur. Ben diyorum ki karalamayalım, aklayalım. Açalım defterini yalnız bir bakalım.
Çünkü değerli kardeşlerim, la yüs’el olan bir Allah’tır. Yaptıklarından hesap sorulamaz olan sadece ve sadece Allah’tır. Allah’tan başka herkesten yaptığının hesabı sorulacaktır. Ama bunlar öyle demiyorlar. Ne diyorlar? “O olmasa biz olmazdık”. “Bizi o var etti”, “bizi o yarattı” gibi 70 yıldan beri söz söylüyorlar.
E ne olacak millet bunlara alışınca başlıyor. Gerisi de geliyor. Nitekim seçimlerden önce gördünüz. Birileri “Kurtar bizi Ana!”, birileri “Kurtar bizi Baba!” diye bağırıyorlardı. Halbuki biz kurtar bizi ana, kurtar bizi baba demiyoruz. Biz “Kurtar bizi Allahım!” diyoruz.”
(Hasan Mezarcı)

Birileri de “Kurtar bizi Devrim!” diye bağırıyorlar.

Sakıncası yok tabii. Ne de olsa “Devrim’den ümit kesilmez” derler.

ʻʻHerhalde “dahi” derken bu kelimeyi gerçek anlamında kullanmayarak ironi yapıyor, kendilerini “dahi” zannettikleri halde gerçekte böyle olmayanlarla alay etmenin orgazmını yaşıyorsunuz.ˮ

Sizleri yanıltmışım. Özür dilerim. Sizlerin dahiler olduğunuza bütün varlığım ve samimiyetimle inanıyorum. Alaylı konuşma nedenim dahileri sevmemem. Hatta aranızda insanın en son barınağı ruhuna dalma hafiyeliği, yani psikoloji bilimcilerinin, bunu çakmamış olmaları tuhaf.

Kendim dahilik konusunda uzun yıllar araştırmalar yaptım ve son derece ilginç korelasyonlar buldum. Bulgularım, grafik, tablo, çart, istatistiksel analizler vb. teknik sıkıcı enformasyon dolu bir kitap oldu.

Korelasyon katsayısı 1ʼe yakın çok, bazı örnekler.
Okul artışı & dahi artışı;
Avrupalı artışı & Avrupalı dahi artışı;
Avrupalılaşanların artışı & aralarında dahiler artışı;
Devrimcilik & Dahilik.
Değişkenler arası korelasyon katsayısı 1ʼe yakın çok daha örnekler var.

Sizleri övmek gibi olmasın, dahilik ve devrimciliğin el ele gittiği şüphe götürmez gibi.
Son 2-3 yüz yıl dünyayı durmaksızın değiştiren devrimci dahiler hızlı bir artış gösterir. Bu da evrim teorisinde akıl almaz, şaşırtıcı, hiç beklenmedik ve inanılmayacak bir devrim olduğuna işaret eder.

Eski evrim teorisine göre mutasyonlar rastgele olurlar. Tek hücreden balığa, balıktan kuşa, kuştan insana kadar dahice değişimlerde (devrimlerde) bir amaç yoktur, mutasyonlar tesadüfîdir. Benim araştırma ise son 2-3 yüz yıl dahi türetmesinde genlerin bir amaçla mutasyon yaptıklarını ʻʻkanıtlarˮ. Son 2-3 yüz yıl sizler gibi devrimci dahilerin türemesinde evrim teorisindeki mutasyon rastgele olmuyor!

Veriler ve incelemelerim, diğer bir eğilime, bir yeniliğe, bir ivmeli ve dalgalı devrime dikkat çeker: Eskiden genler mutasyonu, başlıca ayırt etme kategorileri olan ırk, cinsiyet, din, ulus, cilt rengi gözeterek yaparlardı. Dünyanın ve insanların küreselleşmesi ve herkesin aynı şeyi istemesi ile genler dahilik mutasyonunu ırk, cinsiyet, din, ulus, cilt rengine bakmadan yapmaya yöneldiler. Genler bu bakımdan AIʼe benzerler.

Eski laik bilimsel allah işi, eski kapitalizm gibi, ʻinvisible handʼ ile becerirdi. Yeni laik allah işi, sizler gibi işi bilen dahilere bırakmış, tatil köyüne çekilmiş.

***EK. BİR TİPİK MEDYA CAMBAZLIĞI***

Her ikisi de aynı kaynaktan iki örnek.

1. Aşağıdaki siz dahilere çok benzeyen bir dahinin buluşu.
[Necessity is often credited as the mother of invention. For Jonathan Rothberg it was the frustration of sitting around in hospital waiting rooms that made him the father of a new idea.
Just a few years down the line and he has produced the Butterfly IQ. It fits in a lab-coat pocket and plugs into an ordinary iPhone. It uses thousands of tiny sensors, each smaller than a human hair, mounted on a computer chip, which, in the same way that a bat uses sound to locate objects, can build a picture of a human body from the inside out, to check the growth of a foetus in utero, the size of your liver, or assess a tumour.
Jonathan Rothberg says his aim is to “democratise” healthcare by offering the scanner at a low cost – it is priced at $2,000 – and by putting diagnosis in the hands of ordinary people.
“Our vision wasn’t just to empower healthcare professionals,” says Mr Rothberg.
“WE WANTED ANYBODY, ANYWHERE, TO HAVE A WINDOW INTO THE HUMAN BODY.”]
Not: Bu son enayi avcılığı reklamı çoktan pazarda. Örneğin PC = Personal Computer, her kişinin kişisel bilgisyarı, kişisel binlerce gereksiz bilgisayar süslemeleri falan filan. Tek kişisel olmayan PC’yi işleten WINDOWS. Windows, Microsoft’un ve Microsoft’un dahisi dünyanın en zengini.

2. Aşağıdaki de yukarıdaki dahinin yağladığı makinenin dahi makinistleri.
[Even a few days into the year, most CEOs have earned more than the average worker’s annual salary.]

http://www.cumhuriyet.com.tr/koseyazisi/1192471/_Bugunku_zorluklarimizin_tarihimizdeki_kaynaklari_.html

“Misal her konuda bir alim, ama esas olarak patronunun otel plan tadilat işlerinin, uydu frekanslarının takipçisi Taha şöyle yumurtlamalarda bulunuyor:
““Marxizm ideoloji olarak öldüğü halde Marx’ın bir düşünür olarak hâlâ yaşıyor olması ilginçtir. Gerçekten Marx’ın kehaneti yani ideolojisi çökmüştür, ama sosyolojik analizlerinden birçoğu önemini korumaktadır.””
Bak sen şu işe! İdeoloji çökmüş, ama düşünceleri hâlâ ayakta! Demek, ideoloji düşünce dışı, yaşam dışı bir yerlerden imal edilip paketler halinde gökten düşüyor! Ne de olsa Taha’nın kafası bu sıralar frekans işinde ya, her şeyin gökten indiğini sanıyor!
Peki, çökük ideolojinin ayakta kalan düşüncelerini kim yerle bir ediyor? Bu dahi Kemal Derviş’miş! Gerçi Taha’nın çöken ideolojinin yerine tayin ettiği Kemal Derviş hükümet çökertmişti ya!
Şöyle demiş Taha; “Marx da kriz dönemlerini tahlil etmiş, Derviş de! Fakat Derviş, büyüme ve krizlerin devrevi olduğunu gösteriyormuş.”
Taha’nın aklında olsun diye söyleyelim: Marx’ın kapitalist krizler analizi zaten sürekli bir krizi değil, devrevi krizleri işaret eder. Ama onu anlayacak kafa nerede? Sonuçta nato mermer, hedge fonlu frekansçı kafa!

Elbette bizde dahi çok olduğundan Taha tek başına kalmıyor. O frekans, otel plan tadilat işleri peşinde koşarken, doğan boşluğu anında başkaları dolduruyor.
Bunlardan birisi de, kapitalizmin sınıfsız toplum yaratması sorumluluğunu ailecek üzerine almış Altanlar!
Şöyle diyor Mehmet bey; “Kapitalizm yıkılmıyor, dönüşerek sınıfsız topluma doğru gidiyor.”
Kapitalizmin sınıfsız topluma dönüştüğünü söyleyen bu dahi insan üstelik öğrencilere ekonomi dersi veriyor!

“”Hocam kapitalizm kaç vakte kadar yıkılacak?””

“Yok yavrum biz dün akşam ailecek karar aldık, kapitalizm yıkılmayacak, dönüşe dönüşe sınıfsız toplum olacak.”
“Peki, hocam sınıfsız kapitalist toplumda, herkes sınıfsız kapitalist olduğuna göre, senin gazetenin ayakçılığını kim yapacak?”

Kriz tahlilleri elbette bu kadarla bitmiyor, bir dahi analiz de sosyal demokrat ekonomici Osman Ulugay’dan geliyor.
“”Bugün kapitalizmin küresel boyutta etkili hale gelmiş olması, Marx’ın belki daha da fazla önemsenen kehanetinin, yani kapitalizmin yerini başka bir sisteme bırakacağı öngörüsünün gerçekleşmediğini gösteriyor.… Barack Obama’nın seçilmesi halinde, dünyanın yeni gerçeklerine uygun, gücünün sınırlarını bilen ve dengeleri gözeten bir yönetim anlayışının hakim olacağını umuyorum.””
Osman abi ne yapmış: Krizden Marx’ın kehanetinin yanlış çıktığı sonucunu çıkarmış! Hani sanki krizi kapitalizm kendiliğinden yıkılsın diye Marx çıkarmış! Fakat kriz çıkmış, kapitalizm yıkılmamış. Tabii bu durum Osman Bey’in gözünden kaçmamış! Böylece Marx’ın krizi gereksiz yere çıkardığını kanıtlamış! Fakat Allah’ın izniyle Obama seçilince kriz mriz kalmayacakmış!
Yine mesela, kendileri iyi sıhhate olsunlar, Sabah’tan Emre Aköz, krizin nedenlerine kafa yormuş ve işin müsebbibini şıp diye bulmuş; “(ABD’yi kastediyor) “Düşük faiz politikasını sürdürünce, iş, fakirlere dahi ev kredisi vermeye kadar gitti. Ancak olayın bu yönü unutuluyor ve sadece şirketlerin yöneticileri suçlanıyor.””
Mehmet Altan işçi sınıfını yok etti, sınıfsız topluma geçti, Emre Aköz’ün haberi yok! O, krizi ev alan Amerikalı işçilerin, alt sınıf insanlarının çıkardığını söylüyor! Bu yüzden de orada krizi çıkartan yoksullar dururken, şirket yöneticilerinin suçlanmasına çok fena bozuluyor!
Emre Aköz hissiyatlı çocuk! Amerika’daki banka yöneticileri bizzati kendisinin yöneticileri olmasa bile, onlara bile laf söyletmiyor!
Şimdi buradan Amerikalı orta, alt sınıf insanlarına sesleniyoruz: Niye ev alıyorsunuz da kriz çıkartıp Emre’yi kızdırıyorsunuz bakayım!
Neyse, demek ne yapılacak? Taha, Derviş’i, Osman abi Obama’yı başa getirip krizlere son verecek, Mehmet abi, kökten çözümcü olup, küresel kapitalistlere Ford’a, Soros’a, hedge fonlarına komünizmi getirtecek…. Bir tek bilgisayar işi sorun gibi gözükse de, o da bir şekilde halledilecek. Emre ise, Amerika’da ve her yerde patronların dışında kimseye ev satışını yasaklayacak ve böylece kriz mriz olmayacak! Gerçi bu durumda inşaat sektörü, satış yok kriz var diye bağıracak. Kim bilir belki de o zaman hissiyatlı Emre, orta ve alt sınıfları, neden ev almıyorsunuz da kriz çıkartıp yöneticileri kızdırıyorsunuz diye azarlayacak!
Böyle işte; Ulemalar çözüm yollarını gösterdi.
Yaşasın kurtulduk!”

das kapital’i nasıl yendiler – Evrensel

https://www.evrensel.net/haber/215526/das-kapital-i-nasil-yendiler

İdraklerimize Giydirilen İzm’ler (Culuk’lar)

Tayoculuk
Kemoculuk
Memoculuk
Fetoculuk
Necoculuk
Büloculuk
Süloculuk
Seloculuk
Apoculuk
Maoculuk
Taoculuk
Kimoculuk
Titoculuk
Çeoculuk
Hügoculuk
Lenoculuk
Markoculuk
Anarkoculuk
Ekoculuk
Femoculuk
Gezoculuk
Tatavoculuk
Democuluk
Liboculuk

RTE İnşaat Taahhüt Ticaret A.Ş.

Mustafa Kemal Coşkun
10 Ocak 2019, Perşembe
Gerçek

Epey bir zaman önce Erdoğan, “devleti bir anonim şirket gibi yönetmek” istediğini söylemişti. Yıllardır temelleri atılan bu sağ-liberal anlayışın son cumhurbaşkanlığı seçiminden itibaren doğrudan uygulanmaya başladığını söyleyebiliriz. Ancak bu isteğin Erdoğan’ın kişisel hırsıyla açıklanması yanlış olacaktır. Bir kere bu sağ-liberal yönetim anlayışı hiç de yeni değil. 80’li yıllarda İngiltere’de Thatcher, ABD’de Reagan, bizde de Özal bu düşünceyi dile getirmişti. Şimdi de ABD’de Trump, Türkiye’de Erdoğan bunun öncülüğünü yapıyor. Buradan da anlaşılacaktır ki devletin şirket gibi yönetilmesi, kimsenin kişisel hırsından değil, burjuva sınıfının daha fazla kâr elde etme ve bunu yaparken de buna karşı olabilecek tüm sınıfları, daha doğrusu işçi ve emekçileri baskı altına alma ihtiyacından kaynaklanıyor. Böylece burjuva sınıfının desteğiyle Erdoğan, devleti bir anonim şirket, kendisini de bu şirketin CEO’su yaptı/yapıyor. İslamcılık ve muhafazakarlık da bu iş için en uygun ideoloji. Erdoğan boş yere seçilmiş değil yani.

Ülkeyi şirket gibi yönetmenin değişik göstergeleri var. Örneğin kapitalist toplumda devlet burjuvazinin hizmetindedir, ancak normalde burjuva sınıfı devleti doğrudan değil kendi temsilcileri aracılığıyla yönetir. Oysa cumhurbaşkanlığı seçiminden sonra kurulan hükümette dört bakanın iş adamları arasından seçilmesi, bu durumun değiştiğini, yani burjuvazinin artık doğrudan doğruya devlet yönetimini eline almaya başladığını gösterir. Elbette ki işçi ve emekçi sınıfların bütünüyle aleyhine olarak yapılıyor bu.

Ülkenin şirket gibi yönetilmesinin en çarpıcı örneği Varlık Fonu’nun kurulmasıdır. Erdoğan, ülkenin mal varlıklarını kimse hesap sormadan alıp satayım istiyor, böylece ülkede yaşayan insanları vatandaş değil fakat bir şirket çalışanı haline getiriyor. Ülkenin en önemli mal varlıklarını, gelir getirici kurumlarını, kaynaklarını devlet denetimi dışına çıkararak, özel şirket gibi kendi kasasına alıyor. Bunlar için de kimse hesap sormasın, istediğim gibi alıp satayım istiyor. Varlık Fonu’nun Sayıştay denetimi dahil olmak üzere devlet kurumlarının uymakla zorunlu olduğu yasalardan muaf tutulmasının nedeni de bu. Grevler boş yere yasaklanmıyor. En basit bir eylemin bile iktidar tarafından tehditle karşılanması, işçilerin ve işçi önderlerinin tutuklanması da bu yüzden. Devleti şirket gibi yönetmenin sonucu bu.

Devleti şirket gibi yönetme isteğinin temel nedeni, özellikle ekonomik kararların tek elden ve çok hızlı biçimde alınmak istenmesi. Bunun başka önemli sonuçları da var. Nitekim yasama işlevsiz hale getirilip bakanlıklar da icra memurluğuna dönüştürüldü. Artık yasalar mecliste değil, doğrudan cumhurbaşkanlığı tarafından çıkarılıyor. Yargı ise tamamen cumhurbaşkanının ağzından çıkacaklara odaklanmış durumda. Artık cumhurbaşkanının her sözü bir “mahkeme kararı” biçiminde algılanıyor. Anayasanın bile rafa kalkması, AİHM kararlarına uyulmaması da bu yüzden. İşte bütün ülkede birçok alanda yaşanan hukuksuzlukların temel nedeni de ülkenin şirket gibi yönetilmeye başlanmasından başka bir şey değil.

Ancak bu “şirket” batmak üzere. Aynı gemideyiz teraneleri de batan şirketin yükünü işçi ve emekçilerin sırtına yüklemek için. İşçi ve emekçiler, ancak siyasal bir devrim aracılığıyla bu cendereden kurtulabilir. Bunun başka bir yolu yoktur. Ve kimilerinin sandığı gibi, böyle bir devrim, dünyanın hiçbir yerinde çok da uzak değildir.

Bu yazı Gerçek gazetesinin Ocak 2019 tarihli 112. sayısında yayınlanmıştır.

https://gercekgazetesi.net/gundemdekiler/rte-insaat-taahhut-ticaret

İnşallah televizyon kısa ve öz cevaplara alışmış, sıkılınca, diğer bütün site dahileri gibi, kanal değiştiren ʻ193 Anonimʼ dahi hâlâ bu kanalda mi? Eğer bıkıp daha eğlenceli bir site kanalına kuantum zıplaması yapmadıysanız, diğer dahiler gibi kısa ama öz bir cevabınızı beklerim.
Ben dahi değilim ama çok tenezzül etmeme numaraları gördüm, ʻno diceʼ! my boy.

Aşağıda düzenin en devasa medya araçlarından birinden bazı alıntılar ve benim Türkçe yorumlarım.
***
Modern society is suffering from “temporal exhaustion”:
“If one is mentally out of breath all the time from dealing with the present, there is no energy left for imagining the future.
No wonder wicked problems like climate change or inequality feel so hard to tackle right now.
That’s why researchers, artists, technologists and philosophers are converging on the idea that SHORT-TERMISM may be the greatest threat our species is facing this century. They include philosophers arguing the moral case for prioritising our distant descendants; researchers mapping out the long-term path of Homo sapiens; artists creating cultural works that wrestle with time, legacy and the sublime; and Silicon Valley engineers building a giant clock that will tick for 10,000 years.
***
Asıl asıl ve tek asıl sarışın dahiler sürekli devrimi yapa dursun, bu sitenin günlük gazete-televizyon-sosyal medya-falan filan solcu-devrimci dahiler ŞİMDİ / DEVRİM OLDU OLACAK dedikodu emzikleri dağıtmaya devam ederler.
Hiç biri, sözüm ona olmuş devrimlerden insan kalitesini yükselten bir devrim örneği veremezler. Sorarsan tıpkı asıl durmaksızın devrim yapan Kapitalʼin müritleri gibi hemen diş fırçası, kalem açacak gibi ıvır zıvırlar saymaya başlarlar. Teknolojide ilerleme yapıp asıl gizem dolu Allah Kapitalʼe dönen Rusya ve Çin bile bu dahileri uykularından uyandıramaz. Kazananların tarihinde bile Kapital+Bilim-Teknoloji dininin müritleri kadar yobazlara sonsuz ender rastlanır. Akılları sıra düşmanlarıyla aynı dünya görüşünü paylaştıkları için uyanmaları ümkansız.
Tabii, sadece bu site değil. Mesela, laik-ilerici-her şey teorisi insan tabiatı olan yobazlar yobazı emzik dağıtma uzmanı Nişanyan da var. Bu herif 68 Türk devrimciliği tavasından ateşe atlayıp hiyerarşi imamı olmuş. Bir yamağı da Nişanyanʼın zırvlamalarını kesip kesip yapıştırıyor.
Hitlerʼi andıran Nişanyan, sitesindeki diğer dahilere emdirdiği diğer bir emzik örneği: İşi becernler süper ırk değil süper dahilermiş. Bütün toplumlarda bütün kültürel SÜPER yapıtlar, ya o toplumun, kendi ve bu site ve mavi gözlü sarışınlar gibi, adları bilinen dahilerinin ya da isimleri unutulduğundan yanlışlıkla tüm kültüre mal edien SÜPER insanların eserleriymiş. Nişanyanʼı sıkarsak özü şu: Toplumlarda, eser süper ise, beceren süperdir; sivri kelle süper ise, süper eseri o becerir.
Bu sitede sık sık yanlışlığının ispatı imkansız zırvalamalar yapan bir dahiler dahisi vardı. Herif kaçtı, gaiplere karıştı. Bu totoloji uzmanının altın yumurtalarını gören olmaması bu sitedekilerin dahiliğini fazlasıyla kanıtlar.
Her neyse, bu herifin tipik bir içeriği boş dırdırı: ʻprimitifʼ ne demekmiş. Tıpkı bu site dahileri gibi konuyu değiştirip süper dahi olduğunu sergilemiş.
Antropologlar ʻprimitiveʼ kelimesinin bu site dahileri gibiler arasında yaptığı çağrışımlarının çirkinliği karşısında terimi değiştirmeye çare aradılar. Çok sayıda adaylar ileri sürüldü. Ama eninde sonunda Nişanyan, bu site dahileri benzerlerinin yobazlıklarından vazgeçmeyeceklerini bildiklerinden pek kafaların yormadılar.
Hem de, bazı antropologlar primitiflerden söz ettiklerinde, bilerek, vahşi, çıplak, ilkel sıfatlar eklerler. Böylece, siz süper dahiler karşısında, benim gibi gülünç duruma düşmekten sıyrılırlar.
Bu kasti alay etme aslında çok yaygındır. ABD’de siyahlar birbirlerine ʻniggerʼ, çoğu ülkelerde eşcinseller birbirlerine ʻibneʼ, Fransaʼda bir ağır iş, çok baharatlı yemek, sert içki ikram edenler hoyratları taklit edip “dikkat et, bu ibneler içi değil” derler.
Bu politically correct ve hassas orta sınıflıların sitesinin sansüründen çekinmesem, sayısız benzeri hitapları eklerdim.
Her neyse, ʻ193 Anonimʼ dahiye döneyim.
ʻʻPeki bu kelimeyi kendiniz için hangi anlamda kullanıyorsunuz Dahi Bey?ˮ sorusunu sormuş. Benden, kendisi ve diğer bir dahi Descartes gibi her şeyi az, öz, kısa, net ve kesin, alıştığı à la televizyon cevabı istediği belli.
Dahi kendine özgü dünyada yaşar ve sadece hizmet ettiği efendilerini tanır.
Farkı anlatmak için de, ʻʻzanaatkarın komşuları vardırˮ diyebiliriz.
***
ʻWhat these thinkers from myriad fields share is a simple idea: that the longevity of civilisation depends on us extending our frame of reference in time – Considering THE WORLD AND OUR DESCENDANTS THROUGH A MUCH LONGER LENS. What if we could be altruistic enough to care about people we might never live to see? And if so, what will it take to break out of our short-termist ways?ʼ
***
BEN ZANAATKAR GİBİ 4-6 MİLYON YILLIK KOMŞU İNSANLARI DA DÜŞÜNÜYORUM.
Bu site dahileri ise huu huuu çekip efendilerinin kazananlar tarihi son 7 bin yıllık bataklığına saplanmış ʻʻUçak yürümekten daha hızlı!ˮ ve benzeri binlerce ilahiler okuyup bir elle saraydan alıp, diğer elle medya tiryakilerine veriyorlar.
Ben, ʻʻUçak yürümekten daha hızlı!ˮ diyenin devrimci olması kadar sapıklık düşünemiyorum.
***
Part of the problem is that the ‘now’ commands so much more attention. Some philosophers are researchers are employing a principle called ‘Seventh Generation’ stewardship, defined by the leaders of the Native American Iroquois Confederacy many centuries ago:
“Every decision they took had to keep in mind seven generations hence,”
***
Bak şu düzeni elde tutanların en güçlü medya aracının yazdığına. Denize düşen gerçek sarışın dahiler, en adi ve alçak, hemen hemen çıplak ilkel ırklara sarılmışlar. Ama bu sitedeki takiltçi sarışınlar hâlâ bu alçak ırk ilkellerin de Medeniyetʼe katkıda bulduklarını savunacak bir sivri kelle bekliyorlar. Hani, bir eski Marksist yeni anarşist diplomalı veya Özgür Üniversiteʼde bir profasofisorluk yapan Devlet memuru anarşistliği Türklere müjdelemişti ya, işte öyle. Ama ben eminim, yeter ki bu site devrimci dahilerinin bir babası yol göstersin.
***
ʻʻAnd if we are prone to neglecting the wellbeing of our own future selves, it’s even harder to muster empathy for our DESCENDANTS.
There is nowhere this is more apparent than in the world of politics and economics.ˮ
***
Bu devasa medya dahisinin de gözleri bu site dahileri gibi hep İLERİDE. Günümüze bırakılan 7 bin yıllık hırs ve güc tapma mirası hemen unutulur: sağcı ve solcuların kardeş kardeş paylaşacakları, özellikle zamanımızın en derin yerinde yatan İLERİCİLİK ve bunun en eşsiz somut örneği ʻʻGELECEK NESİLLERˮ veya 19 MAYIS GENÇLİK VE SPOR falan filan zart zurtu devreye girer.
Here is that Abdüllatif Çok Şekerli’nin ʻʻalways look on the bright side of life.ˮ dalgaları again.
Bu site dahilerini diğer bir özelliği da modern bilimin ne olduğu bilgisini köküne kadar bilip yutmuş olmaları.
Kuantum bilimi adam ve karılardan çok daha önce, bu site dahilerinin başlarına Erdoğan’ı bela eden, işin içinden çıkamayan adi Müslüman filozoflarına göre “allah, her an googleplexin bile okyanusta damla olduğu sayıda yüzlü bir zar atarmış ve hep aynı geldiği için hep aynı yaratırmış!ˮ
Korku ve endişeye, strese girmeye, streslerinizi çocuklarınıza hissettirp onları tramvaya sokmaya hiçbir neden yok: Dünya şimdiye kadar nasıl olmuşsa, beklenen ve durmaksızın olan devrimler de dahil, öyle olacak!

Did 214 Anonim change his Laf Salataları?

146 Necip 12 Ağustos 18 / 2pm

“İşte sana emziği çıkarıp konuşman için televizyon+okulun size öğretmediği birkaç sonsuz basit örnekler.”

Hala daha ve HEP ayni sey..

Yukaridaki cumlenizi takip eden metni, merak uzerine, saydirdim:

2,854 karakter (harf veya rakam)
412 kelime
21 paragraf

Bunca byte israfina ragmen, dise dokunur hicbirsey yok. Bastan asagi laf salatasi.

‘Laf salatasi’ oldugunu soylemekten oteye, kaale alinip cevap verilecek icerik yok.

https://gercekgazetesi.net/gundemdekiler/sari-yeleksizler-12-ayda-12-halk-isyani

Despotik Devletin Militarist Kültür[süzlüğ]ü

Çanakkale muharebelerinin “anlam ve önemi”yle ilgili konuşmasında “Çanakkale’yi görmemiş birine kız vermem” şeklinde bir ifadesi olan bir bürokratın, ve “Bizde askerlik yapmayana kız verilmez” diyen yaygın vatandaş zihniyetinin temsil ettiği militarist kültüre verilebilecek en “güzel” cevap, şu “çirkin” üsluplu cevaptır. Tabii ki sözkonusu kızlardan özür dileyerek;

“Sizin …. …lu kızlarınıza kalmadık!”

İki Şeytan: Kapitalizm/İktidar Ve Balkan Oligarşisi
İki Homojen Sınıf: İşçi-Emekçiler Ve Anadolu

Anti-Balkan Oligarşist ve iktidar yandaşı Necipbeygiller:

Şeytanlaştırılan bir “kapitalizm”e karşı homojen bir “işçi-emekçi” sınıfının sözcülüğüne soyunan anti-kapitalist iktidar karşıtları ne kadar gülünç!

Anti-Kapitalist ve iktidar karşıtı Günbeygiller:

Şeytanlaştırılan bir “Balkan Oligarşisi”ne karşı homojen (yani zengin patronu ve yoksul emekçisi bir olan!) bir “Anadolu”nun sözcülüğüne soyunan anti-balkan oligarşist iktidar yandaşları ne kadar gülünç!

Sayın solcu-devrimci Parisli le Monsieur croquemitaine, coincé du cul, etc.?

ʻʻHe is afraid of revolution. And the World Revolution, not only “Paris”.
And because of that, he thinks that they should “stay in Paris”

Hayır, asıl neden başka ama siz hızlı devrimciler duymak veya anlamak istemezsiniz. Küresel devrimci boşalmalar çoktan oldu. Korkunuz birbirinize boşalma zevkinden mahrum olmak.

Boşalma derdinizi anlamak zor. Kadın özgürlüğü mü acaba?

İyi eğitiminiz var, iyi mesleğiniz var, ücret kölesi olmak sizi rahatsız etmiyor, maaşınız iyi, sanırım çoğunuz evli çoluk çocuklusunuz, televizyon ve medya ile dünyaya bağlanmış salt Türk vatandaşı değil Küreseldaş olmuşsunuz, binlerce boyunduruğa rağmen, kapitalistlerin asıl materyalist laik bilimsel teknolojiksel her nana-saniye daha yeni ve daha iyi devrimleriyle İLERDEKİ asıl devrime yaklaştırma emzikleri size fazlasıyla yetiyor…

Bence, site taklit sarışın devrimciler sağ/sol politikacılığının özünü özümlemişler, tek farkları saray dışında olmaları:
ʻʻYOU CAN CON PEOPLE AND FOR A LONG TIME. YOU CAN CREATE EXCITEMENT, YOU CAN DO WONDERFUL PROMOTION AND GET ALL KINDS OF PRESS, AND YOU CAN THROW IN A LITTLE HYPERBOLE.ˮ
Son ʻ hyperboleʼlerden biri: asıl sarışınların Paris ivmelenmeleri, devrim köşesi dönüldü dönülecek!!!

Sonsuz küçük bir istatistik: ʻʻLes prix du carburant diminuent (mais ils baissaient déjà avant le mouvement des gilets jaunes)ˮ

Mesleği sizler gibi emzik dağıtma olan Macron, sarışın sarı yeleklilerin ne istediklerini sizlerden çok daha iyi bilir. İvme ve taş oynamaları gibi en adi emzikler dağıtma ustası: O da siz de ümitsiz insanların yalanları hakikate tercih ettiğini çok iyi bilir.

Zileli ve siz, sarışınların sarı yelekli olanlarına biraz yakından baksaydınız bu kadar şakşakçılık etmezdiniz. Onu da bir yana bırak, Zileliʼnin yanıtı lenin-stalin-mao-prinç ayıklayıcı günlerinde alıştığı şantaj: ʻʻBizim devrimden korkan alçak karşı-devrimcidirˮ şantajı. Siz bunu görmeyecek kadar ona ve Macronʼa benziyorsunuz.

Benim amacım devrim uzmanlarıyla eğlenmek. Hızlı devrimci Zileli ve sizler gibi boşalma fırsatları kaçırmayan hızlı devrimcilere bilmeden hayran olduğunuz kazananlar tarihinden bir örnekle size gülmek.
Tüketim ekonomisinin hilkat garibeleri sarışın sarı yelekliler de siz ve Zileli gibi orta sınıflılara çok benziyorlar. Tek amaç daha fazla tüketenler gibi olmak. Macron bunu biliyor, siz bilmezlikten geliyorsunuz.

Sarı yelekliler, Fransaʼnın tarihte her türlü alçaklığına ve şimdiki alçaklığına karşı değiller. Fransaʼda çok az bir azınlık where is ʻLiberté, égalité, fraternitéʼ? Dünyadaki sefalete, yaklaşan doğal felaketlere, ülkelerinin insanı yok etmeye yönelik en son teknolojilerde Amerikaʼnın maymunluğu ettiğine, tarihte ırkçılığı dünyaya yaydığına ve yüzlerce benzeri pisliklere karşı değiller. Hatta büyük bir çoğunluk tasvip bile eder. Macron ve Merkel kendi halkları hakkında söyledikleri alçaltıcı laflar bile bunları rahatsız etmez. Fransa kolonileri, Fransa silah satışı, Fransaʼnın savaşları arttırma kışkırtmaları… Kısacası aç ayı oynamaz ama mutlu köpekler kuyruk sallarlar.

Kazananlar tarihini Fransızsının Afrika ırkçılığından bir sayfa:
‘The French had turned to African colonization after their 1871 defeat in the Franco-Prussian war, licking their national wounds by seizing large swaths of territory across western Africa. “God offers Africa to Europe,” author Victor Hugo asserted in urging his fellow Frenchmen to add to holdings in Senegal and Algeria, “Take it. . . and at the same time solve your own social questions!” To his own rhetorical question “From whom” was the land being taken, Hugo responded, “From no one!” … This is what came to be known as “the scramble tor Africa” and invoked the civilizing mission to justify their jockeying for international stature and the continent’s vast mineral resources.”
ʻʻ… in the sixteenth and seventeenth centuries, European travelers found much to admire in the societies, economies, and cultural traditions of China, India, and other lands. By the eighteenth and nineteenth centuries, however, after the Enlightenment and the development of modern science, followed by the tapping of new energy sources that fueled a massive technological transformation, Europeans increasingly viewed other peoples as intellectually and morally inferior while dismissing their societies as sinks of stagnation. Hegel articulated these views in stark and uncompromising terms. The Mediterranean basin was ‘the centre of World-History,’ he intoned, without which ‘the History of the World could not be conceived.’ By contrast, East Asia was ‘severed from the process of general historical development, and has no share in it.’ Sub-Saharan Africa was ‘the land of childhood, which lying beyond the day of self-conscious history, is enveloped in the dark mantle of Night.’ As a result, Africa was ‘no historical part of the World; it has no movement or development to exhibit.ˮ
ʻʻ Long before the United States became a major force in global affairs, Americans believed in their superiority over others due to their inventiveness, productivity, and economic and social well-being [sizlere ne kadar benziyor, değil mi?] . U.S. expansionists assumed a mandate to “civilize” non-Western peoples by demanding submission to American technological prowess and design. As an integral part of America’s national identity and sense of itself in the world, this civilizing mission provided the rationale to displace the Indians from much of our continent, to build an island empire in the Pacific and Caribbean, and to promote unilateral—at times military—interventionism throughout Asia. In our age of “smart bombs” and mobile warfare, technological aptitude remains preeminent in validating America’s global mission. And now, we hold the belief that it is our right and destiny to remake foreign societies in our image has endured from the early decades of colonization to our current crusade to implant American-style democracy in the Muslim Middle East.ˮ
Seneler sonra silik yansısı olduğunuz Macron, De Gaulleʼın Cezayirʼdeki cambazlığını yapar. Eminim bu sitede ve diğer azılı devrimci sitelerde benzeri devrimci inclemeler olacaktır.
Emmanuel Macron a enfoncé le clou en plagiant le “je vous ai compris” du général De Gaulle : “J’éprouve de la compréhension pour ces concitoyens (…) J’ai vu, comme tous les Français, les difficultés que la situation entraîne auprès de ceux qui roulent beaucoup et qui avaient déjà du mal à finir leurs fins de mois. Ils disent que ce sont au fond toujours les mêmes qui font les efforts. Et ils ont raison”. Et de marteler : “Ils ne sont pas les auteurs de cette situation, ils en sont simplement les premières victimes”.

You fake racist blond minions – Zileli, yoursef and most other commentators of this site – can read the history of this mission through America’s foreign relations over nearly four centuries from North America to the Philippines, Vietnam, and the Persian Gulf if you turn your bedazzled eyes from %5 visible window dressing that you people swallow while wallowing in a revolutionary quagmire.

‘Hemen söyleyeyim, olmamış. Geçmişte Fikret Başkaya, Gün Zileli gibi solun dokunulmazı sayılan ve bunu asla hak etmeyen kişilerle dövüşmüş biri olarak şunu belirteyim ki…’

‘AYŞEGÜL TÖZEREN’ TİPİ POLEMİKÇİLİK VEYA ELEŞTİRİTE NİTELİKSİZLİĞİN ZAVALLICA İFŞASI

‘Gerçek Edebiyat’ta, geçtiğimiz ay yayımladığım ve ‘Ayşegül Tözeren’ adlı kişinin, edebiyat eleştirmeni sıfatı ile kaleme aldığı eski makalelerinin derlenmesinden oluşan kitabını konu ettiğim ‘Ayşegül Tözeren’ Tipi Eleştirmenlik veya Edebiyatta Eleştirisizliğin Eleştirel Tahkimi’ başlıklı yazım, (http://gercekedebiyat.com/haber-detay/aysegul-tozeren-tipi-elestirmenlik-veya-edebiyatta-elestirisizligin-elestirel-tahkimi-alper-erdik/3370) muhatabından daha önce onun yoldaşlarını rahatsız etti.

Sosyal medya denilen mecrada bir araya gelen bu kitle; ulusalcı, ihbarcı, eril dil sahibi, nefret dolu, öfke yüklü gibi lafızları benim için hoyratça kullanırken, Tözeren araya girip bunları sakinleştirdi ve gerekli cevabı uzun uzun yazacağını söyledi.

Tabii… Ne de olsa yazarın ‘Edebiyatta Eleştirinin Özeleştirisi’ adlı kitabı burjuva medyasından sol yayınlara kadar her alanda bunca olumlu tepkiyle karşılanmışken, birinin çıkıp seriyi bozması olacak iş değildi. Üstelik bunu yapan da kimdi ki, dahası bu cüreti nereden edinmişti?

Beklenen yazı veya cevap, ‘Evrensel’ dergisi kapatıldıktan sonra, dayanışma maksadı ile pek çok sayısını edindiğim; ancak içinde okunacak bir şey olmamasından kaynaklı uzun zamandır almadığım yeni e dergisinin Ekim 2018 tarihli nüshasında, ‘Alayına İSYAN!’ başlığıyla geldi.

Yazar, ‘Gerçek Edebiyat’ adlı bir sitede, şöyle şöyle bir yazı yayımlandı’ diyerek başlıyor cevabına. İsmimi, dört sayfalık metinde tek bir kez zikretmiyor. Ya beni kendisine muhatap görmüyor ya da öznesiz postmodern edebiyat ürünlerine hayranlığını kendi yazdıklarında da somutlaştırıyor. Her şeyden önce, Tözeren’in bu nezaketsizliğini bir kenara not etmek gerekiyor. Herhalde muhatabının adını anmamak, en ateşli tartışmalarda bile çok görülmüyor.

Buna ne neden oldu, bilemiyorum. Yazar, farklı bir sese tahammül edemedi, anlıyorum; ancak kendisine hakaret, küfür, iftira etmeyen birine karşı bu nefreti de çok mantıklı göremiyorum.

ETKİSİZ ATAK

Her neyse, bunları bir kenara bırakırsak; cevap geliyor, ‘hazır olun’ diyerek, kendisini sevenlerde ve itiraf edeyim bende de beklentiyi hayli yükselten Ayşegül Tözeren’in bu kadar zayıf ve etkisiz ataklarla hücum edeceğini düşünmemiştim. Telaşla ve kontrolsüzce, metnimden cımbızladığı ve tahrif ederek okuruna sunduğu alıntılarla bir yanıt teşkil etmeye çalışmış yazar.

Hemen söyleyeyim, olmamış. Geçmişte Fikret Başkaya, Gün Zileli gibi solun dokunulmazı sayılan ve bunu asla hak etmeyen kişilerle dövüşmüş biri olarak şunu belirteyim ki, Tözeren’i bu kadar deli eden eleştiri yazım aslında epeyce yumuşaktı. Öyle olmasaydı zaten, yazarın ikinci raundu görmesi imkânsızdı.

Ayşegül Tözeren, benim kendisinden şair ve eleştirmen olarak bahsetmeme takılmış. Şair sıfatını ‘Ekşi Sözlük’ten almışım. Şiirlerini görmediğim birine şair demem büyük hataymış.

Önce şunu söyleyeyim: Hürriyet’te, Cnn Türk’te ve pek çok farklı yerde de şair ve eleştirmen olarak bahsediliyor Ayşegül Tözeren’den. Kendisi bunların hiçbirine itiraz etmiyor ancak sırf bana vurabilmek için, ‘şair falan değilim aslında, vaktiyle görsel şiirle uğraştım’ diyor. Ben ona şair derken, zaten onun bu beyanından yola çıkmıştım. Kendisinin uğraşısını yok saymamaktı amacım; yoksa üretimlerinin niteliğini bilmiyorum, doğrudur.

Tözeren, okuduğumu anlamadığım iddiasıyla sürdürüyor yazısını. ‘Edebiyat selfie’si kavramsallaştırmasını ve bunu yaparkenki amacını idrak edememişim. Yazarın kitabı için, ‘Edebiyatımızın selfie’si gibi güncel ve kimseyi dışarıda bırakmayan bir kabullenişle teşkil edilmesi açısından da bir hayli samimi.’ demiştim yazımda. Tözeren, ‘selfie’ sözcüğünü, cezaevinde üreten Murat Saat’in, dışarıdakilerin olanaklarına sahip olmadığını, yazarın gösteri veya gösteriş edebiyatı dediği sektörün, sosyal medya olanaklarını bile pazarlama stratejisine çevirdiğini anlatmak için kullandığını söylüyor.

Doğrudur. Tözeren’in ‘edebiyat selfie’sini çekmeli’ cümlesi, başka amaçlarla yazılmıştır, yazar ne diyorsa odur. Ancak benim kurduğum cümle için de aynısı geçerlidir, ne yazmışsam odur. Selfie denilen şeyde, bilindiği üzere, en önde, ‘çekenin sureti’ oluyor. Ayşegül Tözeren de bu selfie’de, selfie’yi çektiğinden, başta yer alıyor. Burada, güya eleştirdiği edebiyat piyasasına dâhil, ideolojik, politik ve kültürel düzlemlerde ‘gösteri edebiyatı’ndan kopuşunu gerçekleştirememiş olduğunu düşündüğüm Ayşegül Tözeren’e ince bir gönderme yapmıştım; anlamamış. Anlamayınca da dönüp bana hakaretamiz laflar etmiş.

‘TÜRKİYE EDEBİYATI’ TARTIŞMASI

Tözeren anlamıyor; ama benim anlamadığımı iddia ediyor. Örneğin, ben şöyle yazmışım: ‘Tözeren’in, Hüseyin Cöntürk’ten mülhem bugüne taşıdığı bu tartışma, bir yanıyla dil devrimi yapmaya çalışan genç Cumhuriyet’in kültür politikalarına negatif göndermeler taşırken; öte yandan dilin ‘kötü’, anlatının ‘iyi’ olabileceğine göz kırpan postmodern teorilere de olumlu anlamda kapı aralıyor.’ Kendisi ise buna, kitabının hiçbir yerinde, ‘dil özensiz olabilir’ gibi bir iması olmadığı şeklinde yanıt veriyor.

Yukarıdaki alıntı, Tözeren’in, Nurullah Ataç ve Fethi Naci gibi eleştirmenlerin dil konusundaki titizliğini gereksiz bulduğunu söylediği satırların devamıdır, önce bunu belirtelim. Yazar, oradan Cöntürk’e geçiyor ve Ataç’la Naci’nin bu hassasiyetini taşımayan bu eleştirmene olumlu atıf yapıyor. Ben de tam burada, ‘dil konusunun eleştiride önemsenmemesini yanlış bulduğumu, bunun ister istemez postmodernist yazının meşruiyetine dayanak olabileceğini’ söylüyorum. Tözeren, ‘dilin kötü kullanımını destekliyor’ demiyorum. Kapı aralamak deyiminin ne anlama geldiğini öğrenmesi için, Tözeren’e, ‘TDK Atasözleri ve Deyimler Sözlüğü’nü öneriyorum.

Ayşegül Tözeren, sonrasında, ‘Türkiye edebiyatı’ meselesine geliyor. Yazımda şöyle demiştim: ‘Tözeren, ‘Türkiye’ edebiyatı diyor elbette; çünkü ‘Türk’ edebiyatı derse, kendisine ezen ulus şovenisti derler!’ Ne söylediğim açıktır. Ülkemiz solunun, ‘Kürt milliyetçiliği’nin peşinde boncuk aramaya başladığı yılların bir hediyesi olan bu ‘Türkiye edebiyatı’ lafı, benim kulaklarımı tırmalıyor. İşin politik kısmı falan bir tarafa, kavramın oluşturulurkenki yanlışlığı bile bunu kullanmamak için yeterli sebebi içeriyor.

Neden ‘Almanya edebiyatı’, ‘Rusya sineması’, ‘Yunanistan müziği’ gibi söylemler yok da; ‘Türkiye sineması’, ‘Türkiye edebiyatı’ var, anlamak mümkün değil!

Neden Mayakovski’den ‘Rusyalı şair’ diye bahsedilmiyor da; ‘Nazım, Türkiyeli ozan’ gibi saçma bir sıfata hapsediliyor?

Niye kendimizi, dilimizi, edebiyatımızı bu aptalca tartışmalarla yoruyoruz?

Ben, bu konuda ulusçu, etnikçi, mezhepçi bir tavır takınmıyorum. Türk dili ile üretilen edebiyat yapıtlarının, Türk edebiyatı alanına dâhil olduğunu, olması gerektiğini düşünüyorum. Bu ürünleri ortaya çıkaranın ‘Muşlu’ mu yoksa ‘İzmirli’ mi, ana dilinin ‘Kürtçe’ mi yoksa ‘Çerkesçe’ mi olduğuna bakmıyorum!

‘Türkiye edebiyatı’, yanlış bir başlıktır.’ dediğim için, Ayşegül Tözeren, beni, ‘dayatmacı’, ‘baskıcı’ buluyor. Neyi, kime, nasıl dayatmışım; böyle bir yetkim ve gücüm mü var? İnsanların etnik kökenlerine, hadi ‘Kürtçü solcular’ın anlayacakları şekilde söyleyeyim, Kürt olmalarına, Kürt dili ile yazmalarına laf mı etmişim? Söylediğimiz şey basit: Diyarbakırlı ve Kürt bir genç, Türk dilinde yazmışsa, yazdığı Türk edebiyatına dâhildir, Türkiye edebiyatı gibi komikliklere gerek yok; hepsi bu, bu kadar.

KOMİKLİKLERİ

Ayşegül Tözeren’in komiklileri ise bitecek gibi değil, şöyle devam ediyor: ‘Ayrıca yazıyı yazan, ‘Öztürkçeci’ bir tavır göstermeye çalışırken, zayıf metnini süslemek için Türkçe karşılığı kolayca bulunabilecek sözcükleri, eski dildeki biçimiyle kullanıp duruyor…’

‘Öztürkçeci’ bir tavrı, yazımın neresinde göstermeye çalışmışım, bilemedim. Tözeren, yine, kendini haklı çıkarmak için; (başka sözcük bulamıyorum) ‘uydurmuş’. ‘Türk edebiyatı / Türkiye edebiyatı’ bahsi, ne şekilde Öztürkçeciliğe evrildi, anlamak zor. Ayrıca, yazarın ‘eski dil’ dediği şeyin ne olduğunu da çözemedim. ‘Eski yazı’ var tamam da, ‘eski dil’ ne?

Tözeren devam ediyor ve kendisinin ‘Murathan Mungan’ övgülerine yönelik yazdığım eleştirilere geçiyor, daha doğrusu övgülerinin arkasında durduğunu söylüyor, upuzun alıntılarla bunu yineliyor. Yazarın burada, postmodern edebiyatla ilgili olumsuz söylemlerime içerlediği görülüyor; Tözeren, bunları yeteri kadar temellendirmediğimi iddia ediyor, ayrıca, Mungan’ın nasıl yazacağına karışamayacağımı belirtiyor.

Solun, dünyada ve ülkemizde, tasfiye edilirken en çok kullanılan araçlardan birinin ‘kültür ve sanat eserleri’ olduğunu bilmezden gelen bir solcu eleştirmen olabilir mi? Ayşegül Tözeren’deki şu pişkinliğe, gevşekliğe bakar mısınız? ‘Postmodern edebiyatın neden kötü olduğunu anlatamıyor.’ diyerek beni eleştiriyor! Esin ve cesaret kaynağı olarak ‘Oya Baydar’ı gösteren birinden başka türlüsünü beklemek de tuhaf aslında, kendimizi yoruyoruz.

Ayşegül Tözeren’e cevap değil ama geleceğe not düşmek için söylemiş olalım. ‘Tezgâh’ adlı bir dergide, geçen ay, ‘Ayrıntı Yayınları’nın kurucularından birinin, ‘1980’lerden bu yana ‘postmodernite’ yayımladık. Son bir iki yıldır ‘sol içerikli’ kitaplar basıyoruz.’ demesi manidardır. Otuz senedir, eski solcuların, liberallerin, muhafazakârların, yabancı devlet vakıflarının, Sorosçuların, foncuların, sağ hükümetlerin el ele yok ettikleri, bitirdikleri bir ideolojiyi basıyormuş artık ‘Ayrıntı Yayınları’! Ayşegül Tözeren’leri yaratan bu iklim bir günde oluşmadı yani, bilmem anlatabiliyor muyum?

Devam edelim. Tözeren, Mungan bahsinden sonra, şunları ekliyor: ‘Bu bölümün ardından, ‘doğrudan alıyorum’ diye başlayan bir bölüm var, sanki kitaptan bire bir, ‘doğrudan alıntı’ yapılmış gibi. Hâlbuki bu bire bir alıntı değil, kendi anladığını benim ağzımdan gibi yazmış.’ Öncelikle, ‘benim ağzımdan gibi’ ne demek acaba? Ne dediğini anladık Ayşegül Tözeren’in, onda sorun yok; ama kurduğu cümle pek bir tuhaf.

Mesele ise şu: Ben, Tözeren’in kitabında bulunan, 90’lı yılların edebiyatı ile ilgili bölümden yola çıkarak şöyle bir cümle kurmuşum yazımda: ‘Doğrudan alıyorum: ‘Kürtler, Ermeniler, Rumlar metinlere giremiyordu.’ diye şikâyet ediyor.’ Burada ne gibi bir yanlış, hata var, bilemedim. Bakın, yazar, kitabının altmışıncı sayfasında, 90lar öykücülüğünün şu şekilde eleştirildiğini belirtiyor: ‘Gecekonduların, yoksulların, kenar mahallelerin öyküleri, edebiyatın kör noktasında kalmaktadır. Dolayısıyla; Kürtlerin, Ermenilerin, Rumların söyleyişine metin dilinde pek rastlanmaz.’

‘Kürtlerin, Ermenilerin, Rumların söyleyişine metin dilinde rastlanması’ için, bu unsurların, metinlerde yer alması gerekir. Yazar, yine yazdıklarımı tahrif etmesin diye baştan belirteyim ki, ben, bu tartışmada bir taraf değilim; ama Tözeren’in bu eleştirileri desteklediğini, kitabından ve söyleşilerinden biliyoruz. Ben de bunu, evet, anladığım şekliyle aktardım. Bunda kızacak bir şey yok. ‘Doğrudan almak’la, ‘doğrudan alıntılama’nın aynı eylem olmadığını da yine hatırlatmak isterim yazarın kendisine. Doğrudan alıntılamadım, doğrudan aldım.

MÜEBBET EDEBİYATI

Bundan sonra, sıra, Ayşegül Tözeren’i en kızdıran noktalardan birine geliyor. Tözeren, kitabının dördüncü bölümünü, ‘müebbet edebiyatı’ dediği (veya ‘uydurduğu’) türe ayırmıştı. Ben de bundan bahsetmiştim, bahsetmese miydim? Şöyle demiştim: ‘Eleştirmen, burada, kitabın temasına ancak yardımcı olabilecek bir izlekle; Pkk üyesi üç kişinin, (Mahmut Yamalak, Mahmut Baran, Rojbin Perişan) cezaevinde yazma maceralarına odaklanıyor. Edebiyatın, yazarı geleceğe taşıma, onun için bir sonsuzluk yaratma işlevine sahip olduğunu ve bunun da bu üç Pkk mensubunun yazma uğraşıyla örtüştüğünü anlatıyor. Tabii ki de bu örgütün ismini telaffuz etme gereği duymayan Ayşegül Tözeren, ne kadar da duyarlı ve insani yönü ağır basan bir aydın olduğunu, bütün okurlarına bir kez daha hatırlatıyor(!)’

Açıkçası, bu satırların önünden veya arkasından, çok da eleştirel şeyler yazmamıştım. Ancak bu kadarı bile Tözeren’i çıldırtmış ve benim bu söylediklerimin, ‘edebiyat içre ihbarcılık’ olduğunu söylemiş. Bildiğim kadarı ile bu ‘ihbarcılık’ saçmalığını, yazara, yoldaşı ‘Sibel Öz’ armağan etti. ‘Öz’ ve ‘Tözeren’in, bu konudaki ortak refleksleri de, 2015’te, birlikte derleyip yayımladıkları ve F Tipi cezaevlerinde kalan ve müebbet hapisle cezalandırılmış bazı kişilerin öykülerinden oluşan ‘Korkma Kimse Yok’ adlı kitap üzerinden şekilleniyor herhalde.

Ayşegül Tözeren, bu tespiti ve aslında suçlamayı yapıyorsa, öncelikle kimi kime ve neden ihbar ettiğimi anlatmakla mükellef. Ne demek ‘ihbarcılık’? Böyle bir ithamla işin içinden sıyrılmak ne kadar da kolay. Tözeren üç isim zikretmiş kitabındaki makalede; ben de merak edip kim bunlar diyerek baktım sadece. Ve tahmin ettiğim üzere bunların üçü de Pkk mensubu çıktı. Ben de bunu yazdım, bu kadar.

Tözeren, istediği kadar çırpınsın, ihbarcı desin; Türk edebiyatının bütün sorunu, Pkk’lıların cezaevinde yazma uğraşının zorlukları mı ki bunu bize aktarıyor ve bayıla bayıla okumamızı bekliyor? Okumuyoruz ve reddediyoruz. Ayrıca, bizim bunu söylememizden rahatsız oluyorlarsa, ya bu işlere soyunmasınlar ya da yaptıklarının, cesaretle arkasında dursunlar. Öyle ilk eleştiride korkup da beni suçlamaya girişmeleri çok zavallıca bu yazarların.

Bu cezaevi ve müebbet edebiyatı bahsini sürdürmekte ısrar ediyor Tözeren. Diyor ki: ‘Mesele, yazıyı yazan bilir mi bilinmez, vahşi kapitalizmin sonuçlarından biri, hapishanelerin fabrikaya dönüştürülmesi fikridir. Birçok ülkede, tecritteki insanlar bilgisayar, cep telefonu parçalarının üretiminde kullanılıyor. Mahpusun yaptığı bilgisayarı, cep telefonu kullanırken, hangi sebepten içeride olduğundan rahatsızlık duyma, ama edebiyat yapmaya kalktığında karşı çık…’

Ayşegül Tözeren, keşke eleştirime vereceği cevapta bu kadar acele etmeseydi. Yine nitelikli bir yazı yazamazdı; ama en azından bu kadar da düşürmezdi kendini. Üç cümlede hepi topu, bu kadar saçmalanır mı?

Ben hangi ülkenin hangi suçtan yatan hangi mahpusunun yaptığı telefonu, bilgisayarı kullanıyorum? Cezaevlerindeki insanların emeklerinin sömürülmesini olumladığım nereden çıktı? Diyelim ki yazarın bahsettiği fabrika hapishaneler Çin’de, Endonezya’da; Pkk’lılar mı yatıyor?..

ZIRVA SÖYLEMLER

Bu zırva söylemler bir yana, yazarın kapitalizmden bahsetmesi falan da çok ilginç. Ayşegül Tözeren birden solculuğunu hatırlayıvermiş görünüyor. Edebiyat eleştirisi diye onlarca makale yaz, birinde bile kapsamlı bir sistem sorgulaması yapma, postmoderniteyi olumsuz bağlamda konu etme, sosyalist alternatiften, devrimci mücadeleden bahsetme; sonra birden kapitalizme laf söyle. Hoş, olumlu bir gelişme aslında bu yazar için; benimle polemiğe girmenin böyle de bir marjinal faydası varmış demek ki.

Ayrıca, F Tipi hapishaneler ve buradaki mahpuslarla, onların yazma edimiyle ilgili olarak bana laf ederek, Tözeren yine baltayı taşa vuruyor. ‘RadikalGenç’ adlı eki hatırlayanlar vardır; 2006 yılında, F Tipi’ne karşı, o tarihlerde sürdürülen ölüm orucu direnişi ile ilgili bir; 2007 ve 2008’de, tecritte bulunan ve çok ciddi sağlık sorunları yaşayan, devrimci-sosyalist gazeteci ve şair ‘Erol Zavar’ ile ilgili iki yazım, bu yayının arşivindedir. Tözeren, o tarihlerde ne yapıyordu, bilemiyorum; ama ben mücadele ediyor ve yazıyordum.

Bu ucuz işler ve söylemlerden sonra, Tözeren, Gezi’yle ilgili cümlelerime geliyor ve yazımdan şunları alıntılıyor: ‘O dönemki duvar yazılarının edebiyatı zorladığını ve artık bir şeylerin değişmesi gerektiğini söyleyen Tözeren, o duvar yazılarındaki apolitik ironiyi, solun geleneksel değerlerinin tahrifini falan elbette umursamıyor.’ Bunlara karşılık da şöyle diyor: ‘Gezi’deki duvar yazılarını ya görmemiş ya da yine okuduğunu anlayamıyor. Üzgünüm, ironiden anlamayan nesle aşina değiliz.’

GEZİ…

Araya bir parça atıyorum: Ben de çok üzgünüm, eleştirmen sıfatıyla, Gülten Kışanak’ın, Selahattin Demirtaş’ın kitaplarının tanıtımını yapan solcu sıfatlı reklam yüzlerine de biz aşina değiliz.

Gezi’deki duvar yazılarını ben de herkes gibi gördüm elbette. Gezi’yi, Gezi sürecini de çöpe atmadım. Konuyla ilgili ‘Azizim Sanat’ dergisine geçtiğimiz yaz başında verdiğim röportaja bakabilir, dileyen. Benim eleştirim, Gezi’deki, (söylediğim gibi) apolitik ironi ve solun geleneksel değerlerini tahrif eden duvar yazılarına, daha doğrusu, bunları sahiplenenlere idi. Örnek mi: ‘Mustafa Keser’in askerleriyiz!’, ‘Faşizme karşı bacak omuza’.

Yazımda ‘Bahri’ yerine ‘Bedri’, ‘Urfa’ yerine ‘Diyarbakır’, yazmışım; ‘Fethi Naci’ ile ‘Nurullah Ataç’ın sıralamasını karıştırmışım. Tözeren bunları hatırlatıyor. Eleştirinin özü ile ilgili olmasa da bu maddi hataları düzeltmiş olalım ve devam edelim. Ayşegül Tözeren’in gönlü olsun maksat.

Yazar, yine çok büyük bir tespit yaptığını zannederek atılıyor. Ben kendisine, ‘eleştirisinde risk almadığını söylemişim. O da bunun aksini ispatlamak için kitabından alıntılar yapıyor ve ‘Semih Gümüş’ ve ‘Ömer Lekesiz’le ilgili olumsuz tespitleri olduğundan bahsediyor; yani, bu iki isme eleştiri yönelterek çok cesur davrandığını bana ispat etmeye çalışıyor. Benim bu isimlere bulaşamayacağımı, korkacağımı iddia ediyor.

Ayşegül Tözeren, maalesef, henüz, kiminle dans ettiğinin farkına varamıyor. Semih Gümüş’ün ve dahi ‘Ömer Türkeş’, ‘Doğan Hızlan’ gibi abilerin eleştirmenliği ve yazarlığı ile ilgili, pek çok yazımda değini vardır. Bunlar bir yana; Semih Gümüş’ün ‘Orhan Pamuk cilalamaları’ dışında bir misyonu ve işlevi olmadığını anlattığım daha geniş bir eleştirim de yazdığım iki internet sitesinde mevcuttur.

Semih Gümüş veya bir başka kişiden neden korkalım ayrıca? Benim herhangi bir yayınevinden, dergi sahibinden, site yöneticisinden bir beklentim yok ki eğilip büküleyim, eleştirilerimi saklı tutayım. Bırakın Gümüşgilleri, solda yer alan kişi, yapı, grupların bile kendi içinde bir şebeke haline geldiğini öğreneli çok oluyor. Hepsinden uzağım ve mutluyum.

Ömer Lekesiz’e gelince; adını dahi duymadım, ne iş yapar, bilmiyorum.

Bu bahsi kapatmadan, tekrar pahasına da olsa şunu söyleyelim; Ayşegül Tözeren, ‘Lekesiz’ ve ‘Gümüş’ten, şu sebeple söz ediyor: Bunların biri liberal, biri de muhafazakârmış ve kendisi de bunlara laf edecek kadar cevvalmiş. Tözeren’in cesaretine hayran oldum (!) Ama, kendisiyle çelişmesine de üzüldüm: Hani Ayşegül Tözeren edebiyatta sicile bakmazdı, hani önemli olan yazının kendisiydi; oldu mu yani şimdi?

Aklıma geldi: Tözeren, sosyal medya hesabında, iki seçimdir Hdp’ye oy verdiğini ama Hdp’nin İstanbul’da gösterdiği vekil adaylarının Kürt olmamasının düşündürücü olduğunu yazmış. Ben edebiyatta sicile bakmam, gibi laflar ne kadar afiliydi oysa. Edebiyatta bakmıyorsan siyasette niye bakıyorsun? Azıcık tutarlılık, azıcık dürüstlük… Çok mu zor bu işler?

Laf açılmışken açıkça söyleyeyim: Ben, edebiyatta da siyasette de günlük hayatta da sicile bakarım. ‘Sicile bakmam’ deyip gizlice sicil kovalayanlardan da hoşlanmam.

Tözeren yazdıklarımı çarpıtmaya ve okurunu aldatmaya devam ediyor. Şöyle: ‘Gerçek Edebiyat’ta çıkan yazıda, ‘ucuzluğu herkesin malumu Ali Lidar’a sayfalar ayırıyor.’ derken övmüşüm gibi gösteriyor.’ Ben, ‘Tözeren, Ali Lidar’a sayfalar ayırıyor’ demişim ve onu, Lidar’ı över gibi göstermişim. İddia bu.

Peki, gerçekte ne demişim, ona bakalım: ‘Orhan Kemal Roman Ödülü’nü, dili, anlatımı, üslubu ve hatta yazdığı kitabın türü ile bile hak etmeyerek alan, edebiyat lobilerinin bayıldığı ‘Seray Şahiner’e tek olumsuz laf edemiyor; ama ucuzluğu herkesin malumu olan ‘Ali Lidar’a sayfalar ayırıyor. Lidar’a yönelik keskin tespitlerini temellendirmek için ‘Özal dönemi’ne kadar gidiyor.’

Şimdi, iddia edilenle, benim söylediğimin, uzaktan yakından bir ilgisi var mı Allah aşkına? Bu nasıl bir düşkünlüktür böyle? ‘Selahattin Demirtaş konuşunca gidip kitap okuyasım geliyor.’ diyen zavallı, edebiyatçı karikatürü, lobilerin prensesi ‘Seray Şahiner’ kardeşini koruyacağım diye Tözeren’in yaptıklarına bakar mısınız? Yazık.

Bir iki lafız daha var; ama onları geçip sona gelelim, yazarın metnini bağlarken kurduğu son cümlelere geçelim. Şöyle: “Bu yazı ve benzerlerinin, sanki sol edebiyat bir ihale biçimiymiş gibi, ‘Biz aldık, tapusu bizdedir.’ tonunu umursamıyorum. Her türlü erk, kültür dünyasına böyle ayar vermeye çalışıyorsa da cevabımı, yazıya da alıntıladığım bir ifadeyle vereyim: ‘Alayına isyan!'”

Sondan başlayayım. Tözeren, bu ‘alayına isyan’ lafını ‘Çarşı’dan almışmış. Benim bildiğim, ülkenin yarısı, bu lafı kullanır; ama tabii, mesele ‘Çarşı’ya selam çakmak. Hangi ‘Çarşı’ya peki? Muhalif taraftar grupları ‘Passolig’i protesto ederken koşa koşa gidip ‘Passo’ kart çıkartan; Gezi’de çevreci kesilen; ama bir sit alanı olan Dolmabahçe vadisine zarar verecek yeni stadın yapılmasına karşı çıkan muhalif mimarları duymazdan gelen; ‘Galatasaray’a Fetö operasyonu yapılsın.’ diyen ‘Çarşı’ya elbette.

Bunları neden söyledim? Bakın, bu bile, Tözeren’in sicili hakkında bilgi veriyor aslında. Çünkü ‘Ayşegül Tözeren tipolojisi’nin eleştirmenliği de edebiyatseverliği de solculuğu da böyledir: Yamalı ve dengesiz.

Dışarıdan hoş görünür, boyalı ve parlak, iddialıdır.

Özünde ise basit ve biçimsiz.

Bunu kendileri de gayet iyi biliyorlar ve bu yüzden işte, seviyeli bir eleştiri yazısına, nitelikli bir yanıt üretmek yerine; yazının sahibine, düşmanca bir tutumla saldırıyorlar.

İlk cümlelere gelince, ‘Sol edebiyatın tapusu bizdedir.’ tonunu umursamıyormuş yazar, öyle diyor. ‘Umursamıyorsan neden bu kadar çırpınıyorsun?’ diye sorarlar.

Bu bir kenara, ne yapmaya çalıştıklarını da ifşa ediyor aslında Ayşegül Tözeren. İyi kötü elimizde birazcık sol, birazcık edebiyat kalmış, onu da birilerinin alıp satmasına müsaade etmemeye çalışıyoruz, doğrudur. Mesele bu kadar basittir. Yoksa kişisel ne derdimiz olabilir?

Sanırım yeterli.

Eleştirmenlik namına elindeki birkaç kırıntıyı da bu kötü polemik yazısıyla tüketen Ayşegül Tözeren’i okuyan, ciddiye alan olur mu bu saatten sonra bilemiyorum.

Son olarak: O kadar atıştık, hatıra kalsın; ‘Gülümseyin Ayşegül Hanım, ‘selfie’mizi çekiyorum.’

[Alper Erdik
15 Ekim 2018
‘gercekedebiyat.com’]

I don’t know what Mr. Zileli thinks, but I think that The World Revolution will not achieved by the revolutionists who just sitting home and romanticising the idealised primitives.

https://gercekgazetesi.net/genclik/gelecegimizi-kapitalizmin-insafina-birakmayalim-baska-bir-yol-var

“Türkiye; sadece toplumsal devrim, aydınlanma, bilim, kültür ve sanat adına kayda değer hiçbir şey üretememiş olan değil, aynı zamanda da hiçbir zaman üretemeyecek olmaya mahkum olan gereksiz bir ülkedir.”

demek bir gerçeğin ifadesi mi olur?

Yoksa bundan birkaç bin yıl önce;

“Kuzey Amerika ve Britanya coğrafyaları; Fırat-Dicle, Nil, İndus-Ganj ve Sarı Nehir çevresindeki coğrafyaların aksine, kayda değer bir değişim yaşamamıştır ve hiçbir zaman da yaşayamayacak olmaya mahkumdur.”

demek gibi bir şey mi olur?

Yeni İvme Fiyaskosu…

Cehaletin mi yanlış düşünceyi beslediği, yoksa yanlış düşüncenin mi cehaleti körüklediği sorusu her zaman kafamı meşgul etmiştir. Galiba bunun genel cevabı, her ikisinin de birbirini beslediği yönünde olmalıdır ama hangisi daha ağır basar, hangisi önceliklidir, işte bunun içinden çıkamıyordum.

Gün Zileli’nin kendi sitesinde çıkan “Yeni Bir İvme…” yazısıyla kafamdaki bu ikilem çözüldü: Evet, ağırlıklı olarak, yanlış düşünce cehaleti körüklüyormuş.

Gün Zileli’yi epey zamandan beri tanırım. Kendisi anarşisttir, sanırım esasen de anarşist olarak tanınır, ne yazık ki önceden Aydınlıkçılık gibi kötü bir mesleğe intisap etmişti.

Anlayacağınız, Gün Zileli ile ilgili birkaç anım hoştur. Anarşistliğe intisap ettikten sonra birkaç yazısını okumaya gayret ettim. Bu yazılarda bir anarşist duyarlığındansa kendini boş hayallere bağlamış bir hayalperestin gayretkeşliğini görmek beni üzmedi desem yalan olur. Yine de rastladıkça yazılarına şöyle bir göz atmaktan kendimi alamadığım sayılı anarşistlerden biriydi.

Gün Zileli’nin bu yazısı iyice üzücü. Eski bir tanıdık olarak onun adına endişelendim. Cahil bir insan olmadığını biliyordum. Ama kapıldığı azgın yeni ivmeci hayaller onu hızla cehalet uçurumuna doğru sürüklemekteydi. İşte beni üzen ve endişelendiren bu oldu.

Gün Zileli’nin yaklaşımı, “Yeni İvme’yi korumak adına” eski ivmeleri katleden ve aşağıdaki sözleri sarf ederek tarihe geçen, Yeni İvme Devrimi’nin gaddar Generali François Joseph Eastermann’ınkinden çok farklı değil:

“Artık “Eski İvme” diye bir şey yok, sevgili yurttaşlarım. Kılıçlarımızla kadın çocuk demeden yok ettim, Eskiivme bataklıklarına ve ormanlarına gömdüm onları. Emriniz üzerine, çocuklar bile yeni ivmelerimizin nalları altında ezildi, kadınlar artık geleceğin eski ivmelerini doğuramayacak, çünkü katledildiler. Sokaklar ceset dolu, kimi yerlerde cesetlerden piramitler oluşmuş bulunuyor. Eskiivme’de kitlesel olarak kurşuna dizdik esirleri, çünkü isyancılar sürekli teslim olmakta ve kimseyi esir alacak durumda değiliz. Onlara özgürlüğün yeni ivmelerini vermeye hiç de niyetli değiliz. Devrimin acıması yoktur.”

Umarım Gün Zileli de tarihe bu fiyaskosuyla geçmez.

“Yetmez Ama Evet Silahşörleri”ne ne oldu?

“Müslüman AK Parti”nin “Gayrimüslim Dört Silahşörler”i şimdi neredeler?

İkisi hala uslu durup evde kalmaya devam ederlerken öbür ikisi yaramazlık yapıp evden kaçtılar. Fakat dördünün de sesleri artık pek çıkmıyor ki çok normal. Kardeşlerin huyları birbirine benzermiş ne de olsa.

Kimlerden mi bahsediyoruz? Tabii ki Etyen Mahçupyan, Markar Esayan, Sevan Nişanyan ve Roni Margulies’ten. Tek kelime etmeseler bile onları unutmak mümkün mü?

Ankara Savaşları: 1402 ve 2019

Bir Ortaçağ “alt-emperyalist”i olan Yıldırım karşısında Anadolu’yu işgal eden Ortaçağ “emperyalist”i Timur’a sığınıp bu sayede bağımsızlıklarını tekrar kazanan Anadolu beyliklerinin bu yaptığı yanlış değilse, neden “modern Yıldırım”a karşı “modern Timur”un desteğini alan “modern beylikler”i suçlayalım?

I predicted that you were constipated and am vey pleased to see that I was right.
ʻʻ225 never disappoints!
As I said before, he didn’t – and will never – change it.
So predictable!ˮ
Exactly as predicted, not much, three turds is all!
I think you are, like all others in this site, too stiff. They have all the reason to be so – while communist China is growing cotton on the other side of the moon these morons are waiting for THE VIRGIN REVOLUTION.
What are you waiting for? Your guru Caleb Scharf to take you to THE OTHER SIDE OF BLACK HOLES by his GRAVITY’S CAR?
Before I give you more salad, ʻʻgoes in hard, comes out easyˮ home remedy, to help you with your constipation here is something for you stiff necks to contemplate upon yet another reason why you people are constipated.
“I should only believe in a God that would know how to dance. And when I saw my devil, I found him serious, thorough, profound, solemn: he was the spirit of GRAVITY- THROUGH HIM ALL THINGS FALL. Not by wrath, but by laughter, do we slay. Come, let us slay THE SPIRIT OF GRAVITY!”
Nietzsche
Now the salad:
An extraordinary man makes himself heard in this book: Davi Kopenawa. His breadth of vision and the meticulous care with which he describes the Yanomami cosmology and way of life take us on a voyage into an Amerindian spirit world. It is a world that may be imaginary for us, but it is profoundly real for him, as he sees the xapiri (images of the mythological animal ancestors), speaks to them, and shares his life with them.
This voice is that of a prophet: “The forest is alive. The white people persist in destroying it. We are dying one after another, and so will they. In the end, all of the shamans will perish and the sky will collapse. Before it is too late,” the prophet adds, “I want to talk to you about a time long ago when the animal ancestors transformed. Thanks to my shaman elders, I learned how to call them. I see them, I share life with them, and I listen to them.
“You must hear me—time is short.”
A Yanomami shaman and spokesperson, known and admired in the Amazon and beyond, Davi Kopenawa continues to live with great simplicity among his people in his traditional home. In this unique book, which he developed in collaboration with Bruce Albert, an anthropologist at the top of his field, he challenges us to see ourselves as the People of Merchandise and to rebel against the damage wrought by the industrial world on the Amazon rain forest.
Bruce Albert found his calling in working with the Yanomami and Davi Kopenawa. Renouncing conventional academic ambitions—although he has all the necessary credentials—he chose to pursue an intellectual and inner adventure in the Amazon. He met his teachers among the Indians who adopted him. Davi Kopenawa describes the book’s purpose, and its origins in their friendship: “A long time ago, you came to live with [the Yanomami] and you spoke like a ghost. Little by little, you learned to imitate our language and to laugh with us. We were young . . . Later I told you: ‘If you want to take my words, do not destroy them. They are the words of Omama [the Yanomami demiurge] and the xapiri. First draw them on image skins, then look at them often . . . Like me, you became wiser as you got older . . . Now I would like [these words] to divide themselves and propagate over long distances so they can truly be heard.”
Bruce Albert captured these words from a complex tradition, and undertook the enormous task of translating them into French. Few anthropologists have ever undertaken such a difficult endeavor. The publication of this book is a significant event in the history of great eyewitness accounts.
Eerie and unsettling as they are, Davi Kopenawa’s visions and warnings may be hastily dismissed as the phantasmagoria of a rain forest shaman. But if you are skeptical, pause to listen. Remember the enduring power of ancient cosmologies, and the philosophical significance of differences in the long history of human evolution. Our thought is enriched by dialogue with the strange and unfamiliar. For any dialogue to take place, it is necessary to respect cultures and understand the immense variety of long histories of thought in different contexts. A purely technical rationality without conscience or spirituality, dominated by material interests, leads the industrialized world to the destruction of our planet. The supposedly technologically backward peoples may be tomorrow’s wise men.
Readers from around the world need to listen to Davi Kopenawa’s painful appeal for his people’s well- being and our own. With the destruction of Amazon rain forest, mankind may be approaching an ecological collapse—what Davi Kopenawa calls the time of the “falling sky.” “What is the purpose of education?” asked Jean- Jacques Rousseau. “To learn how to live better.” Davi Kopenawa, Yanomami philosopher and great advocate of ecology, is one of the teachers we have been waiting for.
—Jean Malaurie Director Emeritus for Research Centre National de Recherche Scientifique (CNRS)

Bu ülke nasıl iflah olabilir?

Mesela şu şekilde:

Türk devletinin Batı’yla ilişkileri tamamen kopma noktasına gelir ve tüm ilişkiler kesilir. Türkiye NATO’dan ve Avrupa Konseyi’nden çıkarılır.

ABD veya başını onun çekeceği bir koalisyon, ülkeyi kansız bir şekilde işgal edebilmek amacıyla, önce içerideki adamları vasıtasıyla, ve bu sefer 15 Temmuz’un aksine hayati ve çok daha ciddi, gizli, iyi planlanmış bir operasyonla bir yandan en tepedekileri etkisizleştirir, bir yandan da başka adamlarıyla en altlara kadar olan bütün komuta kademelerini dağıtır.

BM Güvenlik Konseyi kararıyla uluslararası topluma ve dünya barışına tehdit oluşturduğu gerekçesiyle Türk devleti lağvedilir. Bir manda yönetimi kurulur.

Bu sayede neler mi olur?

Öncelikle 1925-1945 ve 1950-1960 arasında ve 2010’lardan sonra gördüğümüz bütün bu tek parti hatta tek adam yönetimleri, darbeler ve darbe girişimlerini de yanına alarak, bir daha geri dönmemek üzere gider.

Yeni yönetim eğitim sistemini de değiştireceği için kuracağı yabancı okullar Türkçü, Sünni İslamcı ve Kemalist eğitim sistemini, dolayısıyla bu resmi ideolojileri ortadan kaldırmış olur.

Bu yönetimin güvenliği sağlamak için kuracağı profesyonel ordular, polis teşkilatları ve bütün kolluk güçleri, zorunlu askerliğe ve “Ordu-Millet” kavramında ifadesini bulan katı militarist kültüre dayanan eski ordunun ve “Ulus-Devlet”in yerini alarak toplumu kökünden değiştirir. Tabiri caizse bir “toplumsal devrim” yapar.

Vesaire, vesaire…

Alın size zor denebilse bile anarşist ve marksist devrim ütopyalarıyla karşılaştırıldığında çok kolay olan bir çözüm önerisi.

Onlardan tek farkı ve dezavantajı, bütün dünyaya değil, sadece içinde yaşadığımız topraklara bir kurtuluş getirecek olması. Hepimiz de önce kendimizi düşünmek zorunda olduğumuz için bundan daha doğal bir şey olamaz herhalde!

İtiraf ediyorum:

Ben Gün Zileli gibi özgürlükçü değil, “sansürcü” bir solcuyum.

Çünkü “Dabulu Dabulu Dabulu Gün Zileli Nokta Kom”u tımarhaneye çeviren zır delilere sansür uygulanmasından yanayım.

Yalnız şu da var ki başka hiç kimseye sansür uygulanmasını istemem ve bu tutumum hariç her konuda Zileli kadar özgürlükçüyüm.

Yukarıda anlattığınız deli saçması çorbalarının başka bir tarifi de şu mudur acaba?

Bir de şu şekilde deneyebilir miyiz?

Son dakika.. İzmir’de düğmeye basıldı! FETÖ, PKK ve uyuşturucu…
http://www.hurriyet.com.tr/gundem/izmirde-flas-operasyon-feto-pkk-kck-ve-uyusturucu-41087004

78’liler Girişimi Sözcüsü Celalettin Can, İzmir’de yaptığı bir konuşmadan dolayı hakkında başlatılan soruşturma doğrultusunda İstanbul’daki evine düzenlenen baskınla gözaltına alındı.

Evinde yapılan arama sırasında bilgisayarına el konulduğu öğrenilen Can, Ataköy Polis Karakolu’na götürüldü.

Alınan bilgiye göre, Can’ın, akşam saatlerinde soruşturmanın başlatıldığı İzmir’e götürüleceği öğrenildi.

18 Ocak Cuma

https://odatv.com/celalettin-can-gozaltinda-18011938.html

“İktidarın ner türlü yargılaması haksızdır, kim olursa olsun.”

Başkalarına zarar vermelerini engellemek için bile mi?

Bugün şöyle bir haber başlığına rastladım ama bakamadım. Olayın dün çıkan haberine de. Böyle şeyleri konuşmak değil düşünmek bile istemiyorum.

“Kediyi sopayla döven işadamı gözaltına alındı”

“ben siyasi yargılamalardan söz etmiştim”

Bence toplumu zehirleyen Sözcü tayfası gibi bazı “siyasi suçlular” en az bu tür psikopatlar kadar tehlikelidirler.

AKP’den bile. Çünkü onların ne olduğu zaten belli ama bunlar “muhalif” görünümleriyle gerçek muhalefete daha çok zarar veriyorlar.

Gün bey,

Sizin de yıllar boyu tecrübe ettiğiniz üzere; anarşizm, kalıpsal bir şey değil.

‘Natural’ci, ‘doğa’ ve/veya ‘doğal’cı, ‘green’ anarşizm,

Vejetaryen ve veganlık temelli anarşizm,

Feminist temelli anarşizm,

Hiçbir sisteme dahil olmamak için ‘idle (bilinçli olarak, tercihen boş gezen)’ anarşizmi,

Primitif anarşizm,

İlkellik temelli anarşizm…

Gibi pek çok anarşizm türü var.

Siteniz daha çok Türkiye odaklı, ve kısır siyasi çekişmelerin yansımalarını içeren çok fazla içeriğe sahip, hem yazı olarak hem sitenize gelen yorumlar olarak.

‘Pipsqueak’, bahsi geçen kısırlığın dışında yazılar yazdığında, sitenizin pek çok müdavimi ona ve yazdıklarına otomatikman cephe alıyor ve sitenizden kovmaya çalışıyor. Siz de ara sıra bu cepheye dahil oluyorsunuz.

Pipsqueak’in üslubu ne kadar sert olursa olsun, yazdıkları kıymetlidir. İşaret ettiği çok mühim tehlikeler, yıllar öncesinden yapılan yanlışların ceremesinin bugün çekiliyor olduğu, yarın katmerlenerek çekileceği gerçeği var. Bunları hem siz hem sitenize yorum yazanlar; ıskalıyorsunuz.

Pipsqueak’in yazdıkları uyarılara dikkat etmeyip, sadece ‘üslubunun sertliğine göre’ davranmak ve onu siteden uzaklaştırmak; yukarıda bahsedilen kısırlığın artarak sürmesine neden olur.

Siz ve sitenize yorum yazanlar, her ne kadar tasvip etmeseniz de; Pipsqueak’in yazdıklarını okuyanlar da var. Bunu özellikle ‘siz’ unutmayınız Gün bey.

Özgürlükçü olmanın kıymetini en iyi bilenlerden birisiniz. Pipsqueak’in yazılarını yayınlamanızı istiyoruz. Yayınlayacak mısınız?

Yeni! Yepyeni! Yepisyeni!

İnsanlık tarihinde hiçbir benzeri olmayan, tıpkı ilgili ayetlerin tefsirlerinde açıklanan cennet nimetleri gibi “hiçbir gözün görmediği, hiçbir kulağın işitmediği, hiç kimsenin aklına hayaline gelmemiş” olan “Kapitalizm” geldi!

Üstelik onu alana “Marksist” veya “Anarşist” paketi içinde bir tane de “Anti-Kapitalizm” bedava!

Kampanyayı kaçırmayın!

Bir gün aniden cehennemden zembille Sümerler’e inen “Medeniyet” ve hediyesi “Anti-Medeniyet”ten beri böyle kampanya görülmedi!

Sadece seçimleri kimlerin kazanacağına veya bürokrasinin en tepedeki makamlarına kimlerin konacağına odaklanarak bir strateji belirlemek yanlıştır.

Çünkü sözkonusu bu yüksek makamlara konacak “devlet kuşları”nın kimler olacağı kadar, daha aşağıdaki “dal”ların, örneğin ilçelerin başındaki “kaim-i makamlık” makamlarından “ihtiyar heyetleri”nin başındaki ihtiyarların makamlarına kadar birçok başka “dal”ın da dikkate alınması gerekir.

Bunların dışında unutmamamız gereken başkaları da var tabii.

“Rektörler” ve “Sektörler”, özellikle de ikisinin biraraya gelmesiyle oluşan “Özel [Sektörün Kurduğu] Üniversite Rektörleri” mesela.

Veya Hıyanet İşleri, Keriz Kuvvetleri, Cıva Kuvvetleri, Don-alma, Jandarıcam gibi.

Bütün illetvekillikleri de en az İllet Meclisi başkanının kim olacağı kadar önemlidir.

Have you ever heard when did The Capitalism exactly appear in human history?

It’s not a story The Anti-Capitalists would tell you.

Tabii, yazınıza teşekkür ederim ama ek diyeceklerim de var.

Ben kendim bilgi hayranı değilim. Çok kısaca ve sonsuz kabaca söylersem, bilgi, meta olduktan sonra günümüzdeki anlamını kazandı ve bilgi çılgınlığı başladı. Amerikaʼda kazık yiyenlerin dedikleri ʻʻthis is a learning planetˮ bunu güzel özetler.

Daha da kötüsü, tarihte ʻtelosʼ olmadığını en katı savunanlar bile geriye bakıp her yerde ve her zaman bilginin günümüz bilgisine kavuşma sevdası içinde geliştiğini iddia ederler, yani ʻevrensellik businessʼ. Ya da, daha ʻTurkishʼ söylersek, ʻgül ve bülbül businessʼ.

Bir örnek: Eski adıyla burjuva, yeni adıyla bu siteyi dolduran orta sınıf kültüründe, ʻchildren are discouraged to have strong feelingsʼ. Tarihte romantikler buna isyanı güzel simgelerler. En azından da Jane Austenʼın ʻSense and Sensibilityʼ.
Ve işte bu sitedekilerin bir milyon yılda bile anlamadan tekrar ettikleri nakarata yanıtım: ʻʻBen bunları orta sınıf yazarlardan öğrendim! Ortada bir çelişki yok sizin cahilliğiniz var!ˮ Bakın mesela Frankfurt School filozofların bu site cahillerini tanımlayan ʻculture industryʼ veya Hannah Arendtʼın ʻthe banality of evilʼ kavramlarına.

Ben tarihte ilkel yaşamdan medeniyete geçişle son derece önemli bir kopuş olduğuna dikkat çektim, hepsi o kadar! Benzeri kopuşlar var: geleneksel ekonomiden kapitalizme veya geleneksel siyasi düzenden iş adamlarının ağır bastıkları ve modern kurumlardan oluşan düzene, geleneksel teknikten modern bilime geçişler insan tarihinde çok önemli kopuşlardı. Bu sitenin bilgiçleri hiç bir bilgileri olmadığı ilkellik konusunu balıkların katıldığı akımlar arası köpek kavgasına tercüme eder dururlar.

Ben açıkça meydan okuyorum: Bu sitede ilkellik ve ilkellikten medeniyete geçişi bilen tek bir kişi yok. En sık gönderme yaptığım bilgi dalı antropoloji bile partiler arası köpek kavgası gibi algılanıyor. Yani, kim daha çok biliyor? Bilgi kapitalizminin karikatür varlıkları! Serbest bilgi pazarının serbestliğinden yararlanıp çarşıya alış-verişe çıkmış kültür endüstrisi mağdurları. Kendilerini bu duruma sokanlara karşı isyan edeceklerine savunuyorlar.

Sanki en büyük kütüphane kapılarında yazılmış olan ʻʻbilgi güçtürˮ deyişi görmemişler. Sanki bana cevaplarında kullandıkları bilgisayarı egemen altına alanların dünyayı da egemen altına alma ihtimalini duymamışlar. Sanki son 4-5 yüz yıldır dünyayı bilgi sayesinde egemenlik altına alanların kim olduklarını bilmiyorlar. Sanki kendileri gibilerin yaşadıkları ülkelere Trump değil ben ‘shithole countries’ diyerek hakaret ettim. Sanki Trump gibi faşist ruhlu bir alçak bilgi sayesinde toplanılan bomba ve silahlarla değil, dil gücüyle dünyaya meydan okuyor.

Bence sorun alışılmış dedikodular dışında konuşulanları cahillikten dolayı anlamamadan kaynaklanıyor.
Basit bir örnek: Kapitalizme karşı ideoloji Komünizm. Anahtar önek ʻKomun – üstelik ilham ilkellerden geldi. Antropolojide anahtar önek ʻAntroʼ, yani insan.

Ben defalarca meydan okudum: kapitalizme karşı ve bir çeşit komünizm-anarşizm ideolojisini benimseyen bir kimse otobüsün yürümeden daha hızlı olduğuna inanıyorsa, o bir kara cahil enayi, modaya uyan bir televizyon-okul moronıdır. Cevap yok!
Bunu bile çözemeyecek kadar kavramların toplumsal anlamından kopmuş tipik birey olmayan orta sınıf bireyciler, akımlara kapılmış ölü balıklar, kültür endüstrisi hilkat garibeleri, ilkellik konusunu aşina oldukları futbol takımı tutma dırdırına tercüme edip duruyorlar.

Tamam, kafa şişirdim. Sadede geleyim.

Siyasi dünyada insanın ve hatta tüm yaşamın varlığını elinde tutan neo-diktatörler günde 24 saat insana hakaret ve küfür ederler; medya hakeza; dünya ekonomisi hakeza; sosyal ilişkiler hakeza; eğitim hakeza…

En yakın tarihlerde bile anarşistler fiilen, komünistler teorileriyle bu duruma isyan edip şiddete başvurdular. Ben salt sert ve alaycı bir dil kullanıyorum.

Daha uzun tarihte isyan edenler arasında sert dil ve küfür çok yaygın bir yanıttı.

Her gün 24 saat hakaret ve yalanlar yağmuruna tutulan ʻallah belanızı versinʼ diyerek insanlığını koruması, bence, bu alçaklıklara en güzel bir yanıt. Ama aynı kişi döner de tarih boyunca sık rastlanan enayiler gibi güzel yanıt formülünü sonsuz cahil olduğu konularda gevezelik ettiğini yüzüne vurana karşı da kullanırsa, konuyu anlamadığını itiraf etmiş olur.

Çok daha yakından somut örnekler: Medeniyet’in yutup kustukları ʻ256 Anonimʼ, ʻ257 Anonimʼ, ʻ258 Anonimʼ, ʻ260 Anonimʼ bu kara cahilliğe örnek oldukları gibi, bence, şu an dünyanın en alçak ruhlu modern kinikleri temsil (cynic) ederler. Fitilleri tükenmiş eğlence ve endüstrisi atıkları; yitip gitmişlerin mezar taşlarındaki yazılar.

‘Kapitalizm istisnasız bütün kapitalistlere öyle harika hayatlar veriyor ki, dünyanın en uzun ömürlü insanlarından olan Mustafa Koç ve Mina Başaran gibi kapitalistler inanılmaz uzun ve inanılmaz mutlu bir hayat sürmüştür. Halbuki genç yaşta ölmek kapitalistler hariç istisnasız herkesin kaderi olduğu için işçi sınıfı bir yana, mutlu bir hayatı olan tek bir orta sınıf mensubu entelektüel göremezsiniz.’

Zevzeklik tam gaz.

‘Çorba’ yapmak için bile biraz bilgi, biraz tecrübe gerekir.. Yukarıda tırnak içinde yazılan ‘zevzeklik çorbası denemesi’nde, bunların hiçbiri yok..

Yapı Kredi’nin İstanbul’daki en büyük şubelerinden birinde ‘sömürülen’ bir bankacı, banka içindeki ‘amirleri’ tarafından, daha fazla kredi satışı yapamadığı için ‘psikolojik işkenceye, yıpratmaya’ maruz kaldı. Beyin kanaması geçirerek ‘öldürüldü’. Geride kalan üç çocuğu da kapitalistlerin pençesinde köle olmak için annesiz büyüyecekler, annelerinin acısını unutmadan, kapitalistlerle uyumlu birer köle olmaya çalışacaklar ömürleri boyunca.

‘Kapitalistler tarafından öldürülen’ bu bankacının ismi: Nadide Kısa

Ve Nadide Kısa, ‘mutlu bir hayatı olan orta sınıf mensubu entelektüel’ kategorinizden biri de değildi üstelik..

Siz, Mustafa Koç, Mina Başaran gibi isimleri çok duyarsınız; ama, Nadide Kısa gibi isimleri neredeyse hiç duymazsanız. Bunun sebebi, ‘Koç ailesi’nin ve ‘Başaran ailesi’nin, medyadaki güçlü bağlantıları sayesinde, bizzat kendi kurumlarının işlediği cinayetleri ‘duyurMAması’ olabilir mi acaba, kendinize bu soruyu sorun bakalım, zevzeklik çorbası yapmaya yeltenmeden önce.

Peki:

Zevzeklik çorbası denemenizde, ‘işçi sınıfı bir yana’ diye yazmışsınız da;

13 Mayıs 2014’teki SOMA cinayetini hatırlıyor musunuz? Muhtemelen unutmuşsunuzdur..

301 insan, kendi istekleriyle mi öldü?

Yoksa, kapitalistler tarafından mı öldürüldü?

Peki, bu ‘301 insan’ arasından, bir tane bile olsa, isim aklınıza geliyor mu? Muhtemelen gelmiyordur..

Kendinize bu soruları sorun bakalım, zevzeklik çorbası yapmaya yeltenmeden önce.

Yukarıdakine benzer bir tane daha:

“DİYARBAKIR’ın Silvan İlçe Emniyet Müdürü Ö.Ö. ile 4’ü polis toplam 8 kişi, tarihi eser kaçakçılığı operasyonunda gözaltına alındı.”

“Mustafa Koç’un ölümü bir istatistiktir, milyonlarca işçinin ölümü ise bir trajedi.”

Bir dakika. Böyle değildi galiba. Yoksa tam tersi miydi?

Gerçi bu sözü söyleyen, en azından söylediği iddia edilen kişi de “anti-kapitalizm” adına çok sayıda “istatistiğe” imza atmış ama önemli değil.

“Gerçek” anti-kapitalizm bu değil ne de olsa!

İşin teferruatını, yani hikaye tarafı olan metafizik ve mitolojik unsurları ayıkladığınızda, Mekke dönemi ayetleri, yani “gerçek” İslam diyebileceğimiz şey, “gerçek” anti-kapitalizme, yani anarşizme ve devrim öncesi bolşevizmine benziyor.

Medine dönemi, yani Medine “devleti”nin kurulmasından dört halife döneminin sonuna kadar olan “İslam” ise, devrimin Lenin dönemindeki yozlaşmışlığına, anarşistlerin ve benzerlerinin ezildiği döneme benziyor.

Emevilerin tamamen siyasallaştırıp saltanatın oyuncağı haline getirdiği, Emevi hanedanının iç mücadelelerde birbirleriyle bile savaştığı dönemin “İslam”ı ise Stalinizme, yani anarşistlerin yanı sıra Leninistlerin ve hatta Stalinistlerin de ezildiği döneme.

Sonuç?

Bu iyi niyetli insanlar ideallerini hayata geçiremiyorlar. Tabii ki bundan sonra da hep böyle olacağı kesin bir şekilde ileri sürülemez. Ama sürekli tekerrür eden bu durum da öyle kolayca hafife alınamaz.

“İnsan türü tam olarak hangi tarihte ortaya çıkmıştır?” neden saçma bir sorudur?

Çünkü insan türü kapitalistlere benzeyen birileri tarafından yapay bir şekilde tasarlanmamıştır da ondan. Yani insan “yapay” bir sistem değildir.

“Kapitalizm tam olarak hangi tarihte ortaya çıkmıştır?” sorusu da işte aynı nedenle çok saçmadır.

‘Soruya soruyla cevap vereceğim için kusura bakmayın lütfen.’

Kusursuz kimse yoktur. Mesela, ‘zevzeklikte ısrar’ da bir kusurdur.

‘Vatan sağolsun, gerekirse öbür oğlumu da şehit veririm’ diyen ‘şehit’ babaları, hatta o babaların seve seve ‘şehit’ olan oğulları bu ölümleri kendileri mi seçtiler?’

Militaristler, insanları, ‘başkaldırmadan yaşayan, uslu vatandaşlar’ olarak torna tezgâhından geçirme vazifesini sürdürürler.

‘Ordu’ adı verilen kurumun asıl görevi; ‘önce’ erkekleri formatlayarak, otoriteye boyun eğecek bir kalıba sokmak ve o kalıpta tutmaktır. Çünkü, ‘üniformalı askerlik’ dönemi bitip sivil hayata transfer olunduğunda, ‘formatlanmış erkekleri’ gütmek nispeten daha kolaydır. Bahsettiğiniz ‘öbür oğlunu da öldürtmeye hazır ‘şehit’ babası’nın da, bu formatta olduğunu ıskalıyorsunuz.

‘Milliyetçilik’ lagalulagaları, ‘peygamber ocağı’ fetişizmi, ‘askerliğini yapmayan erkeğe iş verMEme’ tehdidi, ‘şehit edebiyatı’ bla bla bla… Akşamdan sabaha, bugünden yarına değişecek olgular değil.

(Militaristlerin, kadınları ve diğer cinsiyet yönelimlerini nasıl formatladığı konusuna hiç girmiyorum bile…)

‘Korku eşiğini aşmak’ her insanda aynı seviyede değildir. Belli ki, sizin bu konularda; ya hiç tecrübeniz yok, ya az tecrübeniz var, ya da sırf zevzeklik maksadıyla yazıyorsunuz.

‘Yoksa onları ‘kapitalizm’ mi öldürdü? Ha pardon, kapitalizm onları bizzat öldürmedi ama beyinlerini yıkayarak ölüme gönderdiği için öldürmüş oldu. Bu insanların akılları yok çünkü. Varsa da kullanmamaları ‘kapitalizm’in suçu elbette.’

Kapitalizm, kendi kendine doğan-büyüyen-ölen bir organizma değildir.

‘Kapitalistler’ sayesinde kapitalizm vardır. Tıpkı ‘militaristler’ gibi, tıpkı ‘komünistler’ gibi, tıpkı ‘faşistler’, tıpkı ‘dinciler’ gibi…

Üstteki paragrafların birinde ‘korku eşiğini aşmak’ kısmını tekrar, ama ‘anlamak için’ okuyunuz. ‘Beyin yıkamak’la, ‘aklın var olup olmaması’yla, ‘eğer akıl varsa onu kullanıp kullanmamak’la daha sonra ilgilenirsiniz.

‘Mustafa Koç’un ölümü bir istatistiktir, milyonlarca işçinin ölümü ise bir trajedi. Bir dakika. Böyle değildi galiba. Yoksa tam tersi miydi?

Önce, kapitalistlerin işlediği SOMA cinayetinde öldürülen insanlar arasında, bir tane bile isim aklınıza geliyor mu gelmiyor mu, bu soruya cevap arayınız. ‘İstatistik’le, ‘trajedi’yle daha sonra ilgilenirsiniz.

‘Gerçi bu sözü söyleyen, en azından söylediği iddia edilen kişi de ‘anti-kapitalizm’ adına çok sayıda ‘istatistiğe’ imza atmış ama önemli değil. ‘Gerçek’ anti-kapitalizm bu değil ne de olsa!’

‘Zevzeklik çorbası yapmak’ konusunda daha çok tecrübe edinmeniz gerekiyor. Henüz beceremiyorsunuz.

‘Eleştiri bittiğinde çürüme başlar’ öyleyse ‘anti-kapitalizm eleştirilemez’. Veya bazı olumsuzlukların kaynağının aslında ‘kapitalizm’ adı verilen tek bir şey olmadığı söylenemez (çoknedenlilik-multicausality?). Dolayısıyla o olumsuzlukların yaşanmaması için her biriyle mümkün olduğunca mücadele etmeye çalışmak yerine, topyekun ‘kapitalizm’ adı verilen şeye tek cepheden savaş (cihad?) ilan edilmelidir.’

Bunları, ‘siz’, uyduruyorsunuz.

Ve eleştirdiğinizi ‘zannediyorsunuz’.

Asıl yaptığınız, ‘zevzeklik’.

‘İşin teferruatını, yani hikaye tarafı olan metafizik ve mitolojik unsurları ayıkladığınızda, Mekke dönemi ayetleri, yani ‘gerçek’ İslam diyebileceğimiz şey, ‘gerçek’ anti-kapitalizme, yani anarşizme ve devrim öncesi bolşevizmine benziyor. Medine dönemi, yani Medine ‘devleti’nin kurulmasından dört halife döneminin sonuna kadar olan ‘İslam’ ise, devrimin Lenin dönemindeki yozlaşmışlığına, anarşistlerin ve benzerlerinin ezildiği döneme benziyor. Emevilerin tamamen siyasallaştırıp saltanatın oyuncağı haline getirdiği, Emevi hanedanının iç mücadelelerde birbirleriyle bile savaştığı dönemin ‘İslam’ı ise Stalinizme, yani anarşistlerin yanı sıra Leninistlerin ve hatta Stalinistlerin de ezildiği döneme. Sonuç? Bu iyi niyetli insanlar ideallerini hayata geçiremiyorlar. Tabii ki bundan sonra da hep böyle olacağı kesin bir şekilde ileri sürülemez. Ama sürekli tekerrür eden bu durum da öyle kolayca hafife alınamaz.’

Dinler, kapitalistlerin amaçlarını gerçekleştirmede kolaylaştırıcı birer unsur vazifesindedir. Bu, ‘uydurma’ değil; ‘tespit’tir. Bunu, bir tür; ‘su’ ve ‘çimento’ gibi düşününüz. Aklınıza hemen ‘zevzeklik yapmak’ gelmesin.

‘Semavi dinler’ – ‘Semavi olmayan dinler’ diye kategorize edilMEden önce yaşanan tarihte, ‘kast sistemi’ dünyanın pek çok coğrafyasında farklı isimler, farklı veçheler, farklı kültür kodları ile vardı. Akıp geçen, günümüze gelinen süreçte; ‘kast sistemi’nin hegemonyası güncellenerek (‘updated’) devam ediyor. Dinler, bugün de, bu fonksiyonunu sürdürmektedir.

‘İşçi sınıfı’ nerede biter, ‘orta sınıf[lar]’ nerede başlar? Bir fabrika, maden, inşaat veya tarım ‘işçi’si olmayan birinin, örneğin bir memurun, öğretmenin, esnafın veya kendi işinde çalışan birinin gelir düzeyi, emlakı, mal varlığı, tatil yerleri ve harcamaları, çocuğunu özel okula gönderip gönderemediği vesairesi hangi noktadan sonra onu ‘işçi’likten çıkarıp bir ‘orta sınıf’ veya ‘küçük burjuva’ mensubu yapar? Herşeyden önce eğer bütün insanlar ‘proleter’, ‘küçük burjuva’ ve ‘burjuva’ olmak üzere üçe ayrılmıyorsa kaç tane ‘orta sınıf’ vardır?

Kapitalistler, sömürüyü sürdürebilmek için, terminolojiyi çeşitlendirmekte epey maharetlidir.

Sorularınız, kapsamlı bir tarihin anlatımını gerektiriyor. Bunları öğrenmek için sizin sabır ve zamanınız yok, muhtemelen sitedeki diğer katılımcıların da yok.

Konuya giriş mahiyetinde bir tavsiye: Antonio Gramsci’nin bulabildiğiniz eserlerini edinip, okuyup öğrenmeye çabalayınız.

Gramsci, gözlemlerinde (poposundan uydurMAmıştır):
Kapitalistlerin, ‘işçi sınıfı’ ve ‘orta sınıf’ diye tabir edilen katman ve kavramları nasıl ‘uydurduğunu’, ve sonra, birbirinden ayrı tutmak için hangi yöntemleri izlediğini, ve bunda (ne boyutta olursa olsun) nasıl başarılı olduklarını muntazam izah eder. Örneğin, fabrikada sömürülen bir işçinin, patron karşısına çıkıp tartışmaya başlayacak müktesebatı edineMEmesi için; kapitalistlerin, ‘çalışma vakti dışındaki hayat işgali’ni nasıl yaptıklarını tane tane anlatır.

(Not: Gramsci’den başka kaynaklar da mevcut. Fakat Gramsci’nin gözlemleri hem net hem hâlâ güncel.)

Eğer, ‘politbüro fantezileri’ içinde yüzen, ergen-irisi ve slogancı biri değilseniz; Karl Marx’ın ‘artı değer’ ve ‘yabancılaşma’ başlıkları altında izah ettiklerini de öğrenmeye çabalayınız.

‘Adına ‘kapitalizmin yıkılması’ veya başka bir şey densin, radikal bir düzen değişikliği çağrısı bu geniş kitlelere sahip olmadıkları neler vaat ediyor? Bu insanlar, yoksulluk ve açlık sınırının altındaki kitlelerden ne kadar az olurlarsa olsunlar, hiç de küçümsenmeyecek bir kalabalığı oluşturmuyorlar mı?’

En yakın geçmişte, Fransa’da ‘Sarı Yeleklilerin protestoları’ yaşandı. Sorularınızın cevabını, o protestocular veriyor.

Ve hâttâ, ‘bobo (bourgeois-bohème)’ takma adıyla dalga geçtikleri ‘küçük burjuva orta sınıfın’, protestolar esnasında çekimser ve ikircikli davranışlarını da eleştiriyorlar. Kapitalistlerin, ‘böl ve birbirine düşür (‘işçi sınıfı’ ve ‘orta sınıf’) yönteminin bugün bile nasıl işlediği apaçık ortada.

Şu an protestolar durulmuş gibi gözükse de, uyarı işaretini çakması bakımından canlılığı sürüyor. ‘Fransa’ ve ‘Paris’ isimleri, dünya tarihinde önemli yer tuttuğu için oralarda yaşananlar çok çabuk duyuluyor. Emin olabilirsiniz, adları ‘Fransa’ ve ‘Paris’ kadar meşhur olmasa da, dünyanın pek çok yerinde ‘kapitalizm karşıtı protestolar’ (ve Paris’dekinden daha şiddetli, daha kanlı) var. Ana akım medyanın hem ‘TV’deki, hem ‘internet’teki hegemonyası altındaki yerlerde bu haberleri bulaMAzsınız. Tıpkı, ‘Nadide Kısa’ ismini bulaMAdığınız gibi.

Son olarak; Fikret Başkaya’nın şu yazısı da, belki, zevzeklik yapmaktan vazgeçmenize yardımcı olabilir:

( http://www.gunzileli.com/2019/01/16/fikret-baskaya-sari-yelekliler-plutokrasiye-karsi/ )

‘…bir zevzeklik şampiyonunun avukatı.’

Bizzat kendinizi tarif etmişsiniz.

‘İlkelliği savunma’ya hoşgörü. Anti-Kapitalizm eleştirilerine tahammülsüzlük.’

Önce, ‘zevzeklik’ ve ‘eleştiri’yi birbirine kasten karıştırMAmayı öğreniniz. Kasten karıştırıyorsunuz, zevzeklik çorbaları yapmaya meraklı olduğunuz aşikâr.

“‘peygamber ocağı’ fetişizmi, ‘askerliğini yapmayan erkeğe iş verMEme’ tehdidi, ‘şehit edebiyatı’ bla bla bla…”

Bunlar zorunlu askerliğin olduğu kapitalist ülkelerde varken olMAdığı kapitalist ülkelerde bir sorun teşkil etmiyor.

Ama her ikisi de “aynı” kapitalizm oluyor.

Yoksa kapitalizm lastik gibi her yere çekilebilecek, isteyenin altını istediği şekilde doldurabileceği bir şey mi?

Veya “Türklük” gibi.

Biri der ki Türklük sadece anayasal vatandaşlıktır.

İsmet Özel “Müslüman olmayan Türk olmaz” der.

Nihal Atsız ve müritleri Türk ırkından olan (hala kaldı mı acaba?) Türk’tür der.

Uzat uzatabildiğin kadar.

‘Bunlar zorunlu askerliğin olduğu kapitalist ülkelerde varken olMAdığı kapitalist ülkelerde bir sorun teşkil etmiyor. Ama her ikisi de ‘aynı’ kapitalizm oluyor. Yoksa kapitalizm lastik gibi her yere çekilebilecek, isteyenin altını istediği şekilde doldurabileceği bir şey mi?

Belli ki, sizin bu konularda; ya hiç tecrübeniz yok, ya az tecrübeniz var, ya da hâlâ zevzeklik maksadıyla çırpınıyorsunuz.

Kapitalizmi iliklerine kadar hisseden ülkelerde askerlik ‘zorunlu’ olsun-olmasın farketmez, kapitalistlerin hegemonya kurdukları medyada (ve diğer platformlarda); ‘militarist (‘fizikî’, ‘aklî’, ‘siyasî’, ‘kültürel’ vs.) formatlama ve yıkıcı etkileri’ haberlerine kolay kolay ulaşamazsınız. Militarizmi ‘yücelten’ haberlere çok kolay ulaşırsınız. Örneğin, ABD’de askerlik sistemi komplekstir; zorunlu olan ve olmayan unsurları vardır. Her hâlükârda, ABD medyasında (ve elbette toplumun genelinde), ‘ordu’yu (army) yerlere vuran kişi ve kurumlara kolay kolay rastlayamazsınız. Oğullarını öldürtmeye gönüllü ‘şehit babaları ve anneleri’, orada da mevcut.

Türkiye özelinde ‘zorunlu akserlik’ diye isyan edilen şeyin ‘yasal (legal) olarak’ kaldırılmasıyla, ‘militarist formatlama’nın çok çabuk biteceğini zannediyorsanız; avucunuzu yalarsınız. ‘Beyinlerdeki militaristleşme’ye karşı mücadele etmezseniz, bu siteye gelip zevzeklik çorbaları yapmak için çırpınırsınız.

Aynı durum; komünist hegemonyanın olduğu Çin, Kuzey Kore, Venezuela ve benzeri ülkelerde de geçerli. ‘Militarizm’; kapitalistlerin, komünistlerin, dincilerin ve diğer pek çok ‘-ist’in ‘tektipçi amaçlarına’ yardımcı olan bir gelenektir.

‘Veya ‘Türklük’ gibi. Biri der ki Türklük sadece anayasal vatandaşlıktır. İsmet Özel ‘Müslüman olmayan Türk olmaz’ der. Nihal Atsız ve müritleri Türk ırkından olan (hala kaldı mı acaba?) Türk’tür der. Uzat uzatabildiğin kadar.’

‘Milliyetçi lagalugalar’ı örnek olarak getirmeyi bırakınız artık. Konuyu biteviye uzattığınızın farkında değilsiniz.

‘İnsanların ‘kapitalizm’ algıları ile realite veya olgular arasındaki farkın ne olduğunu anlatmak çok uzun sürer. Bu sitede bunun için yer ve zaman olmaması gerçekten üzücüdür.’

Bazı insanlara; ‘zevzeklik’ ile ‘realite’ arasındaki farkların neler olduğunu anlatmak çok uzun sürebilir.

Asla unutMAmanız gerekiyor: ‘Korku eşiğini aşmak’ her insanda aynı anda olmaz. ‘Kapitalizm’in yıkılması; bugünden yarına, akşamdan sabaha, çabucak olması mümkün değil.

Pek çok insanın, ‘kapitalizm’in ne(ler) olduğunu anlamasının üzerinden epey zaman geçti; belli ki, siz, ‘zevzeklik çorbaları’ yapmayı denerken bu insanların ne(ler) anladığını ıskaladınız. Ve hâttâ, pek çok insanın, kapitalistlere karşı eylemlerinin de epey birikmiş tarihi var. En yakın geçmişte olan, Fransa’daki ‘Sarı Yeleklilerin protestoları’dır. Eğer bu sitede yazılanları ‘anlamak isteMİyorsanız’, ulaşabildiğiniz ‘Sarı Yelekli protestocular’ varsa; onlara sorarak da öğrenebilirsiniz. Tabi, zevzeklik yapmaktan vazgeçmezseniz, öğrenmeye sabrınız ve vaktiniz yine kalmayabilir.

“‘Milliyetçi lagalugalar’ı örnek olarak getirmeyi bırakınız artık.”

Eğer siz de önemli farkları (zorunlu askerliğin olup olmaması) önemsiz göstermeye ve önemsiz benzerlikleri aynı torbaya (“kapitalizm”) doldurmaya son verirseniz, söz, bırakacağım.

“Konuyu biteviye uzattığınızın farkında değilsiniz.”

Evet, gerçekten de değilsiniz.

Bu samimi itirafınız ve dürüstlüğünüz için teşekkür ederim.

Tutuklanmasaydı şaşardım:

“Miğferle ölüm sanığı astsubay FETÖ üyeliğinden de tutuklandı

BURSA’nın Gemlik ilçesinde, vatani görevini yapan er Gökhan Kılıç’ın (20) nöbet sırasında başına miğfer ile vurarak ölümüne neden olduğu iddiasıyla yargılanan Astsubay Başçavuş Osman Hancı, ‘FETÖ terör örgütü üyeliği’nden de tutuklandı.”

Bu sefer öbür iki örneğimizden biraz farklı olarak “cuntayla ilgisi olmayan günahları cuntacı keçilere atma” hadisesi ile karşı karşıyayız.

‘Eğer siz de önemli farkları (zorunlu askerliğin olup olmaması) önemsiz göstermeye ve önemsiz benzerlikleri aynı torbaya (‘kapitalizm’) doldurmaya son verirseniz, söz, bırakacağım.’

Siz, ‘beyinlerdeki militaristliği’ önemsiz zannedip, sadece ‘zorunlu askerliğin kaldırılıp kaldırılmaması’ ile sınırlarsanız kendinizi; avucunuzu yalamaya devam eder, zevzeklik çorbaları yapmayı deneye deneye ömrünüzü geçirirsiniz.

Hegemonyalarını pekiştiren kapitalistlerin amaçlarını korumak, sürdürmek için; ‘militarizm’, ‘dinler’, ‘milliyetçilikler’ (daha da çeşitlendirilebilir) birer kolaylaştırıcı işlevi görür. Siz, ‘kapitalistleri’ önemsiz zannedip, onların bir torbaya sığacağını zannedecek kadar tecrübesizsiniz. Poşet torbalar da artık paralı, aklınızda bulunsun. ‘10 kuruş’, ‘25 kuruş’, kapitalistler için hiçbir şey; ama, bayat ekmeği ucuza almak için fırınların önünde bekleyen insanların hayatında mühim paralar bunlar.

‘Evet, gerçekten de değilsiniz. Bu samimi itirafınız ve dürüstlüğünüz için teşekkür ederim.’

Laf ebeliği yapmak için ıkınacağınıza; kapitalistlerin işlediği SOMA cinayetinde öldürülen insanlar arasında, bir tane bile isim aklınıza geliyor mu gelmiyor mu, bu soruya cevap arayınız. Eğer bu sitede yazılanları ‘anlamak isteMİyorsanız’, ulaşabildiğiniz ‘Sarı Yelekli protestocular’ varsa; onlara sorarak da öğrenebilirsiniz. Tabi, zevzeklik yapmaktan vazgeçmezseniz, öğrenmeye sabrınız ve vaktiniz yine kalmayabilir.

“Burjuvazinin geniş kitlelere benimsetmeye çalıştığı tarih anlayışı genel olarak idealist bir tarih anlayışıdır. Bu idealist anlayış başka dışavurumlarının yanısıra iki temel biçimde kendisini gösterir. Birincisi, “tarihi büyük adamlar yapar” şeklinde kabaca özetlenebilecek olan iradeci (volontarist) anlayış, ikincisi ise, tarihi önceden belirlenmiş değişmez bir plana göre otomatik olarak akıyormuşçasına ele alan kaderci (fatalist) anlayıştır. Birbirinin zıddı gibi görünen bu iki anlayış uygulamada mutlak olarak ayrı değildir. Aksine bunlar çoğu zaman çeşitli tarihi olayların ele alınışında iç içe geçmiş eklektik bir yumak gibi uygulanırlar. Bu kaçınılmazdır, zira tarihi gerçekler kendilerini karşı konulmaz olgular olarak ortaya koydukları ölçüde bunları salt kaderci ya da salt iradeci biçimde açıklama çabası gözden saklanamayacak kadar kaba tutarsızlıklara yol açar. Bu nedenle bir ve aynı tarihi olgunun “açıklanmasında” bu anlayışlardan kâh biri kâh diğeri önümüzde keyfi biçimde belirip kaybolurlar.
Rasyonel düşünce geleneğinin tarihsel nedenlerle zayıf olduğu Türkiye’de bu eğilimler iyice komik boyutlara varır. Okullarda öğretilen tarihe baktığınızda, örneğin Osmanlı tarihi, padişahların ya da diğer büyük adamların kahramanlıklarından ya da işler ters gidiyorsa aptallıklarından ibarettir. Her Türk çocuğunun zihnine kazınmış olan “Baltacı ile Katerina” menkıbesi bu ucuz anlayışın timsalidir. Cumhuriyet tarihi de aynı şekilde efsanelerle örülü bir Mustafa Kemal yüceltmesiyle karakterize olmuştur. Mustafa Kemal Samsun’a çıkmış ve vatanı kurtarmıştır! O Türklerin atasıdır! “Ebedi Şef”tir vb. Bu “tarihte” gerçek hayat, üretim, üretim ilişkileri, maddi çıkarlar, sınıflar, ezenler-ezilenler, sömürenler-sömürülenler yoktur, büyük adamlar vardır. Entrikalar vardır, iyi adamlar ve kötü adamlar vardır.”

HALKLARIN Demokratik Partisi (HDP) İzmir İl Örgütü, 31 Mart’ta yapılacak yerel seçimlere dair yazılı açıklama yaptı. İl Eş Başkanları Kadir Baydur ve Besriye Tekgür tarafından yapılan yazılı açıklamada, kentte yerel seçimlerde iş birliği yapılabileceği mesajı verildi. Açıklamada hem CHP hem AK Parti ve MHP’ye yönelik eleştiriler de yer aldı.
HDP İzmir İl Örgütü, yerel seçimlere yönelik yazılı açıklamada bulundu. İl Eş Başkanları Kadir Baydur ve Besriye Tekgür tarafından yapılan yazılı açıklamada, adayların eğilim yoklamaları yöntemi ile belirlenme çalışmalarında son evreye gelindiği belirtildi. Açıklamada, şöyle denildi:
“Seçim güvenliğini sağlamayı, seçim günü sandık başlarında görev alacak kurul üyelerini ve müşahitleri tamamlamayı hedefleyen faaliyetler aralıksız biçimde devam etmektedir. Ancak HDP önümüzdeki 31 Mart yerel seçimlerine hem Türkiye genelinde hem de İzmir özelinde sadece kendi parti çıkarları ve kazanımları açısından yaklaşmamaktadır. HDP, 31 Mart yerel seçimlerinin, bütün yerel etkenlere rağmen yeni bir referandum niteliği arz ettiğinin, halklarımızın önündeki son fırsatlardan biri olduğunun gayet iyi farkındadır. Meseleye bu ikilemden bakan her türlü seçim iş birliğine de açıktır.”
SİYASİ RAKİPLERE ELEŞTİRİ
Hem CHP hem AK Parti ve MHP’ye yönelik eleştirilerin de yer aldığı açıklamada şunlar kaydedildi:
“HDP, İzmir’i kendi kalesi olarak gören, bunun rehaveti ve vurdumduymazlığı ile İzmir’i kendi hizip kavgalarının sahnesi haline getiren her türlü anlayışı, ilimizin karşısındaki tehlike konusunda uyarma gereği duymaktadır. İzmir’in tek bir ilçesini dahi AK Parti- MHP bloğuna vermemek mümkün. İzmir rantın ve arkasından sürüklediği bütün sektörlerle birlikte inşaat sektörünün yeni avlanma ve üşüşme alanı ve mekanıdır. ‘İstanbul’a ihanetin’ bir benzeri İzmir’de tekrarlanmak üzeredir. Kentin hava sirkülasyonunu ve dokusunu bozan dikey yapılaşma şimdiden almış başını yürümektedir. AKP-MHP ittifakının adayı Nihat Zeybekci, pervasızca ve patavatsızca ‘İzmir’i Anadolu’ya katmaktan’ ve tanınmaz hale getirmekten söz etmektedir. İzmir’e saygısızlık bir yana, bu pervasızlık yeni bir kentsel felaketin habercisidir.”

Sayın ʻʻ275 ‘Zevzeklik’ ve ‘Eleştiri’yi kasten karıştırmakˮ yazarı.
Yorumunuzda gönderme yaptığınız ʻʻhttp://www.gunzileli.com/2019/01/16/fikret-baskaya-sari-yelekliler-plutokrasiye-karsi/ˮ yazısını inanamayan gözlerimle okudum ve sanırım yine haddimi bilemedim, zevzeklik genlerimde, gen-doğamda. Biliyorum, Başkaya ve Zileli Devrim saltanatında yüksek makam memurları olduğundan, ʻ***ʼdan sonra başlayan yazım, küfür ve hakaret taramasından sonra, Devrim toz tenekesini boylar. Size gözlerime neden inanamadığımı ʻönsözʼ zevzekliği ilave edip daha etraflı açıklıyorum.

Önsöz
Zengin ülkelerde hali vakti yerinde olanlar arasında çok sık duyduğum bir tabir: “para mutlu etmez, bakın mesela şu fakirlere, bir yeri tıklat hemen göbek atmaya başlarlar.”
Uyku üzerinde araştırma yaparken denekleri ipnotize eden bir arkadaşım da benzer bir gözlemini bana aktarmıştı:”hali vakti yerinde olanları ipnotize etmek saatler alıyor, fakirler bir iki dakikada kendinden geçiyorlar!”
Not: Both are double edged sword, of course.

Türkler arasında da “SARI” der demez hemen ağızlarından salyalar akmaya başlıyor. 400 yıl önce Osmanlı sarayı sarışınlara aşık oldu. Yaklaşık 100 yıl önce Atatürk adlı bir saray memuru bu sevdayı demokratlaştırdı ve başta aydınlar tüm Türk halkı bu sevdaya kapıldı. Bu sevda yanında para, mal, mülk aşkı sıfır. Gönderme yaptığınız yazıyı yazan saray memuru, devrim profesörü, daha ʻsarıʼ lafını duyar duymaz tarih boyunca milyonları geçen ayaklanma, baş kaldırma, isyanları anında unutur veya cahilliğine gelir veya ʻsarı veya sarışın değilse insan bile değildirʼ alt bilinciyle hoplayıp zıplayarak sarı akımına yüzer. Yazısını sarılar sarısı Marx masallarıyla beslenmiş aydınların ezbere bildikleri sendika, örgüt, sınıf, Devlet, sağ/sol partileri, nüfus kağıtlı vatandaş, Demokrasi falan filanla süsler. Sarışınların en sarışınından anarşistlik diplomasını alan ve belli ki profesörden bile sonsuz az tarih bilen diğer bir sarışın sevdalısı da ultra modern saz-sitesini alır eline, duyurur diğer sarışın sevdalılarına.
Sonsuz kısaca bazı hemen aklıma gelenler.

İslamʼda qarmatlar, zenci köle isyanı, hariciler, Emevi’dan Abbasi’ye geçişi gerektiren isyan…Endülüs’ü katmıyorum bile. Osmanlı devrinde sayısız ayaklanmalar. Ne var ki, sarışın sarı yok, at gitsin.

Roma’dan tut ABDʼne kadar köle ayaklanmaları hakeza.

Avrupa’dan Çin’e kadar sayısız köylü isyanları hakeza.

Türkler gibi sarışın olmak için yanıp tutuşma yerine
sarışınlardan kurtulmak isteyenlerin Amerikalarda, Afrikaʻda, Uzak Doğuʼda ve Okyanus adalarında sayısız isyanlar hakeza.
İngiliz Devrimʼi esnasında sayısız direniş gurupların başkaldırması hakeza.

Avrupa çapında ʻMillenerian Movementʼ adıyla bilinen şahane direnişler hakeza.

Türk sarışın devrim profesörü alır üniversite sazını eline: örgüt yok, sendika yok, sağ/sol parti yok, Devlet yok, vatandaşlık yok, medya yok…, iyi iyi ama sarılar da yok, işte bu olmadı.

Özet:
ʻʻOscar Wilde said of professors, their ignorance is the result of long study. Oblivious to history and cultural diversity, these (Turkish) enthusiastsˮ of long-awaited revolution by their beloved blond- yellows (never to be confused with ʻyellow turbansˮ of inferior yellow races) fail to recognize there were revolts everwhere since Sumer and Egypt where ʻʻoppression inside, conquest outsideˮ became a world wide way of life and since history became the history of winners long before the Turkish intelligentsiaʼs beloved and cherished real blondies.
It really is sickening to see people with blinders molding the minds of the gullible like themselves.

Here is a very simple example: The professor complains about the misrepresentation of the movement by the giant media enterprises while he is doubly misled by it: by believing the very same representation and by not even being minimally knowledgeable about the revolts that are recorded even in the history of winners.

The article is typical leftist propaganda, in fact, it may be considered an exercise in logic with the usual but hidden assumptions. Thus it has nothing to do with the world and everything with political stunts:

Every professor is a woman, he is a professor, therefore he is a woman.

If the apple tree were a real apple tree, it wouldnʼt have the qualifier ʻappleʼ.

If there had been a revolution, there would be no more revolution!

As far as he knows, these new and improved yellow-blonds have done something new and improved. Therefore, it must be a good omen for a new and improved revolution!

Anyways, here is an infinitely small sample of books about revolts in history:
La Cité Antique, 1864.
Note: This book tells us how the rebel acquired the qualifier ʻtyrantʼ without even media moguls or their imitators, like the professor- Zileli et al, to shrink peoplesʼ heads.
The World Turned Upside Down.
The Religions of the Oppressed
The Pursuit of the Millennium: Revolutionary Millenarians and Mystical Anarchists of the Middle Ages (1957)
History from below.
Les Intellectuals au Moyen Age
This last one is particularly pertinent in Başkaya-Zileli professorial context. It tells how the intellectuals who pursued (stolen) knowleadge wandered throughout Europe (like long before in India, during the period known as the Upanishads) looking for a master to study with. Universities put an end to that by making it sure that the knowleadge is in the hands of those who are well domesticated and diplomaed like Başkaya-Zileli who are diplomaed experts in revolution. Also, I would like to recommend to listen to ʻCarmina Buranaʼ which is inspired by this epoch.

Peki, sarı yelekliler devrimci mi değil mi? Başkaldırma, ayaklanma ve isyan gibi toplumsal patlamalar ile ünlü DEVRİM arasında fark var mı? Yoksa bu fark önemsiz mi?
Böyle ateşli tartışmalara neden olacak sorulara cevap verecek kadar bilgili değilim. Ama bu sayfadaki İVME ve TAŞLARIN KIMILDAMASI heyecanlarını okuduktan sonra, gözlerim, insan ve makine mühendis-teknisyenlerinin her gün ve gittikçe artan bir hızla başardıkları asıl devrimlerinden, bu devrimlere isyan etmektense daha da hızlı ve daha da asıl devrim isteyen bu siteye döndü.

Ben iki devrim biliyorum. Her ikisi de belli bir yerde doğdu ve yayılarak dünyayı tamamıyla kapladı.

Ama doğrusu, sicil memurları veya doğum günü kutlama derdine düşen sarışınlaşmış Türklerin gazabına uğramak da istemem.

Birincisinin doğum gününü bilmiyorum, sadece adını biliyorum: Neolitik veya Urban devrimi. İlerde, günümüz asıl devrimcileri mühendis-teknisyen-bilim adam karıları ışık hızını geçerlerse, kosmos karı-erkek tarihçileri araştırmalarını algoritmayla yaparlarsa, ilk devrimin kozmosa yayılan ama geri kalmış doğum günü ve sicil ışıklarının şifrelerini algoritmalarla çözer meraklı Türk sarışınları tatmin ederler.

Biliyorum tarih/kozmos bir çelişki, bir oksimoron, ama olsun. ʻIf god is dead, all is possible! Eğer anarşist devrim profesörleri ve diplomalı anarşist devrimci uzmanlar varsa, devrim ihtimali de var demektir. Bu totoloji mi, ne?

İkincisi de sorunlu ama eğer Fransız Devrimiʻni baş artist seçersek, 14 temmuz 1789. Ben kendim doğuş sancılarını 10-11. yüz yıllarda gördüm gibi.

Tüccarlar, henüz 11-12. yüz yıllarda, daha sonra ikinci devrimle ilk devrimin baş artistleri kovboylardan sürüleri gütmeyi alıp, ikisi de güçlü ama biri daha güçlü, ortaklığa hazırlanırlar. Bu daha güçlü tüccar ortaklar, hali hazırda o zamanın kovboylarına hazırlandıkları savaş masraflarını borç verecek kadar zenginler. Ama yine de, ʻʻhttp://www.gunzileli.com/2019/01/16/fikret-baskaya-sari-yelekliler-plutokrasiye-karsi/ˮ ve Zileli gibi büyük beyinlilerin İVMELERE İVME katıcı tezahüratlarını sindirene kadar 700 yıl beklerler. Ah şu insan psikolojisi! Ah şu ʻbilinç businessʼ! Ah şu eğitimle eğitimli aydın olup ışık salmalar!

Her neyse. Aşağıdaki yazıyı ʻʻhttp://www.gunzileli.com/2019/01/16/fikret-baskaya-sari-yelekliler-plutokrasiye-karsi/ ˮ sayfaya ilettim. Konu devrim İVME’si ile ilgili olduğundan ve adres bu sayfada verildiğinden yukarıdaki önsözü ekleyerek bu sayfaya aktardım.
***
Devrim Kalıbına Uydurmalar
ʻʻLe faux est susceptible d’une infinité de combinaisons; mais la verité n’a qu’une manière d’être.ˮ
[Uydurmalar sonsuz sayıda kalıba sokulabilir; hakikat tektir.]

Olağan üstü beceriler beceren olağan üstü kişiler olağan üstü veya olağan üstü emarelerle doğarlar.
Musa, Buda, İsa, Muhammed (çocukken bir rahip sırtındaki işareti görür), Büyük Kiros (Cyrus) eli kanlı doğar…
Saray dalkavukları iktidarı ele geçirenlerin asil soylarını bulup çıkarırlar.

İki basit İslam ve Osmanlı örneği:
Kocaları ganimetlerle zengin olan Arap kadınları, Bizans ve İran zengin kadınların kendilerini ayak takımı kadınlardan ayırt etme yüz örtme modasına uyarlar. Saray uleması yüz örtmeleri ilahi ayıba uydururlar. Zaten teknolojik devire kadar dünyayı sırtında taşıyan tarımcılar arasında kadınların çalışırken yüzlerini örtmesi ancak yobaz dincilerin kafasına yatar.
Selim Memlüklere karşı savaşa hazırlandığında, saray uleması aynı dinden olanların toprakları alınmaz olduğunu hatırlatınca, Selim kalıbına uydurmalarını emreder.

Çok daha kısaltır sadede gelir ve uydurmaları ayıklarsak, dürüst düşünürlerin kabul ettiği hakikate varırız: tarih, saray dalkavukları tarafından yazılmış olan kazananlar tarihidir.

Çok daha canıma yakın bir örnek: İlkokuldan lise sona kadar evimizde lamba yakardık (bazı hali vakti daha iyi olanların lüksleri vardı). Daha ilkokulda, arkadaşlarla sokak lambalarının altında ders çalışırken, aramızda “eğer becerirsek, ʻöğrenmek için sokak lambası altında çalışırlardıʼ derler; beceremezsek, ʻsokak lambası altında ders çalışandan ne beklenirʼ derlerˮ diyerek gülerdik.

Kalıbına uydurma, düzeni elinde tutanların yaltakçıları arasında sonsuz yaygındır. Son 2-3 yüz yıl diplomalı ciddi bilgelerin %99’u kalıba uydurmada ustaları oldular.
Benzeri uydurmaları sıradan halk mitler, efsaneler, masallar, ata sözleri, türkülerle dile getirirer. Kalıba uyduran ʻbilimselʼ, resmi ve diplomalı ciddi bilgeler güler geçerler. Sıradan halk, ʻWizard of Ozʼ kitabındaki allahı bulup akıl kazanmak isteyene benzerler, zekaları var ama diplomaları yok. Ama asıl suçları diplomalılar gibi saray içi veya civarında volta atmamaları.

ʻʻFikret Başkaya / “Sarı Yelekliler” Plütokrasiye karşı…ˮ saray dalkavuklarını soldan yansıtmış. Maşallah, hemen sarışın sarıları sol kalıbına uydurmuş. Pofesör, nedense, örgütlü örgütlerle bal gibi başarılı olmuş Marksist-Leninist-Troçkist-Maoist-Fidelist-Cheist falan filan devrimleri hasır altına süpürmüş. Yoksa ilhamını sarılardan alan devrim profesörü, sol devrimi tarihinde yeni bir çığır açma peşinde mi? Sarışın sarı yeleklileri YENİ VE DAHA İYİ, ANARŞİST, ÖRGÜTSÜZ, ÖRGÜTLÜ DEVRİM kalıbına mı sokmaya çalışıyor?

Profesörün YENİ VE DAHA İYİ devrimi de dahil, daha sonraki bütün devrimlere model İngiliz, American ve Fransız devrimlerinin örgütleşmeyle başarıldığını saklayamayan profesör, başarısızlık nedenini örgütleşmede bulamadığından, dil veya beyin çabukluğuyla, başka yere kaydırmış. Sorun örgütleşme / örgütleşmeme olmaktan çıkıp başarılı olduktan SONRAKİ başarılı / başarısız olma kalıbına girmiş. Profesör, İngiliz, Amerikan, Fransız devrimleri başarısızlığını solcuların bıkıp usanmadan ısıtıp ısıtıp önüne getirdikleri basmakalıp eleştirilerle becermiş. Örgütle başarılan SOL DEVRİMLERDE ise dilini yutmuş, ʻdevrimden sonraki başarısızlıkʼ becerisini becerememiş. Örgütleşerek başarılan Rus, Doğu Avrupa, Çin, G. Kore, Küba, Vietnam devrimlerinin başarısızlığı sanki ayıp örtme donu olmuş. Aslında ve bence, asıl başarıları asıl ilahi gücün Kapital olduğuna uyanmaları ama ne sağ ne sol bunu kabul eder.

Bu sol devrim profesörünün marifetinin altında yatan mantığını bilgisayar diline tercüme edersek ne kadar büyük beyinli olduğu daha bariz olur.

ÖRGÜTLEŞME – BAŞARILI DEVRİM / SIFIR – BİR

İhtimaller:

1. Örgütleşme olur, devrim başarılı olur: İngiltere, Amerika, Fransa, Rusya, Doğu Avrupa, Çin; K. Kore, Küba.
Bu şıkda, profesör, ʻneden – sonuçʼ yerine dil veya beyin çabukluğuyla ʻneden – doğru/yanlış devrimʼ muhabbetine dalmış.

2. Örgütleşme olur, devrim olmaz: Günümüzde hâlâ bakire Marksizm peşinde koşanlar. Hatta bu profesör, diğer bir yazısında, yer altına giren böyle birini göklere çıkarmıştı. Unutmayın, toprak anadır, gök baba. Kalıba sokma salt sağ ve sol devrimcilerin tekelinde değil.

3. Örgütleşme olmaz, devrim olmaz: Ezilen ayak takımlarının alın / gen yazısı, bilinçsizliği, cahilliği, örgütleşememleri falan filan …. Bitip tükenmeyen devrimci solcu önderlerin dırdırları.

Bir ihtimal daha var, o da yeni ithal edilmiş anarşizm modası mı dersin?

4. Örgütleşme olmaz, devrim olur! Ya da oldu olacak.

Eski modası geçmiş slogan: Dünya devrimcileri birleşin!
Yeni moda slogan: Dünya devrimcileri birleşmeden birleşin!

Aslında son derece acı bir durumla karşı karşıyayız. En azından son 4-5 yüz yıldır canavar kendi kendiyle konuşmakta. Ne yazık! Asıl ve her gün olan devrimi destekleyenler, devrimci – karşı – devrimci olduklarını bile görmezler. Bunlar salt ʻWORDS AND THINGSʼ dünyasının kalıbına uydurma ʻWORDSʼ mütahassızları.

İkinci bir canıma yakın masal: Annem, mahaledeki fakir kızların kahve falında o zamanın en gözde başarısını beceren subayları görürdü. İkinci devrimin taklitleri sol devrimler fakir ülkelerde oldu. At gözlüklü solcuların gözleri bunu bile görmez. Annem çok daha dürüst.

Bence, bu solcu devrimciler aynı düşmanları gibi düşünürler: 4 tekerli otobüsle 4 ayaklı at arasındaki tek fark birinin daha hızlı gitmesi. Büyük beyinli basit insanlar.

Ya “Yeni İvme”yi seçimden sonra, üstelik seçimler AKP lehine sonuçlanmasına rağmen göreceksek?

AKP seçimlerde İzmir’i alsa, bunun sonucunda da CHP’nin ve bir bakıma Gezi’nin kalesi olan bu şehirde patlak verecek eylemler Gezi gibi yayılsa bunun adına “İkinci Gezi” mi denecektir?

Muhtemelen hayır.

Çünkü bu sefer “Gündoğdu” veya bunun gibi başka bir isimle tarihe geçecektir.

Dahası, belki de Gezi’den çok farklı bir şekilde sonuçlanacağı için, onlarla “Gezizekalı” benzeri sözler kullanılarak alay edilemeyecektir.

Çünkü o zaman “Gezizekalı” diyenlere “Gündoğ”mayacaktır.

Öyleyse bir öneri:

“İkinci Gezi”nin adına benzer isimler taşıyan “Gezici”ler ve özellikle anarşistler, şimdiden bir şeyler söylesinler ki “doğdu” denecek olan çocuğun “isim babalığı”nı da paylaşacak olmanın keyfini yaşayabilsinler.

“Ben demiştim!” demenin keyfiyle kıyaslanamayacak olsa da güzel bir şey olur herhalde.

“Love and Revolution” of “Elastic Heart”

“Lastik” gibi her yere çekilebilecek olanlar sadece “kapitalizm” gibi kavramlar değildir.

O kavramların üstüne binerek istedikleri yere at koşturan “anti-kapitalist”lerin “kalp”leridir aynı zAmanda:

Amanda Rollins – Elastic Heart
https://www.youtube.com/watch?v=axlEdbcsWCU

‘Yeniden canlanma emareleri var mı, neler yapabiliriz?’ sorusuna katkı sunan Gün Zileli’ye mühim bir öneri:

Bu kitap, dünya üzerindeki yaşamına ‘tüketici’ olarak başlayan insanın geçirdiği kültürel evrimi ve o yolda yaşanan ekonomik gelişmeleri ele alıp açıklamayı amaçlayan bir ‘ekonomik olaylar’, ‘devrimler’ ve ‘teoriler tarihi’ kitabıdır.
Alışılmış ekonomi tarihi kitaplarından farklı olarak, olaylar ve devrimlerle birlikte her paradigma değişiminden sonra ortaya çıkan ve dönemin ideolojisine dönüşen ekonomik düşünceleri de özetle ortaya koymayı amaçladım. Sanırım, ekonomi tarihiyle ekonomik düşünceler tarihini bir arada ele alan başka bir deneme yok.
Bu kitabı yazmamın nedeni, son 20-30 yılda üniversitelerde piyasa ekonomisi ağırlıklı bir ekonomi eğitimi verilmesinin, ekonomi biliminin temellerini oluşturan ‘tüketim’in, ‘üretim’in, ‘değiştokuş’un, ‘para’nın, ‘ticaret’in, ‘kent ekonomisi’nin, ‘pazar’ın, ‘piyasa’nın tarihini ve ortaya çıkış nedenlerini kenara itmeye başlamış olmasıdır. Kanımca, bunları atlayarak son birkaç yüzyılda ortaya çıkmış olan ekonomik düşüncelerin oluşturduğu tarihi incelemek, ekonomi bilimini anlamak için yeterli değildir.
Kapitalizm tek başına kalmadan önce bütün bu kavramların çıkışı ve gelişimi ekonomi biliminde Marksist bir ‘artı zaman’ ve ‘artı değer’ yaklaşımı çerçevesinde ele alınırdı. Sovyet blokunun dağılmasıyla birlikte ekonomi bilimi son yüzyıldaki gelişmelerle kısıtlanmaya başladı. Oysa Marksist analizin birçok konuda çok doğru yaklaşımları ve eleştirileri vardır.
Konulara ‘siyah ve beyaz’ gibi yaklaşım yapanların bu dediklerime şaşıracaklarının farkındayım. Çünkü günümüz anlayışı, eskisi kadar eleştiriyi kaldıramadığı gibi taraf tutmayı özendiriyor.
Oysa benim ekonomiye yaklaşımım, devlet müdahalesinden arındırılmış bir piyasa ekonomisi çerçevesinde biçimlenirken, yaşamın geri kalan sosyal bölümlerine yaklaşımım Marksist analizle iç içe geçmiş bir biçim taşıyor. Yani ne siyah ne de beyaz, daha çok gri bir ton taşıyor. Bu söylediklerim yalnızca Marks’ın değerlendirmeleriyle değil; Darwin, Freud ve Gordon Childe’ın düşünceleri çerçevesinde oluşan yaklaşımla ilgili.
‘Artı zaman’ olmaksızın fiziksel üretim dışındaki üretimin yapılması mümkün değil. Bunları incelemeden son iki yüzyılı anlamak söz konusu olamaz; pek fazla anlamadan ezberlemek söz konusu olabilir. Bu kitabın amacı bu tür bir ezber eğitimine karşı çıkmak ve düşünce özgürlüğüne dayalı bir analiz tekniği yerleştirebilmektir.
Kitapta karşınıza çıkabilecek hata ve eksikliklerin sorumluluğu bana aittir.
Mahfi Eğilmez, iktisatçı
Kasım 2018

Tarihsel Süreç İçinde Dünya Ekonomisi
Mahfi Eğilmez
Remzi Kitabevi
208 sayfa
(http://www.remzi.com.tr/kitap/dunya-ekonomisi)
Sayın Zileli,
Bu kitabı okur musunuz?

Peki o zaman. Lafı ve tartışmayı çok uzatmamak, sizin deyiminizle “zevzeklik çorbaları” yapmamak için kısaca bir şey daha söylemek isterim sadece.

Kapitalizm’le mücadelenin, “Stalinist” ve benzeri “tepeden inmeci” denebilecek “projeler”le olamayacağını söylerken haklısınız tabii ki.

Burada mesele şu bence: “Doğulu” veya “Asyatik” tabir edilen ülkelerdeki bazı insanlar bu “despotizm”den o kadar çok “illallah” getirmişler ki, “Batı” kapitalizmi onlara göre adeta “kapitalizme nispetle kapitalist olmayan bir dünya” kadar güzel.

Eğer “kapitalizm” dediğimiz şey, öyle “tepeden inmeci devrim projeleri”yle değil de, süreç içinde bir şekilde ortadan kalkıp yerini daha iyi bir dünyaya bırakacaksa, bu, tıpkı Batı kapitalizmini isteyen Doğulu insanların “Doğu despotizmi”nden illallah demelerine benzer şekilde, insanların artık “kapitalizm”den illallah demeleri sonucunda olacaktır, diye düşünüyorum.

Moskova zirvesinde Amerikan gölgesi

Gerçek
24 Ocak 2019, Perşembe

Moskova’da gerçekleşen Erdoğan-Putin zirvesi Türkiye’nin Suriye politikasının büyük çelişkiler içinde ilerlemekte olduğunu gösterdi. Görüşme sonrasında Erdoğan yaptığı açıklamalarda olumlu bir hava oluşturmaya çalıştı. ABD ile müzakereleri devam eden güvenli bölge konusunda Rusya ile bir sıkıntı olmadığını dahi söyledi. Ancak Putin’in açıklamalarına bakıldığında Erdoğan’ın, Mınbiç ve Fırat’ın doğusuna ilişkin Rusya’dan istediği desteği alamadığı anlaşılıyor.

HTŞ’nin İdlib’de hâkimiyeti ele geçirmesi Türkiye’yi sıkıştırıyor

Putin’in, Erdoğan’ın önüne İdlib’deki fiili durumu getirdiği ve Astana süreci dolayısıyla Türkiye’nin vermiş olduğu sözleri hatırlattığı anlaşılıyor. Şu anda İdlib’de El Kaide’nin çatı örgütü olan HTŞ tümüyle kontrol sağlamış durumda. Halbuki Astana mutabakatında bu bölgelerin HTŞ’den temizlenmesi ve tarafların “terörist” olarak tanımlamadığı güçlerin İdlib’e hâkim olup zaman içinde çözüm sürecine entegre edilmesi öngörülmüştü. İdlib’deki durum bu haliyle sürdükçe Erdoğan’ın Mınbiç ve Fırat’ın doğusunda Rusya’nın desteğini alması son derece zor gözüküyor.

Suriye Özel Temsilcisi James Jeffrey’nin ağzından “Astana sürecinin ipini çekmenin vakti geldi” diyen ABD’nin, İdlib’deki sürecin çıkmaza doğru sürüklenmesinde provokatif bir rol oynamış olması kuvvetle muhtemeldir. Ancak her koşulda ABD’nin gelişmeleri memnuniyetle takip ettiği söylenebilir. Evet! Kendi çıkarları için DAİŞ’in önünü açan ABD pekâlâ çıkarları gerektirdiğinde HTŞ’yi de el altından desteklemekten çekinmeyecektir.

Putin’den Fırat’ın doğusuna henüz bir destek yok

Görüşmenin ardından yapılan açıklamalarda her iki lider de “koordinasyonu arttırmak”, “işbirliği ve dayanışmayı sürdürmek”, “terör örgütlerine karşı ortak mücadele” gibi genel geçer ifadeler kullanırken kritik konularda anlaşmazlık noktaları öne çıktı. Putin, Türkiye’nin ABD ile müzakere ettiği güvenli bölge için önce “BM kararı yok, Suriye hükümetinden de bir davet yoktur” dedi. Ardından Suriye ve Türkiye arasındaki 1998 Adana mutabakatına referans yaptı. Öcalan’ın Suriye’den çıkartılması sürecinde iki devlet arasında imzalanan mutabakat teröre karşı ortak mücadelenin yanı sıra ülkelerin birbirlerinin içişlerine karışmaması ve sınırlarını ihlal etmemesine yönelik vurgular içeriyor. Putin bu mutabakatı hatırlatarak olası bir güvenli bölge girişimi için Türkiye’nin Suriye devletinin resmi rızasını alması gerektiğini belirtmiş oldu.

Rusya PYD’yi meşru gördüğünü yineledi

Her ne kadar tüm terör örgütleriyle ortak mücadele vurgusu yapılsa da Türkiye devletinin “terörist” ve PKK’nin Suriye kolu olarak nitelendirdiği PYD için Putin, “Kürtler” ifadesini kullandı. Putin, “ABD’nin bulunduğu bölge Kürtlerin elindedir” ve “Şam Kürtlerin temsilcileriyle görüşmelidir” diyerek PYD’yi meşru bir siyasal güç olarak tanıdığını bir kez daha ifade etmiş oldu.

ABD’nin çıkarlarını savunan güven kaybeder

En büyük sorun Türkiye’nin NATO üyeliği ve bölgede ABD çıkarları doğrultusunda hareket etmesidir. TSK’nın bugüne kadar ÖSO ile birlikte kontrol ettiği bölgeler bir NATO koridoru özelliği kazanmıştır. Dahası Türkiye her fırsatta Suriye’de ABD çıkarlarını koruma iddiasını yinelemektedir.

Cumhurbaşkanlığı İletişim Başkanı Fahrettin Altun’un El Cezire’de çıkan makalesinde, Trump’ın çekilme kararını eleştirerek istifa eden Brad McGurk’un değil Türkiye’nin, ABD çıkarlarını koruduğuna dair ifadeler bulunmaktadır. Hem de Erdoğan’ın Rusya’ya uçtuğu gün! Daha önce de Erdoğan New York Times’a bir makale yazmış ve Türkiye’nin bölge siyasetinin ABD çıkarlarına ve güvenliğine uygun olduğunu anlatmıştı. Türkiye ABD çıkarlarını korumaktan ve NATO üyeliğinden ayrılmadıkça hiçbir zaman bölge halklarına güven veremeyecektir.

Tutarsızlık sürüyor

Türkiye’nin, “tüm terör örgütlerine karşıyız” resmi söylemi ile HTŞ’nin İdlib’i ele geçirmesi karşısında “şu ana kadar bir sorun yok” (Dışişleri Bakanı Çavuşoğlu İdlib’teki tüm silahlı gruplar şehri HTŞ’ye teslim eden anlaşmayı imzaladıktan sonra aynen böyle demişti) rahatlığıyla davranması büyük çelişki oluşturuyor.

Türkiye’nin resmi söylemi “biz Kürtlerle teröristleri birbirinden ayıracağız” şeklinde. Ancak ülke içinde meşru ve yasal bir parti olan HDP’nin liderlerinin tutuklu olması, belediyelerine kayyım atanması, yerle bir olan ilçeler ve yaşanan sivil kayıpları dolayısıyla Türkiye Kürtleri kendilerini korunuyor hissetmek bir yana büyük bir baskı ve tehdit altında görüyor. Dolayısıyla da bu söylemin Türkiye iç siyasetinde milliyetçi çevreler dışında hiçbir geçerliliği kalmıyor.

Bir kez daha: Kürtlerle barış ABD’yle savaş

Her gün büyük oyunlardan, oyun bozmaktan bahsedenler asırlık emperyalist oyunların figüranı olmaktan bir adım öteye gitmiyorlar. Suriye’de 30 kilometrelik güvenli bölgeden bahsedenler, Türkiye ve tüm bölge halklarına karşı en büyük tehdit olan Amerikan ve NATO üsleri gerçeğini gizliyor; hedef saptırıyor; halklar arasına düşmanlık tohumları ekip, emperyalizmin değirmenine su taşıyorlar.

Çünkü emperyalist oyunlar ancak halkların kardeşliği ile ve emperyalizme karşı birleşik mücadeleyle bozulabilir. Ortadoğu’da ve Suriye’de ABD’nin kazandığı her denklemde Türk, Kürt, Arap ve Fars halkları birlikte kaybedecektir. Türkiye, ABD ile anlaşıp Kürtlerle savaşmak yerine, Kürtlerle barışıp ABD ile savaşmayı önüne koymadıkça Ortadoğu’da içine düştüğü çıkmazdan kurtulamayacaktır.

https://gercekgazetesi.net/uluslararasi/moskova-zirvesinde-amerikan-golgesi

Anadolu Kaplanları/Oligarşisi

“İlginç bir detay dikkatimi çekti, ona da değineyim, Türkçeleştirmenin sosyolojisi açısından belki bir ipucu verir. Birçok yerde eski yerleşimin resmi ve oturaklı adı yerine muhtemelen Rum’un avam kesiminin kullandığı gündelik isimler Türkçede benimsenmiş. En meşhuru tabii Kostantin kenti: ancak sokaktaki cahil Rum’un isimden sayacağı Stinboli (“şehir”), koskoca şehrin adı olarak benimsenmiş. Alikarnaso (Halikarnassós) adı 15. yy’a dek canlı olduğu halde, o yerin adı Pétrion (“taşlık, taş ocağı”) olmuş, şimdi Bodrum. Üç bin yıllık Miletos, Paláti (“saray”) > Balat diye sıradanlaştırılmış. Mut’taki Adrassós kimliksiz bir Paleópoli’ye (“eski şehir”) indirgenmiş, Balabolu biçiminde günümüze gelmiş. Anadolu’nun en eski kutsal yerlerinden biri olan Pessinús, Paliá (“eskiler, eski şeyler”) diye harcanmış, Türkçesi kalın l ile Balahisar olmuş.

Bu adlarda ben bir tavır görüyorum. Sanki eski kültürden sıkılmışlar. Ya da o kültüre omuz silken bir halk sınıfı gelmiş, cehaletiyle gurur duymuş, eski adların muhafızı olan zümrelere – kiliseye, resmi bürokrasiye, okumuş kesime – sırtını dönmüş. “Nolucak, Türkse Türk, bir de onu deneyelim” demiş de olabilirler pekala.

Kendilerine “Anadolu kaplanları” gibi bir isim bulmuşlar mıdır acep?””

Türkiye’de Yunanca yer adları – 1
12 OCAK 2019 CUMARTESİ

“Eski ve Orta Yunanca biçimiyle karşımıza çıkan 1500 kadar yerleşim adının çok büyük bölümü, sanırım %75 kadarı, esasen Helence değil. Helen dilinde bir anlamı yok. Ya da Ankara, İzmir, Bursa ne kadar Türkçe ise onlar da o kadar Helence.

Anadolu’daki en eski Yunan varlığı üç denizin sahil şeridiyle sınırlıdır. MÖ 3. yy’da ülkenin geri kalan kısmı Fırat’a kadar fethedilmiş. MS 4. yy’da Hıristiyanlık sayesinde asimile edilmiş; Fırat batısında geriye Rumcadan başka dil kalmamış. Buna karşılık Yunan öncesinden kalma yer adları büyük oranda korunmuş. MÖ 1. binyıl başlarından beri Yunan olan en eski yerleşimlerin dahi çoğunun adı Helence değil yerli dilde: Smyrna, Ephesos, Miletos, Halikarnassós vs.

Yerli dile Yunanlılar çeşitli adlar vermişler: Thrakça (Trakya), Mysçe (Balıkesir), Mygdonca (Mudanya), Bithynce (Bursa-İzmit), Paphlagonca (Kastamonu-Çankırı), Lydce (Manisa), Karca (Aydın-Muğla), Lykçe (Muğla-Antalya), Pisidce (Isparta), Lykaonca (Konya), İsaurca (Ermenek), Kilikçe (Mersin-Adana), Kapadokça (Kayseri, Amasya) ve daha niceleri. Ancak bu dillere ait olduğu söylenen adları alt alta koyup bakınca çok net görülüyor ki bunların hepsi aynı dil, ya da aynı dilin lehçeleridir. Sovyet sistemidir sanırım: böl ve yönet. Hepsi Hititçeden, ya da Hititlerin Luwice ve Palaca adını verdiği akraba dillerden türemiş.

Sadece İçbatı Anadolu’da Frigce (Afyon-Kütahya) ve Orta Andolu’da Galatça (Ankara-Yozgat) bunlardan farklı yapıda diller, ama o bölgelerde de yer adlarının çoğu daha daha önceki devrin Hitit-türevi Anadolu dillerinden kalma görünüyor. Eskilerin Armenia Minor adını verdiği Sivas ve Malatya’daki birkaç isim bambaşka tınısı olan Ermeniceden miras olmalı. Ama onların da anlamı belirsiz; Ermenice-öncesi dillerden Ermenice vasıtasıyla Rumcaya aktarılmış olmaları mümkün. Zara ne demek? Tonus (Altınyayla) ne demek? Asbuzu (Yeni Malatya) necedir? Arka (Akçadağ) ne? Bilen yok.

Türkiye’de Luwiceyi meşhur eden kişi Bilge Umar’dır. Değerli, çalışkan bir araştırmacıdır. Fakat akademik disiplinden azadedir. Verdiği yer adı yorumlarının çoğu engin bir düş gücünün eseridir. Fakat “aman Rumca-Ermenice olmasın da ne olursa olsun” ekolüne mensup TC yerel yöneticilerince şevkle benimsenmiştir. O yüzden şimdi yer adı çalışanlar, adeta ters takla atmak, tahmin ve yorumlarını mecbur olmadıkça kendilerine saklamak zorundadır. Luwice çalışmış bir iki kişi varsa onlar da risk almaktansa başkalarının yanlışını görmeyi tercih etmektedir.

Eski Anadolu dillerinin yapısını, Yunanca filtresinden geçmiş halleriyle şu adlarda kolayca tanıyabiliyoruz. Parantez içinde halen kullanılan ya da düne kadar kullanılmış Türkçe halleri. Alandós (Alandız), Aliassós (Yaylasun), Amissós (Samsun), Ariassós, Atramyssós (Erdemesin, bir diğeri Adırmusun), Atramytteíon (Edremit), Barassós, Dadassós (Dadasun), Erymná veya Orymná (Ormana), İassós (Asın > Kıyıkışlacık), İdebessós, İdyma, İpsós (Sipsin), İsinda, İtoána, Kádoi (Gediz), Kidyessós, Kiskissós (Keskin), Kissós (Keşan), Koráma (Göreme), Kotenná (Gödene), Kotyáia (Kütahya), Kotybássa (Güdübez), Láranda (Larende/Karaman), Maiandros (Menderes), Mastaura (Mastavra), Melandós (Melendiz), Momoassós (Mamasun), Mylasa (Milas), Myrina/Smyrina (İzmir), Nandiandos (Nenezi), Neroassós (Narhisar), Padyánda (Pozantı), Padássa (Bitez), Sabalassós (Ebesili), Sagalassós (Ağlasun), Saraoús (Aravan/Erivan, Ürgüp’teki), Satalá (Adala), Selymbria (Silivri), Sindala (Sindelli), Sinanda (Sinandı), Sinassós (Sinason), Tálaura (Tavra), Telmessós/Termessós, Tyberissós (Tırmısın)…

Birkaç kural: 1) Nominatif +s ekiyle biten Yunanca adlar Türkçeye akkusatif (belirtme hali) +n ekiyle gelir. 2) Özellikle ünlüyle başlayan yer adlarında s+ önekli ve öneksiz biçimler eşdeğer olarak kullanılır (Adala = Satala, Agalassos = Sagalassos). 3) R ve L sesleri hem antik yazımda hem Türkçe alıntıda eşdeğerdir (Termessos = Telmessos = Dermason, Derbe = Dilbeyan).

Eski Anadolu dilleri şablonuna uyan yer adları, o diller sahneden kalktıktan sonra da Anadolu’da üretilmeye devam etmiş olabilir mi? Başka türlü Bizans döneminde ortaya çıkan, daha eski dönemde izi görülmeyen bazı adları açıklamakta zorluk çekiyoruz. En az bir örnekte yeni üretimin ipucu var. Adıyaman Besni’deki Kaissós adı (Türkçe Keysun, şimdi Çakırhüyük) İslam’dan hemen önceki devirde bu yörede aktif olan Beni Qays adlı Arap sülalesinden geliyor olmalı. Daha önce Kaissos’a benzer bir başka adı vardı da Kays’a mı uydurdular? Yoksa Kays dedikleri sülalenin adı aslında şehirden mi geliyor? Yoksa Beni Kays vakasını anlatan kaynak mı hatalı, mesela başka yerdeki bir Beni Kays’ı buraya mı yakıştırmış? İşin yoksa ara dur.”

Türkiye’de Yunanca yer adları – 3
16 OCAK 2019 ÇARŞAMBA

(S. Nişanyan)

‘Burada mesele şu bence: ‘Doğulu’ veya ‘Asyatik’ tabir edilen ülkelerdeki bazı insanlar bu ‘despotizm’den o kadar çok ‘illallah’ getirmişler ki, ‘Batı’ kapitalizmi onlara göre adeta ‘kapitalizme nispetle kapitalist olmayan bir dünya’ kadar güzel.’

Haklısınız.

Ve bu yazdıklarınız, kolay kolay, çabucak bitecek bir süreç de değil üstelik.

Bu insanların çoğu, çeşit çeşit ‘despotizm’lere karşı mücadele ederken, varılması şart son istasyonun ‘kapitalizm’ olduğuna (özellikle de ‘Batı’ versiyonuna) inanmış ve inandırılmış. Yanıldıklarını anlamaları için epey zaman geçmesi gerekecek. Yukarıdaki metinlerde defalarca yazılan ‘korku eşiğini aşmak’ uyarısını daima aklınızda tutunuz.

‘Macron’un zırvaları’

Özellikle Fransız merkezli sermaye çevrelerinin hegemonyalarını pekiştirmek için mücadele eden tipik bir siyasetçi. İktidarını kaybetmemek için; yeri gelir ‘Sarı Yelekliler’le dost gözükür, yeri gelir ‘Sarı Yelekliler’in üzerine kendisine sadık polis kuvvetlerini gönderir.

‘Devlet Bahçeli’ mi dediniz?.. Faşistlerin ismini tekrar yazmanıza artık gerek yok, değmez. Issız bir dağlık bölgeye piknik yapmaya gitseler, muhtemelen, mitolojik kahramanları ‘kurt’lar popolarından ısırır..

(Not: Devlet Bahçeli de kapitalisttir. Haklısınız.)

‘Eğer ‘kapitalizm’ dediğimiz şey, öyle ‘tepeden inmeci devrim projeleri’yle değil de, süreç içinde bir şekilde ortadan kalkıp yerini daha iyi bir dünyaya bırakacaksa, bu, tıpkı Batı kapitalizmini isteyen Doğulu insanların ‘Doğu despotizmi’nden illallah demelerine benzer şekilde, insanların artık ‘kapitalizm’den illallah demeleri sonucunda olacaktır, diye düşünüyorum.’

Nihayet.

Bu, bir silsiledir. ‘Sarı Yeleklilerin protestoları’, silsilede bir halkaydı. Devamı gelecek (ve yine Paris, Fransa’dan gelmesi de şart değil).

Teşekkürler.

(Yukarıda ‘Antonio Gramsci’, ‘Karl Marx: Yabancılaşma, Artı değer’ tavsiyelerine ek, son iki tavsiye:

‘Batı’nın İnsan Doğası Yanılsaması’, Marshall Sahlins

https://www.kitapyurdu.com/kitap/batinin-insan-dogasi-yanilsamasi/275622.html

‘Düşüncenin Coğrafyası: Doğulular ile Batılılar Nasıl ve Neden Birbirinden Farklı Düşünürler?’, Richard Eugene Nisbett

https://www.kitapyurdu.com/kitap/dusuncenin-cografyasi/67341.html )

Kapitalistler tarafından kasten unutturulan ‘Nadide Kısa’nın anısına…

Etmeyeceğidin bunu

Engin Ardıç
13 Eylül 2018, Perşembe

Yerde kalem bulanın Atatürk kitabı yazdığı ülkemizde (İlker Başbuğ bile yazmıştı) değerli ablamız İpek Çalışlar da bundan geri kalmamış.
Reklamı da bir muhalif gazete tarafından iki tam sayfa yapıldı. Hakkıdır.
Kitabından, Atatürk hakkında müthiş gerçekler öğreniyoruz.
Gerçi bunların çoğu Andrew Mango’nun Atatürk biyografisinde de bulunuyor ama zarar yok. Atatürkçülüğü, bir emekli paşamızın da belirtmiş olduğu üzere, zihinlere çivi gibi çakmakta fayda vardır.
Bakalım nelermiş bu tarihi gerçekler?
Kahveyi çok şekerli içermiş. (Bunu bilmeyen var mıydı?)
Çok sigara içermiş. Peş peşe yakarmış.
Sucuk ve pastırmadan nefret eder, yanına yaklaştırmazmış. Soğan ve sarmısak kokusu sevmezmiş.
Kefal ızgara ve çipura severmiş.
Beyaz peynirli ve tavuklu börek, ayrıca suluca irmik helvası da sofrasından eksik olmazmış. (Tuhaftır, Attila İlhan onun en çok kuru fasulya ve pilav yediğini açıklamıştı.)
Az pişmiş sulu omlet, ayrıca İtalyan soslu makarna da severmiş.
Soğan sevmediğine göre menemeni da soğansız yaptırırmış herhalde. (Şiştiniz mi soğancılar?)
Güzel mekânlara meraklıymış.
Günde iki üç kere kıyafet değiştirirmiş.
Fakir değil, varlıklı bir ailenin çocuğuymuş. (Ali Rıza Efendi’nin memurluktan ayrılıp kereste ticaretine atıldığı biliniyor.)
Zübeyde Hanım’a “ben evlenmeyeceğim” demiş…
Latife Hanım parlamentoda görev almak istermiş!…
Fikriye Hanım da Makbule Hanım’ı kızdırmaktan zevk alırmış.
Falih Rıfkı, “utangaçtı, içki bu utangaçlıktan kurtulmasına yardım etmiştir” diyor.
***
Değerli kardeşimiz Yılmaz Özdil de bir Mustafa Kemal kitabı yazmış, yakında çıkıyor. Bunun resimli, resimsiz, büyük boy, küçük boy, okuma yazma bilenler için, bilmeyenler için, çeşitli “edisyonları” olacakmış. Reklamını kendi köşesinde yapıyor, muhabir desteğine ihtiyacı yok.
Bakalım oradan ne gibi tarihi ve çarpıcı gerçekler öğreneceğiz?
Samsun’a çıktığını öğrenebilecek miyiz?
Cumhuriyeti kurduğunu da öğrenirsek vallahi hiç şaşmam.
Şimdi artık Nihat Doğan, Talat Bulut, Aleyna Tilki, Mabel Matiz ve Demet Akalın’dan da birer Atatürk kitabı bekleriz. İsterse Lucescu bile yazabilir.

http://marksist.net/oktay-baran/makedonya-ve-yunanistanin-isim-kavgasi

Modern Batı Kapitalizmi Ve Asyatik Doğu Despotizminin Kadın Sömürüsü

Birçok farklı toplumdan, fakat çoğunlukla Doğulu Hıristiyan, yani genelde Ortodoks Slav kavimlerinden (Rus, Ukraynalı vb) olan kadınlar, Batı kapitalizmi ve sömürgeciliğinin yükselişinden önceki dönemlerde, “Doğu Despotlukları”nın sömürgeciliğinin ve fetihçiliğinin bir sonucu olarak, Osmanlı sarayının, paşa konaklarının haremlerinde “cariye” olarak sömürülüyorlardı.

Günümüzdeyse, fuhuş, pornografi, hatta o zamanlar “hukuken” kabul edilmiş cariyelikten farksız “fiili” seks köleliği gibi en kötü sömürü biçimlerini bir kenara bıraksak bile, Osmanlı haremlerinin seks objeleri olmaktan çıkıp kapitalist Batılıların kurduğu erkek dergilerinin seks objeleri olmuşlardır.

“Gerek Kuran, gerekse hadisler incelendiğinde, kadın-erkek ilişkilerine ağırlık verildiği, kadının bir “insan” değil, sevişme, doğal ilişkilerde bulunma aracı olarak görüldüğü kolayca anlaşılır.”

demiş İ. Z. Eyuboğlu “İrticanın Ayak Sesleri” adlı kitabında.

Kitabın tamamının değil, fakat sadece bu kısmının adını “İlerlemenin Ayak Sesleri ve kadını sevişme aracı olarak gören ilerici kapitalistlerin kurduğu erkek dergileri” olarak da koyabilirmiş.

Tunç Soyer’den babası Nurettin Soyer ile ilgili ilk açıklama

CHP’nin İzmir Büyükşehir Belediye Başkanı adayı Tunç Soyer, Alparslan Türkeş için idam isteyen babası Nurettin Soyer ile ilgili ilk kez konuştu. Soyer, “Eski yaraları kaşımanın faydası yok.” dedi.

CHP’nin İzmir Büyükşehir Belediye Başkanı adayı Tunç Soyer, babası askeri savcı Nurettin Soyer’den dolayı tartışmaların merkezinde. 12 Eylül darbesi sonrası Alparslan Türkeş ve ülkücülere idam isteyen ve işkence iddialarıyla anılan Soyer’in oğlunun İzmir adayı olması İYİ Parti’de tepkiyle karşılandı.

CHP’nin İzmir Büyükşehir Belediye Başkanı adayı Tunç Soyer ve eşi Neptün Soyer, Başkan Aziz Kocaoğlu’nu makamında ziyaret etti. Hedefdeki isim olan Soyer, babasıyla ilgili eleştirilere ilk kez yanıt verdi.

CHP’nin 31 Mart yerel seçimi için Büyükşehir Belediye Başkanı adayı Tunç Soyer, İzmir Büyükşehir Belediye Başkanı Aziz Kocaoğlu’nu makamında ziyaret ettikten sonra çıkışta gazetecilerin sorularını yanıtladı.

VAHŞİ BİR DÖNEMDİ: Tunç Soyer, 12 Eylül döneminde askeri savcı olan babası üzerinden kendisine yöneltilen eleştirilere cevap verdi. 12 Eylül döneminin, çok acı dolu olduğunu kaydeden Soyer, “Tamamen dış güçlerin içinde olduğu bir dönem. Darbeye o dönemde biz tabi ki karşı çıktık. Darbe ile ilgili bir şeyi tartışmanın manası yok, yanlıştı; ama kardeş kanı dökülüyordu. İnsanlar birbirini boğazlıyordu, öldürüyordu. Vahşi bir dönemdi, kırıcı ve üzücü bir dönemdi. Ama o dönem üzerinden bugüne dair bir şey çıkarmaya çalışmak, hiç doğru değil. Eski yaraları kaşımanın faydası yok. Bugün yepyeni bir Türkiye, yepyeni bir dünya, yepyeni bir kent için uğraşmak gerekiyor. Onları geride bırakmak gerekiyor” diye konuştu.

BABA NURETTİN SOYER KİMDİR?
Tepkiye neden olan isim Tunç Soyer’in babası Nurettin Soyer 12 Eylül 1980 darbesinde Ankara Sıkıyönetim başsavcısıydı. Nurettin Soyer’in o dönemde ülkücülere ağır işkenceler yaptığı iddia edilmişti. Aynı zamanda Alparslan Türkeş için de idam cezası isteyen savcı olarak da biliniyor.

Gökçek = Necip (?)

‘KÖKEN TARTIŞMASI YANLIŞ’

Akşener, Melih Gökçek’in Mansur Yavaş’ın Makedon asıllı olduğu iddiası için ise, ”Ben de mübadil bir ailenin çocuğuyum. Ne yapmış bu göçmen aileler çalışmaktan başka bu ülkeye. Köken tartışması yanlış, çirkin ve terbiyesizce” diye konuştu.

Türkiye’nin değişiminin önüne engel olarak dikilen coğrafi nedenler hangileridir?

Doğal sınırları mesela.

Kuzeyde, tıpkı İran’da olduğu gibi, kapalı bir iç deniz, güneyde, sekiz yıldır iç savaşın sürdüğü, uzun süre kolay kolay değişemeyecek olan Suriye ve dağlık Irak, doğuda da İran ve kapalı tutulan bir Ermenistan sınırları ile çevrili.

Bu karanın ortasındaki Ankara gelişmesini tamamen bir “kara toplumu”nun başkenti olmasına borçlu. Kapalı denizin güneyindeki bir boğazın iki yakasına sıkışmış olan İstanbul gibi yani.

Güney denizi daha açık ama Rusya’yla yaşanan kısa süreli bir “turizm krizi”nde de görüldüğü üzere, bu bölgenin dayandığı ekonomi “sürdürülebilir” ve değişime açık değil. Yani ülkenin geri kalanında olduğu gibi, “üretici” değil, dışa bağımlı.

Sonuç itibariyle, güney sınırlarının ardındaki güçlerinden de destek alan cılız bir ulusal hareket, ve batı ucundaki sahillere sıkışmış bir liman şehri ve çevresinde odaklanan küçük bir muhalefet dışında, ciddiye alınabilecek bir toplumsal hareket ortaya çıkamıyor.

307&309 okuyunca, mevcut düzeni en katı savunanların haklı olma ihtimali korkusuna düştüm. Bu düzencilere göre başı boş brakılanın başı boşalırmış.

Laik sahte sarışın 307&309, tarihsel ve doğal nesnel bilgilerle ideolojileri karıştırmış.

Boş kafadan ancak boş laf çıkar. Önce boş kafalarını dolduralım.

Bilimsel olmayan inancın müminlerine göre, Allah, ilkel tekhücrelileri, ilkel sürüngenleri, 307&309 gibi bönler de dahil, ilkel memelileri hep beraber yaratmış.

Bunda ilerleme yok.

İlerlemenin dandik vikipedi tanımı:
ʻʻİlerleme, teknolojideki, bilimdeki ve sosyal organizasyondaki gelişmelerin insanlık koşullarında bir iyileşme sağlayabileceği ve dolayısıyla genel olarak tüm toplumların ve genel olarak insanlığın sosyal, politik ve ekonomik yapıları bakımından gelişebileceği düşüncesidir.ˮ
[ilerleme = progress = figurative sense of “growth, development, advancement to higher stages”
figurative: mecazi, mecazli, timsali]

İlerleme buna inananların beyninde, yapay sarışın bilgiçler 307&309.

Bilimsel olan inancın babası asıl sarışın Darwin ve 307&309 gibi doğuştan dalkavuk sahte sarışınlara göre insanlar, ilkel tekhücrelilerden kendileri gibi bönlere kadar birbirlerinden tesadüflerle fırlamışlar.

Bunda da ilerleme yok.

İlerleme inancı 19. yüzyılda başladı. Önce sadece asıl sarışın Avrupa ve Amerikalıların özel mülkiyetiydi. Zamanla 307&309 gibi cahil ama düzene gerekli evcileşmiş sahte sarışın ücret köleleri ve tüketiciler artınca, ilkel ırkçılık da ilerledi, demokratikleşti. Tabii, asıl sarışınlar arası sürtüşmelerde taraf tutucu şakşakçı avcılı-devşiriciliğinin katkısı da oldu. Demokratik enayi avcılı-devşiriciliği: ʻʻHerkes ileri ama bazıları daha ileri!ˮ, tıpkık sahte sarışın bilgiçler 307&309 ve bu site sakinleri gibi.

Nitekim asıl sarışınların ilham aldıkları asıl asıl filozoflar, taklit etiğiniz asıl sarışınların aksine, toplumun gittikçe yozlaştığına inandılar.

Nitekim evren bile kaosa doğru ilerlemekte. Hatta belki, asıl sarışın bilim adam-karılara göre, evren ilkel zamana dönme hasreti içinde ilerlemekte.

İnsan da öyle. Yaşı, tekrar madde parçacıklarına dönme hasreti içinde ilerler.

Peki kim beyninizi bu kadar boşalttı? Muhammed mi? Atatürk mü? Karl Marks mı? Bu sitenin özü Marksist, ambalajı anarşist endüstri-üretim-tüketim fanatikleri mi? Ve nihayet, en son ve en öz, bolluk-zenginlik mi?

309 tek başına daha da bilgiç. Bu herif bir zamanların Necip beyi. Lügat ile dünyayı, yeryüzü ile haritayı karıştırmış.

Bak şu herifin [] arası sarı boyalı altın yumurtasına!

Not: Zileli ve Başkaya sarılıkta devrim koklayalı, sarı moda oldu galiba.

[Sözde “ilerleme karşıtı” geçinip “ilkel insan toplumları”na geri dönülmesini savunan “insanlığa ilerleme” yandaşları, gerçekte su katılmamış birer ilerlemecidirler.]

19. yüzyılda gelişen bir ideoloji hakkında bilgisi sıfır olan bu tahsilli, ilerlemenin lügat anlamıyla sadece ne kadar kara cahil olduğunu sergilemiş.

Mantığı bu sitedekilerin tipik mantığı:
Hareketsiz ilerleme olamaz. Belirli iki nokta, A ve B, arası hareketinde her iki yönde harekette bir ilerleme vardır. Her iki yönde burnunun ucunu takip edersin.

Not: Zaten hareketsiz ne evren, ne madde, ne zaman, ne de yaşam olur. Sadece ve sadece bilgiç 309, bu site marksist anarşistleri, solcu devrimciler, devrim profesörü ve sarışın sarı yelekliler falan filan olur.

İlerleme ideolojisini savunanlar bu 309 kadar keriz olmadıklarından ve ne dediklerini bildiklerinden, örneğin ʻʻinsanlık koşullarında bir iyileşme sağlayabileceğiˮ, inancını savundular.

Dikkat, dikkat, sayın seyirciler: yukarıdaki ilerleme tanımını veren dandik vikipedi bile bu herif kadar cahil değil! Bu herif kadar zevzekçe “insanlığa ilerleme” değil ʻʻkoşullardaˮ iyileşme demiş. 309Sun konuyu, farkında bile olmadan, devrimci solcu sidik yarışı dırdırları gibi anlaması ne kadar çaylak olduğunu kanıtlamış.

Boşuna sıraladığın ʻilkel primatlarʼ, ʻprimat türüʼ,ʻmemeli ailesiʼ, ʻtekhücrelilerʼ, ʻçokhücrelilerʼ, ʻmemelilerʼ, ʻcansızlarʼ, ʻcanlılarʼ falan filan cici bici kelimeler de öyle.

Hadi yavrum, sen de git şu meşhur Özgür Üniversiteʼye yazıl. Akıl almaz zırvalamların artar ama hiç değilse, “ilkel insan toplumları”nın tarihte var olmuş olduğunu öğrenirsin. Sor senin kadar boş beyinli hocalarına bakalım ʻütopyaʼ ne demek. Onu da bırak. Sor bakalım bir sürü devrim olduğu halde neden bu Müslüman-Türk eski alışkanlıkla hâlâ BAKİRE, kız oğlan kız, sarışın sarı yelekliler gibi, devrim ve devrimilik emziği emiyorlar.

Aşağıdakilerden hangisi diğerlerinden farklıdır?

A) Asr-ı Saâdet
B) Âge D’or
C) Golden Age
D) Prehistoric Golden Age
E) None of them

Bkz;

(Bu “altın çağ” fikri, milliyetçi tarihle sınırlı değildir aslında. Büyük dinlerle doğup gelen bir yaklaşımdır. Bir “asr-ı saadet”i vardır, bir “kıyamet günü” vardır. Tarihin belirli bir yönü olduğunu varsayan her düşünce sisteminde, benzer öğelere rastlanabilir. Tarihi sonsuz değişim olarak düşünmenin, ilke olarak “altın çağ”cılığa karşı olması gerekir. Marksizm bu açıdan kendi içinde çelişkilidir. Bir yandan, felsefî boyutuyla sonsuz değişimi kabul eder. Diğer yandan, Hegelci “tarihin yönü” takıntısını aşamaz. Dolayısıyla Marksizm’de de maalesef hem geçmişteki, hem gelecekteki bir “altın çağ”la –ya da “kıyamet günü”yle- yüz yüze geliriz. Birincisi “ilkel komünizm,” ikincisiyse “proletarya devrimi ve sınıfsız toplum”dur. Her ikisi de metafiziktir, tarih dışıdır. Ama şimdilik bu ve diğer örnekleri bir yana bırakıp, sadece milliyetçi “büyük anlatı”lara eğiliyorum.)

http://www.duzceyerelhaber.com/Halil-BERKTAY/1520-Uc-altin-cag

And by the way, don’t forget these two:

“The time of the Elves is over, my people are leaving these shores.”

“For over a thousand generations the Jedi Knights were the guardians of peace and justice in the Old Republic. Before the dark times. Before the Empire.”

So, what is your answer?

IF you can answer this, of course!

“And tell me, Mr. Anderson, what good is a phone call if you’re unable to speak?”

No further questions your honor.

“Why do I like primitivism so much?

I would tell you if I knew.”

https://www.youtube.com/watch?v=5_sxUintAZM

[And “Why do I like this song so much?”

“I would tell you if I knew.”]

69 yaşındaki Toshio Takata, fakir olduğu için bir yerde ücretsiz olarak yaşamak istedi: “Emeklilik yaşına geldim ve param bitti. Bu yüzden aklıma geldi – eğer hapishanede yaşayabilirsem bedavaya yaşayabilirim”
“Ben de bir bisiklet alıp karakola götürdüm ve oradaki adama: ‘Bak, bunu aldım’ dedim.”

Plan işe yaradı. 62 yaşında Toshio bu ilk suçundan bir yıl hapis cezası aldı.

Küçük, narin ve sık sık kıkırdayan Toshio, kadınları bıçakla tehdit edecek birine benzemiyor ama…
“Bir parka gittim ve onları tehdit ettim. Zarar vermek niyetinde değildim. Birinin polisi arayacağını umarak bıçağı gösterdim.”

Toplamda, Toshio son sekiz yılın yarısını hapiste geçirdi.

Bak şu EVVEL ZAMAN İÇİNDE ilerlemiş alçak kapitalistlerin yaptığına!

Bir de bak şu bizim solcu devrimci amcalarımıza! Bizimkiler SONRA ZAMAN İÇİNDE olacak ivme, taş oynatma, sarı yelek devrim davul zurnasına göbek atacak kadar genç ve dinçler maşallah.

Keşke hep böyle sadece birbirleriyle uğraşsalar.

Al birini vur ötekine.

–

Çıkrıkçı’nın ses kaydındaki ifadeleri

Çıkrıkçı, kendisine ait olduğu belirtilen ses kayıtlarında, darbe gecesi şu ifadeleri kullanıyor:
“Şu an Türkiye Cumhuriyeti Silahlı Kuvvetleri, Türkiye Cumhuriyeti yönetimine el koymuştur.”, “Kapat, bütün herkes telefonlarını kapatsın, askerin sözünü dinlediğiniz sürece selamettesiniz. Selamet isteyenler askerin sözünü dinlesinler, şu an askerin sözü devlettir. Bunun dışındakilerin sözü emin olun çapulculardır. Onlarla beraber olmak isteyenler gerekli sıkıyönetim cezaları ile cezalandırılacaktır.”, “Komutanım bölgeye mühimmat nakli yaptırabilir misin? (Yakın mesafeden silah sesleri geliyor) Helikopterler nerede helikopterler? Beylerbeyi yolu üzerine helikopterleri yönlendirin.”, “Direnen kalabalık var doğrudan ateş edilsin. Şu an direnmeyen zaten dükkanların içerisine girmiş durumda. Biz onları yol üzerine aldık, şu an kontrol altında yaklaşık 50-60 yakın insan var, kadın, çocuklar da var içlerinde.”

Sanık Çıkrıkçı, ortaya çıkan bu ses kaydına ilişkin, insanları yönlendiren kısımların kendisine ait olduğunu kabul ederken diğerlerinin ise montaj olduğunu öne sürerek inkar yolunu seçti.

“Sizi dinlemeyen halkı alnının çatından vurun”

Dava kapsamında ifadesi alınan müşteki Kudret Pala da 15 Temmuz’da arkadaşlarıyla birlikte Kuleli Caddesi’ne geldiklerinde, bu sırada darbe girişimi için liseden çıkan ve bölgeyi kontrol altına almaya çalışan darbeci Mürsel Çıkrıkçı ile emir ve komutasındaki diğer sanıkların, civardaki açık olan iş yerlerine girerek ve seyir halindeki araçları durdurarak, vatandaşları derdest ettiklerini gördüğünü anlattı.

İçinde bulunan aracın durdurulduğunu ve ellerinin kelepçelendiğini söyleyen Pala, “İndirdikten sonra Mürsel Çıkrıkçı, bizleri tekme, tokat dövmeye başladı. Bize, ‘siz vatan hainisiniz’ dedi. Daha sonra bana, ‘Sen AK Partili misin?’ diye sordu. Ben de ‘evet’ deyince bana daha çok vurmaya başladı ve bana ‘sizin yüzünüzden her gün 3-5 şehit veriyoruz’ dedi. Akabinde bizi el ve ayaklarımızdan plastik kelepçe ile bağladılar ve okul girişi önünde yüzüstü yere yatırdılar. Bu vaziyette yarım saat bekledik. Mürsel Çıkrıkçı, bizi sürekli tehdit ediyordu. ‘Sizi doğduğunuza pişman edeceğim, olaylar bittikten sonra sizinle özel olarak ilgileneceğim’ diyordu.” şeklinde beyanda bulundu.

Dünyaya ve “atmosfere” hiçbir katkıları olmayan, söyleneni anlamak ve sıkıştıkları sorulara cevap vermek yerine bolca ad hominem yapan birer “kutuphane memuru ufuklu atmosfer isgalcisi” olan “Wahsi”lere bakıp “kis kis gulmekten” kendimi alamıyorum.

Bu yüzden çok özür dilerim.

“Dusene kis kis gulmek”, hele hele “kor dovusu” gibi çok gülünç durumlara düşenlere, hem de “kis kis” gülmek çok ayıptır.

Bağışlayın.

İlkelliği istediğiniz kadar savunabilirsiniz. Çünkü insanlar istedikleri şeyleri savunma hakkına sahiptirler.

Tıpkı “Uçan Spagetti Canavarı”nı savunmaya hakkı olanlar gibi, bu sizin en doğal hakkınızdır.

Bir ömür boyu savunabilirsiniz isterseniz.

Bu uğurda ömrünüzü tüketme hakkınız kadar doğal bir hak olamaz. Elbette bu doğal hakkınızı kimse sizden alamaz.

Çünkü haklar ve özgürlükler, başkalarının haklarının ve özgürlüklerinin başladığı yerde biter.

Önce size takılıp gülelim: Soru basit! Cevap basit! Siz de mi bu site dahilerinin bulaşıcı kabızlık hastalığına yakalandınız?

Belgeli tarihe göre en az 3 bin yıldır kelimelerin kölesi olmaya, kelimelerin zincir olmasına karşı uyarıldık.
Çok daha basit düşünürsek binlerce yıl söz ve/veya yazılar toplumu ve doğal dünyayı anlama çabasına daha henüz son verdi diyemeyiz.
Hatta bilim adam-karıların cici bici ʻentropi/in-formationʼ teorisine göre bilgi ile egemen olma rüyası gittikçe evrenin sonuna kaymakta. Üstelik Bilgi de Kapital gibi azınlığın beyninden azınlığın beynine geçiyor. Bu dalkavukları dinleyecek zamanım sadece dalkavukların dalkavukları bilimselliğe özenen solcu devrimcileri okuyunca oluyor. Her halükârda, yaltakçı bilim adamı-karıların, doğayı bilmem de, toplumda herkesin gittikçe aynı olduğu bilimsel fikirlerine yüzde yüz katılıyorum.

In short, though I believe that the language I will employ is the language of the monster, I have absolutely no choice. Sarışın sarı yeleklilerin özgürlük vaat eden ve her rastladıkları özgürü cehenneme gönderen dedeleri daha henüz bana bu değerli ʻözgürlükʼ Amerikan cikletini çiğnetmediler.

Toplum veya insan tarihinde önemli kopuşları simgeleyen isimlerle tarihi devirlere ayırmalar var, bu inkar edilemez. Bunu ciddiye almalarda özen göstermeli, bu da inkar edilemez. Elma ağacıyla armut ağacı farkı gibi. Hatta dilin kendisi bu ʻfarka varışʼ prensipiyle dil oldu. Aksi halde saf kaos, bilim adam-karıların kaosu, her şey aynı.

Önce benim sevdiğim bir devirlere ayırma.

Varoluş Devri : Neolitik devrime kadar.

Sahip Oluş Devri : Aşağı yukarı İkinci Dünya Savaşıʼna kadar.

Gibi Görünüş Devri: İçinde olduğumuz devir.

Son devre bir ekle sitedeki evcil, uslu, terbiyeli solcu devrimcileri gocundurayım. Salt ABD ve Avrupa gibi sarışın sarı yeleklilerin devrim yapmak üzere olduğu ülkelerde, yılda güzellik maddeleri ve elbise modasına harcanan para dünya yiyecek, giyecek, eğitim ve sağlık sorununu çözer. Eğer buna eğlenceye harcananı da eklersen, ütopya kitaplarının satışı sona erer.
İyi, çözer çözer de, Fransa ve benzeri ülkelerin savaş, tabii kendileri değil başkalarının, terörünü körüklemelerini de durdurur, dostlara ve düşmanlara silah satışını baltalar.
Daha da kötüsü, insan hakları, demokrasi, kadınların çıplak ama vahşiler gibi tam çıplak değil olmaları özgürlüğünün savunuculuğu ve binlerce diğerleri de sona erebilir.
Daha daha kötüsü, endüstri ve bolluk sol devrimcilerinin çenelerini de kapatır.

Bence en şahane geçim ilkesi ʻʻWANT NOT, LACK NOTˮ

Doğrusu, yukarıda sözünü ettiğim ABDʼlilerin ve Avrupalıların sarışın güzelliklerinden vazgeçip sadaka dağıtarak dünya sorununu çözmeleri ile bolluk solcu devrimcilerin istedikleri, beni en azından tiksindirir, ama daha çok korkutur. Hayalimde, yalnızlar kalablığı insanlarlarının, zerre kadar etkisi ve değerleri olmadığını görüp, ʻʻWANT NOT, LACK NOTˮ ilkesine uyanırlar.

What I see among this lonely crowd is what Blake saw in his time. I will leave it to him to describe it. He is much more eloquent than I.

ʻʻI wander through each chartered street,
Near where the chartered Thames does flow,
And mark in every face I meet,
Marks of weakness, marks of woe.ˮ

Var, var biliyorum. Bu sitedekiler gibi ağızları zevkten bir karış açıklar da var, telefonuyla sevişen cheerful robotlar da var, var allah var.

Gereğinden fazlasını isteme tarihsel bir hastalık. Bu sapıklığın, bu iğrençliğin ne devrim ne de insan doğası ile alakası var. Bu site devrimcileri Kapitalʼin getirdiği bolluğun şakşakçıları.

Basit bir örnek vereyim.Şu an bile 6 milyonluk harabeye çevrilmiş Lübnanʼda yılda 1,5 milyon çok güzel genç kızlar benzemek istedikleri bir resimle estetik ameliyatı yapan doktora gidip ʻbu kız gibi olmak istiyorumʼ diyerek kesilip biçiliyorlar.

Neyse yine konuyu dağıttım, ağrı başlılığı unuttum. Bu site, diplomalı, ağrı başlı, idiot profesörlerin ciddi, solcu, devrimci yazılar veya yerel dedikodular yapma sitesi.

Şimdi de sorunuza kırk dereden su getirmeden ve ince eleyip sık dokumadan bir yanıt vermeye çalışacağım.

But not only the language I will use is of the monsterʼs, I am not at all kowlaedgable enough to treat the subject with care and academic competence that I wish I had.

İnşallah gayretimi takdir eder cahilliğimi affedersiniz. Aslında, cevabım yıllarca yararlandığım ve takdir ettiğim kaynakların kopyası, tekrarı.

Daha sonra, daha uzun tarih ve geniş coğrafyaya da değinmek istiyorum. Şimdilik konuyu Medeniyet trenini son çeken lokomotif Batı ile kısıtlayacağım.

Modern olma daha önce his edildi ama 13-14. yüzyıllarda daha belirgin olur. Zirve süreci 16 – 20. yüzyıllar arası. Ve bence, postmodern başkaldırmaya rağmen, hâlâ devam etmekte. Yine bence, postmodernlik, modernlik ayıp donunu çıkarıp atma veya kendine ʻraison d’etreʼ (varolma nedeni) sağlayan ve eskilerle kavgasına anlam veren burjuvaların yeryüzünden silinmesi. Burjuvaların yerini, ki bu site sakinleri solcu devrimciler mükemmel örnekler, ʻwhatever worksʼçi orta sınıflar ve bunu sağlayıp tedarik eden teknisyenler (algoritmacılar falan filan) aldı.

Bu site solcu devrimcilerinin vızıldamaları yerine asıl devrimci, ʻʻa paragon of ʻwhatever worksʼ and ʻnew and betterʼˮ Satya Nadella veya yüzlerce benzerlerlerini dinleyin. Aslı Hindistanlı kendisi sarışın Nadela, genç ve dinamik. Bu sitedekilerin başını çekenler ise, bolluğa kavuşma vaazleri veren yaşlı ama genç ruhlu, ne yarden ne serden geçenler, yeni ivme kazananlar, 68ʼlilerin taş uykusundan yeni uyananlar ve aynı Bolşevikler gibi umudu asıl sarışın sarı yeleklilere bağlayanlar.

Her neyse, yine konu dağıldı.

Modernlik ne ve baş artisler kimler?

Akılcılığın veya rasyonalistliğin evrenselliği (here is that famous universalism again); modern bilim ve tekniğe bağlılık; doğanın insan için ve insan tarafından egemenlik altına alınıp sömürülmesini savunma; ilerici hümanizm veya insanların kendi kaderlerini kendiler tarafından tayin etme inancı; geçmişi küçümseme ve geçmişi sadece moderniliğe hazırlık safhası olarak görme; ve nihayet, ütopizm.
Alay etmemek ve ağzımı bozmamak için çok gayret ettim, inşallah takdir edersiniz.
With my apologies to modern medicine and nanotechnology cheerful robots: BUT THE EMPEROR IS NAKED!
Baş yıldızlar: İki Bacons (R. & F.), Occam, Hobbes, Descartes, Locke, Leibniz, Rousseau, Kant, Hegel, Saint-Simon, Comte, Marx, Schopenhauer, Nietzsche falan filan.
Baş akan yıldızlar: emprisizm, materyalizm, idealizm, aydıncılık, diyalektik, evrimcilik, scientism, pozitivizm, utilitarizm falan filan.
Kısaca da olsa, çok daha önce olan benzeri bir deviri, gözleri fazla kamaşıp moderniteden başka bir şey göremeyenlere hatırlatayım.
İranʼda Zerdüş; Hindistanʼda Buda, Mahavira ve Upanişadlar; Çinʼde Konfüçyüs ve Lao-Tseu; ve nihayet kapı komşu eski Grekler. Yahudi çöl peygamberleri de var. İsa ortaya yakın.
ʻʻModernite, medeniyetin zirve noktası mıdır?ˮ sorunuza cevabım: Zirve Medeniyetʼin doğuşunda. Ondan beri de bir avuç çevik maymun daha yukarılara, zirveden zirveye zıplamakta. Geri kalanlar? Lafı üstünde ʻgeri kalanlarʼ. Geri kalanlar, yokuş aşağı yuvarlanan, çırpındıkça bataklığa daha çok batanlar.
Özür dilerim, ben Medeniyet bataklığının en dibine saplanmış kalmışım. Tek gördüğüm Medeniyet adlı hilkat garibesinin doruk çizgisi.
Eğer ʻwhat ifʼ tarihçiler gibi düşünürsem, aklıma sayısız toplumlar geliyor, 4-6 milyon yıl! Bu sitedeki solcu devrimciler ve diğer Türk aydınlarının çoğu gibi ırkçı da değilim ki unutup geçeyim. Ama, bence, ʻmake it simple and stupidʼ bir misal yeter artar bile. ABD halkı arasında sık kullanılan bir tabir var: ʻʻToo many chiefs, not enough Indians! ˮ
Hardly are those words out, this siteʼs realist and materialist leftist revolutionary cheerful robots who ape their realist and materialist anti-revolutionary counterpart will tell you, ʻʻBe real, man! That is a moronic nostalgiaˮ. A good example of how deep these people are sunk in a quagmire.
Yok eğer Medeniyetʼin ʻiçerde baskı, dışarda fetihʼ olmasını, hayal gücü ve zekaları benden sonsuz üstün ve sonsuz güçlü aydınların alın veya gen yazısı inançlarını, insan doğasına inananları; şu an, solcu devrimciler de dahil, Medeniyetʼin en son tanrısı Kapital’e tapanların sayılmaz kadar çok olmasını; insanların doğuştan getirdikleri hiyerarşik dünya görüşlerini vesaire, vesaire, vesaire düşünürsem işin içinden çıkamıyorum.
Bunlar da yetmez gibi yaltakçı sosyal bilim adam-karıların dünyayı alt üst eden bir devrimi de var. Eskiden fala bakanlar gelecekten haber verirdi. Bu dalkavuklar geçmişe bakıp ʻʻmutlaka böyle olacaktıˮyı gören falcılar. Bunların diğer marifeti de kokmuş burjuva arşivlerinde bulduklarıyla salak süt inekleri teknisyen bilim adam-karıların imdadına koşmaları.
Her neyse, benim size daha da zor bir zirve sorum var:
Do you think that the Civilization reached its zenith when the oppressed loved and admired their oppressors?

Niye tek başına veya idealize ettiğin ve romantikleştirdiğin ilkellerin yanına giderek delicesine savunduğun o idealize edilmiş, romantik, medeniyetsiz, teknolojisiz, okuma yazmasız hayatı yaşamıyorsun da karşı çıktığın o medeni, teknolojik, alfabetik hayatı yaşıyorsun?

Müjdeler olsun sayın site seyircileri, sağ bolluk ve sol bolluk devrimcileri!

05 Şubat 2019

Steve Bannon: “Les gilets jaunes inspirent le monde entier”
Steve Bannon: “Sarı yelekler dünyaya ilham veriyor”

İnşallah bu iki kovboylar arası çatışma dünyayı Kapital’e tapan iki kovboy arası bir savaşa sürüklemez.

Steve Bannon kim yahu?

Sağda, Necipler ve falan filanlar. Necipʼin, hayat boyu istediği ama bir türlü olamadığı AKP akıl hocalığı.

Sol daha demokratik ve site sol bolluk devrimciler sitesi olduğundan yıldızlar çok; F. Başkaya (Samir Aminʼin ruhu), G. Zileli, D. Graeber, Troçkist Hortlak (Sungur Savran), Troçkist Roni Margulies, DIEM25ʼci Avrupa Türkleri ve diğer bazı coşan taraftar falan filanlar. Bunlar da saraya girmek isteyen HDPʼnin başkanı Islahettin Temiztaşʼa akıl hocalığı etmeye can atan saray aşıkları. Sarayʼın en şahane bolluk misali olduğunu bilenler.

Keşke ben de 332 gibi özgür olsaydım veya en azından kendimi 332 gibi özgür olduğuma kandırabilseydim. Doğrusu 332ʼyi kıskanmamak elde değil. Türkiye galiba nihayet sarışınlar ülkesi olmuş. Yaşamda asıl şeyler, örneğin okula gidip gitmemek, askerlik yapıp yapmamak, çalışmamak, kira vermemek, yiyecek & giyecek & sağlık gibi temel ihtiyaçları parasız elde edememek, kimlikli olmak, … mutlak zoraki, kendisi gibi çene çalmak serbest. O a sorun olabilir ama neyse.

Benim bildiğim insan tarihinde ne zaman bir özgür çıksa kan gövdeyi götürür.

Türk Fukuyamaʼsı (o da kim, yahu?) 332 tarihin sonunu (ʻtarihin sonuʼ ne demek, yahu?), biraz geç de olsa, getirmiş, helal olsun. Bak işte bu gerçek özgürlük!

Şamanizm dönemi ilkel toplumuna geri dönülmesini savunanlara

Siz hiç duygulandığınız bir roman okudunuz mu?

Duygulandığınız bir film izlediniz mi?

Duygulandığınız bir dizi takip ettiniz mi?

Duygulandığınız bir müzik dinlediniz mi?

Duygulandığınız bir klip izlediniz mi?

Bunlardan etkilenip ağladığınız oldu mu?

Bunlar “kültür” adı verilen şeylerdendir.

Şamanist büyü ayinlerinden ibaret “ilkel kültür” gibi yani.

Veya “Zalim Kapitalistler ve Mazlum İşçi Sınıfı”ndan ibaret bir “edebiyat” gibi.

Şaman ayinlerini izlerken veya işçi sınıfı edebiyatını okurken duygulanıp ağlamış iseniz muhtemelen bu sorulara da olumlu yanıt vereceksinizdir.

İzmir Barosu delegelerinden Metin Feyzioğlu’na tepki

İZMİR Barosu, Türkiye Barolar Birliği Başkanı Metin Feyzioğlu’nun geçen hafta Rize’de siyasi parti il başkanlıklarını ziyaret etmesine ve yaptığı açıklamalara tepki gösterdi. Baro delegeleri tarafından yapılan açıklamada, “Hükümet temsilcisi gibi hareket etme hak ve yetkisine sahip değilsiniz” denildi.
İzmir Barosu Türkiye Barolar Birliği delegeleri, Türkiye Barolar Birliği Başkanı Metin Feyzioğlu’nun geçen hafta Rize’de siyasi partilerin il başkanlıklarına yaptığı ziyaretleri ve bu ziyaretlerdeki açıklamalarına tepki gösterdi. Delegeler adına basın açıklamasını okuyan Av. Ümit Görgülü Sevil, “Barolar ve Türkiye Barolar Birliği her zaman, hukukun üstünlüğü, insan hakları ve özünde demokratik, laik, sosyal hukuk devletini korumak konusunda görev bilinci ile mücadele etmek ve sorumluluklarını yerine getirmekle yükümlüdürler. Bu kapsamda İzmir Barosu delegeleri olarak Sayın Feyzioğlu’na seslenmeyi bir görev addetmekteyiz” dedi. Sevil, şunları söyledi:
“Sayın Feyzioğlu, öncelikle size yönelik eleştiri ve itirazlarımızın, yalnızca Rize’de yaptığınız siyasi parti ziyaretlerinden kaynaklandığını düşünme kolaylık ve rahatlığına düşerseniz, yanlış bir değerlendirme içinde olduğunuzu bilmelisiniz ki meslektaşlarınız olarak hiçbirimiz o düşüncede değiliz. Yani Sayın Feyzioğlu, Rize’de sarf ettiğiniz sözler bardağı taşıran son damladan başka bir şey değildir. Ancak geçmişte sergilediğiniz duruşunuzun açık ve öz ifadesidir. Bulunduğunuz konuma yakışmayan ve hukuka aykırı davranışlarınıza yönelik itirazımız çok daha önce, birliğin ve bazı baroların siyasi iktidarlar karşısındaki onurlu duruşunu terk edip egemenlerin sözlerini saraylarda topuk selamı ile karşılamasından ve emir bekliyor olmasından başlayıp seçim ve hukuk güvenliği için gereken adımları atsaydınız da şimdi söylediklerinizin bir kıymeti kalsaydı. Bugüne kadar hukuka ve avukatlık mesleğine karşı göstermiş olduğunuz bu tavır, biz avukatları temsil etmediğinizi göstermesinin yanı sıra, Barolar ve Türkiye Barolar Birliği’nin onurlu tarih ve duruşuna yakışmıyor olup, hukuk devleti gereklerine de aykırıdır. Size, görev ve yetkilerinizi bir daha hatırlatmak isteriz. Siz, Türkiye Barolar Birliği Başkanı olarak, bu onurlu görevi hukuka aykırı olarak şahsi görüş ve amaçlarınız için kullanmaya yönelik tutum ve davranışlar içinde olamazsınız. Siz, Türkiye Barolar Birliği Başkanı olarak, yönetim kurulundan özel yetki alsanız bile, hükümet temsilcisi gibi hareket etme hak ve yetkisine sahip değilsiniz. Siz, yetkinizi aşarak ve konumunuza aykırı olarak bu surette davranma yolunu tercih etseniz dahi, biz avukatlar buna izin vermeyiz, vermeyeceğiz.”

“Özel toprak mülkiyeti tanımayan göçebe aşiretlerin tarım bölgelerini istilalarıyla, arazide kamu mülkiyetine dayalı askeri-despotik merkeziyetçi devletlerin ortaya çıktığını ileri süren “Asyagil üretim biçimi” yanlıları pek şaşacaklardır ama, Moğol dönemi, Anadolu’da özel mülklerin büyük ölçüde çoğalmasına ve Batı feodalitesini anımsatan yüzlerce küçük beyliklerin meydana çıkmasına yol açan gelişmelere sahne olur. Ancak yüz küsur yıl sonra Fatih Sultan Mehmet, Anadolu feodalitesini tasfiyeye kalkışmaya cesaret edebilecektir.

….

İleride göreceğimiz üzere, Fatih Sultan Mehmet ve ardılları, bu Anadolu feodalitesini ortadan kaldırmak ve Osmanlı tımar sistemini yerleştirmekte büyük direnişlerle karşılaşacaklardır. Şimdilik belirtmek istediğimiz, Selçuklu ve Moğol yönetiminin, göçebe Türkmen oymaklarının yoğun biçimde Anadolu’ya göçlerinin, bir bölüm kuramcının düşlediği gibi kollektif mülkiyete dayalı köy cemaatleri ile onların tepesindeki Asya tipi, merkeziyetçi “despotik” devlete yol açmadığı, tam tersine Batı feodalitesine benzer bir evrimin Anadolu’da gözlendiğidir. Ne var ki, bu evrim, üretim güçlerinin gelişmesi açısından hiç de elverişli olmaz.

Üretim güçlerinin gerilemesinin çeşitli nedenleri vardır. Fakat ilk planda göze çarpan, geçmiş yüzyıllarda önemli ticaret ve sanayi merkezi olan Doğu Anadolu kentlerinin, artan sayıda göçebe topluluklarla kuşatılmış bulunmasıdır. Akkoyunlu, Karakoyunlu, Dulkadırlı vb. gibi çeşitli Türkmen grupları, Anadolu’da yerleşmiş Çaykazan, Barımbay, Samagar vb. gibi Moğol oymakları ve Kürt aşiretleri, bölgede giderek egemenlik sağlarlar. Büyük Selçuklu ve Türkiye Selçuklu devletleri de göçebe aşiretlere dayanarak kurulmakla birlikte, kısa bir bocalama döneminden sonra, yerleşik düzene dayalı siyasal kuruluşlara dönüşürler ve göçebeyi disiplin altında tutarlar. XIV. Yüzyılda Orta ve Doğu Anadolu’daki gelişmeler ise, tam tersine, göçebenin kentler ve tarım bölgeleri üzerinde egemenlik kurması biçimindedir. Eretna Devleti’nin başına buyruk feodal beyleri, yeterli askeri güce sahip bulunmadıklarından, aralarındaki mücadelelerde sürekli göçebe savaşçı toplulukların başındaki beylerin yardımını aramak zorunda kalırlar. Güçlerinin bilincine varan göçebe beyler, desteklerini pahalıya ödetirler. Sonuç, can ve mal güvenliğinin yıkılması, ticaret ve tarımın gerilemesi ve çevrenin göçebeleşmesi olur. Böylece Anadolu’nun Batısı ile Doğusu, birbirinden farklı bir yöneliş alırlar.

Doğu Anadolu’daki gelişmeler, XIV. ve XV. Yüzyıllar Osmanlı Devleti’nin dışında geçer. Osmanlı tarihçileri, kendi devletlerini ilgilendirmeyen bu gelişmeler üzerinde durmazlar. Çağdaş tarihçiler de genellikle aynı tutumu sürdürdüğünden, Anadolu’nun önemli bir bölümünün bu dönemdeki tarihi bilmezlikten gelinir. Onun içindir ki, Batı Anadolu’daki gelişmelere ve Osmanlı Devleti’nin kuruluşuna geçmeden önce, Doğu Anadolu olaylarını, kısaca da olsa, gözden geçirmek uygun düşecektir. Bir “Doğu Sorunu”nun çok eskiden beri var olduğu, böylece daha iyi anlaşılacaktır.”

D. Avcıoğlu, Türklerin Tarihi